ΚΤΗΝΑΝΘΡΩΠΟΙ…

«Θηρίο τον λένε τον άνθρωπο. Κολοκύθια. Ποιο θηρίο, μωρέ; Έχει το θεριό μαχαίρια; Φκιάνει σκοτώστρες και τουφεκάει; Θηρίο… Βρισιά για τα θεριά!» έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης. Κάτι αντίστοιχο έγραψε σε άρθρο του μετά την ομολογία του δολοφόνου της Καρολάιν ο ψυχολόγος-ψυχίατρος Δημήτρης Σούρας: «Κτηνάνθρωπος, με πολύ σεβασμό για τα κτήνη…»

Ένας κτηνάνθρωπος είναι λοιπόν ο δολοφόνος της νεαρής Καρολάιν, ο οποίος δεν αρκέστηκε στο να σκοτώσει την εικοσάχρονη μικρομάνα γυναίκα του, αλλά επιπλέον έστησε ολόκληρο θέατρο σκηνοθετώντας μια ανύπαρκτη ληστεία, κατηγορώντας κάθε αλλοδαπή φυλή που του ερχόταν στο μυαλό για το δικό του έγκλημα, στην προσπάθειά του να εξαπατήσει αστυνομία και πολίτες.

Ένας κτηνάνθρωπος που επί σχεδόν 10 λεπτά έπνιγε τη γυναίκα του, πιάνοντάς την κυριολεκτικά στον ύπνο.

Ένα κτηνάνθρωπος που έβαλε το μικροκαμωμένο μωρό του πάνω στο νεκρό της σώμα περιμένοντας τους αστυνομικούς.

Ένας κτηνάνθρωπος που σκότωσε τη μικρή σκυλίτσα που τόσο εκείνη αγαπούσε, ως επίδειξη της κτητικότητάς του αλλά και ως μια ακόμη παράμετρο των… κακών ληστών-δολοφόνων. «Μαζί με σένα, και ό,τι αγαπάς σκοτώνω!»

Πολλοί και κυρίως πολλές βγήκαν στα κάγκελα και μίλησαν για «γυναικοκτονία». Πώς προκύπτει αυτός ο όρος και γιατί; Ο σωστός όρος είναι «ενδοοικογενειακή βία» στην προκειμένη περίπτωση, που κατέληξε στην «ανθρωποκτονία», κατά την ταπεινή άποψή μου. Εξάλλου, οι διαχρονικοί όροι είναι «συζυγοκτόνος», «πατροκτόνος», «μητροκτόνος», «αδελφοκτόνος», «παιδοκτόνος». Γιατί χρειάστηκε ένας ακόμη όρος εξειδικευμένος, με στόχο τις δολοφονημένες γυναίκες από τους πρώην ή νυν συντρόφους τους; Με το να διαχωρίζουμε τα θύματα-γυναίκες, μήπως δίνουμε άλλοθι σε άλλα ειδεχθή εγκλήματα που δεν αφορούν στο φύλο;

Ο Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος –και όχι ο «πιλότος», θα μπορούσε να κάνει οποιοδήποτε επάγγελμα με αίγλη ή χωρίς αίγλη, όπως έγιναν και σε άλλα ανάλογα εγκλήματα συζυγοκτόνων μπροστά στα παιδιά τους, αλλά χωρίς την αντίστοιχη δημοσιότητα– αφαίρεσε μια ανθρώπινη ζωή, η οποία ανήκε στη σύζυγό του. Και μάλιστα, ενώ εκείνη κοιμόταν. Τόσο σατανικός, τόσο κτηνάνθρωπος…

Σύμφωνα με έρευνα του ΟΗΕ, το 80% της ενδοοικογενειακής βίας το ασκούν οι άνδρες προς τις γυναίκες και το 20% οι γυναίκες προς τους άνδρες.

Τα νούμερα καταδεικνύουν απλώς τη μεγάλη αλήθεια για την οποία στρουθοκαμηλίζουμε. Και έχει να κάνει με την εξουσία του ισχυρού στον πιο αδύναμο, είτε αυτός είναι άνδρας είτε γυναίκα, είτε από ενήλικες σε ανήλικους, είτε από στρέιτ σε γκέι, είτε από λευκούς σε μελαψούς.

Στην Αμερική υπάρχει η τηλεοπτική σειρά - ντοκιμαντέρ με τίτλο «Deadly Women», με αληθινά περιστατικά από δολοφονίες που έχουν διαπράξει γυναίκες σε όλο τον κόσμο προς τους άνδρες συντρόφους τους. Εδώ θα πρέπει να μιλάμε για «ανδροκτονία»; Η πανθομολογούμενη αλήθεια είναι ότι η γυναικεία βία είναι πολύ πιο σκληρή από την ανδρική. Το είδαμε και στην πρόσφατη περίπτωση της τύπισσας με το βιτριόλι στη χώρα μας. Και δεν είναι η μόνη.

Βεβαίως, σίγουρα οι γυναίκες ως σύνολο είναι πιο αδύναμες από τους άνδρες… παλαιάς κοπής, που θεωρούν ιδιοκτησία τους τη γυναίκα.

Και εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε, και η αιτία είναι μία:

Το πατριαρχικό καθεστώς, που το ένα του σκέλος έχει να κάνει με τη θρησκεία η οποία θέλει τη γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα, και το άλλο του σκέλος με την οικονομική δύναμη του αρσενικού. Αυτό είναι που πρέπει επιτέλους να αλλάξει.

