ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ

Η αλήθεια είναι ότι τον περίμενα για πολλή ώρα. Ευτυχώςπου τοραντεβού μας ήταν σε κήπο και μισοχάζευα, μια ματιά στα λουλούδια, μια ρουφηξιά στο τσιγάρο, κανένα τεμπέλιασμα στον ήλιο. Πόσο δίκιο είχε όταν δίδασκε στην ύπαιθρο, όχι βέβαια ότι θα υπήρχε και κανένας άλλος διαθέσιμος χώρος, αλλά αυτό το γείωμα, το ρίζωμα με το χώμα είναι αναζωγονητικό. Η ώρα όμως περνούσε, τώρα ή είναι περιζήτητος λόγω ημερών, μα κι εγώ πασχαλιάτικα πήγα να του ανοίξω κουβέντα, ή κάτι δεν έκανα σωστά από ό,τι μας έλεγε: «Επικαλέσου το όνομά μου και εγώ θα έρθω». Μήπως δεν φώναξα σωστά το όνομά Του; Μήπως δεν συντονίστηκα στην ενεργειακή του συχνότητα; Μήπως, μήπως… Να, πάλι βαραίνει το κεφάλι μου. Ένα χτύπημα στον ώμο και ένα «γεια σου» με ελάφρυνε.

«Γεια σου, με φώναξες, σε άκουσα και ήρθα».

–Σε περίμενα ώρα πολλή.

«Και χρειάστηκε να σου μιλήσω για να καταλάβεις ότι ήρθα, ενώ όπως λες με περίμενες…»

–Με το καλωσόρισμα άρχισαν τα δύσκολα, με βάζεις στη θέση μου.

«Όχι εγώ, εσύ βάζεις τον εαυτόν σου στη θέση του, ανάλογα με τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου, τις πράξεις σου».

–Ναι, αλλά αυτές δεν τις ορίζεις εσύ;

«Αν μου έχεις δώσει προτεραιότητα…»

–Δηλαδή, μπορώ να επιλέξω κάτι ή κάποιον άλλον; Υπάρχει και άλλος Κύριος εκτός από αυτό που μας δίδαξες;

«Ό,τι υπάρχει έχει δημιουργηθεί από έναν νου. Το τι θα ακολουθήσεις, τι θα υπηρετήσεις είναι δική σου επιλογή».

–Έχω όμως τη συνέπεια, το τίμημά μου σε αυτή την επιλογή.

«Όπως και στην οργανωμένη πολιτεία που ζεις δεν υπάρχει διαφορά, η μόνη διαφορά είναι ο χώρος. Για σκέψου, οδηγείς και παραβιάζεις συνεχώς το κόκκινο φανάρι, κάποια στιγμή μπορεί προκαλέσεις ατύχημα. Ποιος φταίει; Το φανάρι ή η παραβίασή του; Εύκολα μιλάτε για τιμωρία, αλλά, ξέρεις, οι Νόμοι δεν είναι τιμωροί, απλά έχουν κανόνες. Η αδυναμία γεννά την τιμωρία».

–Εδώ όμως στο παράπτωμά μου έχω το δικαίωμα της υπεράσπισής μου, ακόμα και το παραθυράκι μου…

«Και ποιος σου είπε ότι σε αυτό που λέτε Κρίση δεν θα έχεις και εκεί την υπεράσπισή σου; Όπως είστε στη Γη, έτσι είμαστε και στον Ουρανό. Έχουμε την ίδια ιεραρχία αλλά κάπως πιο άυλα να σαν τις επιστημονικές ταινίες που βλέπεις. Κατάλαβε τους Κανόνες της Ζωής και θα μας καταλάβεις. Δεν είμαστε ξεχωριστοί από εσάς, για αυτό και μιλάμε τώρα».

