NOMADS : Συμβολισμοί και πραγματικότητα

Με αφορμή την υπερπαραγωγή Νomads, ένα «τηλεοπτικό προϊόν» που παρακολουθώ από το Los Angeles πλέον, και με δεδομένο ότι δεν ανήκα ποτέ στο κοινό που γοητευόταν από τα «παιχνίδια επιβίωσης», θέλω καταρχάς να γράψω ότι μετά το φαινόμενο τηλεθέασης που δημιούργησε το survivor, η συγκεκριμένη παραγωγή είναι κάτι περισσότερο από άρτια σε όλα τα επίπεδα. Η εκτίμησή μου είναι ότι, επειδή με κομμένη την ανάσα έχω «τσακώσει» τον εαυτό μου να παρακολουθεί την στιγμή της «ρωσικής ρουλέτας» στον «Ελαφοκυνηγό», βλέποντας σχεδόν από την πρώτη μέρα το Nomads, συνειδητοποίησα ότι ένιωσα την ίδια σύγχυση συναισθήματος που δημιουργεί η εικονική συμμετοχή του θεατή, σε μια εικονική πραγματικότητα που ο ρεαλισμός της επιτυχημένης απόδοσης τον σακατεύει.

Φυσικά σαν «τηλεοπτικό καρτούν» (δεν ξεχνιέται η συνήθεια ποτέ) παρέμεινα να δω «τίτλους τέλους» για να μάθω ποιοι είναι οι συντελεστές πίσω από τις κάμερες που φτιάχνουν το υπερθέαμα. Βρήκα πολλούς και γνωστούς πανάξιους επαγγελματίες και αν ξεπεράσω το μικρό θεματάκι που προκαλεί η μάσκαρα στις κοπέλες, «λεπτομέρεια» που δεν συνάδει με τις κακουχίες, το αποτέλεσμα εκτιμώ θα είναι λαμπρό.

Ποιοι ωφελούνται;

Άμεσα... Ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. Είναι πολύ καλός.

Έπειτα, το κανάλι, οι εργαζόμενοι στην παραγωγή και οι διαφημιζόμενοι.

Οι τηλεθεατές: Καταρχάς παρακολουθώντας αναγνωρίσιμους, λιγότερο αναγνωρίσιμους ή καθόλου αναγνωρίσιμους ανθρώπους να εξαθλιώνονται στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν σε συνθήκες ακραίες, με καταπόνηση σωματική που κάνει το καψόνι κομπλεξικού λοχία του '70 σε φαντάρο, να μοιάζει με διαγωνισμό στο τραμπολίνο λούνα πάρκ, νιώθουν και «ευλογημένοι» και «ευεργετημένοι».

Πες μου έναν που θα δει τον Μιχάλη Ζαμπίδη, ( τυχαία η επιλογή του προσώπου ), τον οποίο αγαπήσαμε και ως αθλητή και ως άνθρωπο, να υποφέρει, να «σκάβει» με τα νύχια, να πρέπει να ξεπεράσει τον νόμο της βαρύτητας για να κρατηθεί όρθιος σ’ ένα περιβάλλον που τα πάντα συμβάλλουν στην απογείωση της ανισορροπίας και να μην ευχαριστήσει το σύμπαν που αν και χρωστάει εφορία, αν και δεν βρίσκει δουλειά τους τελευταίους 17 μήνες ή έχει δουλειά που πληρώνεται, όταν η ΕΜΥ δίνει «νοτιοδυτικούς ανέμους με χαμηλή νέφωση και χαλάζι σε μέγεθος βότσαλου», ΔΕΝ θα χαϊδέψει σχεδόν ερωτικά τα γόνατά του. Πείτε μου έναν που βλέπει και δε νιώθει ευεργετημένος για τα τρία πακέτα μακαρόνια που έχει στο ντουλάπι του. Πείτε μου έναν που δεν θα νιώσει ευγνώμων βλέποντας έστω και για λίγα λεπτά την «ρωσική ρουλέτα του τηλεοπτικού ελαφοκυνηγού» και δεν θα νιώσει λιγότερο άθλιος μετά το μαρτύριο διαχείρισης της ελεεινής δικής του μέρας ή νύχτας.

