Λίγες ώρες πριν φύγω από Ελλάδα

Τους αποχαιρετισμούς δεν τους ήθελα και δεν τους θέλω στην ζωή μου. Ίσως και γι’ αυτό τον λόγο δεν πήγαινα ποτέ σε αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρομικούς σταθμούς να κατευοδώσω αγαπημένους. Ορισμένοι που με ξέρουν αρκετά, πιστεύουν ότι μπορεί και να δραματοποιώ τα θέματα, ίσως γιατί το φιλμ της ζωής μου θα ήταν οπωσδήποτε noir.

Όσοι όμως έχετε αλλάξει σπίτια, γειτονιές, πόλεις, χώρες, όσοι έχετε αφήσει τα πατρικά σας για κάποιο «νεόδμητο», διαμπερές και με κλειστό γκαράζ, όσοι έχετε αναγκαστεί να πείτε ένα «γεια και τα λέμε» στον περιπτερά της παλιάς σας γειτονιάς, μπορεί και να καταλάβετε ότι υπάρχουν στιγμές που, όσο και να δείχνεις ψύχραιμος, δεν είσαι.

Έχω φίλους, που όταν αποχαιρέτισαν το «σπίτι» που τους φιλοξένησε για μια εβδομάδα καλοκαιρινών διακοπών, τσάκισαν γιατί πίστεψαν ότι… εγκαταλείπουν την ξενοιασιά τους.

Όταν φεύγεις, με όποιες συνθήκες φεύγεις, από ανθρώπους, χώρες, δουλειές, με δική σου ευθύνη ή όχι, είναι αποχωρισμός. Τέλος. Αυτός ο αποχωρισμός πιθανόν μπορεί να γίνει λιγότερο επώδυνος με «παυσίπονο», αλλά ποια είναι η δόση που θα μετριάσει το πένθος;

Ίσως έτσι και να εξηγείται πως οι φιλίες του στρατού είναι ιδιαίτερες για όσους τις βίωσαν και τις βιώνουν. Αυτή την «αντρική φράση» (ήμασταν φίλοι στον στρατό), οι γυναίκες δύσκολα τη νιώθουν, αλλά το μοίρασμα ζωής σε ειδικές συνθήκες δημιουργεί δεσμούς «αίματος».

Τη «ζωή μου σε κούτες» την έχω δει πολλές φορές. Ξέρω με πόσο πόνο συνάδελφοι εγκατέλειψαν (εγκαταλείψαμε) γραφεία δουλειάς, γιατί πτώχευσαν οι εταιρείες. Είναι ελεεινό να πρέπει να καθαρίσεις τα συρτάρια του γραφείου και να βρίσκεις δεκάδες μικροαντικείμενα που θυμίζουν φάσεις καθημερινότητας. Πόσους μαρκαδόρους χωράει ένα συρτάρι; Πόσα μολύβια με σπασμένες μύτες; Πόσους συνδετήρες και συρραπτικά και πόσες σημειώσεις με αριθμούς τηλεφώνων που δεν πρόλαβες ν’ αποθηκεύσεις στην «μνήμη»; Πώς να αδειάσεις τον χώρο από τα συναισθήματα που χορεύουν άτσαλα και αδιάκοπα ακροβατώντας σε κορνίζες, σε πίνακες από φελό με δεκάδες χαρτάκια «ληγμένα» και με σαβούρα αγαπημένη, που θα την στείλεις σε ανακύκλωση; Και άντε και τα πλαστικά, τις κομμένες γομολάστιχες και τη μίνι μπαλαντέζα με τρεις βίδες κι ένα ψαλίδι να τα ξαποστείλεις… τις μνήμες, όμως, πώς τις ανακυκλώνεις; Με την προσμονή και την προσδοκία του καινούργιου, θα μου πεις.

Ναι, αλλά τα σκυλιά που τάιζες έξω από το γραφείο ή τις γάτες δεν θα τις ξαναδείς και εκείνα δεν θα μπορούν να καταλάβουν γιατί δεν ξαναγύρισες ποτέ εκεί που σε περίμεναν.

Έχω την απόλυτη συναίσθηση ότι δεν γράφω ένα pop κείμενο σήμερα. Ξέρω, επίσης, ότι σε λίγες ώρες μια καινούργια γειτονιά σ’ ένα μακρινό κόσμο θα είναι το «νέο μου προσωρινό σπίτι».

Επιχειρώ να βάλω τα «άκρως απαραίτητα» σε μια βαλίτσα και με συνοδούς τους δύο άντρες της ζωής μου, τ’ αρσενικά μου κόκερ, να ξεκινήσουμε μια περιπέτεια ζωής με ό,τι σημαίνει αυτό. Στην «Πόλη των Αγγέλων», στο Los Angeles μας περιμένουν πολυαγαπημένοι. Πήγα κι έζησα δυο μήνες σχεδόν και δρομολόγησα την οριστική απόφαση, με στόχο να κάνω πραγματικότητα τ’ όνειρό μου. Να διαδώσω με όποιο μέσο και όποιο τρόπο μπορώ το «τι σημαίνει Ελλάδα» και το γιατί οφείλουν όλοι και όλες να μας σεβαστούν, την εποχή που ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί διαχειριζόμαστε ανασφάλεια, εξευτελισμό και μια τεράστια αγωνία επιβίωσης.

