ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ : «KAI ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ!»

Υποκλινόμαστε! Στο φως εκείνου που μεγαλούργησε σμίγοντας τις λέξεις σε αιώνια μελωδία…

Υποκλινόμαστε! Στο μέγεθος ενός ταλέντου αναγνωρισμένου διεθνώς, αν και η σπίθα σε τούτα τα ματωμένα χώματα πρωτοβγήκε και φούντωσε και κατέκαψε κάθε ίνα του φασισμού, όπου γης…

Υποκλινόμαστε! Στην αγάπη και στην έγνοια για τον άνθρωπο, που ένας απλός συνθέτης κέντρο της ύπαρξής του έκανε και της δημιουργίας του, φωνή και ουρλιαχτό για κάθε αδικημένο…

Υποκλινόμαστε! Στον μουσικό που ερωτεύτηκε την Ειρήνη, και για εκείνη πάλεψε στα πέρατα του κόσμου…

Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο.

Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας, όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη.

Από τότε φάνηκε καθαρά ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και στον αγώνα για τον «Άνθρωπο».

Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή» και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται.

Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο εμφύλιος.

Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο.

Αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot.

Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στον χώρο της ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο.

Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Schostakovitch για το έργο του, «Suite No 1» για πιάνο και ορχήστρα.

Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. Έχει ήδη μελοποιήσει τον «Επιτάφιο» του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί τη «στροφή» του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό.

Ιδρύει τη Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής.

Το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για Αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ, και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Μπουμπουλίνας, απομόνωση, φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, νοσοκομείο, αποφυλάκιση και κατ’ οίκον περιορισμός, εκτόπιση με την οικογένεια στη Ζάτουνα Αρκαδίας, στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Δημήτρης Σοστάκοβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand κ.λπ. δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο τον χρόνο του σε περιοδείες σ’ όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.

Γιατί πεποίθησή του ήταν πάντα ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εδραίωση της ειρήνης. Γιατί ο πόλεμος αποφεύγεται μόνο από ανθρώπους ελεύθερους, που μπορούν να ρυθμίσουν οι ίδιοι τις τύχες τους.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της Ισραηλινής Κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν που στο μεταξύ έχει γίνει «εθνικό τραγούδι» του Ισραήλ και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή.

Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής [1981-86 (παραίτηση) και 1989-92 (παραίτηση)] είτε ως Υπουργός Επικρατείας [1990-92 (παραίτηση)].

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

Το 1983 του απονέμεται το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και ο Ζουλφύ Λιβανελί.

Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών.

Αργότερα παίζει και πάλι τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Α. Παπανδρέου και του Κ. Μητσοτάκη, προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σε όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Tübingen και στην Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφονταίν και ο Johannes Rau, φιλόσοφοι όπως ο Dürrenmatt, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες.

Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σε όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν που τελικά επιτυγχάνουν.

Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος».

Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον Κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού κέντρου των ομογενών, η Σύγκλητος του Québec υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του «Ηλέκτρα» (1995) και «Αντιγόνη» (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).

Το 2000 είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης. Σύσσωμη η πολιτική και η πνευματική ηγεσία Ελλάδας και Κύπρου στηρίζει την υποψηφιότητα, ενώ στη Νορβηγία, στα γραφεία της Επιτροπής για το Νόμπελ φθάνουν συνεχώς επιστολές από όλα τα μέρη του κόσμου από προσωπικότητες, φορείς και απλούς ανθρώπους.

Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του «Λυσιστράτη», ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.

Επίσης έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.

Κυριότερα έργα του Μίκη Θεοδωράκη

· Κύκλοι τραγουδιών: Τα Παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, Romancero Gitano, Θαλασσινά Φεγγάρια, Ο Ήλιος και ο Χρόνος, 12 Λαϊκά, Νύχτα Θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, 18 Λιανοτράγουδα, Μπαλλάντες, Στην Ανατολή, Τα Λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.

· Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Ένας Όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.

· Μουσική για Αρχαίο Δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππείς, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.

· Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση Πολιορκίας, Actas de Marusia.

· Ορατόρια: Άξιον Εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση Πολιορκίας, Πνευματικό Εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.

· Συμφωνικά και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.

· Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.

· Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.

Παγκόσμιες τιμές

«Όλα στον Μίκη είναι Μεγάλα… Όλα είναι στον Υπερθετικό βαθμό», είχε γράψει ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Και πώς να μην είναι, αφού ασχολήθηκε με κάθε μορφή μουσικής σύνθεσης αφενός, και αφετέρου με κάθε μορφή φασισμού σε ολόκληρο τον κόσμο. Και οι λαοί, τα κράτη, οι κυβερνήσεις τον τίμησαν για την πανανθρώπινη προσφορά του.

Ελλάδα: Η ύψιστη τιμητική διάκριση της Ελληνικής Δημοκρατίας, «ο Μεγαλόσταυρος του Τάγματος της Τιμής» στον Μίκη Θεοδωράκη από την Προεδρία της Δημοκρατίας στις 23-7-2021, μετά από πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια.

Ρωσία: Το 1970 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν της Κομσομόλ. Το Το 1983 του απονέμεται το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν για τη συμβολή του στην Ενίσχυση της Ειρήνης μεταξύ των Λαών. 2005-05-10: Με την ευκαιρία της 60ής επετείου της νίκης επί του φασισμού, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν βραβεύει με μετάλλιο το Μίκη Θεοδωράκη, το Μανόλη Γλέζο και το Νίκο Τερζόγλου.