Για όσους αποφασίζουν να συμμετάσχουν σαν «παίκτες» ο συνυπολογισμός δημοσιότητας και οικονομικών παροχών είναι η μόνη και ικανή συνθήκη που δικαιολογεί την σωματική καταπόνηση και κακοποίηση. Βλέπω τις κοπέλες που έχουν επιλεγεί με εξαιρετικό τρόπο ομολογουμένως, και θα πόνταρα και το τελευταίο παντατίφ της γιαγιάς μου, ότι στα τέσσερα με σφουγγαρόπανο ούτε τρία πλατύσκαλα δεν έπλυναν στην ζωή τους μέχρι τώρα, να εξαθλιώνονται στην προσπάθεια να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης και χρήματα φυσικά, σε σημείο που χτες έλεγα στους φίλους μου ότι αν είχα παιδί και πήγαινε δεν θ΄ άντεχα να βλέπω….

Τ’ αγόρια πάλι που συμμετέχουν είμαι επίσης σίγουρη ότι στην μάνα τους χαλί δεν σήκωσαν να πάνε στο πατάρι, ούτε μετακίνησαν το σκρίνιο για να «περάσει η μανούλα το χαλί κάτω από τα ποδαράκια του». Είμαι επίσης σίγουρη ότι αν, γράφω ΑΝ, στο στρατό έκαναν τρεις μέρες την εβδομάδα τα μισά από τα «παιχνίδια στην άμμο» μπορεί και να είχαν «κατέβει σε απεργία πείνας» για το επόμενο της θητείας τους.

Το «παιχνίδι» κάποια στιγμή θα τελειώσει…γιατί το παιχνίδι μοιάζει να μην τελειώνει, μέχρι να τελειώσει, όπως άλλωστε έτσι είναι και η ζωή. Θα υπάρξει νικητής, θα πάρει τα χρήματα, θα γυρίσει πίσω και θα «κλέψει» από την λάμψη του Ντάνου. Και μετά;

ΤΟ «ΜΕΤΑ» είναι που με τρόμαζε πάντα.

«Μετά» το παιχνίδι τι θα κάνουμε;

Εμείς οι εθισμένοι πια στο να παραμένουμε παρατηρητές του μαρτυρίου των άλλων σε μια προσπάθεια διαχείρισης των δικών μας ελλειμάτων ή «χρεωκοπίας», τι θα κάνουμε τώρα που συνηθίζουμε στην εξοικείωση με το αποτρόπαιο;

Θα είμαστε σε «αναμονή» ενός project όπου άνθρωποι θα είναι αντιμέτωποι με πεινασμένα θηρία; Θα περιμένουμε την αναμέτρηση ειδώλων της pop με λευκούς καρχαρίες; Πόσο θα φτάσει η αμοιβή για εκείνους που θ’ αποδεχθούν να εμπλακούν σε «παιχνίδι» που οι ομάδες θα μοιράζονται σε «εκτελεστές» και σε «θύματα», σε «λιοντάρια» και σε «ζέμπρες», σε αετούς και σε κατσίκια, σε «ύαινες» και σε «πρόβατα»;

Αλλά, γιατί πάντα υπάρχει και η «άλλη όψη», μπας και νομίζουμε ότι είμαστε διαφορετικοί εμείς που καθόμαστε απέναντι από τους «παίκτες»; Μπας και είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές και εκείνοι ήρθαν για να μας κάνουν «καθρέφτη»; Η ταύτιση όλων είναι απόλυτη. Όλοι θέλουμε να επιβιώσουμε, να κερδίσουμε, να διασκεδάσουμε και να διεκδικήσουμε την «βίλα».

Στην πορεία για το «έπαθλο», ο καθένας δημιουργεί το δικό του «προσωπικό νεκροταφείο», αν δεν συντρίψεις πρώτος, θα σε συντρίψει ο επόμενος….

Όλοι θέλουμε την ασφάλεια και όλοι έχουμε ίδιες πιθανότητες να ήμασταν στο Vegas ή στο Bataclan, όλοι διεκδικώντας την αποδοχή, γινόμαστε πρωταγωνιστές στο τσίρκο που πια δεν πλασάρει τρικ, αλλά reality.

Εμείς είμαστε οι «nomads», οι «survivors» ή στην παρωδία τους «survivals», εμείς πρωταγωνιστούμε στον «Ελαφοκυνηγό». Ρωσική ρουλέτα είναι το δικό μας παιχνίδι πια, έτσι όπως τα καταφέρανε και μας καταφέρανε...