ΜΙΣΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ... ΞΕΡΝΑΩ !

Αυτή η φράση δεν ακούστηκε από κάποιον άνεργο, δύσμορφο, κακοποιημένο, άθλιο, σακάτη, πτωχευμένο, πρώην πλούσιο.
Αυτή η φράση δεν ακούστηκε από ξεπεσμένη αρτίστα που ζει τώρα συνωστισμένη σε μυρωδιά ξεθυμασμένου παλιακού αρώματος, ρούχων πίστας που φοράνε μούχλα και μαλλιά πλαστικά που αντικατέστησαν εκείνα « τα πραγματικά» που στόλιζαν εξώφυλλα της εποχής που τα περιοδικά κυκλοφορούσαν ελεύθερα σε σπίτια που ολοφώτιστα υποδεχόντουσαν βεγγέρες.
Αυτή την δήλωση έκανε ο άντρας – σύμβολο ομορφιάς και επιτυχίας για εκατομμύρια ανθρώπους της γης. Ο Αλεν Ντελόν στα 82 του χρόνια, δήλωσε στο περιοδικό Paris Match το εξής: «Η ζωή δεν έχει πλέον να μου φέρει πολλά. Έχω μάθει τα πάντα, τα έχω δει όλα αλλά, πάνω απ’ όλα, μισώ αυτή την εποχή, ξερνάω»…

Και συνεχίζει κάνοντάς το ακόμη πιο αδυσώπητο « Φεύγω χωρίς λύπη, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός, μόνο το χρήμα μετράει… οι περισσότεροι είναι νεκροί»

Μην βιαστείς τώρα που διαβάζεις να δηλώσεις ότι φταίει η ηλικία. Η Δέσποινα Αχλαδιώτου, γνωστή ως « Κυρά της Ρω» μια «τοσοδούλα – μικροσκοπική γυναίκα» μέχρι τα 92 ανέβαζε τον ιστό της σημαίας σ’ ένα βράχο, γιατί ;;;; Γιατί είχε αποστολή, μια αποστολή που της έδινε την ευκινησία μας αθλήτριας ρυθμικής γυμναστικής.
Η μικροσκοπική γυναίκα είχε σαν περιουσία τ’ αρμυρίκια, το βράχο, τον ήλιο και έναν ιστό μ’ ένα σύμβολο αλλά ούτε μια στιγμή δεν ένιωσε ότι ήθελε να μπει σε βάρκα για να νοσηλευτεί με ασφάλεια, έξω από το ξερονήσι της ζωής της.

Όλα για τα χρήματα; Όχι ο Ντελόν δεν είπε την αλήθεια. Σε αυτή την εποχή μετράει το χρήμα και… το «κινητό». Όσο ζουν τα έξυπνα κινητά, αργοπεθαίνουν βασανιστικά οι άνθρωπο.
Η επόμενη «Γαλλική είδηση» αποδεικνύει ότι… η εποχή δεν είναι συμβατή με τον άνθρωπο, αλλά μόνο με τα pc η στα smarts phones.

Ο Andy Brigitte, από τη Μαρτινίκα, δέχτηκε επίθεση στο σταθμό Châtelet-Les Halles RER στο Παρίσι μετά από διαπληκτισμό με έναν άλλο επιβάτη.

Ο 22χρονος μηχανικός, που ζούσε στην περιοχή Essonne της Γαλλίας , ξεψυχούσε στο έδαφος, καθώς οι θεατές βιντεοσκοπούσαν και δημοσίευσαν εικόνες, σύμφωνα με τα γαλλικά ΜΜΕ.
Η μητέρα του, Λίντα, είπε «κανείς δεν σήκωσε ούτε ένα δάκτυλο», καθώς ο γιος της πέθαινε.

Το γαλλικό ειδησεογραφικό περιοδικό L'Obs έγραψε ότι ο Brigitte «πάλευε να ζήσει, πεσμένος στο έδαφος... ενώ οι επιβάτες, αντί να τον βοηθήσουν, βιντεοσκοπούσαν το μαρτύριό του και δημοσίευαν εικόνες στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης».

Όταν αναβαθμίζονται οι εφαρμογές εξατμίζονται οι άνθρωποι. Ποιος να το έλεγε ότι ο αργός θάνατος ενός ανθρώπου, δεν έχει σημασία, ο τόπος, η καταγωγή, η χώρα, σημασία έχει ότι η αγωνία θανάτου «λοκάρεται» από την «έξυπνη κάμερα» που πιθανόν για κάποιους να έχει και συλλεκτική αξία μια selfie με φίλτρο, δίπλα σ’ ετοιμοθάνατο.

Είναι να μας λυπόμαστε πάντως έτσι; Ο Ντελόν έδωσε απλά την αφορμή για να μοιραστώ όσα με φίλους κουβεντιάζουμε, ιδίως τούτη την εποχή που ζω στον τόπο όπου απογειώνεται το εφήμερο και συρρικνώνεται το ουσιαστικό. Μικρά «Χόλυγουντ» υπάρχουν σε όλους τους τόπους, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις συνοικίες. Έχουμε αποχαιρετίσει ολοκληρωτικά την εποχή του ουσιαστικού και παρακολουθούμε την εποχή του χάους. Είναι χυδαίο αλλά πραγματικό, ότι όποιος έχει λεφτά, μπορεί να φτιάξει καινούργιο μάτι, αλλά όποιος δεν έχει ας αρκεστεί στο μπαστούνι ή ίσως σ’ ένα καλό σκυλί…

Και για να κλείσω με τις δηλώσεις του Ντελόν, έχει θάψει πάνω από 50 σκυλιά στην ζωή του και νιώθει ότι μόνον εκείνα τον ένιωσαν.
Έχετε δίκιο, δεν γελάω σήμερα. Ίσως η επόμενη εποχή ξεκινήσει όταν τα λογισμικά κρασάρουν ταυτόχρονα. Ζω για μένα, ή για την «ανάρτηση»;