Το 2005 του απονεμήθηκε ένα από τα μεγαλύτερα βραβεία της Ρωσίας, το βραβείο «Διάλογος των πολιτισμών» του ρωσικού Ιδρύματος του Ανδρέα Πρωτόκλητου και του Κέντρου Εθνικής Δόξας της Ρωσίας «ως σύμβολο της συνεισφοράς του, μέσω ων μουσικών έργων και της πολιτικής και κοινωνικής δράσης, στην ειρήνη και συνεργασία ανάμεσα στους λαούς του κόσμου, στην πνευματική αγωγή του Ανθρώπου και στην ενίσχυση των αξιών του Ανθρωπισμού και αρχών της Ελευθερίας».

Το 2007 παρασημοφορείται σε ειδική τελετή στη Ρωσική πρεσβεία της Αθήνας, με το Παράσημο Φιλίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που του επέδωσε ο Ρώσος υπουργός Πολιτισμού Αλεξάντρ Σοκόλοφ εκ μέρους του προέδρου Βλ. Πούτιν.

Το 2020 του απονέμεται από την πρεσβεία της Ρωσίας στην Αθήνα το ρωσικό μετάλλιο «75 χρόνια από τη Νίκη στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» με Διάταγμα του Προέδρου της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν.

Γαλλία: Το 1996 τιμάται με τον τίτλο του Αξιωματικού της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας (Officer of the Légion d’Honneur) από τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν.

Το 2007 τιμάται με την υψηλότερη διάκριση της Γαλλικής Δημοκρατίας, το μεγάλο παράσημο του Ταξιάρχη της Λεγεώνας της Τιμής, που απονέμεται σε ξένες προσωπικότητες, για την προσφορά τους στις τέχνες, την πολιτική και τις επιστήμες.

Λουξεμβούργο: Το2005 τιμήθηκε με το παράσημο Grand Officier του Τάγματος της Τιμής του Μεγάλου Δουκάτου του Λουξεμβούργου.

Άγ. Μαρίνος: Το 2008 του απονεμήθηκε η ανώτατη τιμή του Αγ. Μαρίνου σε ειδική τελετή βράβευσης, στην Αθήνα, παρουσία της Ελληνίδας ΥΠΕΞ κ. Ντ. Μπακογιάννη.

Μάλτα:Το 1980 τιμάται με το Χρυσό Μετάλλιο της Μάλτας. Εδώ να σημειωθεί ότι ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει τον εθνικό ύμνο της Μάλτας.

Αίγυπτος: Το 2004 του απονεμήθηκε το «Χρυσό Βραβείο Πυραμίδα» της Αιγύπτου.

Χιλή: Το 2000 η Χιλή τίμησε τον Μίκη Θεοδωράκη απονέμοντάς του τον βαθμό του μεγάλου αξιωματούχου του απελευθερωτή Bernardo O’Higgins, του ηγέτη του αγώνα για την ανεξαρτησία της Χιλής από την ισπανική κυριαρχία.

Το 2005 του απονεμήθηκε το μετάλλιο της Χιλιανής Προεδρίας για την εκατονταετηρίδα του Πάμπλο Νερούδα.

Κούβα: Το2011 ο υφυπουργός Εξωτερικών της Κούβας, Νταγκομπέρτο Ροντρίγκες Μπαρέρα, επισκέπτεται τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του στην Αθήνα και του απονέμει το Μετάλλιο Φιλίας της Κούβας.

Βουλγαρία: Το 1983 του απονέμεται η ανώτατη Βουλγαρική διάκριση, το παράσημο «Κύριλος και Μεθόδιος».

ΗΠΑ – Καναδάς: Το 1994 το Αμερικανικό Κογκρέσο εκδίδει ομόφωνο ψήφισμα με το οποίο καλωσορίζει στις ΗΠΑ και χαιρετίζει τον Μίκη Θεοδωράκη και την 150μελή Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, με τιμητική πλακέτα.

Επίσης κατά την ίδια περιοδεία του Μίκη Θεοδωράκη στις ΗΠΑ και τον Καναδά, η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ εκδίδει ανακοίνωση με την οποία εκφράζει την τιμή της στον Μίκη Θεοδωράκη, για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Κύπρος: Το 1999 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης απένειμε στο Μίκη Θεοδωράκη το Μετάλλιο εξαίρετης προσφοράς της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ειδική τελετή στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία, ενώ παράλληλα τον έκανε επίτιμο δημότη της Λευκωσίας και της κοινότητας Φαμαγκούστας, που βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή.

Το 2005 ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσος Παπαδόπουλος απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Μακαρίου Γ΄ στο Μίκη Θεοδωράκη σε ειδική τελετή στο Προεδρικό Μέγαρο στη Λευκωσία. Την ίδια μέρα ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας απένειμε στον Μίκη Θεοδωράκη το παράσημο των 80 χρόνων του Κόμματος και το Βραβείο Πολιτιστικής Προσφοράς «Τεύκρου Ανθία – Θεοδόση Πιερίδη», σε μεγάλη λαϊκή συναυλία που οργάνωσε προς τιμήν του.

Τουρκία:Το 1985 απονέμεται στον Μίκη Θεοδωράκη στη Κωνσταντινούπολη το Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί.

Ό,τι και να γράψουμε για τον μεγάλο Έλληνα Μίκη Θεοδωράκη θα είναι το ελάχιστο μπροστά σε αυτά που πρόσφερε στην ανθρωπότητα, με τη μουσική του ως προγεφύρωμα για την εξάπλωση των ιδανικών του περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειρήνης.