LANCIA DELTA S4: ΑΠΑΡΑΜΜΙΛΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ, ΑΠΛΟΪΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

Η Lancia Delta S4 σίγουρα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αυτοκίνητα του WRC, από τη στιγμή της ίδρυσής του μέχρι και σήμερα. Μαζί με το Audi Quattro S1, το Ford RS200 και το Peugeot 205 T16, το δημιούργημα της ιταλικής κατασκευάστριας εταιρείας παραμένει σήμερα για πολλούς μια ανάμνηση της χρυσής εποχής τού rally και συγκεκριμένα αυτής του Group B.

Με μια νέα προσέγγιση στον σχεδιασμό και την κατασκευή τής Delta, απόρροια των νέων τότε κανονισμών και του προϋπολογισμού του Group B, ο οποίος είχε εκτοξευθεί σε σχέση με προηγούμενες χρονιές, κατέληξε στη δημιουργία ενός αυτοκινήτου το οποίο έλαμπε με την απλότητα, αλλά ταυτόχρονα και με τις νέες και ιδιαίτερες ιδέες που το χαρακτήριζαν. Όπως όμως όλα τα αστέρια που λάμπουν με μεγάλη ένταση σβήνουν, έτσι έσβησε και η Delta, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση, όχι όμως πριν αφήσει το στίγμα της στον κόσμο του rally, αλλά και της αυτοκινητοβιομηχανίας γενικότερα.

Το 1981, η FISA αποφασίζει να χαλαρώσει τους περιορισμούς που επέβαλε τις προηγούμενες χρονιές στο Group 4 σχετικά με το πόσο «κοντά» θα έπρεπε να ήταν το κάθε αυτοκίνητο σε σχέση με το αντίστοιχο αυτοκίνητο παραγωγής, επιτρέποντας στους κατασκευαστές να προσανατολιστούν στην ανάπτυξη αυτοκινήτων περισσότερο για τις ανάγκες του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ράλλυ.

Τότε, η Lancia, η οποία είχε ήδη ξεπεράσει εαυτόν με την ανάπτυξη του Stratos, του προκατόχου της Lancia 037, κατασκευάζοντας τις 400 απαιτούμενες μονάδες αυτοκινήτων από την FISA, θέλησε να απαντήσει στην επέλαση της Audi, καθώς η γερμανική εταιρεία φαίνεται πως είχε χτυπήσει χρυσό με το Quattro και την πρωτόγνωρη για τα τότε δεδομένα τετρακίνησή του.

Το 1983, οι απαιτήσεις για παραγωγή των αντίστοιχων αυτοκινήτων παραγωγής έπεσαν στις 200 μονάδες, διευρύνοντας έτσι ακόμα περισσότερο τις δυνατότητες των ομάδων στη νεοσύστατη κατηγορία του Group B. Ακόμη, οι κατασκευαστές επιτρέπονταν να αναπτύξουν Evolution εκδόσεις των ήδη υπαρχόντων αυτοκινήτων παραγωγής, το όριο κατασκευής των οποίων ήταν μόλις 20 μονάδες! Έτσι, η Lancia Rally 037, που προέκυψε από αυτήν τη συγκυρία, χάρισε στη Lancia το πρωτάθλημα κατασκευαστών την ίδια χρονιά, ενώ οι Walter Röhrl και Markku Alén σημείωσαν τις προσωπικές τους νίκες την ίδια σεζόν.

Παράλληλα, η Audi πίεζε και αυτή τα όριά της, αλλά και αυτά του Quattro, το οποίο έβλεπε σαν την τέλεια διαφήμιση για την αντίστοιχη έκδοση του μοντέλου μαζικής παραγωγής. Οι μηχανικοί του γερμανικού κολοσσού έκαναν θετικά βήματα προς τη βελτίωση του κινητήρα, ο οποίος απέδιδε αρχικά 300 με 350 ίππους. Αυτή η ισχύς ήταν αρκετή για να βοηθήσει τον Hannu Mikkola να κερδίσει το πρωτάθλημα το 1983, ενώ στα μέσα του 1984 η Audi δημιούργησε έναν νέο κινητήρα, με τέσσερις βαλβίδες ανά κύλινδρο, περισσότερο boost από το turbo, και νέες πειραματικές τεχνολογίες ψύξης και διαχείρισης της μίξης αέρα-καυσίμου. Ο νέος κινητήρας απέδιδε 450 με 500 ίππους, κάνοντας το Quattro το πιο ισχυρό αυτοκίνητο WRC μέχρι τότε. Έτσι, Audi και Blomqvist ανακηρύχθηκαν πρωταθλητές το 1984 με σχετική ευκολία. Η πετυχημένη πορεία τής Audi έκανε και πάλι τους υπόλοιπους κατασκευαστές να… πεισμώσουν και κάπως έτσι έλαβε μορφή το Group B, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, καθώς η Peugeot ανέπτυξε το 206 T16 βασιζόμενη στο προσθοκίνητο αντίστοιχο μοντέλο παραγωγής, κερδίζοντας το πρωτάθλημα κατασκευαστών για το 1985. Το ίδιο πεισμωμένη αποδείχθηκε και η Lancia, κατασκευάζοντας το Lancia Delta S4, το οποίο θα έμενε στην ιστορία για καλούς, αλλά και κακούς λόγους.

