ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΣΥΣΤΗΜΑ

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, τα μικρά μάς οδηγούν στα μεγάλα. Στάχτη από τα Γεράνεια Όρη στην πλατεία Συντάγματος. Δεν κάηκαν άνθρωποι, δεν κάηκαν πολλά σπίτια. Κάηκαν πενήντα χιλιάδες στρέμματα δάσους, πεύκα κι ελιές και κυπαρίσσια, μαζί με όλη τη ζωή που συντηρεί ένα δάσος: πουλιά και μικρά ζωάκια, φωλιές, ερπετά, έντομα, μέλισσες, πεταλούδες, αλογάκια της Παναγίας. Όλο αυτό το λέμε οικοσύστημα και αποτελούμε και εμείς κομμάτι του, «κρίκο-κρίκο μι’ αλυσίδα όσα έζησα ό,τι είδα». Δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Ζούμε ακόμα στην πλάνη του «μεγάλου» που είναι στη Γη για να την εκμεταλλευτεί, να την τιθασεύσει, να της βγάλει το λάδι κυριολεκτικά. «Ο άνθρωπος είναι αυτό που μετράει, τα υπόλοιπα είναι μαλακίες». Και μάλιστα ο άνθρωπος που ξέρει να αρπάζει από τον λαιμό τις ευκαιρίες και να γίνεται πλούσιος. Να έχει παρά. Ν’ αρπάζει μια μαϊμού και να την κάνει τσίρκουλο έναντι εισιτηρίου. Να παίρνει το νερό από την πηγή και να το πουλάει. Να επεξεργάζεται το οξυγόνο για να το εμπορευτεί, το καουτσούκ, το ρετσίνι, τα δέντρα, τους καρπούς τους, το ξύλο τους. Γιατί το απόλυτο ιδανικό για την ανθρωπότητα είναι, λέει, η «επικράτηση» του ανθρώπινου είδους. Που δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς Η2Ο, χωρίς εισπνοή και εκπνοή, χωρίς την τροφή που δίνει η Γη και τα ζώα της, οι θάλασσες, τα ποτάμια, το πράσινο χορτάρι, ο ουρανός με τις βροχές του, τα σύννεφα και την ηλιοφάνειά του. Έδαφος και υπέδαφος, πηγές ενέργειας, ό,τι έχει ο πλανήτης στο έλεός μας.

Προχτές Πέμπτη 20 Μαΐου ήταν η Παγκόσμια Ημέρα της Μέλισσας, του μαγικού εντόμου που μας βοηθάει να ζήσουμε μέσα σ’ αυτό το οικοσύστημα, που δεν θα μπορούσε να επιβιώσει αν δεν υπήρχε η μέλισσα να το κρατήσει υγιές και ζωντανό. Ξέρουμε όλοι πια για τις μέλισσες – και όσοι δεν ξέρουμε πόσο σπουδαίο ρόλο παίζουν στη ζωή μας we can Google them. Βρίσκονται σ’ αυτόν τον πλανήτη 15 εκατομμύρια χρόνια τουλάχιστον, μπορεί και να είναι ο αρχαιότερος συγκάτοικός μας στη Γη. Σας παρακαλώ, μη με πείτε οικολόγο της δραχμής αν σας πω πόσο θυμώνω όταν κυνηγάμε να σκοτώσουμε μια μέλισσα γιατί, λέει, «θα μας τσιμπήσει». Άλλη όρεξη δεν είχε. Μιλάμε για πολύ σπάνιο πλάσμα, αντάξιο του οικοσυστήματος αυτού του πλανήτη που είναι ρυθμισμένο και κουρδισμένο με τέτοια Σοφία, ώστε να μπορούμε να κάνουμε εμείς τους μάγκες και να καίμε τον Αμαζόνιο και τα Γεράνεια Όρη λες και δεν έγινε και τίποτα. Είμαστε τόσο χαμηλής νοημοσύνης δημιουργήματα που κάνουμε αυτό το μέγα λαθος: Τα θεωρούμε όλα δεδομένα. Εισπνέουμε και εκπνέουμε, λες και αυτό είναι ένα κεκτημένο μας. Αν όμως ένας κορωνοϊός ή μια μεγάλη πυρκαγιά δυσκολέψει την πρόσβαση του οξυγόνου στα πνευμόνια μας, παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής στο «από ’κεί που ’ρθαμε» με συνοπτικές διαδικασίες. Ασφυξία. Θα μου πείτε, αυτό σου κάνει εντύπωση; Εδώ στο ίδιο οικόπεδο της Μέσης Ανατολής μέχρι χτες που κηρύχτηκε μια, ας την πούμε, εκεχειρία, βομβαρδίζαμε ο ένας το άλλον επί 11 ολόκληρα 24ωρα – το 2021. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέρους, ανάπηρους, άρρωστους, δίκαιους και άδικους αδιακρίτως. Η μια πλευρά με προηγμένη τεχνολογία, η άλλη με οπλισμό πιο παλαιού τύπου, ρουκέτες ας πούμε. Ανυποχώρητοι και οι δυο μέσα στην έπαρση της δύναμης, του «δίκιου» όπως βαφτίσαμε τη δική μας μπετονιασμένη άποψη ο καθένας.

Πέφτανε οι στάχτες από τον ουρανό σαν δραματικός οιωνός και εγώ περπατούσα στην Ακαδημίας προς το Μουσείο και την Πατησίων κι ένιωθα λίγο σαν αυτούς τους επισκέπτες που έρχονται στο εξοχικό σου για το Σαββατοκύριακο και σου κατσικώνονται μέχρι να φωνάξεις τέσσερις να τους φορτωθούνε στην πλάτη τους να τους ξεφορτωθείς άπαξ και διά παντός. Κάτσε καλά, ρε φίλε. Πες δόξα τω Θεώ που αξιώθηκες τέτοιο ταξίδι, κι άσε τις μεγαλομανίες, τις αυτοκαταστροφές και τις φαντασιώσεις πως, τάχα, εσύ είσαι ο λόγος ύπαρξης του πλανήτη που σε φιλοξενεί για πολύ λίγο με τεράστια υπομονή. Ένας πανέμορφος μικρός πλανήτης ενός μικρού γαλαξία ανάμεσα στα δύο τρισεκατομμύρια που υπάρχουν στο Σύμπαν. Χαλάρωσε λοιπόν. Μέχρι να μετρήσεις μέχρι το 100 (λέμε τώρα), έφυγες. Απόλαυσέ το. Δωράκι είναι. Πλανητοτουρισμός στο Σύμπαν με όλα τα έξοδα πληρωμένα. Αλλά όχι, νομίζεις πως τα «έξοδα» τα πληρώνεις εσύ, πως όλα εσύ τα κανόνισες και τα ελέγχεις – και αν you travel private κάτι τρέχει στα γύφτικα. Απίστευτη έπαρση, απίστευτο το ΕΓΩ του ανθρώπου, απίστευτη η ανασφάλειά του. Καλά μας λένε «το πιο άγριο ζώο στον πλανήτη».