MR.DIMITRIS AND MRS. DIMITROULA

Το Silver Alert, η γνωστή σε όλους μας Γραμμή Ζωής, ενεργοποιήθηκε ενάμιση μήνα μετά την εξαφάνιση του Δημήτρη Καλογιάννη. Τόσο ψυχρή τούτη εδώ η ανακοίνωση, αδύναμη να επικοινωνήσει το δράμα μιας ευγενικής και ταλαιπωρημένης ψυχής…

Οι συνειρμοί πολλοί, σκόρπιοι, που οδηγούν στη θλίψη, στη φρίκη, στον θυμό. Και στην ελπίδα, αυτή η ευγενική ψυχή να εμφανιστεί, για να διαπιστώσει πως υπάρχουν και άνθρωποι που την αγάπησαν στο σκληρό διάβα της ζωής της. Αυτόν τον άνθρωπο τον θέλουμε ανάμεσά μας ζωντανό, θέλουμε το γλυκόπικρο γέλιο του, το γαλάζιο βλέμμα του, την ευγένειά του να φωτίζει τις δικές μας ψυχές.

Με φρίκη οι μνήμες οδηγούν τα βήματά μου σε μιαν άλλη ευγενική ψυχή, καλλιεργημένη, που τόσα έδωσε στις τέχνες και στα γράμματα. Αναφέρομαι στον Κώστα Ταχτσή, που κι εκείνος βίωσε το bullying καθώς είχε την ίδια μανία με τον εξαφανισμένο Δημήτρη να ντύνεται με γυναικεία ρούχα τα βράδια και να τριγυρνάει ως γυναίκα σε επικίνδυνες ατραπούς, μέχρι που δολοφονήθηκε στο σπίτι του στον Κολωνό, τον Αύγουστο του 1988. «Βρέθηκε νεκρός πάνω στο κρεβάτι του σε πλάγια θέση. Ήταν γυμνός και φορούσε ξανθιά γυναικεία περούκα, τα νύχια του ήταν βαμμένα κόκκινα, ενώ δίπλα στο κρεβάτι του ήταν πεταμένα γυναικεία ρούχα», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής, για το έγκλημα που τελικά παραμένει ανεξιχνίαστο εδώ και 33 χρόνια – και ας διατείνονται οι «ειδικοί» πως στη χώρα μας δεν υπάρχει κανένα ανεξιχνίαστο έγκλημα.

Δεν θέλω να παραλληλίσω την ιστορία της ζωής αυτών των δύο ανθρώπων, γιατί θέλω να ακούσω πως ο απελπισμένος Δημήτρης θα επιστρέψει στη ζωή και σ’ εκείνον τον περίγυρο που τον έχει συμπονέσει και τον έχει σεβαστεί. Όμως δεν μπορώ να παραβλέψω έναν κοινό παράγοντα: τη θέση που κράτησαν και στις δύο περιπτώσεις η αντίδραση των γονιών στο άκουσμα ότι ο γιος τους βαδίζει σε γυναικεία μονοπάτια, ότι δεν θα εκπροσωπεί το στιβαρό ανδρικό φύλο, ότι εν ολίγοις τους ντροπιάζει στην κοινωνία, και δεν μπορούν να αποδεχθούν αυτήν τη ζοφερή αλήθεια, επομένως δεν αγάπησαν ποτέ τα παιδιά τους, δεν μπήκαν στην ψυχοσύνθεσή τους, δεν τα αποδέχθηκαν εξαιτίας του διαφορετικού ερωτικού προσανατολισμού από τα δικά τους «θέλω».

Πώς θα είχε διαμορφωθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων, εάν οι επιθυμίες τους ήταν σεβαστές από την οικογένειά τους, από εκείνους που τους έφεραν στον κόσμο, που τους νανούρισαν στους εφιάλτες τους, που τους έμαθαν τις πρώτες λέξεις τους, που τους αγκάλιασαν ως παιδιά, αν δεν τους έστελναν στο πυρ το εξώτερον ως έφηβους;

Πώς θα είχε διαμορφωθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων, εάν η κοινωνία τούς είχε αποδεχθεί για τον ψυχικό κόσμο που κουβαλούσαν, σεβόμενη τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό;

Πώς θα είχε διαμορφωθεί η ζωή αυτών των ανθρώπων, εάν το κράτος τούς αντιμετώπιζε με ίδια δικαιώματα και ίδιες υποχρεώσεις όπως και τους υπόλοιπους φορολογούμενους και νομοταγείς πολίτες αυτής της χώρας;

Ο Κώστας Ταχτσής δεν θα είχε δολοφονηθεί, και το «Τρίτο Στεφάνι» δεν θα ήταν το τελευταίο βιβλίο του.

