Κώστας Γαβράς ο σκηνοθέτης χωρίς σύνορα

Γεννήθηκε ο Κώστας Γαβράς στις 12 Φεβρουαρίου του 1933, στην Αρκαδία. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόννη και μετά την αποφοίτησή του, αποφάσισε να μείνει στη Γαλλία. Κατάφερε όμως ,μέσα από τον κινηματογράφο, να μας χαρίσει δημιουργίες που δεν γνωρίζουν σύνορα. Κορυφαίος της γενιάς του και μοναδικός στον τρόπο που ενέταξε την πολιτική και την κριτική σκέψη μες στον πολιτισμό του σινεμά., κάνοντάς μας περήφανους.

Ο ίδιος ο Γαβράς έχει αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά για την Ελλάδα:

«Η χώρα μας είναι ,βασικά, μια χώρα κουλτούρας. Γιατί έχουμε επιζήσει στον κόσμο και η Ελλάδα είναι γνωστή παντού; Γιατί εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ο ελληνικός πολιτισμός έχει μία βάση και έπαιξε ρόλο σε όλο τον κόσμο μέχρι σήμερα. Ο Κινηματογράφος είναι Τέχνη, είναι μέρος της Τέχνης. Στη Μεσόγειο υπήρχαν πολιτισμοί που χάθηκαν, όπως οι Φοίνικες, π.χ. που ήταν έμποροι. Τι έχει μείνει; Τίποτα ή πολύ λίγα πράγματα. Η Ελλάδα έμεινε γιατί είχε την Τέχνη, όλες τις Τέχνες. Λοιπόν, ο Κινηματογράφος είναι μια Τέχνη, καινούρια Τέχνη. Και πολλοί νομίζουν ότι επειδή είναι Τέχνη και μπορούμε να τη βρούμε παντού δεν αξίζει τον κόπο. Ιδίως οι πολιτικοί...»

O πατέρας του είχε γεννηθεί στη Ρωσία και η μητέρα του ήταν Ελληνίδα. Ο πατέρας Γαβράς, ήταν εφοριακός υπάλληλος στην Αθήνα, ήταν κατά της βασιλείας και συμμετείχε στην αντίσταση κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Μετά τον πόλεμο, καθώς η Ελλάδα ήρθε κάτω από την επιρροή των Δυτικών δυνάμεων, χαρακτηρίστηκε ως κομμουνιστής. Αργότερα το 1949, με την ήττα των κομμουνιστών στον εμφύλιο πόλεμο, όχι μόνο έχασε τη δουλειά του, αλλά και φυλακίστηκε. Ως αποτέλεσμα αυτού, η οικονομική τους κατάσταση επιδεινώθηκε σε τέτοιο βαθμό ώστε η μητέρα του άρχισε να καθαρίζει σπίτια. Επιπλέον, η σύλληψη του πατέρα του σήμαινε επίσης ότι ο Κώστας Γαβράς δεν θα μπορούσε να φοιτήσει σε κανένα πανεπιστήμιο στην Ελλάδα.

Ως εκ τούτου, αποφάσισε να πάει στο εξωτερικό. Για να το κάνει αυτό έπρεπε εξοικονομήσει χρήματα, έτσι άρχισε να αναλαμβάνει περίεργες δουλειές, γεγονός που του επέτρεψε να δει μια κοινωνία που δεν θα γνώριζε αλλιώς. Σε κάποια φάση, χορεύει σε μια ελληνική όπερα, μια εμπειρία που αργότερα αποδείχθηκε χρήσιμη. Αρχικά, ο Γαβράς ήθελε να κάνει κινηματογραφικές σπουδές στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων του πατέρα του, του απαγορεύθηκε η είσοδος στη χώρα. Έτσι, το 1951, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, στη Σορβόννη. Αφού πήρε πτυχίο στη λογοτεχνία με σκοπό να γίνει συγγραφέας, ακολούθησε τελικά, μια άλλη μακροχρόνια φιλοδοξία του, να κάνει ταινίες. Αργότερα το 1956, εισήλθε στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Σπουδών (IDHEC), όπου σπούδασε κινηματογραφική παραγωγή. Με το πέρασμα του από εκεί άρχισε να μαθητεύει κοντά σε γνωστούς κινηματογραφιστές όπως ο Yves Allégret, ο René Clair, ο René Clément και ο Jacques Demy. Μέχρι και σήμερα είναι παντρεμένος με τη Γαλλίδα παραγωγό Michèle Ray.

Η πρώτη ταινία του Κώστα Γαβρά, το «Διαμέρισμα Δολοφόνων» παρουσιάστηκε το 1965. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, το θρυλικό «Z», κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και το Όσκαρ Μοντάζ το 1970, ενώ προτάθηκε και για άλλα 3 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου).

Η πρώτη ταινία του Κώστα Γαβρά, το «Διαμέρισμα Δολοφόνων» παρουσιάστηκε το 1965. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, το θρυλικό «Z», κέρδισε το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και το Όσκαρ Μοντάζ το 1970, ενώ προτάθηκε και για άλλα 3 Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου).
Η ταινία του «Ο Αγνοούμενος» το 1982 κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών, ενώ ο ίδιος κερδίζει το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου την ίδια χρονιά. Η πλούσια φιλμογραφία του συμπεριλαμβάνει τις ταινίες: «Σε Κατάσταση Πολιορκίας» (1972), «Το Μουσικό Κουτί» (1989, Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1990), «Αμήν» (2002, βραβείο Σεζάρ Καλύτερου Σεναρίου), «Το Τσεκούρι» (2005) και «Παράδεισος στη Δύση» (2009). Το 2012 στο 53ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και παρουσία του δημιουργού, ο κόσμος είχε την ευκαιρία να απολαύσει την πιο πρόσφατη δημιουργία του, «Το Κεφάλαιο» (Le Capital).

Μερικές Σκέψεις πάνω στα πιο γνωστά του έργα

-Το Βαγόνι δολοφόνων (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Sébastien Japrisot) φανερώνει την αγάπη του Κώστα Γαβρά (σκηνοθέτη και σεναριογράφου) για τα αμερικανικά φιλμ νουάρ και τον κινηματογράφο του Ζαν-Πιερ Μελβίλ.

-Το Ζ (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού) Η ταινία αυτή χάρισε στον Κώστα Γαβρά το πρώτο Όσκαρ και κινητοποίησε την παγκόσμια κοινότητα εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών. Για όσους δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο ή δει την ταινία, υπενθυμίζουμε την υπόθεση: Ένας επιστήμονας έχει προγραμματίσει μια ομιλία για να υποστηρίξει το φιλειρηνικό κίνημα της πόλης. Λίγο πριν την ομιλία, δέχεται την επίθεση μιας ομάδας ακροδεξιών εξτρεμιστών που συνδέονται πολιτικά με παρακρατικούς μηχανισμούς. Ένας αδέκαστος δικαστής αναλαμβάνει την υπόθεση πηγαίνοντας κόντρα στις δυνάμεις εξουσίας. Ο Βασιλικός έγραψε αυτό το βιβλίο για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

Η ταινία σταθμός στην καριέρα του Γαβρά τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις: Βραβείο καλύτερου ανδρικού ρόλου (Jean-Louis Trintignant), βραβείο FIPRESCI στον Κ. Γαβρά στο Φεστιβάλ Καννών, Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, Όσκαρ Μοντάζ (Françoise Bonnot) / Βραβείο Anthony Asquith στον Μίκη Θεοδωράκη στα BAFTA και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Το «Ζ» δεν είναι ένα φιλμ πάνω στην ψυχολογία, είναι μια ταινία πάνω σ' έναν μηχανισμό, αυτόν της Αρχής και της Εξουσίας", είπε ο Γαβράς για το αριστούργημά του.

