ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΙΝΙ LOCKDOWN ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Εννοείται πως πάνω από όλα πρέπει να είμαστε ασφαλείς, αλλά ποια είναι τα μέτρα και ποια τα σταθμά; Πέρα από την ατομική ευθύνη του καθενός μας, όπως τονίζουν, και σωστά, διαρκώς, όλοι οι αρμόδιοι, αναρωτιέμαι ποια είναι η κοινωνική ευθύνη όσων θέτουν τους κανόνες –και δεν μιλώ βέβαια για τους επιστήμονες που πραγματοποιούν άθλους αυτή τη στιγμή.

Μιλώ για όλα όσα, βασικά, μιλάνε οι πολλοί: τους συνωστισμούς στα λεωφορεία και τις πλατείες, σε σχέση με το κλείσιμο των πηγών πολιτισμού. Δεν μιλάω για διασκέδαση, μιλάω για πολιτισμό. Απαραίτητο για την ψυχική υγεία μιας κοινωνίας -ειδικά για τα παιδιά της-, όσο και η σωματική υγεία ή το σχολείο –καθώς η άθληση, όντως, στα κλειστά γυμναστήρια ή στις ομαδικές δράσεις, δεν μπορεί δυστυχώς αυτή τη στιγμή να συνεχιστεί. Υπογραμμίζω, μιλάμε για μίνι lock down -γιατί στο καθολικό, το παίρνεις απόφαση, κλείνουν τα πάντα και κάνεις 2-3 μήνες υπομονή.

Σάββατο πρωί, στο πανέμορφο και γαλήνιο Αίθριο του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ), στην Πλάκα. Με την κόρη μου, παρέα, στην παράσταση-μουσικό παραμύθι «Το ποτάμι που ήθελε να γυρίσει πίσω» της Ελένης Φωτάκη. Δεν το πήρα εύκολα απόφαση -και με ευπαθή ομάδα στο σπίτι- να πάω. Αμφιταλαντεύτηκα για αρκετές μέρες, καθώς τα κρούσματα πλήθαιναν. Αλλά πώς να μην πάω όταν λέω και δηλώνω πως τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, οι συναυλίες, όλοι οι ζωντανοί πυρήνες πολιτισμού, δεν πρέπει να κλείσουν, αν τηρούν αυστηρά, αυστηρό-τα-τα, τα μέτρα ασφαλείας; Τουλάχιστον, όσα δρώμενα μπορείς να παρακολουθήσεις καθισμένος, ιδιαίτερα σε ανοιχτούς χώρους. Μπροστά στο τίποτα, δεν είναι λίγο και αυτό…

Από το πεζοδρόμιο, ακόμη, πριν πατήσω μέσα στο χώρο, ένιωσα ασφαλής –τόσο, όσο και στο σπίτι μου, κυριολεκτικά–, με το καλωσόρισμα της κυρίας στην είσοδο και την απευθείας απολύμανση των χεριών. Στην “αυλή”, μπροστά από τη «σκηνή», και, πάνω από 2 μέτρα απόσταση από εκείνην, μαξιλαράκια, με αποστάσεις μεταξύ τους, για τα παιδιά. Πίσω οι μεγάλοι, σε καρέκλες, με αποστάσεις φυσικά.

Και μετά, ξεκίνησε. Ζωντανή μουσική, τρεις φωνές. Το βιολί του Φώτη Σιώτα, το βιολοντσέλο του Αναστάσιου Μισυρλή -και η αφήγηση της Ηρώς Μπέζου πάνω στις συνθέσεις τους. Ένα τρίο υπέροχο, μια ερμηνεία τρυφερή. Κι ενώ οι μουσικές έπαιζαν και τα τραγούδια για τη χαρά και τη θάλασσα όπου φτάνει το μικρό ποτάμι, ξετυλίγονταν όμορφα καθώς έπεφταν πάνω μας τα φθινοπωρινά φύλλα των δένδρων της αυλής, ένιωσα ξαφνικά τα δάκρια να τρέχουν στα μάτια μου, να βγάζω αναστεναγμό ανακούφισης και να παίρνω ανάσα ζωής. Επιτέλους, μετά από τόσο καιρό, ένιωθα μια ελευθερία μοναδική.

Σε μια παιδική παράσταση, ναι! Με τη μάσκα και με αποστάσεις, ναι! Συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει, πόσο είχε λείψει και σε αυτά τα μικρά προσωπάκια που παρακολουθούσαν ακίνητα και δεν έχαναν στιγμή. Αυτή η ζωντανή επαφή με την τέχνη, αυτό το ζέσταμα και γέμισμα ψυχής. Ευτυχώς, η μουσκεμένη μάσκα κάλυψε τα δάκρυά μου από τα μακρινά βλέμματα –πρώτη φορά που ένιωσα καλά που την φορούσα, ομολογώ!

Στο τέλος, μετά τα μπράβο και τα χειροκροτήματα, οι θεατές έφυγαν, λίγοι λίγοι, ασφαλέστατα, κάτω από τις οδηγίες του προσωπικού. Μείναμε τελευταίοι σε αυτό το αίθριο, κοιτώντας γύρω γύρω το κτίριο που το έκλεινε στην αγκαλιά του - αρχιτεκτονική των αρχών του 19ου αιώνα, επί Τουρκοκρατίας μάλιστα, με έμπνευση όμως από την αρχαία ελληνική εστία. Και καθώς ο ουρανός έριχνε τις ζεστές ηλιαχτίδες του στο χώρο, αναρωτήθηκα γιατί δεν γίνεται, τέτοιες, σύντομες σε διάρκεια χρόνου, ολιγάριθμες σε άτομα, μα ταυτόχρονα τόσο σημαντικές παραστάσεις, να τις αφήσουμε να δίνουν σταγόνες δροσιάς στην ψυχή.

Γιατί έστω, αν όχι σε τέτοιους ασφαλείς χώρους, δεν μπορούμε να τις μεταφέρουμε, καιρού επιτρέποντος, σε αυλές σχολείων, τουλάχιστον Δημοτικών, με τις τάξεις, ανάλογα το μέγεθος του χώρου, να βγαίνουν έξω δυο δυο; Εύκολες να μεταφερθούν παραστάσεις, με ελάχιστη αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, όμως ανάσες στον “εγκλεισμό”- ειδικά των αεικίνητων παιδιών μας- και ανάσες σε καλλιτέχνες που υποφέρουν απίστευτα αυτή τη στιγμή και ανυπομονούν να χαρίσουν έργο-στήριγμα πνεύματος και ψυχής. Έστω μόνο στα μικρά παιδιά.

Δεν χρειάζονται σκηνικά, δεν χρειάζονται εγκαταστάσεις, δεν χρειάζονται έξοδα φοβερά. Θέληση και αγάπη χρειάζονται μόνο για όλα αυτά….