Πηγαίνοντας στο πρώτο σκέλος, αυτό της θρησκείας, θα διαπιστώσουμε ότι ακόμη και σήμερα στον χριστιανισμό διδάσκεται ότι η Εύα πλάστηκε από το πλευρό του Αδάμ, είναι εκείνη που εξαπάτησε τον Αδάμ να φάει το απαγορευμένο μήλο, είναι εκείνη που ευθύνεται για την εκδίωξή τους από τον παράδεισο. Είναι η γυναίκα –η αμαρτωλή– που δεν επιτρέπεται να μπαίνει στο ιερό μιας εκκλησίας, που απαγορεύεται να επισκεφθεί το Άγιο Όρος, κ.λπ., κ.λπ. Στα δε μουσουλμανικά κράτη, η επιρροή της θρησκείας εις βάρος των γυναικών είναι πασίγνωστη και με τεράστιες εγκληματικές συνέπειες, καθώς ορίζεται από το ισλαμικό καθεστώς ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή και στον θάνατό τους, με την ευκολία και την ασυνειδησία του άνδρα που συμπεριφέρεται σε ένα ον κατώτερο, που μόνο ως δοχείο ηδονής τού επιτρέπεται να υπάρχει.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, αυτό της οικονομικής δύναμης του άνδρα, κλείνοντας τη γυναίκα στο σπίτι μόνο και μόνο για να γεννάει τα παιδιά του, τη συνέχειά του, χωρίς μόρφωση, χωρίς δικά της χρήματα, με ακάλυπτες τις δικές της ανάγκες για σεξουαλική ηδονή, με το περίφημο εκείνο «η κολόνα του σπιτιού» για τον «αρχηγό» της οικογένειας, είναι ένα ταμπού που επίσης πρέπει να σπάσει.

Το φεμινιστικό κίνημα σίγουρα ανέδειξε τη γυναίκα στο εργασιακό περιβάλλον, αποζητώντας ίσα και ίδια δικαιώματα με εκείνα του ανδρικού φύλου. Επιτεύχθηκε αυτός ο σκοπός τελικά;

Χαρήκαμε στη χώρα μας που στο ανώτερο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας ανήλθε για πρώτη φορά μια γυναίκα. Ήταν όμως αυτό το κριτήριο; Το θέμα είναι αν έχουμε την κα Σακελλαροπούλου στην ανώτερη αρχή ή αν η κα Σακελλαροπούλου έχει την ικανότητα να ασκήσει σωστά τα καθήκοντά της;

Όταν οι γονείς ξεχωρίζουν τα βλαστάρια τους σε «παιδιά και κορίτσια», δεν έχουν ευθύνη για την ανατροφή τους; Η μητέρα δεν ευθύνεται στο πώς να εμφυτεύσει στα αγόρια της τον σεβασμό προς το γυναικείο φύλο; Η γαλούχηση της οικογένειας δίνει τις βάσεις στον χαρακτήρα του παιδιού από τα πρώτα του βήματα, καθώς ο χαρακτήρας δεν γεννιέται αλλά διαπλάθεται ανάλογα με το οικογενειακό αρχικά και το φιλικό και επαγγελματικό περιβάλλον στη συνέχεια.

Ας επιμείνουμε λίγο στη σχετική αλλά ολοκληρωμένη δήλωση του ψυχίατρου Δημήτρη Σούρα: «Πρόκειται για έναν “ήρωα του κακού”, φτιαγμένος από παιδική ηλικία να φτάσει εδώ που έφτασε, χωρίς συναισθήματα και “μετανιώνω”, μια προσωπικότητα γεννημένη για το έγκλημα. Ωστόσο, τον πρόδωσαν αυτά που δεν είχε. Τα συναισθήματα δεν μακιγιάρονται – και όταν δεν υπάρχουν, προδίδονται. Ήταν αφελής και νόμιζε ότι είχε φτιάξει το τέλειο έγκλημα. Έπαιζε αισχρό θέατρο. Είναι κτηνάνθρωπος, με πολύ σεβασμό για τα κτήνη». Ηχηρή καμπάνα στα αυτιά μας για όσους μεγαλώνουμε παιδιά. Η ύπαρξη ή όχι των συναισθημάτων διαχωρίζει τους ανθρώπους από τους κτηνανθρώπους, και όχι το φύλο.

Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι απέναντι στους νόμους και στην πολιτεία. Αυτό είναι που προέχει και αυτό είναι που πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού.

Ορολογίες του τύπου «γυναικοκτονίες» μήπως απλά περιθωριοποιούν τη γυναίκα, την υποβαθμίζουν ως μια κατηγορία από μόνη της να είναι θύμα εσαεί του ανδρικού φύλου; Η πολιτεία πρέπει να έχει μέριμνα ουσιαστική για την ενδοοικογενειακή βία και να βοηθά κάθε ανθρώπινο πλάσμα που την υφίσταται, ασχέτως φύλου, ηλικίας, επαγγέλματος.

Νομολογίες του τύπου ο κακός σύζυγος είναι καλός πατέρας πρέπει να εξαφανιστούν από το νομικό μας σύστημα. Γιατί δίνουν άλλοθι στον δολοφόνο τής κάθε Καρολάιν να θεωρηθεί ότι για το παιδί του θα είναι καλός πατέρας.

Ποιος;

Ένας δολοφόνος! Ένας κτηνάνθρωπος…