Η ομολογία (βασισμένη) στο βιβλίο των Arthur London και Lise London) είναι μια επίσης αξιόλογη πολιτική ταινία. Ένας αξιωματούχος στην Ανατολική Ευρώπη συλλαμβάνεται από το κομμουνιστικό καθεστώς και ύστερα από βασανισμούς και σκληρές ανακρίσεις, οδηγείται σε μια στημένη δίκη από τους σταλινικούς. Η σύλληψη, η ανάκριση και η δίκη του, αντανακλούν τους σκοτεινούς μηχανισμούς ενός ακραίου απολυταρχικού καθεστώτος. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Άρθουρ Λόντον, υψηλόβαθμου κυβερνητικού στην Τσεχοσλοβακία, που έπεσε θύμα σε δίκη εκκαθάρισης το 1951.

Κατάσταση πολιορκίας (σενάριο-σκηνοθεσία: Κ. Γαβράς)

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο Ηνωμένων Εθνών στα BAFTA. Συγκινητική, ρεαλιστική, γεμάτη δράση και δυνατές ιδέες, είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία της δράσης του Νταν Μιτριόνε στην Ουρουγουάη, ο οποίος προσέφερε τις υπηρεσίες του σε μια στρατιωτική δικτατορία κάπου στη Λατινική Αμερική, αήχθη από ακραίους αριστεριστές και ανακρίθηκε. Τον Γαβρά απασχόλησε εδώ το δικαίωμα στην εθνική ανεξαρτησία κόντρα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Ειδικό Δικαστήριο (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Hervé Villeré)

Ο Κώστας Γαβράς στρέφεται για πρώτη φορά θεματικά στην Γαλλία, με μια ιστορία (βασισμένη, ως συνήθως, σε αληθινά γεγονότα) πολιτικής δίωξης τεσσάρων νεαρών Γάλλων ιδεολόγων, οι οποίοι κατηγορούνται για την δολοφονία ενός Γερμανού αξιωματικού του ναυτικού στο κατεχόμενο Παρίσι. Μια ακόμη ταινία για το αίτημα της προσωπικής ελευθερίας και τους ύπουλους μηχανισμούς του ολοκληρωτισμού με φόντο το δικαστικό σύστημα του Βισύ, η οποία κέρδισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών.

Αγνοούμενος / Missing (βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Thomas Hauser)

Η «εξαφάνιση» ενός Αμερικανού ακτιβιστή, υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, σε κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής με καθεστώς δικτατορίας. Ο αφοσιωμένος πατριώτης πατέρας του και η σύζυγος του αγνοούμενου, αναζητούν τα ίχνη του, ερχόμενοι αντιμέτωποι με σκοτεινά σχέδια συνωμοσίας καθώς και την εμπλοκή της CIA. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Τσαρλς Χόρμαν. Ουσιαστικά, είναι η πρώτη ταινία του Γαβρά στο Χόλιγουντ, η οποία και τον επαναφέρει στην πρώτη γραμμή των κορυφαίων διεθνών βραβεύσεων, δεκατρία χρόνια μετά το Ζ. Καταιγισμός βραβείων: Βραβείο πρώτου ανδρικού ρόλου & Χρυσός Φοίνικας στον Κ. Γαβρά στο Φεστιβάλ Καννών. Όσκαρ καλύτερου σεναρίου / Βραβείο καλύτερου μοντάζ (Françoise Bonnot) & καλύτερου σεναρίου στα ВАFTА / Σκηνοθέτης της χρονιάς ο Κ. Γαβράς & βραβείο καλύτερου σεναρίου από τους London Critics Circle Film.

Οικογενειακή υπόθεση / Conseil de famille (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Francis Ryck)

Η πρώτη απόπειρα του Γαβρά να στραφεί στην κωμωδία, όπου επιστρατεύει το ιδιόρρυθμο γαλλικό χιούμορ και στοιχεία του παραλόγου. César καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού (Rémi Martin).

