Ναι, αντέχει ο ρομαντισμός στην εποχή μας!

Αγαπημένο μου WIFI, είσαι ο κόσμος μου όλος.
Σ’ αγαπώ! Σε λατρεύω! Σε μισώ! Δεν ζω μακριά σου ούτε λεπτό.
Θυμάμαι πριν από 35 χρόνια το πρώτο μου σκίρτημα.

1981

Ήμουν ερωτευμένη με τον Στάθη, τον φίλο της κολλητής μου φίλης, της Ζωής, και είχα πάει και εγώ μαζί τους στο πρώτο τους ραντεβού στο σινεμά. Η μαμά της δεν την άφηνε μόνης της, θα έπρεπε να ήμουν και εγώ μπάστακας. Καθόμασταν στη σκοτεινή αίθουσα για να δούμε τη «Γαλάζια λίμνη» και, ενώ η κολλητή μου φιλιόταν σε όλη την ταινία με τον μικρό της έρωτα, εγώ ονειρευόμουν πως χάνομαι σε ένα εξωτικό νησί και βρίσκω τον δικό μου Christopher Atkins, να με αφήνει έγκυο και να μεγαλώνουμε στο νησί. Από τότε το δωμάτιό μου γέμισε με τις αφίσες του ξανθού αγγέλου και μάταια έψαχνα στο σχολείο να βρω αντίστοιχο αγοράκι να με συναρπάσει. Ήταν όλοι τους με σκούρα μαλλιά. Κανείς δεν είχε αυτό το αμερικανικό ξανθό του Atkins με την μπούκλα τη σγουρή και το ηλιοκαμένο κορμί «φέτες»! Ίσως αυτό με βοήθησε να κρατήσω και την παρθενιά μου, σε αντίθεση με τη Ζωή την κολλητή μου.

1982

Επειδή εγώ την είχα δει μια νέα Brooke, κράταγα την παρθενιά μου φυλακτό γιατί έτσι έκανε και εκείνη, το έγραφε η «Μανίνα» και η «Σούπερ Κατερίνα», και ερωτευόμουν μέσα από τις δικές της ταινίες.

Μολονότι οι ταινίες που παίζονταν στην Αμερική έρχονταν στην Ελλάδα ένα χρόνο μετά, μόλις βγήκε στις αίθουσες τo «Endless Love» του Franco Zeffirelli με την Brooke Shields και τον Martin Hewitt έτρεξα μόνη μου ξανά στο σινεμά, και αφού μου αγόρασα popcorn και Lacta γάλακτος και Coca cola, η καρδιά μου σκίρτησε για τον πρώτο μου μελαχρινό έρωτα.

Την αγάπησε τόσο πολύ, που του ήταν αδύνατο να χωρίσει μαζί της όταν οι γονείς της δεν τον ενέκριναν για αγαπημένο της κόρης τους. Έκανε τα αδύνατα δυνατά για να είναι μαζί της, μέχρι και το σπίτι τους έκαψε με σκοπό να τη σώσει και να φανεί ο δικός της μικρός ήρως.
Όταν άκουγα το τραγούδι των Diana Ross and Lionel Richie, το «Endless Love», έκλαιγα μέσα στην αίθουσα, και τότε ένα αγοράκι μού έπιασε το χέρι, ενώ εγώ ονειρευόμουν το ίδιο άγνωστο αγοράκι, που καθόταν στη διπλανή θέση από μένα και ήταν και μελαχρινό, να έρθει και να κάψει και το δικό μου σπίτι αν δεν το ενέκριναν οι δικοί μου.

Όπως αντιλαμβάνεστε, όλες μας την επόμενη δεκαετία αφήναμε φρύδι Καραμανλή χάρη στην Brooke Shields.

