ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ! ΕΙΝΑΙ GAY!

Λοιπόν, λέω να θίξω ένα θεματάκι που είναι λίγο ευαίσθητο. Αφορά τη σεξουαλικότητα του καθενός μας και την ελευθερία της έκφρασής της, χωρίς φόβο αλλά και χωρίς πάθος. Ας το πάρουμε λοιπόν απ’ την αρχή: Ένα μωρό γεννιέται. Ρίχνουμε μια ματιά ανάμεσα απ’ τα πόδια του και λέμε «αγόρι» ή «κορίτσι». Τρίτη πιθανότητα δεν υπάρχει, εκτός και αν δούμε μπροστά μας κάποια γενετική δυσμορφία, κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα εκεί που θα έπρεπε κανονικά να υπάρχει ένα πέος ή ένα αιδείο – οπότε ο γιατρός ή η νοσοκόμα χαμηλώνουν το κεφάλι και λένε «έχουμε ένα προβληματάκι εδώ αλλά μη στεναχωριέστε, κάτι θα κάνουμε αργότερα, όταν μεγαλώσει κάπως».

Μοιάζει πολύ απλό, αλλά, το ξέρω, δεν είναι. Γιατί ένα αγοράκι με πολύ κανονικό πέος μπορεί να έχει (ή να αναπτύξει) μια σεξουαλική συμπεριφορά καθόλου «αντρική» και συμβατή με τα (ήδη προ πολλού) ξεπερασμένα «αντρικά» κοινωνικά κλισέ-δεδομένα. Το κοριτσάκι το ίδιο: Υγιέστατο σωματικά, με τον πλήρη «θηλυκό» εξοπλισμό του, με μια άψογη ανάπτυξη στην Ήβη και την Εφηβεία, βρίσκει τη σεξουαλική του ταυτότητα αγκαλιά με μια γυναίκα και καθόλου δεν ενδιαφέρεται ερωτικά για τους άντρες.

Μέχρι εδώ, λοιπόν, έχουμε γυναίκες που προτιμούν γυναίκες και στη σχέση και στο κρεβάτι, και άντρες που προτιμούν άντρες αντίστοιχα. Αυτό μέσα στις δεκαετίες έχει γίνει όχι μόνο αποδεκτό αλλά και απολύτως νόμιμο. Τα έγγαμα ζευγάρια με παιδιά δεν είναι πια απαραίτητα άντρας-γυναίκα, αλλά και άντρας-άντρας ή γυναίκα-γυναίκα. Και, φυσικά, έχουμε και την εκδοχή του άντρα ή της γυναίκας που περνάει καλά και με τα δύο φύλα –τον bisexual, όπως έχουμε μάθει να τον λέμε, τύπο– που μπορεί και αυτός (ή αυτή) να έχει πιο μόνιμους συντρόφους, οικογένεια, παιδιά.

Όμως, it goes without saying, δεν είναι όλοι ζευγάρι με κάποιον ή κάποιαν σε αυτήν τη ζωή, ούτε κάνουν όλοι (ασχέτως φύλου) οικογένεια ή υιοθετούν παιδιά. Εκατομμύρια εκατομμυρίων οι μοναχικοί άνθρωποι, αυτοί που ζουν (οικειοθελώς ή όχι) το απόλυτο κενό στο σεξ και τις σχέσεις – και προσπαθούν βέβαια να βρούνε λύσεις. Κάποιοι απ’ αυτούς βολεύονται κάπως ή συμβιβάζονται αν η λίμπιντο δεν τους αρπάξει απ’ τον λαιμό, αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα αυτό το μπλοκάρισμα της σεξουαλικότητας, οδηγεί σε άγριες ψυχικές και σωματικές επιπλοκές και ανίατες αρρώστιες. Γι’ αυτό, όλοι συμφωνούμε πως ο καθένας από μας έχει κάθε δικαίωμα να δοκιμάζει ή και να «τολμάει» (με όλη τη σημασία της λέξεως) όποιες σεξουαλικές συμπεριφορές τού δημιουργούν έστω και στιγμιαία την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) της ηδονής που τόσο έχει ανάγκη. Ο Κώστας Ταχτσής, π.χ. (διαλέγω αυτόν για παράδειγμα γιατί ο ίδιος κοινοποιούσε εν ζωή τα πάντα), τις νύχτες ήταν τρανσέξουαλ (ελπίζω να το λέω σωστά, μη μ’ αρχίσει ο Βαλλιανάτος στις σφαλιάρες) και τις μέρες ένας λογοτέχνης με απλά ρούχα και, συχνά, με κοστούμι. «Δούλευε» στη Συγγρού (την εποχή που τον γνώρισα μέσω Τρίτου Προγράμματος), φορούσε γυναικεία ρούχα, τακούνια και περούκες (για τις οποίες γινόντουσαν ομηρικοί καβγάδες με τις άλλες τραβεστί που του τις κλέβανε – όπως έλεγε ο ίδιος). Μου έχει πει (ή έχει πει μπροστά μου) πως τα χρήματα που κέρδιζε τη νύχτα στο «πεζοδρόμιο» της Συγγρού τού μοιάζανε πολύ πιο γλυκά από τα χρήματα που ερχόντουσαν από τη λογοτεχνία.