–Μόνο που σε περίμενα πολύ…

«Μήπως άργησες κι εσύ; Έχεις σκεφτεί ότι το να περιμένεις πολύ, μπορεί να συμβαίνει για να αποδειχτεί η αξιοσύνη εκείνου που ζητάς; Ξέρεις, κυριαρχείστε από την ύλη, όσο και να σου φαίνεται παράξενο, οι σκέψεις που κάνετε για να είναι μαζί σας μετατρέπονται και αυτές σε ύλη και σκληραίνουν… Ζητάς ειρήνη, αλλά όταν κατά διαστήματα ζεις με ταραχή και άγχος, αυτές οι σκέψεις έχουν χτίσει ένα εξωτερικό περίβλημα γύρω από την ειρήνη. Χρειάζεται χρόνος για να σπάσεις αυτό το περίβλημα. Αυτό είναι ένα άλλο μυστικό του μυστικού. Αυτό που πιστεύεις χρειάζεται την επιμονή σου στο να καρτερείς και να περιμένεις. Αποδεικνύεται με αυτόν τον τρόπο αν αξίζει αυτό που θέλεις ή πρέπει να κινήσεις για κάπου αλλού. Νομίζεις ότι ήταν εύκολη η τριετία της διδασκαλίας μου; Πηγαίναμε από μέρος σε μέρος με τα πόδια, χωρίς να ξέρουμε πώς θα μας υποδεχτούν. Δίδασκα κυρίως στην ύπαιθρο, και καλά να ήταν άνοιξη, αλλά καλοκαίρι να μιλάς με ήλιο να καίει; Ή με τα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου; Αλλά τίποτα δεν με ανέκοπτε από τον σκοπό μου».

–Μιλάς και για τη σωματική καταπόνηση;

«Ναι. Ξέρεις, πάνω στον Σταυρό και πόνεσα και λύγισα. Ακόμα και το δικό μου Σώμα έχει τα όρια της αντοχής του, έχω την ίδια συγκεκριμένη μοριακή δομή στο υλικό μου σώμα όπως όλοι μας».

–Τώρα, γιατί αισθάνομαι ότι θα μου πεις «αλλά»;

«Χα, χα… Αλλά έχω μάθει να το ακούω και να το διαχειρίζομαι, να το υποτάσσω και να το κατευθύνω στον σκοπό μου, διευκολύνοντας με αυτό τον τρόπο τη ζωή μου».

–Αυτά είναι πράγματα δύσκολα που κάνουν στις Ινδίες, λα, λα, λα.

«Είναι όμορφο και χρήσιμο να τραγουδάς, σε μυεί στον συντονισμό και στην αρμονία. Δύσκολο φαίνεται στην αρχή, αλλά όταν ξεκινάς όλα κυλούν μετά».

–Αλήθεια, σαν παιδί πώς ήσουν; Είχες καταλάβει τι θα έκανες;

«Ο Μότσαρτ σαν παιδί, εκεί που έπαιζε, άκουγε διάφορους ήχους που οι φίλοι του δεν τους άκουγαν και συνέχιζαν το παιχνίδι τους, ενώ εκείνος πήγαινε εκεί που το καλούσαν. Να σε ρωτήσω όμως κάτι κι εγώ. Τι θαυμάζεις στην ιστορία μου;»

–Τον δημόσιο λόγο σου, τη μαιευτική τέχνη των ερωτήσεων στους διαλόγους σου, την αυτάρκειά σου, τον επίγειο χαρακτήρα σου, την ολοκλήρωσή σου. Βάδισες, όπως εσύ διάλεξες να περπατήσεις, χωρίς να λοξοδρομήσεις.

«Είχα να διαλέξω, να πιστέψω τη μία και μοναδική αλήθεια».

–Εύκολα το λες.

«Δεν ήταν εύκολο ούτε για μένα. Μην παίρνεις τίποτα a priori. Αμφισβήτησε τα πάντα, ακόμα και μένα. Πώς θα ξέρεις την αλήθεια σου, αν δεν την κερδίσεις πρώτα;»

–Τι είναι αλήθεια;

«Ό,τι δίνει απαντήσεις που τις κατανοείς, και όταν τις ακούς λες, να, αυτό είναι αλήθεια, γιατί μόνο έτσι μπορούν να είναι τα πράγματα. Η αλήθεια δεν γεννά άλλες ερωτήσεις. Είναι τελεία και τέλεια, είδες τι κάνουν οι τόνοι; (γέλια). Είναι το ολοκληρωμένο παζλ που σου αποκαλύπτει την εικόνα».

