ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Είναι μέρα μεγάλης ησυχίας η Μεγάλη Παρασκευή για όσους από μας από κάπου συγγενεύουμε με τον Ιησού, γιατί έχω αρχίσει να πιστεύω ότι τελικά κάποιοι από μας ερχόμαστε από εκείνη τη γενιά – των συγγενών του. Αλλιώς δεν εξηγείται. Άλλος το ’χει το χριστιανικό DNA, άλλος δεν το ’χει καθόλου. Και γεωγραφικά αν το δεις, εμείς οι της Μεσογείου κάποιο νανοκύτταρο προερχόμενο από την «κατά το ανθρώπινον» οικογένεια του Θεανθρώπου θα κουβαλάμε. Προσωπικά τον νιώθω για πολύ δικό μου αυτόν τον άνθρωπο που ανεβαίνει στον σταυρό και τα συγχωρεί όλα. Τον χρειάζομαι, τον σέβομαι, τον αγαπώ. Μέχρι την τελευταία ανάσα είναι άνθρωπος. Γίνεται αδερφός με τον ληστή. Νοιάζεται για την «κατά το ανθρώπινον» μάνα του, λέει στον αγαπημένο του φίλο, τον Ιωάννη, να την έχει από ’δώ και μπρος σαν δική του μάνα. Νοιάζεται για τον φίλο του, λέει στη μάνα του «θα τον έχεις σαν γιο σου». Σαν άνθρωπος πονάει πολύ, «σπάει» και φωνάζει «Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;». Η ανθρώπινη διάστασή του είναι πολύ αληθινή, πολύ γειωμένη. Κάνει αυτήν την παραχώρηση της ενσάρκωσης και ζει για 33 χρόνια όπως εμείς. Θυμός και πάθη γύρω του, μίση και εχθρότητα. Εργάζεται σαν ξυλουργός, έχει πάρε-δώσε με πελάτες, φροντίζει για την τροφή του, έχει σχέσεις με άλλους ανθρώπους. Επί τριάντα χρόνια μάς μαθαίνει, προσπαθεί να μας καταλάβει – για να μας βοηθήσει.

Εκείνος δεν ξέρει τα ανθρώπινα, γειωμένος τα παρατηρεί και προετοιμάζεται. Είναι ο δημιουργός του κόσμου, αλλά το πιο «προχωρημένο» δημιούργημά του, ο άνθρωπος, του έχει ξεφύγει. Νιώθει μεγάλη ευθύνη για την «πτώση» αυτού του πλάσματος που σχεδιάστηκε για να πολλαπλασιάζεται, ν’ ανθίζει και να καρπίζει – με μοναδικό του σκοπό την Ευτυχία. Φαντάζομαι πως όταν σχεδίαζε τον άνθρωπο εκεί πάνω ο Πατέρας με τον Υιό και το Πνεύμα, τον ήθελε «δέντρο του καλού», δηλαδή της αγάπης. Οι άνθρωποι όμως μπερδέψαμε τον δρόμο και με τις συνεχείς υποχωρήσεις μας μεταμορφωθήκαμε σε κατι άλλο, αγνώριστο. Φορτωθήκαμε τόση ζαλάδα και φασαρία με τόσες σκέψεις στο μυαλό μας, τόση υπεροψία και μέθη, που καταντήσαμε απάνθρωποι. Ο Εσταυρωμένος φίλος μου είναι σαφής: Η βία δεν φέρνει τίποτα καλό, μόνο περισσότερη βία. Έχουμε ανάγκη από την ύλη, ρούχα, τροφή, τάλαντα, οδοιπορικά, στέγη, ζεστασιά, γνώση, αγκαλιά, κρασί, γιορτή – και πολλά άλλα. Αν φύγουμε από τον φόβο και τη νεύρωση, δεν θα στερηθούμε τίποτα. Αρκεί αυτό, να βγούμε από τη μεγάλη παγίδα. Φτάνει ν’ αγαπιόμαστε, να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον, να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, να συγχωρούμε. Πράγματα πολύ απλά.

Οι θεολόγοι και οι ειδικοί μπορεί να έχουν να μας πουν πολλά και ενδιαφέροντα, όμως η ουσία είναι στο δίπολο αγάπη-φόβος. Όποιος αγαπάει δεν φοβάται τίποτα. Και όποιος φοβάται δεν μπορεί να αγαπήσει. Ο φίλος μου ο Εσταυρωμένος δεν καταλαβαίνει τίποτε άλλο, μόνο την αγάπη καταλαβαίνει. Και όταν, σαν άνθρωπος, εξοργίζεται και κάνει τον ναό και τους εμπόρους του σμπαράλια, από αγάπη το κάνει. Γιατί βλέπει τους «συνανθρώπους» του να έχουν ξεφύγει τόσο πολύ από την ουσία, τη χαρά, την ευγνωμοσύνη, την ευτυχία – και πρέπει να τους το φωνάξει με κάθε τροπο. Όπως με κάθε τροπο προσπαθεί να μας θυμίσει πως από κάπου ερχόμαστε και κάπου πάμε, πως ο δρόμος είναι μακρύς, ωραίος, γεμάτος θαύματα και μεταμορφώσεις. Πως η ζωή είναι απλή, αν δεν την κάνουμε εμείς δύσκολη και σύνθετη.

Ό,τι χρειαζόμαστε θα μας δοθεί, γιατί όλοι είμαστε ένα και εξυπηρετούμε τον ίδιο στόχο. Ενσαρκωνόμαστε στην ύλη, αλλά ζώντας και δημιουργώντας μέσα σε αυτήν και μέσα στον «χρόνο», έχουμε το Πνεύμα για να μας εμψυχώνει. Το δέντρο του καλού και του κακού, το μήλο, ο όφις, η αμαρτία, οι ενοχές, οι τύψεις, η τιμωρία, η κόλαση και όλα αυτά τα τόσο υπούλως παρεμβατικά στις ζωές μας, δεν είναι του δικού μου DNA. Αυτά είναι της Παλαιάς Διαθήκης και, παρόλο που, το ομολογώ, δεν την έχω διαβάσει καν ολόκληρη, δεν ανήκει στα αγαπημένα μου αναγνώσματα. Δεν είμαι της Παλαιάς Διαθήκης, είμαι της Καινής. Δεν είναι τυχαίο που με βαφτίσανε (όπως και τον παππού μου) Ζαχαρία. Ο Ζαχαρίας ήταν ιερέας της Παλαιάς Διαθήκης μεν, αλλά ο τελευταίος. Ο γιος του ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν αυτός που βάπτισε τον Ιησού στον Ιορδάνη, ώστε να ξεκινήσει τον αγώνα του (ο Εσταυρωμένος φίλος μου) για την επαναφορά της Αγάπης στη θέση της.

Ναι, το πιστεύω, ας με κοροϊδέψετε όσο θέλετε: Είμαστε όλοι συγγενείς όσοι αγαπάμε. Ανήκουμε στο ίδιο τάγμα και, ναι, το DNA μας περιλαμβάνει κάποιο νανοκύτταρο που έρχεται από την (κατά το ανθρώπινον πάντα) οικογένεια του φίλου μου, του σήμερα Εσταυρωμένου, και σε λίγες μόνον ώρες πάλι Αναστημένου.