Mad City

Ο Ντάστιν Χόφμαν ως ασήμαντος, μέχρι τότε, τηλεοπτικός ρεπόρτερ βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συναρπαστικής ομηρίας μαθητών από έναν απολυμένο φύλακα στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας κάπου στην Καλιφόρνια. Καλύπτοντας το γεγονός σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση, γίνεται ο σύνδεσμος του φύλακα με τον έξω κόσμο, καταφέρνοντας να στρέψει τα βλέμματα ολόκληρης της χώρας στο συμβάν. Επιτυχημένο το σχόλιο του Γαβρά στο αβυσσαλέο κυνήγι της θεαματικότητας από τα media στα χρυσά 90ς.

Αμήν. /Amen. (βασισμένο στο θεατρικό έργο "Ο αντιπρόσωπος" του Rolf Hochhuth)

Μια ταινία για το Ολοκαύτωμα που σκανδάλισε στη νέα χιλιετία με τον καταγγελτικό της τόνο απέναντι στην ιστορική ευθύνη εκκλησιαστικών και διπλωματικών κύκλων, η οποία χάρισε στον Κώστα Γαβρά Cesar καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου / Βραβείο Lumière καλύτερης ταινίας. Ο Γαβράς στηλίτευσε το ναζισμό, αυτόν τον πανίσχυρο μηχανισμό ολοκληρωτισμού που στιγμάτισε την ανθρωπότητα με την γενοκτονία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, χρησιμοποιώντας τα μέσα της βιομηχανίας. Επίσης, καυτηρίασε τον ρόλο του του Βατικανού, του απόλυτο σύμβολο θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας, που αρνείται να καταγγείλει τη γενοκτονία φοβούμενο την ρήξη με τους ναζί.

Παράδεισος στη Δύση / Eden à l Ouest (σενάριο-σκηνοθεσία: Κ. Γαβράς)

Μια ταινία-ωδή στις ταλαιπωρίες και τα βάσανα του μετανάστη στον σύγχρονο, δυτικό κόσμο. Ανίκανος να επικοινωνήσει με τη μητρική του γλώσσα και ουσιαστικά παραγκωνισμένος, ο άνθρωπος που κυνηγά το όνειρο της επιτυχίας στην Ευρώπη απογοητεύεται και πληγώνεται, τελικά. Ο δημιουργός της είπε για αυτή την ταινία:

"Θέλησα να μοιάζει με μια Οδύσσεια. Ο ήρωάς μου, σχεδόν σαν τον Οδυσσέα, διασχίζει τη θάλασσα, τη δικιά μου, εν προκειμένω, τη Μεσόγειο. Έπειτα διέρχεται δοκιμασίες, τρικυμίες, αντιτάσσεται στα μοντέρνα τέρατα και παρασύρει στο πέρασμά του τους μύθους της εποχής του. Με την εξής διαφορά: σκοπός του Οδυσσέα ήταν η επάνοδος στην εστία του, ενώ το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας έρχεται στο Παρίσι για να δημιουργήσει μία εστία. Πολλοί άνθρωποι στις μέρες μας είναι υποχρεωμένοι να ξεριζωθούν από τον τόπο τους με σκοπό να δημιουργήσουν ρίζες κάπου αλλού. Το να φεύγεις είναι σαν να πεθαίνεις λίγο, αλλά το να μεταναστεύεις είναι σαν να πεθαίνεις για λίγο για να ξαναγεννηθείς κάπου αλλού..." . Ανεπανάληπτος Κώστας Γαβράς.