Σαν τον Ταχτσή (αλλά όχι διάσημοι) υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες – και ευτυχώς μετά από πολλούς και σκληρούς αγώνες κατάφεραν να γίνουν αποδεκτοί και από την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι πιο βασανισμένοι, αυτοί που δεν θέλουν καθόλου να ζουν σαν γυναίκες μέσα σ’ ένα κορμί αντρικό ή σαν άντρες μέσα σ’ ένα κορμί γυναικείο, αυτοί δηλαδή που αισθάνονται «φυλακισμένοι σε ένα ξένο σώμα» καταφεύγουν στην ιατρική και τα χειρουργεία. Μεγάλο το βάσανο σε αυτές τις περιπτώσεις, γιατί καραδοκούν και οι απατεώνες που μπορούν να σε σφάξουν αν δεν έχεις τα χρήματα να πας στους σοβαρούς ειδικούς του πλανήτη. Έζησα από κοντά την περίπτωση ενός πολύ αγαπημένου και πάρα πολύ ταλαντούχου πλάσματος (που θα γιόρταζε σήμερα). Από αγόρι μεταμορφώθηκε σε γυναίκα (χειρουργικά) και μετά από κάποια χρόνια μετάνιωσε και ξαναμεταμορφώθηκε σε άντρα (πάλι χειρουργικά). Δεν άντεξε το σώμα του τόση επιθετικότητα. Αρρώστησε και έφυγε πολύ νέος.

Δεν θα συνεχίσω με παραδείγματα και δεν θα προσπαθήσω να «κατατάξω» τη σεξουαλική ταυτότητα 8 δισ. ανθρώπων σε «κατηγορίες». Τείνω πια να πιστέψω πως η σεξουαλικότητα είναι σαν την άποψη – όλοι μας έχουμε από μία. Σε μια κοινωνία βέβαια υπάρχουν όρια. Δικαίωμά σου να έχεις εθνικιστικές απόψεις ας πούμε, αλλά δεν είναι δικαίωμά σου να βλάψεις, να προσβάλεις ή να ενοχλήσεις επιθετικά έναν μετανάστη. Δεν μπορείς να βιάζεις τους άλλους, να τους παρενοχλείς, να τους εμπορεύεσαι κ.λπ. Και, φυσικά, κάτω τα βρωμόχερά σου από τα παιδιά. Εξυπακούεται.

Πλήρης σεξουαλική ελευθερία, λοιπόν; Ναι. Με την προϋπόθεση ότι ξεκινάς με σεβασμό και στον εαυτό σου και στον διπλανό σου. Που σημαίνει πως αν είσαι, π.χ., κοπρολάγνος, μεγάλο πρόβλημα και αποκλειστικά δικό σου, θα πρέπει να το διαχειριστείς πολύ προσεκτικά. Δεν σου φταίμε όλοι εμείς, τα 8 δισ. Ψάξε να βρεις κάποιον ή κάποιους στον πλανήτη να μοιραστείς τη διαστροφή σου και μη μας ενημερώνεις καθόλου, δεν θέλουμε να ξέρουμε. Και αν είσαι παιδόφιλος, δες έναν ειδικό, κόψε τον λαιμό σου, έλεγξέ το – γιατί αυτό δεν επιτρέπεται με καμμία κυβέρνηση.

Με λίγα λόγια: Είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε όποιες επιλογές θέλουμε, αλλά ο τρόπος, η ευγένεια, το μέτρο, η διακριτικότητα πάντα θα παίζουν ρόλο. Φαντάσου μια ωραία γυναίκα να βγάλει από την τσάντα της ένα vibrator και ν’ αρχίσει να αυνανίζεται καθισμένη στον καναπέ σου μετά από ένα δείπνο για δώδεκα. Δεν λέει. Ή τον άλλον να τον βγάζει έξω (στον ίδιο καναπέ) για να τον παίξει και να τον ξεπλύνει στο ωραίο σου το ποτήρι του ουΐσκυ. Ούτε αυτό λέει.

Δεν ξέρω γιατί ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο, νομίζω πως ήθελα απλά να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις. Προσωπικά, δήλωσα σε συνέντευξη στη Μαλβίνα Κάραλη το ’81 πως είμαι ομοφυλόφιλος. Δεν το θεωρούσα πρόβλημα – αλλά δεν ενοχλούσα και κανέναν. Τώρα έχουμε πρωθυπουργούς ομοφυλόφιλους και μεγάλους καλλιτέχνες και υπαλλήλους του Δήμου και επιστήμονες και επιχειρηματίες και αστυνομικούς και αγρότες και εργάτες και φοιτητές και υπουργούς – που δεν ενοχλούν κανέναν και είναι Κύριοι και Κυρίες με Κ κεφαλαίο.

Κι όμως. Ακόμα το κάνουμε θέμα: Είναι gay!