Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα (ούτε μια στιγμή) από το λοκντάουν μου. Γι’ αυτό και τα γράφω, όλα! Σε... μικρά χαρτάκια! Όλα όσα θέλω να θυμάμαι γι’ αυτές τις αφύσικες συνθήκες ζωής μας: μηνύματα στο FB, μουσικές, ταινίες, σειρές, live streamings, γεύσεις, νεύρα, βαρετά βράδια, τίτλους εφημερίδων, βόλτες κατ’ εξαίρεση, τι όνειρα είδα, πόσες φορές μίλησα στο τηλέφωνο (και με ποιον), μυρωδιές, καινούργια «κολλήματα», ομιχλώδεις ανακοινώσεις, συνταγές, παρτίδες (κερδισμένες...) τάβλι, μάσκες.
Ναι, μάσκες. Αδιαμφισβήτητες πρωταγωνίστριες των ημερών μας οι μάσκες! Να μας κρύβουν, να μας προστατεύουν, να μας επαναπροσδιορίζουν, να μας μπερδεύουν, να κρύβουν το χαμόγελό μας. Κι εμείς να «παίζουμε» μαζί τους ένα διαφορετικό παιχνίδι εντυπώσεων. «Ο άνθρωπος είναι λιγότερο ο εαυτός του όταν μιλάει ως ο εαυτός του», έλεγε ο Όσκαρ Ουάιλντ. «Δώσ’ του μια μάσκα και θα σου πει την αλήθεια». Την αλήθεια που ξέρουμε ή που νομίζουμε πως ξέρουμε.
«Η αρετή θέλει βέλο, ενώ η αμαρτία μάσκα», έλεγε ο Ουγκώ.
Και ο Έριχ Φρομ πίστευε πως «όσο ανεβαίνουμε στην κοινωνική κλίμακα, τόσο πιο αδιαπέραστη μάσκα φοράει η αχρειότητα».
«Ένα πρόσωπο είναι ευκίνητο, μια μάσκα όχι», έγραφε ο Γάλλος δημοσιογράφος Maurice Chapelan.
Η καραντίνα, λέω τώρα, φέρνει (και έχει) αλλιώτικα (και πολύ διαφορετικά) αποτελέσματα (και αντιδράσεις) στην καθεμιά και στον καθένα μας... Είναι η άγνωστη, πρωτόγνωρη για όλους μας κατάσταση, που υποχρεωτικά μας ωθεί να ψάξουμε τι μας ενώνει και τι μας χωρίζει από τους εαυτούς μας, τους φόβους μας, τους άλλους... Και μας υποχρεώνει να κάνουμε κολλητή μας φίλη τη… μάσκα.
Η Edith Sitwell, μια Αγγλίδα ποιήτρια, που την πρωτοδιάβασα όταν ήμουν φοιτήτρια στην Αγγλία, γράφει: «Όλοι φοράμε μάσκες, και έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας». Μ’ αρέσει, με πονάει, το κρατάω.
Γι’ αυτούς τους δύσκολους –ασυνήθιστους– καιρούς, μα και για τους άλλους που θα ’ρθουν, τους «εύκολους»...
«To χιούμορ είναι αγωνία κρυμμένη πίσω από μια χαρούμενη μάσκα», διαβάζω σ’ έναν τοίχο, στη μοναχική βόλτα μου. Χαϊδεύω την μάσκα που φοράω και θυμάμαι την γιαγιά μου: «Αν βγάλουμε τη μάσκα απ’ τη μοναξιά, θα δούμε μόνο περηφάνια».