Το Κεφάλαιο / Le Capital (σενάριο-σκηνοθεσία: Κ. Γαβράς)

Αυτή είναι η υπόθεση του πιο πρόσφατου δημιουργήματος του Γαβρά: Ο Μαρκ Τουρνέιγ είναι ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης. Η καριέρα του απογειώνεται όταν αναλαμβάνει τη διεύθυνση σε μια από τις πιο ισχυρές τραπεζικές μονάδες της Ευρώπης. Το γεγονός αυτό τον τοποθετεί αυτόματα στο επίκεντρο των γεγονότων του διεθνούς χρηματοτραπεζικού συστήματος. Εκεί καλείται να παλέψει και να βγει νικητής σε μια αρένα όπου οι κανόνες αλλάζουν ανάλογα με τους δείκτες των χρηματιστηρίων. Ο φιλόδοξος Μαρκ θα ανέλθει με την ίδια ευκολία και στα σαλόνια μιας μοντέρνας αριστοκρατίας, τα εύσημα της οποίας είναι η οικονομική κυριαρχία και η εξουσία. Σε ένα σύστημα που καταρρέει, ένας άνθρωπος θα προσπαθήσει να αναρριχηθεί.

Αισθητή είναι εδώ η έντονη κριτική που ασκεί η ταινία στο διεθνές οικονομικό σύστημα, αποκαλύπτοντας τα πιο καλά κρυμμένα μυστικά των υποκινητών της απανταχού εξουσίας και της οικονομικής τρομοκρατίας.

«Ένας κινηματογραφιστής μπορεί μόνο να κάνει ερωτήσεις. Τις απαντήσεις δεν τις έχει. Τις απαντήσεις πρέπει να τις έχουν αυτοί που επιλέγουμε να διοικήσουν τις χώρες μας. Αυτοί που διοικούν τις χώρες σήμερα δεν έχουν καν δύναμη απέναντι στην οικονομία και στους τραπεζίτες. Η δημοκρατία έχει «αδυνατίσει» τρομερά. Οι τραπεζίτες είναι σαν παιδιά, δεν βλέπουν τις πραγματικές ζωές των ανθρώπων. Όταν απολύουν 2.000 κόσμο, δεν σκέφτονται την πραγματική τους ζωή. Οι άνθρωποι είναι αριθμοί, γραφήματα για αυτούς. Το Wall Street με τον Μάικλ Ντάγκλας είναι μια πολύ καλή ταινία, αλλά στο τέλος θριαμβεύει ο συνδικαλιστής. Αυτό δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι στον κόσμο της οικονομίας, ο καθένας παίζει παιχνίδια που θα κρίνουν ποιος θα είναι ο βασιλιάς», σχολίασε χαρακτηριστικά με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του Κεφαλαίου του, ο Κώστας Γαβράς.

Μερικές Σημαντικές Κουβέντες του Κώστα Γαβρά

-Τι τον ωθεί να δημιουργήσει μια καινούργια ταινία:
«Δεν ξέρω πώς ξεκινά κάθε μία. Νιώθω κάποιου είδους ψυχολογικές ωθήσεις. Μπορεί να διαβάσω κάτι ή να ακούσω κάτι που να μου αρέσει πολύ ή να με ενοχλήσει βαθιά και κάτι μέσα μου μετακινείται. Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που με συγκινούν βαθιά και η πρώτη μου αντίδραση είναι να σκεφτώ πώς θα μπορούσε να γίνει μια ταινία από αυτό…»

– Γιατί επέλεξε να σπουδάσει στη Γαλλία;
«Τυχαία συνέβη αυτό. Αρχικά, υπήρχε η σκέψη να πάω στην Αμερική, στο Μιλγουόκι, όπου έμεναν κάποιοι θείοι της μητέρας μου που έκαναν περιουσία εκεί. Αλλά δεν με δέχονταν οι ΗΠΑ, ήμουν χαρακτηρισμένος ‘κομμουνιστής’ και εκεί. Αν είχα πάει εκεί, ίσως να είχα ένα σουπερμάρκετ, να είχα βγάλει λεφτά. Στην Αμερική πας για να σπουδάσεις, στο Παρίσι για να μορφωθείς.