–Πώς την ξεχωρίζω;

«Ό,τι είναι ψεύτικο σαν την ξερή λάσπη στον χρόνο πέφτει, και τότε, ω, λα, λα, εμφανίζει αυτό που κρύβει».

–Ναι, αλλά η αλήθεια σου έκανε κόσμο να σε ακολουθήσει. Δεν σου έδινε δύναμη αυτό;

«Όχι πάνω στον Σταυρό πάντως».

–Τους συγχώρεσες όμως.

«Θα σου πω ένα μυστικό, είχαν συγχωρεθεί πρώτα από τον πατέρα μου, αλλά εκεί, στον Σταυρό, χρειαζόμουν περίσσια δύναμη για να συνεχίσω τον δρόμο και το έργο που είχα μπροστά μου. Συγχώρεσα για την ειρήνη που δίδαξα. Με το μίσος, την οργή και την κατάρα θα καθυστερούσα…»

Είναι σαν το χαστούκι που πρέπει να γυρνάμε το άλλο μάγουλο;

«Αν σε κάθε χαστούκι γυρνάτε το μάγουλό σας, τότε θα ζαλιστείτε από τα πολλά χαστούκια. Το μάγουλο που γυρνάς είναι η άλλη σου συνείδηση και αντίληψη. Είναι η αγάπη και η ειρήνη, αντί της οργής και του μίσους».

–Οργίστηκες όμως στον Ναό της Ιερουσαλήμ.

«Όπως με όλους που βαφτίζονται εξουσία, χωρίς βαφτιστή. Μην ξεχνάς, όμως, ότι τα γεγονότα, για να εξελιχτούν και να ολοκληρωθούν, χρειάζονται αφορμή και αιτία. Λες τότε, το Πάσχα, να πρωτοείδα τι γίνεται στα παζάρια του Ναού; Ο επίγειος πατέρας μου, ο Ιωσήφ, ήταν ένας σοφός ιερέας του Ναού, που όμως έφυγε όταν έβλεπε την ασέβεια να λιβανίζεται. Ξέρεις, ήταν ο πρώτος μου δάσκαλος των γραφών και των μυστικών αληθειών τους. Αλλά τον υποβαθμίσατε και εκείνον όπως και τόσα άλλα».

–Λες ότι η Βασιλεία του Θεού είναι για όλους μας. Όμως δεν τους θεράπευσες όλους, επέλεγες.

«Κατ’ αρχάς, ό,τι έχεις δεν είναι για κατάχρηση, και μετά δεν είχα την άδεια να το κάνω για όλους. Έκανα τις θεραπείες, αυτό που εσείς ονομάζεται θαύματα, για τη χειροπιαστή απόδειξη του Θεού. Να δει το μάτι και να πιστέψει όταν δεν αρκεί η καρδιά. Ξέρεις πόσοι θεραπευτές ή “θαυματοποιοί” υπήρχαν στην εποχή μου; Πολλοί. Δεν ήταν αυτός ο δικός μου προορισμός. Εξάλλου, δεν είναι όλοι έτοιμοι για να θεραπευτούν. Η θεραπεία θέλει συνεργασία. Εσύ δεν ακούς τον γιατρό σου; Κάποιοι άλλοι πάλι προτιμούν την αρρώστια, τη ζητιανιά από το να είναι υγιείς. Κοίτα τους. Αντί να ζητήσουν να θεραπευτούν, προτιμούν να επαιτούν. Κάποιοι μάλιστα δεν νοούν διαφορετικά τη ζωή τους. Βολεύονται από αυτό, για να τους αγαπούν και να βρίσκουν χρήματα να ζουν. Η βοήθεια είναι παράκληση, δεν είναι επαιτεία. Ποτέ δεν παρακάλεσα κάποιον να με ακολουθήσει. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τον σπόρο που έπεσε σε πέτρα. Πήγα στον σπόρο που έπεσε στο χωράφι, πήγα παρακάτω, άφησα την άγονη, την άρνηση πίσω μου».