Ο Δημήτρης Καλογιάννης δεν θα είχε εξαφανισθεί, και η ευγενική του προσφορά στους συνανθρώπους του δεν θα είχε περιοριστεί στους πρόσφυγες του νησιού του.

«Νιώθω γυναίκα και το όνομά μου είναι Δημήτρης»

Στα τέλη του 2015, η Καναδή Ρόρι Αουρόρα Ρίτσαρντς, που είχε επισκεφτεί τη Λέσβο για να βοηθήσει τους πρόσφυγες, εντυπωσιάστηκε από αυτή την ιστορία και μαζί με τον φωτογράφο Τόρμπτζορν Στένμπεργκ αποφάσισαν να μιλήσουν μαζί του και να τον φωτογραφήσουν.

Πήγαν για ρεβεγιόν Χριστουγέννων στο σπίτι του και κατέγραψαν την κουβέντα τους, η οποία δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο Pappas Post.

«Νιώθεις άντρας ή γυναίκα;» ρώτησαν αρχικά για να ξέρουν πώς να τον προσφωνούν.

«Γυναίκα» ήταν απάντηση, «και το όνομά μου είναι Δημήτρης».

Με αυτήν τη φράση αυτοπροσδιοριζόταν ο Δημήτρης Καλογιάννης, που στο νησί του ήταν γνωστός ως «Δήμητρα».

Γεννήθηκε στη Σκάλα Συκαμιάς, πριν από 64 χρόνια, ένα μικρό και φτωχό ψαροχώρι της Λέσβου. Από την ηλικία των 14 χρόνων κατάλαβε πως ήταν ένα κορίτσι σε αγορίστικο σώμα. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από τους γονείς του που τον πήγαν σε ψυχιατρική κλινική και όταν επέστρεψε σπίτι του τού έδιναν ψυχοφάρμακα ακόμη και κρυφά στο φαγητό του. Η απόρριψή τους πλήγωσε αυτό το παιδί που δεν ήξερε πλέον πώς να φερθεί. Ο πατέρας του σκληρός και η μάνα του θεούσα. Η οικογένεια φτωχή και πολύτεκνη. Ο Δημήτρης ήταν εγκλωβισμένος στο ανδρικό του σώμα, με πολλές απόπειρες αυτοκτονίας. Όταν πέθανε η μητέρα του ένιωσε να ελευθερώνεται και φόρεσε επιτέλους τα φορέματα που τόσο λαχταρούσε. Η προσφυγιά που έκανε διάσημο το νησί της Λέσβου το 2015 έκανε πασίγνωστο τον Δημήτρη με τις γάτες του να δίνει την άπειρη αγάπη του στα προσφυγόπουλα. Μια ευγενική ψυχή, μορφωμένη, με την αρχοντιά γνήσια μέσα του. Ωστόσο, όπως συμβαίνει δυστυχώς σε αντίστοιχες περιπτώσεις, έγινε και ο περίγελως κάποιων κακοπροαίρετων νεαρών, με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο, ως επικίνδυνος! Και από εκεί εξαφανίστηκε. Τώρα αναζητείται και επίσημα πλέον, και με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί ξανά μπροστά μας υγιής και αρτιμελής, με εκείνο το γλυκό και δειλό του χαμόγελο, ευγενής και τρυφερός, με μια γάτα στην αγκαλιά του, χορεύοντας…

Mr.Dimitris and Mrs. Dimitroula

Μία ομάδα ανήλικων ηλικίας 12-14 ετών, στη Σκάλα Συκαμνιάς Λέσβου, αποπειράθηκε τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων να μπει στο σπίτι του Δημήτρη από το παράθυρο και στη συνέχεια, με λογική «συμμορίας», τον κατέγραψε με βίντεο από τα κινητά, ώστε να τα ανεβάσει στο διαδίκτυο. Βάρβαρες συμπεριφορές βίας, εκφοβισμού και εξευτελισμού σε έναν άνθρωπο που έχει επιλέξει να ζει ελεύθερος!

