ΚΙΤΡΙΝΗ ΚΑΡΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ ΠΟΛΑΚΗ

«Με τους Πολάκηδες ή με τους πολλούς;» Αυτό το σύνθημα είχε χρησιμοποιήσει προ των εκλογών ο νυν πρωθυπουργός. Κι ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε εξαιρετικά στριμωγμένος την περασμένη Πέμπτη στη Βουλή  (12/11), ο Παύλος Πολάκης κατόρθωσε πάλι ν΄ αλλάξει την ατζέντα, υπέρ της Νέας Δημοκρατίας βγάζοντας τη μάσκα έξω από την Εντατική στο νοσοκομείο «Σωτηρία». Έδωσε πάλι λαβές στο κυβερνητικό στρατόπεδο να πανηγυρίζει για το «φαινόμενο Πολάκης».

Έτσι,  ενώ το θέμα ήταν όντως αν χρησιμοποιούνται ή όχι όλες οι κλίνες ΜΕΘ της Βουλής ή ψεύδεται ο διοικητής, ο Παύλος Πολάκης κατάφερε πάλι να στρέψει αρνητικά τα φώτα της δημοσιότητας εις βάρος του, λίγες ώρες μετά το κάλεσμα Γεροβασίλη – Τζανακόπουλου για τη φωτογραφία, που ανέβασε διαδικτυακά, με το οικογενειακό τραπέζι. 

Η πολιτική σαφέστατα δεν είναι μόνο ορθολογισμός. Αν ήταν έτσι θα δούλευαν μόνο οι τεχνοκράτες. Αν ήταν έτσι δεν θα υπήρχαν επικοινωνιολόγοι. Αν ήταν έτσι άνθρωποι με πολύ μεγάλο πορτοφόλι δεν θα ήταν στην Αριστερά και άνθρωποι πολύ φτωχοί δεν θα ήταν στη δεξιά. Ο Παύλος Πολάκης έχει σαφώς φανατικούς φίλους κι εχθρούς, που και τον αγαπούν αλλά και μερικές φορές ακροβατούν στα όρια της λατρείας και της οπαδικότητας. 

Προφανώς έχει δίκιο να λέει πως ο διοικητής του Σωτηρία, δεν είπε όλη την αλήθεια για τις κλίνες. Διέπραξε όμως κι άλλο ένα ατόπημα, τα έβαλε με τον Δημήτρη Τερζή, από την «Εφ. Συν.», έναν εξαίρετο συνάδελφο, επειδή απλά καυτηρίασε τη στάση του, όπως επανειλημμένα έχει κάνει κι εναντίον κυβερνητικών αξιωματούχων και βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας. 

Τα σόσιαλ μίντια και ο τιμωρός

Παρότι ο Παύλος Πολάκης μαζί με τον υπουργό Υγείας και τωρινό τομεάρχη Υγείας Ανδρέα Ξανθό, αλλά και τον γενικό γραμματέα Γιάννη Μπασκόζο θωράκισαν το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που ήταν στον αυτόματο πιλότο ελλείψει προσωπικού, μαζικών συνταξιοδοτήσεων, και τραγικών καταστάσεων, έχει καταφέρει να διχάσει και τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.

Βεβαίως, η εικόνα που παρουσιάζουν τα μίντια είναι σαφώς η μισή όψη του ανθρώπου και πολιτικού Πολάκη, που του χρεώνουν μέχρι και το προπατορικό αμάρτημα. Όλες οι κυβερνητικές αστοχίες, γκάφες, τραγικά λάθη, βαφτίζονται ως κάτι νορμάλ, ενώ ο Παύλος Πολάκης είναι ο «τρελός του χωριού», είναι τακτική απαξίωσης, προκειμένου να μη ληφθούν υπόψη οι σημαντικές καταγγελίες, που έχει κάνει.  Η γελοιότητα με τις επενδύσεις στο Ελληνικό, που ανέδειξε είναι σαφές πως ισχύει. 

Μαζί του έχει ένα φανατικό κοινό, που τον ενθαρρύνει ή τον υπερασπίζεται για τον πόλεμο, που έχει ανοίξει με κάθε λογής συμφέροντα. Όμως, το ίδιο κοινό, πολλές φορές τον παρασύρει κι υποθάλπει τη νοσηρή του εικόνα. Όποιος τον ξέρει, όποιος τον έχει γνωρίσει από κοντά αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει μ’ έναν γνήσιο άνθρωπο, με συναισθηματικές εξάρσεις, ο οποίος δεν ήρθε στην πολιτική ούτε για να φάει λεφτά, ούτε για να δοξαστεί, ούτε για να αποκτήσει γοητεία στις γυναίκες.