1983

Επιτέλους, ο πρώτος μου έρωτας με ραντεβού στο εξαιρετικό fast food της εποχής Goody’s στο Πασαλιμάνι του Πειραιά διαγωνίως και απέναντι από το ρολόι. Κάθε απόγευμα θα μαζευόμασταν εκεί με τις φίλες μου, γιατί είχα ερωτευτεί τρελά τον Πάρι, που ήταν ταμίας στο εν λόγω fast food.
Από τα πολλά μπιφτέκια με πατάτες και κέτσαπ, άρχισα να παίρνω κιλά και γινόμουν ένα πολύ ψηλό αλλά γεματούλι κοριτσάκι, που οι φίλες της μαμάς μου της έλεγαν πως θα το πάρω σε ύψος και να μην ανησυχεί.
Άκουγα κρυφά τις φίλες της μαμάς, που λέγανε για τα γράμματα που αντάλλασσαν μικρές με τους πλατωνικούς τους έρωτες και ότι πλέον δεν ζει ο ρομαντισμός στην εποχή μας, γιατί χάθηκε η μαγεία η παλιά που τα κορίτσια κοιτάγανε τα αγόρια από μακριά και περίμεναν πώς και πώς ένα γράμμα.

Αποφάσισα να γράψω και εγώ ένα γράμμα και να το αφήσω «κατά λάθος εξεπίτηδες» στον Πάρι τον ταμία, την ώρα που θα πλήρωνα το burger με τις πατάτες. Αλλά επειδή ήμουν πάντα αφηρημένη, όταν πήγα στο ταμείο το γράμμα μού έπεσε από τα χέρια και το έπιασε ο Γιώργος, ο ηλίθιος συμμαθητής μου, ο οποίος το διάβαζε δυνατά σε όλο το μαγαζί και γέλαγε με όλη την παρέα και με έκανε «ρόμπα ολκής»… Ήταν η στιγμή που ο Πάρις βγήκε από το ταμείο και τον πλάκωσε στο ξύλο μπροστά στα μάτια όλων.
Με κοίταξε, πέταξε το καπελάκι του στο πάτωμα, με πήρε από το χέρι και φύγαμε τρέχοντας με τη μηχανή του. Ήταν η πρώτη μου φορά πάνω στη μηχανή, δεν ήξερα πού πάμε, το μόνο που έκανα ήταν να τον αγκαλιάζω σφικτά και να αφεθώ στην τύχη μου.
Με τα λίγα και με τα πολλά, κατάλαβα πως ο έρωτας ζει στην εποχή μας, το ίδιο και ο ρομαντισμός. Κάποτε ο ρομαντισμός ήταν σε ένα γράμμα, στη συνέχεια σε μια αμερικάνικη ταινία αγάπης και μετά σ’ ένα ραντεβού στα Goody’s!

Μόλις τελείωσα το σχολείο, έφυγα να σπουδάσω στην Αμερική.
Και ήταν η στιγμή που μπήκε το internet για πρώτη φορά στη ζωή μου. Τα chat rooms τού ’90 είχαν την τιμητική τους και οι γνωριμίες ήταν δεδομένες μέσα από το ρίσκο του διαδικτύου.
Δεν ήξερες με ποιον τρελό συνομιλείς, ούτε μπορούσες να καταλάβεις αν η φωτογραφία που σου έστελνε ήταν δική του ή κλεμμένη. Αυτό όμως δεν σταματούσε τη γοητεία του έρωτα.

Μια φορά, από ένα τέτοιο γνώρισα έναν τύπο που σπούδαζε και εκείνος αλλά σε άλλη πολιτεία από μένα. Εγώ στη Νέα Υόρκη και εκείνος στο Σαν Φρανσίσκο. Καθόμασταν ώρες μπροστά στον υπολογιστή και, αντί να διαβάζω για την ιστορία της διαφήμισης και την πρωτοπορία του David Ogilvy, έκανα chat καθημερινά ατέλειωτες ώρες μαζί του, ανταλλάσσοντας αρχικά φωτογραφίες μέσω AOL e-mail, ενώ στη συνέχεια περάσαμε στις τηλεφωνικές επικοινωνίες.

Μόλις τελείωνα το πανεπιστήμιο, έτρεχα να μπω στον υπολογιστή μου, για να μπορέσω να βρεθώ μαζί με τον έρωτα του μυαλού μου και να chat-άρω μαζί του στο διαδίκτυο, μέχρι να έρθει και να γνωριστούμε από κοντά.