–Εμείς όμως, δάσκαλε, «κολλάμε» σε έρωτες αδιέξοδους. Αλήθεια, παντρεύτηκες με το κορίτσι, τη Μαριώ, ξέρεις ποιαν εννοώ.

«Τι πιστεύεις; Άραγε, αν ήμουν παντρεμένος θα έχανα την αξία μου; Θα έκανα λιγότερα θαύματα; Η διδασκαλία μου θα ήταν άνευ σημασίας;»

–Αν κι εσύ ξέρεις, πιστεύω πως όχι, το ίδιο σημαντική θα ήταν, αφού θα έλεγες τα ίδια πράγματα. Τα ίδια δεν θα έλεγες;

«Ναι. Έχω μάθει να μένω ανεπηρέαστος από τα συμβάντα. Αλλά εσένα τι σου αρέσει; Πώς θα με πλησίαζες περισσότερο, παντρεμένο ή ανύπαντρο;»

–Αν και θα ένιωθα ότι στην οικογένειά σου θα «ανήκες» περισσότερο από ό,τι σε εμάς, απαντώ: μου αρέσει εκείνο που θεωρείς ότι είναι καλύτερο για σένα.

«Αν ζητάς το καλύτερο για εμένα, γιατί τότε δεν ζητάς το καλύτερο για σένα πρώτα; Πρόσεχε τι θα ζητήσεις και σε τι θα εξασκηθείς. Αν εξασκηθείς στον πόνο, τότε θα ζητάς ολοένα και πιο πολύ πόνο για να ικανοποιηθείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τη χαρά».

–Ε, τότε να διαλέξω τη χαρά.

«Γιατί βιάζεσαι; Σου ζήτησα να απαντήσεις αμέσως; Για σκέψου τη χαρά σαν ένα μπαλόνι φουσκωμένο που ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Τι μπορεί να συμβεί τότε; Η θερμότητα του ήλιου ή το ράμφος ενός πουλιού το σκάει και, μπαμ, ξεφουσκώνει και αρχίζει να πέφτει έως την κινούμενη άμμο, που είναι η λύπη. Γιατί αυτό είναι η λύπη, μια κινούμενη άμμος που βουλιάζεις και πνίγεσαι μέσα σε αυτήν. Στην κινούμενη άμμο, στη λάσπη».

–Ναι, αλλά από λάσπη δεν φτιαχτήκαμε;

«Μόνο που σας ανοίχτηκαν μάτια, στόμα, αυτιά».

–Ούτε χαρά, ούτε λύπη λοιπόν.

«Ζήτα την πληρότητα. Βέβαια, πρώτα πρέπει να χορτάσεις, να κορεσθείς στα συναισθήματα, να μπουχτίσει το σώμα σου από τις λειτουργίες σου, για να αρχίσεις μετά την αποστασιοποίησή σου. Διαφορετικά, πάντα θα γυρνάς στην πείνα σου».

–Αυτά τα μυστικά ξεδίπλωσες στον Τάφο σου και αναστήθηκες;

«Νεκρό πνεύμα δεν ανασταίνει σώμα, αυτό μπορώ να σ’ το πω. Όπως και ότι εργάστηκα πολύ για να ντυθώ το Αναστάσιμο σώμα. Άλλοι το λένε σώμα Λαμπρότητας, ένδυμα του Ζοχάρ. Εργάζεται κανείς νεκρός;»

–Άρα, δεν ήσουν νεκρός.

«Τι είναι για σένα ο θάνατος;»

–Στο σώμα; Μία παύση.

«Άρα, κι εσύ μιλάς για δύο θανάτους, του σώματος και του πνεύματος. Για να έχω το Αναστάσιμο σώμα, έπρεπε να αφήσω πίσω μου ό,τι δεν μπορούσε να το ακολουθήσει».