Κι ενώ διαθέτει και γνώσεις κι ευαισθησίες, όλες καταργούνται μόλις ξυπνήσει το «θεριό Πολάκης», το οποίο βολεύει απόλυτα τους αντιπάλους του. Ένα θεριό, που οι αντίπαλοί του λατρεύουν, διότι διαρκώς παίρνουν πόντους. Κι ενώ ο ίδιος από την πολιτική βγαίνει και φτωχότερος δανειζόμενος χρήματα, ο τρόπος έκφρασής του, το ύφος του, οι επαναλαμβανόμενες πολιτικές γκάφες, ως προς το ζήτημα της επικοινωνίας τον έχουν καταστήσει τον πιο αδύναμο κρίκο. Συχνά μάλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τον «Πάγκαλο» της πολιτικής, αφού μόνος του ρίχνει την καρδάρα με το πολιτικό γάλα.

Οι μαντινάδες και τα χειρουργεία

Για τους γνώστες της ιατρικής, ο Σφακιανός, Παύλος Πολάκης ήταν και παραμένει ένας εξαιρετικά καλός χειρουργός, αψύς, φωνακλάς αλλά πάντα κοντά στον πολίτη, ανεξαρτήτως κόμματος. Έτσι, δεν φάνηκε σε κανέναν παράξενο, που θέλησε να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως γιατρός, στην αντιμετώπιση της πανδημίας Covid 19.

Η τωρινή ηγεσία του υπουργείου Υγείας φυσικά και δεν θέλησε να τον αξιοποιήσει. Ταλαιπωρημένος από πολύ μικρός, έχοντας ζήσει προσωπικές οικογενειακές τραγωδίες δεν είναι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο. Μπορεί να σε χαιρετίσει εγκάρδια ή να σου μιλήσει απότομα, αν θεωρήσει πως ενοχλείται. Όμως, μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται ότι άλλο είναι η ιατρική, άλλο ο συνδικαλισμός, άλλο το βουλευτιλίκι ή το υπουργιλίκι, όπου τα συμφέροντα είναι σαφώς πολλά, τα πιράνχας περισσότερα.

Κι ενώ το μιντιακό σύστημα τον έχει στοχοποιήσει, ο ίδιος ρίχνει λάδι στη φωτιά, μη αντιλαμβανόμενος ότι κερδίζει 10 οπαδούς αλλά χάνει 1000. Κι η υπόθεση της Νοβάρτις είναι ενδεικτική, του πως ενώ ένας άνθρωπος φαίνεται να έχει 100% δίκιο, να κατορθώνει εύκολα να το χάνει. Με όρους δημοσίων σχέσεων θα μπορούσε να είναι μάθημα προς αποφυγή για πρωτοετείς φοιτητές, αφού καταστρέφει καθημερινά τη δημόσια εικόνα του, αντί ν΄ αναδείξει ό, τι καλό έχει κάνει. Καπνίζει δημόσια, μιλά απαξιωτικά για τους αντιπάλους, δημιουργεί μία εικόνα «ψευτονταή», η οποία πράγματι τον αδικεί κατάφορα.

Το σύνδρομο «όλοι φταίνε πλην εμού»

Οι οπαδοί του δεν αντιλαμβάνονται ότι μόνο κακό του κάνουν, τρέφοντας τον κρητικό εγωισμό του με τη λέξη αυτοκριτική να είναι κενό γράμμα. Οι καλές προθέσεις, οι γνώσεις, το ταλέντο, στην πολιτική, όπως και στις τέχνες, δεν φτάνουν. Πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τον εκτιμούν αλλά  πια κάποιοι θεωρούν πως είναι βαρίδι, όταν ενώ η κυβέρνηση σε ένα πρωτοφανές κρεσέντο αυταρχισμού, απαγορεύει τις συναθροίσεις μόνο και μόνο για να γλιτώσει την οργή του κόσμου, την ημέρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου.

Φυσικά, δεν θα μπορέσει κάποιος να κατηγορήσει τον Παύλο Πολάκη ότι έβαλε το δάκτυλο στο μέλι, παρότι το υπουργείο Υγείας θεωρείται η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή. Δεν βγήκε πλουσιότερος από την ενασχόλησή του στη πολιτική, ίσα – ίσα δάνειο πήρε για ν΄ ανταπεξέλθει. Παρότι φωνακλάς κι αμετροεπής, στο υπουργείο Υγείας δρομολόγησε λύσεις κι έβγαλε και στη φόρα πολλά, που δεν άρεσαν σε πολλούς. Ήταν λογικό να χτυπηθεί κι εκείνος πέρασε στην αντεπίθεση.  Και μόνο το γεγονός πως  ήταν κοντά στον αρχηγό, Αλέξη Τσίπρα ήταν αρκετό.