Δεν ξέρω τι κάνεις εσύ που με διαβάζεις τώρα. Τα τελευταία οκτώ χρόνια, εγώ προσπάθησα με όλους τους τρόπους και τα μέσα να εμψυχώνω τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Άλλοτε τα κατάφερνα και άλλοτε μια «ρουφήχτρα απελπισίας» με μακέλευε. Άλλαξε το χρώμα των ματιών όλων, μέσα σε λίγα χρόνια αποκτήσαμε μολυβί μάτια και χαμόγελα που μοιάζουν μορφασμός. Για μένα, οι επιλογές ήταν δύο. Η πρώτη αφορούσε τον συμβιβασμό άνευ όρων και η δεύτερη αφορούσε την περιπέτεια του άγνωστου, αλλά ποθητού: να προσπαθήσω να κάνω το αδύνατο δυνατό πληρώνοντας το κόστος τοις μετρητοίς, όπως επέλεγα να κάνω πάντα στην ζωή μου, και να καταφέρω να μεταδώσω σε όσους περισσότερους μπορώ τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνες, μέσα και από τη δική μου προσωπική ματιά, φυσικά.

Σε αυτή την τραμουντάνα συναισθημάτων με ηρεμεί η προσωρινότητα των πάντων. Το σπίτι που ζω τα τελευταία 40 χρόνια, κάποτε δεν ήταν και κάποτε δεν θα είναι. Η ζωή μας όλη, μια προσπάθεια διαχείρισης αλλαγών… Από την στιγμή που φέρνεις στον κόσμο παιδί, ξέρεις ότι θα έρθει η στιγμή να το ξεπροβοδίσεις για νέα ζωή. Ποτέ δεν είσαι έτοιμος για… κατευόδιο. Αλλά αυτό είναι, αυτό γίνεται, από πάντα και για πάντα.

Για τον δικό μου μικρόκοσμο, έναν κόσμο που αφορά τα σκυλιά μου, τον γάτο μου κι εμένα, η αλλαγή προσπαθώ να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο τραυματική. Αφήνω σε υπέροχους ανθρώπους να φροντίζουν τις δύο «γηραιές κυρίες» του σπιτιού, την Σταρ και την Σανέλ και φυσικά τον Νυχτούλη, τον γάτο που τον μεγάλωσαν τα σκυλιά μου από βρεφάκι που αργοπέθαινε στο διπλανό οικόπεδο. Τον άρχοντά μου τον «μεγάλο Πυρηναίων», τον Ντίον μου, τον δίνω προσωρινά στον Χρήστο που θα κάνει τα πάντα για να είναι ευτυχισμένος σ’ ένα μεγάλο κτήμα. Προσπαθώ ν’ αποφεύγω τα βλέμματά τους, σα να είμαι εγώ που «έκλεψα» από το πιάτο τους το φαγητό και τα γράφω όλα αυτά σήμερα γιατί χρειάζομαι τούτες τις ώρες την αγάπη σας. Την Κυριακή που πέρασε έκανα μια μεγάλη βόλτα στους δρόμους της γειτονιάς μου, δρόμους που έχω περπατήσει δεκαετίες, με την αυτονόητη σκέψη ότι το τοπίο θα ήταν για πάντα ίδιο… Αυταπάτη.

Η ζωή εξελίσσεται και η προσαρμογή είναι η μοναδική προοπτική επιβίωσης για όλους και όλα. Ακριβώς πάνω από την οθόνη του υπολογιστή βλέπω το μεγάλο δένδρο που φύτεψα στον κήπο, μια σταλιά ήτανε, κοτσάνι, πριν γεννηθεί ο γιος μου. Τώρα, συνειδητοποιώ ότι έχει ξεπεράσει τα δεκαπέντε μέτρα ύψος με φυλλωσιά που καλύπτει την μια πλευρά του σπιτιού. Νομίζω ότι μου «βγάζει την γλώσσα»! Περίμενε αυτή την ώρα για να μ’ εκδικηθεί που δεν το χάιδεψα. Μεγάλωνε ερήμην μου… γιατί νόμιζα ότι είναι ένα ακόμη δένδρο. Ξέρω ότι φεύγω για να γυρίσω. Ξέρω ότι το γιασεμί της γιαγιάς μου της Αρτέμιδας θα έχει απλωθεί περισσότερο, ξέρω ότι οι δάφνες στον κήπο θα μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο, ξέρω ότι η Τάσα, η αγαπημένη μου θα με καθησυχάζει με μηνύματα στο messenger, ξέρω ότι η χελώνα στον κήπο μου θα συνεχίζει να τρώει φρέσκα χόρτα… Αλλά ,πώς να το κάνουμε, είναι στιγμές που ζητάς το ανέφικτο. Να σου λάχει να μην αποχαιρετίσεις κανέναν για τίποτα και ποτέ. Δε γίνεται, δε γίνεται!

Καλώς να ορίσουν οι αγαπημένοι μου στο σπιτικό που έφτιαξα με πολλή αγάπη και καλώς ν’ ανταμώνουμε. Εμένα τώρα τα χιλιόμετρα βρίσκονται πίσω μου και φεύγω με γκάζια για μπροστά!