– Πώς αντιλαμβάνεται τη σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής;
«Η πολιτική θα έπρεπε να είναι τέχνη… Δυστυχώς δεν είναι. Αν ήταν, θα είχε ευαισθησία. Ο ρόλος της πολιτικής είναι να προστατεύει και να καλυτερεύει τη ζωή των ανθρώπων. Δεν νομίζω πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Η τέχνη, από την άλλη, πρέπει να είναι τελείως ελεύθερη από την πολιτική. Να μην είναι υποχρεωμένη να την ακολουθήσει. Και, όσο μπορεί, να είναι «κριτική» σε σχέση με την πολιτική. Η τέχνη δε μπορεί να έχει απαντήσεις. Η τέχνη κάνει τις ερωτήσεις. Προκαλεί προβληματισμό. Τα γιατί και τα πώς… Αυτός είναι ο ρόλος της τέχνης, και ιδίως της τέχνης του κινηματογράφου, που είναι πολύ κοντά στους ανθρώπους. Ο κινηματογράφος μπαίνει μέσα στην κοινωνία και διηγείται την κοινωνία. Ίσως όχι με την ακρίβεια ενός βιβλίου, ενός λογοτεχνικού έργου, αλλά για να εκφράσει την πραγματικότητα μέσα από την δύναμη της εικόνας. Γιατί ο κινηματογράφος είναι εικόνα. Έχει τη δυνατότητα να γίνεται εύκολα αντιληπτός, γι’ αυτό και ταξιδεύει πολύ εύκολα. Μιλάει εύκολα στο μυαλό και στην ψυχή.»

-Αν ο ίδιος ήταν πρόεδρος ή πρωθυπουργός και είχε τη δυνατότητα να λύσει ένα ζήτημα στην Ελλάδα, ποιο θα ήταν αυτό;
«Η Παιδεία. Όλα ξεκινούν απ’ αυτό, όλα τελειώνουν σε αυτό. Έχω προσωπική εμπειρία. Όταν ήρθα στη Γαλλία, στο πανεπιστήμιο μου ζήτησαν να γράψω μια έκθεση για τον Παρθενώνα. Από το σπίτι μας στην Αθήνα τον βλέπαμε. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει ‘αυτό είμαστε εμείς’, αλλά το σχολείο δεν μας είχε πάει ποτέ. Έπρεπε να μελετήσω στα γαλλικά τον Παρθενώνα και εκεί ξεκίνησε η μεγάλη μου αγάπη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε σύγκριση με τους συμφοιτητές μου βρισκόμουν πολύ πίσω σε θέματα Παιδείας. Εδώ στη Γαλλία κατάλαβα ποιος είναι ο κόσμος. Είναι απαράδεκτος και ο τρόπος με τον οποίο στην Ελλάδα διδάσκεται η Ιστορία, είναι εντελώς στρεβλός, εντελώς πατριωτικός. Η γνώση που παράγεται στην Ελλάδα είναι δυσάρεστη γνώση, καταναγκαστική, όλα συνδέονται με την πατρίδα και την Εκκλησία, όχι με την αλήθεια.

Γι’ αυτό είναι Διεθνής Έλληνας.

Γιατί, μέσα από τις ταινίες του, ο Κώστας Γαβράς κατάφερε να φέρει στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας και να προβληματίσει κοινό και κριτικές με την οξυδερκή ματιά του. Ξεχώρισε μέσα από μία σειρά πολιτικών θρίλερ που αποκάλυψαν το βίαιο πρόσωπο δικτατορικών καθεστώτων, αλλά και με δημιουργίες που εξιστόρησαν προσωπικές τραγωδίες ασυμβίβαστων ανθρώπων. Μέσα από το έργο του κατάφερε να διακριθεί και να καθιερωθεί ως ένα από τους κορυφαίους σκηνοθέτες της εποχής του και πέρα από την εποχή του…

Πηγές: tvxs.gr, lifo.gr, Βικιπαίδεια