Οι αρχηγοί και τα κοντινά στελέχη

Πρόσωπα κοντά στον αρχηγό τρώνε πάντα τις πρώτες και πιο δυνατές ξυλιές από το μιντιακό σύστημα. Ο Αλέξης Τσίπρας τον προστάτεψε πολλές φορές με αποκορύφωμα την υπόθεση Κιμπουρόπουλου και την πρόταση μομφής. Το αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο Κιμπουρόπουλος έγινε ευρωβουλευτής, με ρεκόρ ψήφων, πάνω κι από τον υποψήφιο για την προεδρία, Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Ο Παύλος Πολάκης δεν εμπιστεύεται τους δημοσιογράφους. Εν μέρει ορθώς. Είναι σαφές πως πολλοί δημοσιογράφοι είναι κατά του ΣΥΡΙΖΑ και πως η ΕΣΗΕΑ εδώ και πολλά χρόνια και με εν μέρει, ευθύνη και των παρατάξεων της κεντροαριστεράς, δεξιοκρατείται.  Όμως, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν έχουν μόνο λαμπερά ονόματα της επιχειρηματικής ζωής ούτε είναι υποχρεωμένα να έχουν πολιτικούς στο απυρόβλητο.

Επιπλέον, έχουν και δημοσιογράφους, που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί και καθαρίστριες και τεχνικούς και διοικητικούς. Επίσης δεκάδες ρεπόρτερ, που κάνουν καλά τη δουλειά τους είναι άνεργοι, υποαπασχολούμενοι ή έχουν στραφεί σε άλλα επαγγέλματα. Είναι σαν να λέμε πως ο νοσοκομειακός γιατρός των 1.250 ευρώ συγκρίνεται με τον μεγαλογιατρό, καθηγητή του Κολωνακίου.

Οι εκδότες δεν στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σίγουρα οι δημοσιογράφοι αλλά ένα συγκεκριμένο εκδοτικό κατεστημένο. Επιπλέον, η κριτική, η οποία μπορεί να είναι καλόπιστη, κακόπιστη ή και άδικη είναι μέρος της πολιτικής διαδικασίας. Οι παρατάξεις εκπροσωπούν ιδέες, ανθρώπους, θέσεις.

Εν προκειμένω, αν είσαι απλός πολίτης σ΄ ένα γλέντι ιδιωτικό και να καπνίζεις είναι σαφές πως δεν ενοχλείς κάποιον εκτός, ίσως από τους παριστάμενους, που μπορούν να κάτσουν ή να φύγουν. Το να είσαι όμως δημόσιο πρόσωπο, που εκπροσωπεί θεσμούς, είναι άλλο, όμως αν είσαι αν. υπουργός Υγείας δεν χρειάζεται να προκαλείς. Πολλοί άνθρωποι είναι εξαρτημένοι από το τσιγάρο. Ο αν. υπουργός Υγείας όμως οφείλει να δίνει το καλό παράδειγμα, αυτό λέει η λογική. Αν αρρωστήσουν οι άνθρωποι, που κάλεσες στο σπίτι σου, εν μέσω πανδημίας, αποτελείς πρόκληση απέναντι σε κάθε γέροντα, ο οποίος φοβάται για τη ζωή του και τηρεί απαρέγκλιτα τα μέτρα.

Προσωπικά δεν απαξιώνω το συναίσθημα ούτε τις ικανότητες του Παύλου Πολάκη. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός σ΄ ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ κι η πολιτική κριτική, που κάνει, όταν δεν υπερβαίνει τους κανόνες ευπρέπειας, είναι ουσίας. Κι όσο φωνακλάς είναι στη Βουλή, πηγές αναφέρουν πως τόσο υπερκομματικά λειτούργησε μέσα στο υπουργείο Υγείας. Όμως, άλλο να είσαι στα Σφακιά, άλλο στον συνδικαλισμό κι άλλο στη βουλευτική ή στην υπουργική καρέκλα. Η πολιτική χρειάζεται, εκτός από συναίσθημα κι εκρήξεις και ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση.

Παρότι ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης και τα κυβερνητικά στελέχη του έχουν κάνει αμέτρητα φάουλ  με εγκληματική ανευθυνότητα και τρομερό αυταρχισμό ο Παύλος Πολάκης κατορθώνει να στρέφει στρεβλά τα φώτα σε εκείνον. Με τις αλλεπάλληλες πολιτικές γκάφες να φέρνει σε δύσκολη θέση και τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα του και να του φορέσουν, κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι κύκλοι συμφερόντων, «κουδούνια». Η μόνη διέξοδος είναι ν΄ αντιληφθεί πως η διαχείριση της δημόσιας εικόνας του αδικεί και τον εαυτό του αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, που για το 1/3 της ελληνικής κοινωνίας αποτελεί τη μόνη ελπίδα σωτηρίας απέναντι σε μία κάκιστη, ανίκανη κι απόλυτα αυταρχική κυβέρνηση.