MONIKA ΚΑΙ ΜΙΘΡΙΔΑΤΗΣ

Χαμός στο Twitter και το Facebook με την εμφάνιση της Monika στο Ζάππειο. Ίσως μεγαλύτερος χαμός και από τις αντιδράσεις στο τραγούδι του Μιθριδάτη που προκάλεσε συζητήσεις και… διχασμό. «Χαμός γιατί;» θα μου πείτε. Για καλλιτεχνικούς λόγους; Για αισθητικούς; Για πολιτικούς έστω λόγους; Όχι, όχι, όχι. Για λόγους καθαρά κομματικούς. Επειδή, αν δεν το ξέρατε, η Monika είναι «ΝΔ» και φίλη της Μαρέβας, ενώ ο Μιθριδάτης είναι «αριστερo-ΣΥΡΙΖΑ» και φίλος ενός κολλητού του Τσίπρα και της Μπέττυ από τη νεολαία του Περισσού, πολύ πριν γίνει φίρμα ο Αλέξης. Τι τραγουδάει ο καθένας, τι λέει στα τραγούδια του, οι ερμηνείες, οι ενορχηστρώσεις ή οι πιάνο-φωνή προσεγγίσεις δεν έχουν καμία σημασία. Τι θα πει ραπ, τι θα πει τσιφτετέλι, τι θα πει τραπ, τι θα πει cha-cha, μάμπο, ζεϊμπέκικο, swing ή πυρρίχιος; Τι θα πει «δυο πόρτες έχει η ζωή» και τι θα πει «τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά», τι θα πει «over the hill» και τι «για να μην τα χρωστάω»; Το ζήτημα είναι με ποιο κόμμα είναι αυτός που το ’γραψε. Αυτό μετράει και έτσι αξιολογείται το έργο του καθενός. Όχι μόνο σήμερα, όχι μόνο τον 21ο αιώνα. Αναντάμ-παπαντάμ και Μια ζωή Γκόλφω, από το 1953 τουλάχιστον που προσγειώθηκα και εγώ στον πλανήτη μας.

«Μία η “διεθνούς φήμης σοπράνο” που τραγούδησε στην Ακρόπολη και έκλαψαν οι Καρυάτιδες», έγραψε η Anna στο Twitter, «μία η θεόφαλτση Μόνικα που τραγούδησε στο Ζάππειο, ας το πάρουμε απόφαση ότι αυτό θα μας επιβάλλεται μέχρι να φύγουν. Τουλάχιστον γελάμε». «Το τραγούδι τής Μόνικα στο Ζάππειο ήταν η απάντηση της ομάδας ηλεκτρονικού πολέμου στο τραγούδι Μιθριδάτη», λέει το βαρύ πεντάρι. «Έβαλα για λίγο βιντεάκι με Μόνικα στο Ζάππειο και έφυγε η γάτα από το δωμάτιο», μας ενημερώνει η spaceoddity. Και, σαφέστερος όλων πολιτικά, ο spark δηλώνει: «Ορίστε. Απάντησαν οι δεξιοί στον #Μιθριδατη. Έβαλαν Μόνικα να παίξει στο Ζάππειο».