Με αφορμή την άνανδρη αυτή η επίθεση, η κινηματογραφίστρια Τζέλη Χατζηδημητρίου, διαθέτει το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «Mr.Dimitris and Mrs. Dimitroula» («Ο Δημητράκης και η Δημητρούλα») εντελώς δωρεάν, ελπίζοντας αυτή η διαπόμπευσή του να γίνει αφορμή για να αλλάξουν τα πράγματα για εκείνον ή για όποιον άλλον σ’ αυτόν τον κόσμο!

Την Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου και στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Γεράνι Δημιουργική Γειτονιά 2020,» προβλήθηκε στον ισόγειο χώρο τού Ρομάντσο το βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Τζέλης Χατζηδημητρίου, «Ο Δημητράκης και η Δημητρούλα».

Ένας άνθρωπος, μέσης ηλικίας, χορεύει στη μέση του δρόμου. Τραγούδια του ραδιοφώνου της δεκαετίας τού ’70 και αναμνήσεις κρατούν διαρκώς ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του/της. Μόνη του/της παρέα μια γάτα, η Δημητρούλα. Οι ζωές τους μπερδεύονται με τρόπο βαθύ αλλά ασυναίσθητο. Παρατηρητής μια κάμερα που κλέβει εικόνες και σκέψεις του. Ο/Η Δημήτρης είναι διαφορετικός/ή. Λίγο πιο ανθρώπινος/η, αλλά και πολύ πιο μόνος/η από τους υπόλοιπους. Το κόκκινό του/της φόρεμα τράβηξε τη προσοχή όσων βρέθηκαν στη Μυτιλήνη για να καλύψουν τον πόνο των προσφύγων. Πολλοί θεώρησαν ότι το δικό του/της δράμα είναι λίγο πιο ανάλαφρο, λίγο πιο εύθυμο. Ο/Η Δημήτρης όμως συνεχίζει να ζει μέσα στη μοναξιά, και τώρα που τα φώτα της δημοσιότητας έχουν σβήσει, η νύχτα φαίνεται πιο σκοτεινή από ποτέ.

«Ο/Η Δημήτρης έζησε τη στιγμή δημοσιότητας που του/της χρωστούσε η ζωή, όταν το 2015 άρχισαν να φτάνουν με βάρκες από την Τουρκία κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες. Οι ξένοι δημοσιογράφοι και εθελοντές που συνέρρευσαν, πρόσεξαν, αναγκαστικά, τον άνδρα που ντυμένος γυναικεία έκανε τη βόλτα του στην πλατεία, ανάμεσα σε ταλαιπωρημένα πρόσωπα, παιδιά που έκλαιγαν και γυναίκες τυλιγμένες σφιχτά με τη στολή της θρησκείας τους. Τότε, για πρώτη φορά κάποιοι θέλησαν να ακούσουν και τη δική του/της ιστορία.

»Όταν κόπασε η ένταση και η δημοσιότητα εγκατέλειψε τη Σκάλα Συκαμινιάς, ο/η Δημήτρης έμεινε μόνος/η ξανά, μέσα στον ασφυχτικά κλειστό κύκλο της ζωής του/της.

»Μια μέρα, το 2016, τον/τη συνάντησα να χορεύει στον δρόμο έξω από το σπίτι του/της. Στις επόμενες συναντήσεις μας, τον/την είδα να συρρικνώνεται, αδυνατώντας να συμφιλιωθεί ξανά με το σκοτάδι που υπήρξε όλη του/της η ζωή», αναφέρει η ίδια η σκηνοθέτις, Τζέλη Χατζηδημητρίου.

Ως επίλογο σε τούτη τη θλιβερή ιστορία, δύο μόνο ευχές:

· Να βρεθεί ο Δημήτρης (ή η Δημητρούλα) γρήγορα υγιής και αρτιμελής.

· Να αγαπήσουν επιτέλους οι γονείς τα παιδιά τους μαζί με τη διαφορετικότητά τους και να σταθούν πλάι τους, στηρίζοντάς τα στις επιλογές τους.

Μόνο τότε η κοινωνία θα αποδεχθεί με τη σειρά της ανθρώπους χωρίς πληγές. Μόνο τότε το κράτος θα υποχρεωθεί να σεβαστεί πολίτες χωρίς ρετσινιά στους κόλπους του, ισότιμα και ισόνομα.