Με στάχτες και πτώματα δεν κάνεις πολιτική

Αύγουστος 2017. Γράφω με την οθόνη του υπολογιστή να είναι γι’ ακόμη μία φορά γεμάτη στάχτη. Είμαι στο σπίτι μου, στην περιοχή του Παπάγου. Μια εβδομάδα καίγεται το μπλε του ουρανού. Μια εβδομάδα καίγεται η ζωή μας. Μια εβδομάδα επικλήσεις ανθρώπων, ζώων και δένδρων βρίσκονται στο έλεος της κόλασης.
Αύγουστος 1981 . Γύριζα με τον πατέρα του γιού μου από το ταξίδι του γάμου μας . Η Εθνική οδός στο ύψος της Μαλακάσας είχε κλείσει. Ο ουρανός μαύρος και εμείς με μαντήλια γύρω από το πρόσωπο να προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την πόλη. Καιγότανε ο ορίζοντας. Καιγότανε το σύμπαν…
Καλοκαίρι ελληνικό και ολοκαύτωμα 40 χρόνια σχεδόν, πάνε «πακέτο». Μπορεί να το χαρακτηρίσω και παράλειψη το γεγονός, ότι στις συμβολικές φωτογραφίες που αναδεικνύουν το ελληνικό καλοκαίρι, με τον μπλε τρούλο, το ηλιοβασίλεμα από την Σαντορίνη, το μπλε της θάλασσας και τις ελληνικές γάτες που λιάζονται στα ασβεστωμένα σοκάκια των νησιών , δίπλα στα γεράνια, αντάμα πρέπει ν’ ακολουθούν εικόνες κόλασης «made in Greece».
Ένα καλοκαίρι στο Οίτυλο, 2009 ήτανε, έμεινα σ’ ένα εκπληκτικό ξενοδοχείο πέτρινο. Όναρ το όνομά του. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων έφτιαχνε κάθε πρωί σπιτικό πρωινό για τους Έλληνες και τους ξένους που είχαμε επιλέξει να μείνουμε εκεί.
Κάτω ακριβώς από τον ξενώνα βρισκόταν ένα μικρό εκκλησάκι. Τέσσερα ονόματα νεκρών. Ρώτησα την ηλικιωμένη γλυκύτατη ιδιοκτήτρια που ζύμωνε κάθε μέρα ψωμί για μας, τι είχε συμβεί σ’ εκείνο το σημείο και κάθε απόγευμα έβλεπα το καντηλάκι αναμμένο.
«Η κόρη μου, ο γιος μου και δυο τουρίστες που μένανε στο ξενοδοχείο μας είναι οι νεκροί. Κάηκαν τα παιδιά μας προσπαθώντας να σώσουν το ζευγάρι που είχε εγκλωβιστεί στην φωτιά 200 μέτρα πιο κάτω από το ξενοδοχείο. Μεγαλώνουμε από τότε το αγοράκι της κόρης μας. Παλεύουμε στα ογδόντα μας να ξεχρεώσουμε, γιατί θα μας το πάρουν οι τράπεζες… Καήκαν τα παιδιά μας και οι άνθρωποι στην φωτιά, Νανά μου. Κανένας δεν μας θυμάται πια. Μπουκάλια με νερό φέρνανε ιδιώτες.»
Πόσες κυβερνήσεις έχουν αλλάξει από το 1981 έως τις τελευταίες μέρες του κολασμένου Αύγουστου που ζούμε; Πόσοι πολιτικοί φάγανε αστακομακαρονάδες σε σκάφη; Πόσοι πρόδωσαν; Πόσοι ξεπούλησαν ; Πόσοι δημαρχαίοι πήραν λεφτά από επιδοτήσεις για να προστατεύσουν ανθρώπους , δάση και ζώα;
Πόσες εκατόμβες νεκρών πρέπει να θάψουμε για να καταλάβουνε κάποιοι που εξελέγησαν ότι δεν γουστάρω και δεν γουστάρουμε να κάνουν μικροπολιτικές πάνω σε τάφους;
Τι κάνατε οι «προηγούμενοι» για να μην καίγεται η Ελλάδα; Γιατί την αφήνατε όλοι να γίνει παρανάλωμα ; Δεν έχω και δεν είχα ΠΟΤΕ καμία κομματική εμπλοκή. Πολιτική άποψη είχα και έχω. Πόσο ξεφτίλα είναι να θέλουν κάθε χρόνο, ΣΕ ΚΑΘΕ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, να μας πείσουν οι «της αντιπολίτευσης» ότι υπεύθυνοι είναι οι «κυβερνητικοί»;
Και τι κάνατε εσείς, ρε παλικάρια, όταν κυβερνούσατε; Πάλι καιγόμασταν. Και γιατί όταν ήσασταν εσείς πάνω δεν τις σβήνατε τις φωτιές; Γιατί;
Γιατί θέλετε να κάνετε πασαρέλα και να ζητάτε ψήφους, πάνω σε στάχτες και πτώματα;
Γιατί είστε πολιτικές ύαινες;
Γιατί δεν κάθεστε όλοι μαζί να προστατέψετε τα παιδιά του κόσμου;
Δεν καίγονται ,ηλίθιοι εξουσιοφρενείς όλοι σας, μόνο οι πυροσβέστες, τα έρμα τα ζώα, τα δάση, τα παιδιά ανθρώπων, δεν καίγονται μόνο οι φτωχοί και οι κατατρεγμένοι, που πιθανόν ΟΥΤΕ ΝΕΡΟ δεν θα θέλατε να σας βάλουν στο ποτήρι σας , καίγονται και οι κομματικοί στρατοί σας . Αυτοί που σας ψήφισαν και σας έδωσαν εξουσία ΟΤΑΝ τάζατε , όπως τάζετε σήμερα με το επιχείρημα ότι ΑΝ κυβερνούσατε, θα εμποδίζατε την κόλαση. Η Κόλαση είναι ΕΔΩ λοιπόν. Η εξουσία άλλαξε χέρια, αλλά η στάχτη και ο θάνατος δεν έχουν ούτε κόκκινο, ούτε μπλε, ούτε πράσινο χρώμα. Μαύρο είναι.
Η χυδαία μεταφορά ευθυνών τα τελευταία 40 χρόνια από τους δημάρχους, στην ηγεσία της πυροσβεστικής, από τους κοινοτάρχες στον στρατό, από τους προέδρους των κομμάτων στον εκάστοτε πρωθυπουργό και τούμπαλιν , αποδεικνύει την απόλυτη ασυνειδησία όλων των εμπλεκόμενων.
Ακούω στην τηλεόραση «υπεύθυνους» να …σκούζουν και επιβεβαιώνω ότι ,αν οι ύαινες ήταν άνθρωποι, μόνο «πολιτικοί» θα μπορούσαν να είναι , μόνο «δημαρχαίοι και κοινοτάρχες».
Αυτά, με πολλή δόση στάχτης και θυμού.