Και από την άλλη μεριά, οι «δεξιοί»: «Ο νέος εμετός του #μιθριδατης είναι ένας ύμνος στον αριστερό λαϊκισμό: υποκουλτούρα, fake news, ιδεοληψίες & κενά τσιτάτα για άμυαλους», γράφει ο Κοινή Λογική. «Τουπέ κλαρινογαμπρού☑️Φωνή κου. Αυγολέμονου☑️Κούρεμα Hitler youth☑️13 λεπτά Βαξεβανιάδα☑️ Λεβέντη μου, μια ζωή ημισκούμπριο θα ’σαι. Άσε τα καταγγελτικά βαρύγδουπα στιχάκια, μόνο γέλιο βγάζεις. Αδιανόητος τραγέλαφος ο #μιθριδατης», λέει ο John Hoston, ενώ ο LavrentisBeria τα ρίχνει αλλιώς: «Ότι χρειάζεται να ξέρετε για την κατάντια του κουφαριού που ονομάζουμε “αριστερά” στη χώρα, είναι η καλλιτεχνική μετάλλαξη των συντρόφων. Από τον Ρίτσο στο Μιθριδάτη». Ο (Γαλλοτραφής) Le Livre à venir είναι σαφής: «Δυστυχώς 50 χρονών άνθρωποι όπως ο μιθριδάτης ειναι πρώτον εντελως απαίδευτοι και πιάνουν θέματα όπως ό κόβιντ που είναι πολύ παραπάνω απο το μπόι τους, δεύτερον δεν έχουν το ήθος που απαιτείται ωστε να μη δουν την ευκαιρία στη πανδημία να χαιδέψουν ψέκια για τα φράγκα». Και ο Tryfon, που έχει χιούμορ ευτυχώς, λέει το πιο νόστιμο και αποτελεσματικό: «κάθε τραγούδι ραπ που γράφει ο Μιθριδάτης είναι και ένα συντριπτικό πλήγμα και για την κυβέρνηση αλλά και για την μουσική γενικότερα».

Ούτε η Monika ούτε ο Μιθριδάτης είναι, βέβαια, υπεράνω κριτικής. Είναι όμως, στο είδος τους ο καθένας, δυο καλοί καλλιτέχνες με έμπνευση, αυθορμητισμό και γενναιότητα ως προς τη δημόσια έκθεση των απόψεών τους – ή της εσωτερικής τους ζωής, στην καλύτερη περίπτωση. Αναρωτιέμαι καμία φορά τι ασθένεια άραγε έχω εγώ που μου αρέσουν και οι δύο, μαζί με εκατόν-δύο άλλους; Τι άλλο μπορεί να υπηρετήσει το τραγούδι, αν όχι μια βουτιά προς τα μέσα που άλλοτε είναι πολύ γενναία και αναδύει αριστουργήματα, άλλοτε δεν φτάνει στα ναυάγια του βυθού μας και αρκείται σε «ό,τι μπόρεσε» σ’ αυτήν την προσπάθεια; Το τραγούδι είναι τέχνη. Είναι από μόνο του μια τέχνη. Δεν είναι μόνο «η μουσική» και «η ποίηση» τέχνες, είναι το ίδιο το τραγούδι, τραγουδισμένο, ενορχηστρωμένο, ολόκληρο. Το Νόμπελ στον Bob Dylan στο τραγούδι δόθηκε. Αυτοί λοιπόν που την παλεύουν και αυτήν την τέχνη μέσα από διαδρομές ιδιωτικές και συχνά «ξένες» στους συνανθρώπους τους, φυσικά κουβαλούν και εκφράζουν τα δικά τους βιώματα και τις δικές τους εκδοχές της πραγματικότητας. Εκεί είναι το ζουμί. Αυτό είναι το ενδιαφέρον. Δεν ζουν στον ίδιο κόσμο ο Μιθριδάτης και η Μόνικα, έρχονται ο καθένας από το δικό του μονοπάτι και αυτό ακολουθούν. Μας δίνουν μια γεύση από τη θέα που βλέπουν, από τα συναισθήματα και τις σκέψεις που καταφέρνουν, καλύτερα ή λιγότερο καλά, να αρθρώσουν σε λόγο, μουσική και ερμηνεία. Μας δίνουν κάτι από τον εαυτό τους, δεν μας παίρνουν κάτι από τον δικό μας εαυτό. Το ίδιο κάνουν και αυτοί που δεκαετίες τώρα συνθέτουν, γράφουν και ερμηνεύουν, όπως και οι πιο πρόσφατοι, οι σημερινοί, όσοι ανάμεσά τους τολμούν. Άλλοι αντέχουν πιο πολύ τους προβολείς, άλλοι λιγότερο. Άλλους τους αναγνωρίζεις στον δρόμο, άλλους όχι. Αλλά γράφουν τραγούδια – και τα τραγούδια είναι άγγελοι, δεν είναι μισθοφόροι.