ΚΥΚΛΩΜΑ ΑΠΑΤΗΣ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ
Είναι πολλές οι πληροφορίες που θέλουν ανυποψίαστοι καταναλωτές να γίνονται θύματα επιτήδειων που ασχολούνται με τις αγοραπωλησίες αυτοκίνητων και εξαπατούν τους υποψήφιους πελάτες
Η πιο συχνή απορία, που έχουν οι κηδεμόνες σκύλων, είναι: «Σε ποια ηλικία αρχίζει ένα κουταβάκι να εκπαιδεύεται;»
Η απάντηση είναι: «Αμέσως μόλις έρθει στο σπίτι!»
Δυστυχώς, οι κηδεμόνες ανησυχούν περισσότερο για τα αξεσουάρ και τις λιχουδιές και δίνουν πολύ λιγότερη σημασία στην εκπαίδευσή του, με αποτέλεσμα να μην το καθοδηγούν σωστά (ή και καθόλου), προκαλώντας έτσι διάφορα προβλήματα στη σχέση τους μαζί του.
Παρακάτω θα βρείτε πολύτιμες συμβουλές για τους τρεις πολύ σημαντικούς τομείς στην εκπαίδευση ενός κουταβιού:
Τουαλέτα: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι είτε να περιορίσουμε το κουτάβι μας σε έναν μικρότερο χώρο, είτε όταν το αφήνουμε ελεύθερο σε όλο το σπίτι να το έχουμε πάντα υπό επιτήρηση.
Εάν ο χώρος του σπιτιού, όπου κινείται το κουταβάκι, είναι μεγάλος, βάζουμε περισσότερες πάνες και πάντα σε σταθερά σημεία.
Συμβουλή: Εάν το δούμε να λερώνει σε «άσχετο» σημείο, το μεταφέρουμε αμέσως πάνω στην πάνα, περιμένουμε μέχρι να ολοκληρώσει, και επιβραβεύουμε.
Δεν ξεχνάμε: Επιβραβεύουμε το κουταβάκι κάθε φορά που λερώνει στην πάνα, είτε αφού το έχουμε μεταφέρει εμείς εκεί είτε αφού έχει πάει μόνο του.
Κοινωνικοποίηση: Ο σκύλος πρέπει να μάθει να υποδέχεται τους «ξένους» χωρίς να πηδάει πάνω τους, χωρίς να τους γαβγίζει, χωρίς φόβο και επιφυλακτικότητα. Γι’ αυτό φροντίζουμε να φέρουμε το κουταβάκι μας σε επαφή με ανθρώπους από πολύ νωρίς και να το καθοδηγούμε σωστά κάθε φορά.
Στη βόλτα, το φέρνουμε σε επαφή με άλλους σκύλους, το αφήνουμε να μυριστεί μαζί τους και να παίξει. Επίσης, το πηγαίνουμε από πολυσύχναστα σημεία –με θορύβους, κόσμο, αυτοκίνητα– για να τα συνηθίσει γρήγορα, καθώς και από «περίεργα» μέρη, όπως σχάρες, ψηλά αντικείμενα κτλ.
Προβληματική συμπεριφορά:Το κουταβίσιο δάγκωμα είναι από τα πρώτα προβλήματα που θα αντιμετωπίσει ένας κηδεμόνας. Σε αυτή την περίπτωση, αποφεύγουμε το άγριο παιχνίδι, διορθώνουμε με το «ΜΗ», εκτονώνουμε τον σκύλο μας με παιχνίδι και βόλτα, ξεκινάμε τη βασική εκπαίδευση, μένουμε ψύχραιμοι και ήρεμοι και τον διορθώνουμε χωρίς φωνές, πανικό και εκνευρισμό.
Το άγχος αποχωρισμού είναι ο δεύτερος... πονοκέφαλος για τους κηδεμόνες. Έντονο γάβγισμα και κλαψούρισμα, ζημιές και ακαθαρσίες παντού. Λύση υπάρχει, αλλά η εκπαίδευση γίνεται σταδιακά.
Θα βοηθήσει πολύ εάν μειώσουμε την εξάρτηση του σκύλου από εμάς, ξεκινώντας από όταν είμαστε σπίτι μαζί του.
Συμβουλή: Το άγχος αποχωρισμού συνδέεται άμεσα με τον βαθμό ανασφάλειας ενός σκύλου, όπως επίσης με την αυτοπεποίθηση και την ψυχολογία του κηδεμόνα.