–Γι’ αυτό και δεν σε αναγνώρισαν οι μαθητές σου όταν σε συνάντησαν;

«Όχι, γιατί δεν ήμουν σώμα Ιησού μα σώμα πνευματικότητας. Ούτε να με ακουμπήσουν μπορούσαν λόγω του ενεργειακού μου φορτίου. Ήμουν μια σφαίρα φωτός, καθάρια συμπαντική ενέργεια. Θυμήσου τον Μωυσή, άσπρισαν τα μαλλιά του και ηλιοκάηκε το πρόσωπό του όταν μίλησε στην καιόμενο βάτο. Τα πάντα στο Σύμπαν είναι θέμα ενεργειακής συχνότητας και φορτίου. Στον όμορφο πλανήτη σας έχετε ένα όριο που λέγεται υλικό σώμα. Βάζετε το χέρι σας στην μπρίζα και αισθάνεστε ένα τίναγμα, ακουμπάτε έναν πυλώνα και εξαϋλώνεστε».

–Σαν την ατομική ενέργεια που εκρήγνυται. Αυτό είναι λοιπόν το Αναστάσιμο Σώμα; Μια έκρηξη;

«Κάτι τέτοιο, ψάξε όμως και σκέψου διαφορετικά. Μιλάτε για την Ανάληψή μου. Με τι αναλήφθηκα; Άρχισε μια Ουράνια ανάβαση. Ποιος την έκανε; Εγώ ο Ιησούς με το ανθρώπινο σώμα μου; Θα είχε διαλυθεί πριν φτάσει στη στρατόσφαιρα. Μήπως κάτι άλλο, ένας φιλοξενούμενος π.χ. έφυγε από μένα για να πάει στον τόπο του; Στους αιθέρες μπορεί ή κάπου αλλού. Ξέρεις, οι φυσικοί επιστήμονες σας τα έχουν εξηγήσει μια χαρά. Η επιστήμη εξηγεί αυτή την άγχρονη μηχανιστική διάνοια, εσείς τη λέτε Θεό. Την εξηγούν μέσα από τα μαθηματικά και τα σύμβολα, αλλά με ποιητικά μαθηματικά γιατί ποιεί. Εξηγούν τους Φυσικούς Νόμους, η αντανάκλασή τους είναι οι Πνευματικοί Νόμοι. Και τους Νόμους τούς σεβόμαστε όλοι, ισχύουν για όλους, προπάντων για τον Δημιουργό τους».

–Πάνω στον Τάφο σου στηρίχτηκε όμως η Εκκλησία.

«Το δόγμα της, εννοείς. Μη μένεις στις λέξεις, πήγαινε πίσω από εκείνες. Σκέψου διαφορετικά. Έχεις έναν τάφο με κάτι νεκρό και τον αναστάσιμο κρότο. Ψάξε, βρες το ενδιάμεσο, τη διαδρομή, την ασημένια χορδή. Δεν είναι όλα ένας διακόπτης. Ξέρεις, κάποιες φορές σάς ακούω και χαμογελώ συγκαταβατικά. Αναγάγετε σε μύθους και ψάχνετε να βρείτε το ποτήρι του Μυστικού Δείπνου, λες και ο άνθρωπος που μας παραχώρησε το δωμάτιο για να φάμε, μόλις φύγαμε δεν θα έκανε ό,τι συνήθως κάνουμε μετά το φαγητό, δηλαδή μαζεύουμε το τραπέζι και πλένουμε τα πιάτα. Είναι άλλος ο συμβολισμός στο κρασί και στο ψωμί, στην κοινωνία, η συγχώνευση της θηλυκής με την αρσενική αρχή, Κοινωνάτε γιατί συμφωνείτε με το θείο να είστε ένα. Γίνεστε το δοχείο της κυοφορίας της, για να γεννηθεί μέσα σας. Άσε το άλλο, ψάχνετε τη λόγχη που με τρύπησε. Λες αυτός ο Ρωμαίος στρατιώτης να μην έπλυνε ποτέ το μαχαίρι του; Σε τελική ανάλυση, αυτό το αίμα ήταν του ανθρώπινου κορμιού μου. Φτιάξτε μύθους περισσότερο οραματικούς».

