Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ ΚΑΙ (ΟΥΑΙ) ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΣΑΙΟΙ

Έχω εντυπωσιαστεί με τη γενική διαχείριση του περιστατικού με τον αστυνομικό και την ανθοδέσμη. Είδα και ξαναείδα το βίντεο (δεν έχουν σταματήσει να το προβάλλουν παντού) και το μόνο που διακρίνω είναι την αμηχανία του γι’ αυτά τα λουλούδια που κρατάει στο χέρι σχεδόν αφηρημένος και μετά, μη ξέροντας τι να τα κάνει, τα χρησιμοποιεί για να κάνει λίγο πλάκα πειράζοντας τον συνάδελφό του που είναι πλάτη και ούτε που παίρνει είδηση. Τον χτυπάει γελώντας στον ώμο τρεις φορές με την ανθοδέσμη, μένει με τα κοτσάνια στο χέρι και τα πετάει στην άσφαλτο.

Διαβάζω και εκπλήσσομαι με την υποκρισία, τον φανατισμό, την γκρίνια και τη μιτζιριά μας. «Ασέβεια προς τον νεκρό», λένε όλοι μαζί, από τον ΣΚΑΪ ως την «ΑΥΓΗ» και από τη ΝΔ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Ούτε από τον Πορτοσάλτε ή τον Μπογδάνο δεν άκουσα μια καλή κουβέντα για το «όργανο». Πού τη βλέπετε την ασέβεια, ρε συνέλληνες; Φαντάζεστε, δηλαδή, πως ο αστυνομικός παίζει χαζά με τα λουλούδια με βαθύτερο στόχο να προσβάλει τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου; Ούτε που του περνάει από το μυαλό του ανθρώπου. Είναι σε υπηρεσία, ώρες και ώρες εκεί, μην τύχει και συμβεί κάτι, είναι μπερδεμένος και βαριέται ίσως και σκέφτεται τα δικά του – και πότε θα πάει σπίτι του να χαλαρώσει. Καμία διάθεση για προσβολή καμίας μνήμης.

Αλλά κάτι έχουμε πάθει κι έχουμε στραβωθεί εντελώς. Έχουμε αποφασίσει ότι ο διπλανός μας είναι εχθρός – αν έτσι λέει η «ΑΥΓΗ» ή ο ΣΚΑΪ. Ο αστυνομικός, σίγουρα. Δεν είναι ένας συνάνθρωπος που κάνει κι αυτός μια δουλειά απαραίτητη για την κάθε κοινωνία. Όχι, θέλει το κακό μας. Και αντίστροφα. Μη δούμε παιδί θυμωμένο με μια πέτρα στο χέρι, να ο εχθρός πάλι, ο μπαχαλάκης, ο καταστροφέας. Όλοι οι «αριστεροί» είμαστε βέβαια με τα θυμωμένα παιδιά και τις μολότοφ. Οι άλλοι, οι «δεξιοί» είμαστε βέβαια με τους «μπασμένους μπάτσους» αστυνομικούς – ακόμα και με τον Κορκονέα αν συμφέρει πολιτικά.

Και κοίταξε τώρα να δεις που κανείς δεν είναι με τον hit me with a flower μπαϊλντισμένο αστυνομικό που τα ’χει παίξει. Είναι 27 χρονών και είτε ο ίδιος, είτε η οικογένειά του, είτε ο μπατζανάκης του, του έχουν κάνει το κεφάλι καζάνι να εξασφαλιστεί, να διοριστεί, να «μη δίνει λογαριασμό σε κανέναν». Και να υπηρετήσει την κοινωνία. Αν μπούνε κλέφτες στο σπίτι, φωνάζουμε «την αστυνομία», αυτόν τον ίδιο με τα λουλούδια. Αν γίνει καβγάς, ληστεία, δολοφονία, αμέσως «αστυνομία» φωνάζουμε. Και θυμώνουμε και βρίζουμε και συχνά τους προσβάλλουμε και «πού είναι το κράτος» και «εγώ σε πληρώνω, ρε» και βάλε.

Η φριχτή διαφθορά στην αστυνομία δεν μας ενοχλεί. Δεν μας ενοχλεί η συνεργασία των ανώτερων και μεσαίων στελεχών της με τους ανθρώπους της νύχτας, με τους εμπόρους ναρκωτικών, με σκοτεινά κυκλώματα κάθε λογής – ιστορίες που αποκαλύπτονται κάθε τόσο. «Αυτά συμβαίνουν παντού, τι να κάνουμε, δεν ζούμε στον παράδεισο», λέμε – και ξεμπερδεύουμε. Αλλά μας ενοχλεί λέει η «ασέβεια» του 27χρονου που φοράει την κακιά στολή. Γραμματείς και Φαρισαίοι φριχτοί και γλοιώδεις, τόσο μας έχουν ζαλίσει τα ούμπαλα που ούτε να σκεφτούμε δεν μπορούμε πια και συμφωνούμε εκ των προτέρων σε όλα. Όλα όσα μας λένε οι δεξιοί ή αριστεροί μας ινστρούκτορες από τηλεοράσεως ή διαδικτύου, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Στεκόμαστε στην ουρά μας σαν τις φώκιες στους ζωολογικούς κήπους και καταπίνουμε όλα τα ψαράκια. Μια χαψιά και πάρ’ το κάτω το «μπράβο, μαλάκα».

Ο αστυνομικός με τα λουλούδια και ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν και οι δύο 15χρονοι το 2008. Αν ζούσε ο Αλέξανδρος θα ήταν και οι δύο 27 σήμερα. Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν ότι αυτοί οι δυο γεννηθήκανε εχθροί και δεν θα μπορoύσαν να ήταν κολλητάρια; Πού θα πάει αυτή η βαλίτσα τού διαίρει και βασίλευε; Με ποιο δικαίωμα σπέρνουν συνέχεια την εχθρότητα, τον διχασμό, τον θυμό, το μίσος ανάμεσά μας;

Άκου «ήθελε να προσβάλει τη μνήμη του Γρηγορόπουλου ο 27άρης με τα λουλούδια», χορωδιακά και σε υπερπολιτική σύμπνοια. Ντροπή μας, λέω εγώ, πολύ ξεφτίλες έχουμε καταντήσει...