ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ..ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Προκαλώ έναν αφορισμό μου, αλλά θα τα γράψω αυτά που σκέφτομαι.

Αφορμή μια κουβέντα με την μητέρα ενός φίλου μου, την οποία θα ονομάσω Αρετή. Η καταγωγή της από μια θρησκευόμενη οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν ψάλτης και ο παππούς ιερέας. Η αδελφή της Αρετής λοιπόν, λίγο πριν τα ογδόντα της χρόνια, την επέπληξε δριμύτατα, γιατί δεν σκόπευε να τηρήσει η μικρότερη αδελφή την νηστεία των 40 ημερών. Ξεκινήσαμε λοιπόν μια κουβέντα περί πίστης, αμαρτίας και συγχώρεσης.

Καταρχάς εγώ ποτέ δεν αγάπησα το Πάσχα. Μου προκαλούσε φρίκη από παιδί, να βλέπω να σουβλίζονται αρνιά και γύρω από τα σφαχτά να χορεύουν άνθρωποι. Θυμάμαι ότι πήγαινα και κρυβόμουν. Όταν έβλεπα μάλιστα ανθρώπους να τρώνε τα κεφάλια των αρνιών δεν μπορούσα να φάω ούτε τις τηγανιτές πατάτες που λάτρευα. Εκείνα τα πασχαλινά τραπέζια ήταν ο τρόμος μου. Ευτυχώς που το κατάλαβε ο παππούς μου και με «σχεδόν εντολή του» δεν μπήκε σούβλα στο σπίτι ποτέ.

Όταν αργότερα έγινα αρχισυντάκτρια σε δελτία ειδήσεων είχα απαγορεύσει να παρουσιάζονται οι δημοσιογράφοι, την περίοδο του Πάσχα, όρθιοι έχοντας πίσω τους πλάνα από σφαχτά κρεμασμένα από τσιγκέλια.

Γιατί τα γράφω; Γιατί υποτίθεται ότι οι «καλοί Χριστιανοί» κρατάνε 40 μέρες αποχή από το κρέας, για να φτάσουν να ξεκληρίζουν χιλιάδες ζώα με αφορμή την Ανάσταση. Λες και ο Χριστός, έδωσε την εντολή, ότι για ν’ «Αναστήσεις» πρέπει να σφάξεις και ψήσεις, όταν μάλιστα ο Χριστιανισμός ήταν η μόνη θρησκεία στον κόσμο που καταδίκασε την ζωοθυσία και την ανθρωποθυσία.

Πάμε τώρα σ’ ένα άλλο θέμα. Ποιος είναι ο Θεός εκείνος που ενώ διαλαλεί την αγάπη, την ταπεινότητα, την σεμνότητα, την συγχώρεση, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη, τιμωρεί εκείνους που θα φάνε κρέας ή τυρί μέσα στο σαρανταήμερο. Πως μπορεί ο Χριστός, που τίμησε την Μαρία την Μαγδαληνή, ν’ αποκλείει τις γυναίκες από τους ιερούς ναούς όταν έχουν περίοδο σαν βρώμικες. Πως είναι δυνατόν ο θεός της Αγάπης, να θεωρεί βρώμικο το πλάσμα εκείνο που φέρει στον κόσμο την ζωή. Πως μπορεί να διαχωρίζονται στους ναούς οι γυναίκες από τους άντρες. Πως μπορεί το Άγιο Όρος να είναι άβατο για τις γυναίκες; Υπάρχει περίπτωση να μου εξηγήσει Ένας, ότι ο Χριστός, έτσι όπως τα έργα του έφτασαν σε μας, ότι θ’ απέκλειε από συγκεκριμένους τόπους τα πλάσματα του Θεού και πατέρα του; Για ποιόν λόγο;

Κατάλαβα λοιπόν ότι τα έργα του Χριστού όπως ερμηνεύτηκαν μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο, ο οποίος, «μεγάλη η χάρη του» είχε διαπράξει ειδεχθή εγκλήματα και είχε ξεπαστρέψει όλο του το σόι, είχαν ως σκοπό να τρομάξουν τα πλήθη για να τα τρομοκρατήσουν και να τα χειραγωγήσουν.

Δεν κατάλαβα ποτέ, αλλά ποτέ, πως μια θρησκεία αγάπης και ισοτιμίας, προωθεί ταυτόχρονα μέσω του ιερατείου, την ενοχή απέναντι στην χαρά. Η χαρά για τον έρωτα, το σεξ και την απόλαυση. Συναισθήματα που ύμνησαν οι ειδωλολάτρες και οι παγανιστές, αλλά που επικήρυξαν σαν αμαρτίες που οδηγούν στα καζάνια της κόλασης τα ιερατεία που κήρυτταν την πίστη στις αρχές του Χριστιανισμού.

Υπό αυτή την έννοια και των ερωτημάτων που προκύπτουν, κατανοώ όλους εκείνους που δηλώνουν άθρησκοι αλλά όχι άθεοι. Ο μηδενιστής έλεγε ο Νίτσε δεν είναι εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτε, αλλά εκείνος που δεν πιστεύει σε αυτό που υπάρχει. Εμείς λοιπόν, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, βρισκόμαστε σε πλήρη σύγχυση. Ακολουθούμε το δόγμα γιατί …έτσι το βρήκαμε. Ακολουθούμε ένα πολιτικό κόμμα σαν οικογενειακή παράδοση. Κάνουμε παιδιά, ενώ βαθιά μέσα μας αισθανόμαστε τεράστια ανασφάλεια για το μέλλον του κόσμου, ενός κόσμου όπου οι ανισότητες ξεπερνάνε εκείνες και του 19 ου αιώνα. Η ευφορία του 1990, προκάλεσε την συντριβή του 2009 σε οικονομικό επίπεδο. Σήμερα το μεγάλο μας πρόβλημα, δεν είναι πια πως θα συμβιώσουμε με τους άλλους, αλλά το πως θα συνυπάρξουμε χωρίς αλληλοσφαγή μέσα σε μια συγκατοίκηση αναγκαστική, όταν οι δεσμοί ανάμεσα σε ανθρώπους και λαούς είναι δεσμοί καταναγκασμού και αρνητικής εξάρτησης . Την εποχή που οι άνθρωποι γκρέμισαν όλα τα εμπόδια στην επικοινωνία, αντί να μας συνδέουν οι διαφορές μας, έχουμε ταμπουρωθεί πίσω από τις οθόνες μας. Και ενώ περιμέναμε το κουρασμένο κτήνος από τις πολλές σφαγές να έχει κουραστεί, εμφανιζόμαστε προσηλωμένοι σε προσκολλήσεις θρησκευτικές, πολιτικές, φασιστικές, που οδηγούν σ’ ένα τεράστιο ερώτημα. Μήπως οι δημοκρατίες έτσι όπως τα κάναμε θα μετανιώσουν για την νίκη τους ; Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούμε αν η πορεία προς την Σταύρωση και την Ανάσταση ισοδυναμεί με τόνους αίμα σφαγής αμνών , όπου για να σφάξουμε, πρέπει να υπάρχει το άλλοθι μιας «νηστείας» ;