–Να σκεφτώ σαν κι εσένα;

«Αν αυτό σε βοηθά. Σε βοηθά;»

–Όλο με ερωτήσεις απαντάς.

«Ναι, γιατί έχω τις απαντήσεις μας. Το ζητούμενο είναι να έχετε και εσείς τις απαντήσεις σας. Και εγώ από ερωτήσεις ξεκίνησα. Χωρίς ερωτήσεις, δεν υπάρχουν απαντήσεις».

–Να θρηνώ τη Μεγάλη Εβδομάδα;

«Την ανθρώπινη μοίρα σου θρήνησε, πάντα στην αρχή θρηνούμε όταν κάτι αποχωριζόμαστε. Αλλά πρέπει να θέλεις να αποχωριστείς από κάτι, όχι για να είσαι μοναχός και μετέωρος, αλλά για να είσαι λεύτερος για τη νέα υποδοχή, για το ανέβασμα της σκάλας».

–Πού με οδηγεί αυτή η σκάλα;

«Στη μακαριότητά σου, γίνεσαι ένα ολοκληρωμένο άτομο με τα οκτώ του ηλεκτρόνια. Εδώ ένα δέντρο βγάζει φύλλα, άνθη, μετά δένει καρπούς, μετά φαίνεται σαν ξερό και μετά ξαναβγάζει άνθη, καρπούς. Λες ό,τι ισχύει για ένα δέντρο να μην ισχύει για τους ανθρώπους; Οι Νόμοι είναι ίδιοι για όλους. Αυτό που σας μπερδεύει είναι το ότι το δέντρο φαίνεται σαν ξερό. Μένετε στο φαινόμενο και δεν βλέπετε τον κύκλο. Αλλά πρώτα κερδίζετε τη γη, αλλιώς δεν μπορείτε να κατακτήσετε το πνεύμα. Όσοι το επιχειρούν γίνονται φανατικοί και διαταραγμένες ψυχές. Από τη γη ξεκινάτε, μαθαίνετε να στηρίζεστε στα πόδια σας, και μετά ξεκινάτε για το άλλο, τότε μόνο θα σας φανερωθεί. Για αυτό σταλθήκατε εδώ».

–Δεν θα μου πεις τίποτα άλλο;

«Θα χρειαστώ όλη τη χωρητικότητα του server σου. Ωστόσο, τίποτα από ό,τι έχω κάνει δεν είναι κρυφό. Υπάρχουν όλα στο βιβλίο της Ζωής, το οποίο γράφεται από αρχής του κόσμου. Ζήτησέ το».

–Σε βιβλιοπωλείο;

«Ξεκίνα από αυτό, αλλά μετά εξασκήσου στη ζωή. Θα σου πω μια ιστορία. Υπήρχαν δύο αδέλφια. Ο ένας ζήτησε να πάει σε μοναστήρι για να ανακαλύψει τον Θεό. Ο άλλος αδελφός προτίμησε να αναλάβει το υποδηματοποιείο του πατέρα του. Πέρασαν τα χρόνια και ο ένας αδελφός κατέβηκε στην πόλη να δει τον άλλο αδελφό του. Στο μαγαζί όταν πήγε είχε πολλή δουλειά και του ζήτησε να τον βοηθήσει. Ο αδελφός του μένοντας πολλά χρόνια στο μοναστήρι δεν είχε συναναστραφεί με γυναίκες. Την ώρα που έπιασε το πόδι μιας πελάτισσας για να τη βοηθήσει να δοκιμάσει ένα παπούτσι, λιποθύμησε.Σε ρωτώ λοιπόν αν δεν έχεις κατακτήσει τη σάρκα πώς θα κατακτήσεις το πνεύμα;»

–Δεν φτάνει που το έκανες εσύ; Και εγώ να σε ακολουθώ;

«Σου αρκεί να είσαι ακόλουθος; Η Δημιουργική Αρχή μας, με το που σε ονόμασε τέκνον μου και σε δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωση, σε έκανε απεριόριστη. Γιατί ζητάς λοιπόν τον αυτοπεριορισμό σου; Γεννήθηκα πριν κάποιους αιώνες και χρειάστηκαν άλλοι τόσοι για να γίνω ο Ιησούς. Τώρα πόσο γρήγορα θα γίνεις και εσύ «τέκνον», αυτό είναι κάτι που εξαρτάται από εσένα.Η Αλήθεια και η Γνώση έχουν δοθεί. Ζήτησέ το. Έχει φτιαχτεί ένα ολόκληρο Σύμπαν».