Σημεία υπεροχής

H S4 αποδείχθηκε το πιο τεχνολογικά προηγμένο αυτοκίνητο στο WRC εκείνη την εποχή. Ο τετρακίλυνδρος, σχεδιασμένος από την Abarth κινητήρας των 1,8 λίτρων ο οποίος ήταν τοποθετημένος στη μέση του αυτοκινήτου και όχι μπροστά, όπως το αυτοκίνητο παραγωγής, ενισχυόταν από έναν turbocharger και έναν supercharger ταυτόχρονα, αποδίδοντας στη Lancia τον ιδιαίτερο χαρακτηρισμό «twin charged».

Το μεγάλο κέρδος αυτής της απόφασης ήταν η εξασφάλιση ισχύος σε όλο το φάσμα στροφών, καθώς στις χαμηλές στροφές ο supercharger έδινε την απαιτούμενη ώθηση, ενώ μετά από ένα σημείο το turbo αναλάμβανε δράση, προκειμένου η τελική έξοδος ισχύος να φτάνει τους 500 ίππους σε κανονικές συνθήκες και το turbo lag να μην αποτελεί πρόβλημα.

Το εντυπωσιακό με τον κινητήρα της Delta S4 ήταν ότι μπορούσε να αποδώσει 1.000 ίππους με τις κατάλληλες ρυθμίσεις σύμφωνα με φήμες που κυκλοφορούσαν τότε. Η υπερβολή χαρακτήριζε και το σασί τής Delta, το οποίο ήταν ένα σωληνωτό πλαίσιο, επί του οποίου είχε τοποθετηθεί ένα εξωτερικό περίβλημα από ανθρακόνημα, ενώ τα κομμάτια μπροστά και πίσω ήταν αποσπώμενα, προσφέροντας ευκολία πρόσβασης στον κινητήρα κατά το service, αλλά και εύκολη αντικατάστασή τους σε περίπτωση ζημιάς. Ακόμη, το σασί προσέφερε και αεροδυναμικά βοηθήματα τόσο στον μπροστινό προφυλακτήρα, όσο και στον ουρανό και τα φτερά του αυτοκινήτου.

Στο Rally Κορσικής του 1986, ο Φινλανδός Henri Toivonen προπορευόταν με μεγάλη διαφορά του ανταγωνιστή του στο τέλος του πρώτου σκέλους, παρά το γεγονός ότι ο ταλαντούχος οδηγός είχε συμπτώματα γρίπης και έκανε χρήση αντιπυρετικών φαρμάκων. Στο δεύτερο σκέλος τού Tour de Corse και στη 18η ειδική διαδρομή, η Lancia Delta S4 του Toivonen έφυγε από τον δρόμο σε μια αριστερή στροφή και έπεσε σε ένα φαράγγι. Αμέσως μετά τη σύγκρουση σημειώθηκε έκρηξη στο ντεπόζιτο καυσίμων, που βρισκόταν ακριβώς κάτω από το κάθισμα του Toivonen και το οποίο δεν προστατευόταν από το συνηθισμένο εξάρτημα, αφού είχε αφαιρεθεί για εξοικονόμηση βάρους όπως συνηθίζονταν σε ράλλυ ασφάλτου. Οι φλόγες εξαπλώθηκαν αστραπιαία και κατέκαψαν το γεμάτο ανθρακόνημα και πλαστικά τμήματα αμάξωμα, από το οποίο μόνο το πλαίσιο παρέμεινε μετά την κατάσβεση της φωτιάς. Έτσι ο Φινλανδός έχασε με τραγικό τρόπο τη ζωή του μαζί με τον συνοδηγό του, τον Αμερικανό Sergio Cresto, σε ηλικία 29 και 30 ετών αντίστοιχα. Το ημερολόγιο έγραφε 2 Μαΐου 1986.

Το τέλος

Το θανατηφόρο αυτό δυστύχημα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι όσον αφορά το Group B και το πόσο ασφαλές ή όχι ήταν. Μόλις μερικές ώρες μετά το συμβάν, η FISA απαγόρευσε τη συμμετοχή των Group B αυτοκινήτων στη σεζόν τού 1987, ενώ το Ράλλυ της Κορσικής ολοκληρώθηκε με τον πιο άβολο τρόπο, καθώς Audi και Ford απέσυραν τις συμμετοχές τους και τα υπόλοιπα πληρώματα απλά έφτασαν στον τερματισμό διατηρώντας μια χαμηλή ταχύτητα.