Το «κοντά» αργούσε, το κινητό τηλέφωνο έφθασε, τα μηνύματα έδιναν και έπαιρναν, ενώ τις νύχτες κλαίγαμε ο ένας με τον άλλον μέσα από τον υπολογιστή, εκλιπαρώντας να τελειώσει το semester, να έρθει και να πέσουμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ήταν τότε η στιγμή που δοκίμασα το cyber-sex, και γνώρισα για πρώτη μου φορά τον διαδικτυακό οργασμό.
Καταλάβατε τι γινόταν; Είχα ερωτευτεί για πρώτη φορά μέσα από το διαδίκτυο με έναν άγνωστο άντρα που δεν είχα δει ποτέ από κοντά παρά μόνο σε φωτογραφίες, δεν είχα αγγίξει ποτέ, δεν ήξερα καν την πραγματική του μορφή, αλλά πηδιόμουν καθημερινά μαζί του μέσα από τον υπολογιστή μου.
Μέχρι που, μετά από έξι μήνες κομπιουτερικής σχέσης, λαμβάνω ένα κουτί στο διαμέρισμά μου μία κρύα νύχτα του χειμώνα στη Νέα Υόρκη, που είχε φωτογραφίες ενός άγνωστου άντρα, μια κάρτα με ένα «συγγνώμη» και μία μεγάλη αλήθεια, και με μια… διαμαντένια βέρα! Ο τύπος ήταν ένας παντρεμένος δικηγόρος με δύο παιδιά, κούκλος μεν αλλά άλλος δε, άλλος από αυτόν με τον οποίο πηδιόμουν διαδικτυακά, και έτοιμος να αφήσει τα πάντα και να έρθει να με βρει αν αποδεχόμουν το γεγονός ότι οι φωτογραφίες που μου έστελνε στο e-mail μου δεν ήταν οι δικές του, δεν ήταν αυτός που νόμιζα, δεν ήταν φοιτητής, αλλά παντρεμένος με δύο παιδιά, έτοιμος να χωρίσει τη γυναίκα του για μία ιντερνετική καψούρα!

Για αυτό τον άντρα έκλαιγα μερόνυχτα. Μα πόσο τρελή είμαι;
Τι μου συμβαίνει; Πώς είναι δυνατόν ένα κομπιούτερ να με κάνει να ερωτεύομαι, να κλαίω και να γελάω, να ονειρεύομαι, ακόμα και να φτάνω σε οργασμό; Πώς είναι δυνατόν από ένα κομπιούτερ να φθάνει μία βέρα και μία πρόταση με μία υπόσχεση αιώνιας αγάπης;

Κάποτε θεωρείτο ντροπή να πεις πως γνώρισες έναν γκόμενο μέσα από το internet, σήμερα γνωρίζονται και παντρεύονται μέσα από το internet και το tinder app!

Σήμερα βγαίνεις να φας με την παρέα σου και στο τραπέζι δεν μιλάει κανείς με κανέναν, αλλά έχουν όλοι μπροστά τους ένα κινητό i-phone και ανεβάζουν φωτογραφίες στο Facebook, twit-άρουν και κάνουν like στο Instagram!
Πρόσφατα διάβασα σε μια πολύ έγκυρη εφημερίδα ότι πλέον θα κυκλοφορήσουν μέσα στην επόμενη δεκαετία τα ρομποτικά ανθρωποειδή, με τα οποία θα μπορείς να κάνεις έρωτα κανονικά, να τους μιλάς και να σου μιλάνε, να ζεις μαζί τους και να τα διαλέγεις στις τέλειες αναλογίες τους. Θες ξανθό, ξανθιά, μελαχρινή ή μελαχρινό; Το παραγγέλνεις και θα σου έρχεται στην πόρτα σου.

Ναι, αντέχει ο ρομαντισμός στην εποχή μας. Με έναν άλλον τρόπο, με μία άλλη μορφή. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η σημερινή πραγματικότητα.