–Δηλαδή, αν θέλω κάτι πολύ, το Σύμπαν συνωμοτεί για να μου το δώσει;

«Λάθος έκφραση. Παγίδα. Το Σύμπαν δεν είναι μυστική εταιρεία για να συνωμοτεί. Είναι μυστικιστικό. Γιατί ζητάς να γίνεις σπουδαία στη γη; Η γη είναι το ελάχιστο του Σύμπαντος. Σου αρκεί το ελάχιστο; Ζήτησε το Σύμπαν. Το φέρνεις μέσα σου. Εκείνο σε γέννησε».

–Είναι αυτό που είχες πει. Αν δεν πεθάνετε, δεν θα ζήσετε.

«Αυτός ο θάνατος σημαίνει να συγχωνευτείς με το άπειρο, ώστε να είναι εκείνο που θα έρθει να βασιλέψει μέσα σου. Του παραχωρείς τη θέση. Δεν νοιάζεστε πια για την ύπαρξή σας, θέλετε να “εξαφανιστείτε”. Υπό έναν και μόνο όρο όμως: Να είναι ο ίδιος ο Θεϊκός, Συμπαντικός Νους που θα πάρει τη θέση σας. Αυτό έκανα και εγώ στον Τάφο. Παραδόθηκα για την ανύψωσή μου. Και αν πραγματικά επιμένετε, είναι υποχρεωμένος να υποκύψει, γιατί μεταχειρίζεστε δυνάμεις που είναι της ίδιας φύσης με Εκείνον. Αυτό έκανα κι εγώ αυτά τα τρία χρόνια που φιλοξενούσα τον Χριστό. Και δεν χρειάζεστε κανέναν μεσολαβητή γι’ αυτό. Είναι προσωπική η σχέση μας με το Θεϊκό. Και γι’ αυτό οργίστηκα στον Ναό. Όσο δεν θέλετε να παραχωρήσετε τη θέση σας στο Άνω, θα μένετε τρωτοί, τεμπέληδες, φοβισμένοι, δυστυχισμένοι. Ευτυχώς που υπάρχουν τα τραγούδια, η ποίηση και η ζωγραφική για να σας παρηγορούν. Αλλά θα σας παρηγορούν μόνο. Διαλέξτε το Άνω σας, οποιοδήποτε Άνω για αρχή, και βυθιστείτε σε αυτό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο υψηλό από αυτή τη θυσία. Να παραθοδείτε στο Άνω. Οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που δεν φοβούνται αυτό. Πρέπει να “πεθάνεις” πρώτα, για να αποκτήσεις την αληθινή ζωή, και εκείνος που θέλει να ζήσει έχει αρχίσει ήδη να πεθαίνει».

–Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο.

«Σε έχω ααακούσει να λες ότι θέλεις να το κόψεις».

–Το απολαμβάνω, μετά θα το κάνω.

«Όπως επιλέγεις. Μην ξεχάσεις όμως την υπόσχεσή σου. Θα αποτυγχάνεις μέχρι να το πετύχεις. Σ’ το λέω από προσωπική εμπειρία. Αλλά δεν ξεχνούσα τον σκοπό μου. Σε χαιρετώ τώρα. Όποτε θέλεις, με ξαναφωνάζεις. Είναι που και εσείς πρέπει να έρθετε σε εμάς. Εμείς σας ήρθαμε...»

Υ.Γ. Ο Ιησούς δεν δέχτηκε να φωτογραφηθεί, για να μη φανεί ότι έχει προτιμήσεις και ξεχωρίζει τους φωτογράφους.