MONIKA: ELLAS 21

Οι «φίλοι» μου στο Facebook είναι πολλοί. Κάποιους τους ξέρω καλά, κάποιους λιγότερο, κάποιους σχεδόν καθόλου και κάποιους απολύτως καθόλου. Τον Αντώνη Μποσκοΐτη, γνωστό δημοσιογράφο που ειδικεύεται στις συνεντεύξεις και είναι από τους πρώτους και καλύτερους στη δουλειά του, τον ξέρω προσωπικά λίγο. Γνωριστήκαμε όταν μου πήρε μια συνέντευξη σ’ ένα καφέ στην πλατεία Βικτωρίας προ-covid, δεν έχουμε κάνει παρέα όμως. Διασταυρωνόμαστε συχνά στο Fb και, όπως οι απόψεις μας διαφέρουν πολύ, κάνουμε κι έναν διάλογο στα σχόλια, πάντα πολιτισμένο. Τη Δευτέρα ο φίλος μου θυμήθηκε πάλι τη Monika. Λέω «πάλι», γιατί έχει ένα κόλλημα μαζί της. Αν απλώς δεν του άρεσε, δεν θα τον απασχολούσε καν η ύπαρξη και η δραστηριότητά της. Αλλά και του Αντώνη (όπως και πολλών άλλων) του τη σπάει παρά πολύ και μόνο το γεγονός πως υπάρχει αυτή η δημιουργός ανάμεσά μας: «Η Μόνικα», έγραφε πάλι τη Δευτέρα, «είναι προϊόν ενός αρχοντοχωριατισμού σε συνδυασμό με την αλόγιστη χρήση του καπιταλισμού στο χώρο της, κατά τα άλλα, πολυαγαπημένης απ’ όλους μας ποπ κουλτούρας. Η ταύτισή της με την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα αποβεί καταστροφική για την ίδια».

Βέβαια ο ίδιος, λίγο πριν, σημειώνει πως το 2008 που βγήκε το (εξαιρετικό της άλμπουμ) «Avatar» δεν είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είχαμε - δεν είχαμε, ότι είχαμε πάντως, η Monika με το Avatar «έγραψε». Ακόμα ξέρω απ’ έξω το «Over the Hill» και το σιγοτραγουδάω. Έκτοτε έγιναν πολλά, πριν από δυο-τρία χρόνια βγήκε και το επίσης αγαπημένο «Bloody Something», βγήκε και ο ελληνικός της δίσκος, έκανε οικογένεια, έγινε μητέρα, γέμισε 4-5 φορές το Ηρώδειο, και δεν μας απασχόλησε ποτέ με τίποτα – μόνο με τα τραγούδια της. Την 25η Μαρτίου κυκλοφόρησε και το single της «ΕΛΛΑΣ 21», που είναι η δική της προσωπική συμβολή στους εορτασμούς για τον απελευθερωτικό μας αγώνα. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο «τραγούδι», που είναι φανερό πως δεν έχει στόχο να αρέσει, έχει άλλους στόχους, υψηλότερους. Η «δυσκολία» του τιμά τη δημιουργό του. Δεν είναι κάτι που παίζεται εύκολα στα ραδιόφωνα, ούτε κάτι που θα το ακούσεις και θα παραγγείλεις ένα τζιν-τόνικ. Είναι αυτό που είναι. Ένα έργο τέχνης που μπορεί ο καθένας να το προσεγγίσει – αλλά δεν είναι για «κατανάλωση».

Σαν κάθε έργο τέχνης μπορεί να σου είναι εντελώς ξένο, ή να σου μιλάει άμεσα, να το νιώθεις και να σε ενδιαφέρει. Η «εικόνα» του είναι λεπτομέρεια από το διάσημο έργο του Ευγένιου Ντελακρουά «Η Ελλάς στα ερείπια του Μεσολογγίου» και στην ανάρτηση της Monika διαβάζεις: «Σήμερα ξύπνησα νωρίς το πρωί για να δω την παρέλαση μαζί με την κορούλα μου. Πληθώρα συναισθημάτων ξεδιπλώνονται μέσα μου. Συγκινούμαι. Υπερηφάνεια, ηρωισμός, αυτοθυσία που ρέει στο αίμα των Ελλήνων. Γλυκιά μου Ελλάδα, να ξέρεις πως όχι μόνο σήμερα αλλά και κάθε μέρα νιώθουμε βαθιά ευγνωμοσύνη για την κάθε μάχη που τα παιδιά σου δίνουν και κερδίζουν… Είσαι μια ευλογημένη χώρα κι εμείς όλοι τυχεροί που βρεθήκαμε στην αγκαλιά σου. “Με ένα τραγούδι πώς να σε τιμήσω, με μία γιορτή δεν είναι αρκετό. Την ίδια σημαία εγώ ανεμίζω, κι ευγνώμων ελεύθερος ζω!” Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ αληθινά να εκφραστώ… Mε ένα τραγούδι για την Ελλάδα μου! Χρόνια Πολλά!»

Δεν ξέρω τι επιλήψιμο μπορεί κανείς να βρει σε όλα αυτά και δεν καταλαβαίνω και γιατί να ασχοληθείς καν με κάποιον που δεν σε ενδιαφέρει. Ο μόνος λόγος είναι μια πολιτική μονομανία, που έχει πιάσει κάποιους φίλους από τα μαλλιά και τους σέρνει ύπουλα προς έναν αχρείαστο φανατισμό που δεν ταιριάζει ούτε στην εποχή μας ούτε στην εργασία που ο καθένας από εμάς υπηρετεί, όπως και όσο μπορεί, ανάλογα με τις δυνάμεις του. Εντυπωσιάζομαι που κάτω από το ποστ του Μποσκοΐτη γι’ αυτήν την «άσχετη που δεν την ξέρει κανένας» μετράς 700 like και σχόλια του τύπου «Ποτέ δεν είδα στη Μόνικα κάτι διαφορετικό από αυτό που βλέπω τώρα: ένα άτομο φουλ στα προνόμια, που προσπάθησε (και τα κατάφερε, σύμφωνα με πολύ κόσμο) να κάνει ΝΤΕΧΝΗ στο εξωτερικό με τα λεφτά και τις πλάτες των γονιών της ή/και άλλων. Εντελώς textbook φραγκάτο hipster από επαρχία. Έχουμε πολλά τέτοια».

Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε «πολλά τέτοια», έχουμε λίγα, ελληνόφωνα ή αγγλόφωνα. Η Monika είναι αυτό που είναι, δεν παριστάνει κάτι άλλο. Φαίνεται όμως πως, για κάποιες παρέες, απλά και μόνο το να είσαι αστός και να έχεις μεγαλώσει με κάποια οικονομική άνεση, είναι πολιτικό και καλλιτεχνικό έγκλημα.