LOCKDOWN FOREVER…

Οι έγκλειστοι του νέου lockdown και στην Ελλάδα ζούμε καρφωμένοι μπροστά στις διάφορες οθόνες μας, προσπαθώντας να συμμαζέψουμε το μυαλό και τις σκέψεις μας που φτερουγίζουν από ’δώ κι από ’κεί, φορτωμένες ερωτήματα χωρίς απαντήσεις. Το Netflix και άλλες διεθνείς πλατφόρμες (αλλά και η δικιά μας ErtFlix) με υπέροχες σειρές και ταινίες είναι το καλύτερο ναρκωτικό για πολλούς από μας – ακόμα και αυτούς που είχαν στενή σχέση με τις κινηματογραφικές αίθουσες.

Μέχρι το 2020 προσωπικά ήθελα να «πηγαίνω σινεμά», να κάθομαι στην ουρά για το εισιτήριο, να τρώω ποπ-κορν και να κουβεντιάζω μετά με τους φίλους μου τρώγοντας και πίνοντας σε κάποιο ευχάριστο εστιατόριο με ωραία μουσική. Τώρα δεν γίνεται. Βρεθήκαμε ξαφνικά να ζούμε σ’ έναν άλλον κόσμο, όπου ο μέγας πρωταγωνιστής είναι ο COVID-19, αυτός ο ιός του ανθρώπου που μπήκε στη ζωή μας για να την αλλάξει ριζικά, να καταργήσει εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) επαγγέλματα, να ανατάξει την παγκόσμια οικονομία και να μας αναγκάσει να πειθαρχήσουμε σε εντελώς νέους κανόνες «ατομικής και κοινωνικής ευθύνης».

Όχι πως δεν είχα τσακίσει το Netflix και πολύ πριν από την πανδημία. Να μη λέμε ψέματα. Ήδη από την πρώτη χρονιά του «House of Cards» έγινα συνδρομητής και άρχισα να το εξερευνώ – όταν όμως ήθελα να δω μια ταινία «πήγαινα σινεμά» με χίλια, και μετά περίμενα να δω πόσα Όσκαρ θα διεκδικήσουν τα φιλμ που είχα δει. Not anymore.

Μόλις πριν λίγο διάβαζα (πάντα στο smartphone, όχι στο χαρτί βέβαια) πως φέτος τα Όσκαρ τα διεκδικούν κυρίως ταινίες που προβλήθηκαν μέσω Netflix (όπως το «Da 5 Bloods» του Σπάικ Λι ή το «The Trial of the Chicago 7»). Σύμφωνα με έγκυρο κινηματογραφικό site, μέσα στις 10 επικρατέστερες για Όσκαρ ταινίες, εκτός από τις δύο παραπάνω, είναι και οι «Mank» (Netflix), «One Night in Miami» (Amazon Studios), «Ma Rainey’s Black Bottom» (Netflix), «The Prom» (Netflix) και «Minari» (της A[mazon]24). Στα φαβορί της φετεινής (μοναχικής και χωρίς κοινό βέβαια απονομής) «παίζει» και το «The Father» (Sony Pictures Classics) όπως και το «Judas and the Black Messiah» (Warner Bros.).

Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, η τέχνη του κινηματογράφου, η παραγωγή και η «διανομή» της, μεταφέρθηκε ήδη (διακριτικά και με τα χρόνια) από τις κινηματογραφικές αίθουσες στις μικρές, πολύ μικρές ή λίγο μεγαλύτερες ιδιωτικές μας οθόνες. Άλλο ένα ζόρι για τους καλλιτέχνες που υπηρετούν την 7η, ειδικά όσους προσπαθούν να κάνουν σινεμά σε μικρές χώρες όπως η Ελλάδα. Θα μου πείτε, «ήδη από τα τέλη του 20ού αι. το ξέρουμε αυτό». Σωστό. Και ο Λάνθιμος το ήξερε εγκαίρως και ο Αγγελόπουλος πριν από αυτόν. Ο COVID-19 όμως ξεκαθάρισε άπαξ και διά παντός την εικόνα και για εμάς τους απλούς θεατές: Τώρα ξέρουμε πως πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε «Ελληνική Ταινία». Πολύ δύσκολα θα ξαναπάμε «σινεμά», γενικότερα.  Ίσως σε κάνα θερινό – αν μας επιτρέπεται να κυκλοφορήσουμε ελεύθεροι τα επόμενα καλοκαίρια.

Εδώ στη γειτονιά μου την Αθηναϊκή, έχουμε ακόμα το «Embassy» που επιμένει και μας περιμένει να επιστρέψουμε στις αίθουσες. Προς το παρόν (και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα, ίσως για πάντα) και δεν μπορούμε, αλλά και δεν θέλουμε πια τόσο πολύ να επιστρέψουμε. Μόλις σήμερα ανέβηκε στο Netflix η 4η «εποχή» του «The Crown». Χτες το βράδυ είδα την παι-δική μου Σοφία Λόρεν να πρωταγωνιστεί στα 80 της στο «The Life Ahead» που σκηνοθέτησε ο γιος της, ο Edoardo Ponti, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Προχτές τέλειωσα το πραγματικά εξαιρετικό «The Queen’s Gambit» με την υπέροχη από κάθε άποψη Anya Taylor-Joy. Κι όλα αυτά (μαζί με χιλιάδες άλλα, ολοκαίνουργια, παλιά και παλιότερα) τα βλέπω ότι ώρα θέλω σε τέσσερις διαφορετικές οθόνες του Netflix άμα θέλω (πες ότι είμαι ψώνιο, όλα παίζουν) με 9 ευρώ τον μήνα – όσο ένα εισιτήριο στο Embassy δηλαδή. Ε, δεν μπορείς να πεις: Συμφέρει.

Όπως συμφέρει και το Embassy να γίνει επιτέλους σούπερ-μάρκετ. Γιατί για τουλάχιστον έναν-δυο-τρεις χειμώνες, οι μόνες σίγουρες δουλειές είναι τα σούπερ-μάρκετ και τα delivery.

Α, ναι. Και τα φαρμακεία βέβαια.

Κυρίως τα φαρμακεία…