Κατερίνα Παναγοπούλου: Η Διεθνής Ελληνίδα

«Μηδενική ανοχή στην παρακμή».

Η γυναίκα σύμβολο για το «ευ αγωνίζεσθαι», η πρέσβειρα της Ελλάδας στον κόσμο, έτσι όπως εγώ την γνώρισα.

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2017 απονέμεται στην κυρία Κατερίνα Παναγοπούλου το βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη. Μήνες πριν την συγκεκριμένη διάκριση, μου το εμπιστεύθηκε. Φυσικά και δεν το δημοσίευσα ποτέ, μέχρι ν’ ανακοινωθεί επίσημα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη για λόγους που θα κατανοήσετε όταν διαβάσετε το κείμενο που αφορά την κυρία Παναγοπούλου όπως εγώ την γνώρισα.

Πρέσβειρα της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης για τον αθλητισμό, την Ανοχή και το Ευ Αγωνίζεσθαι ( Fair Play), πρόεδρος του Πανελληνίου Αθλητικού Σωματείου Γυναικών « Καλλιπάτειρα», κατόρθωσε μέσα σε 20 χρόνια, να διαδίδει τις αξίες και τα ιδεώδη τα Ελληνικά στα πέρατα του κόσμου.

Η «δική μου Κατερίνα»

Αν ήταν η Κατερίνα ύφασμα θα ήταν βελούδο, αν ήταν χρώμα θα ήταν το μπλε της Ελληνικής Θάλασσας, αν ήταν μουσική θα ήταν τα «νυχτερινά του Χατζιδάκι», αν ήταν λουλούδι θα μπορούσε να είναι τριαντάφυλλο με χρώμα βαθύ κόκκινο και αν ήταν κρασί θα ήταν, το Domaine de la Romanee- Conti Romanee- Conti Grand Cru.

Παρακολουθώντας την πορεία της «ιπτάμενης Κατερίνας» ( γιατί στ’ αλήθεια πιστεύω ότι ζει περισσότερο χρόνο σε αεροπλάνο, παρά στο γραφείο της), τα τελευταία 20 χρόνια, χρόνια που της χάρισαν εκατοντάδες διακρίσεις για το τεράστιο φιλανθρωπικό της έργο, για τον εθελοντική προσφορά της να διαδίδει τα ιδεώδη του ολυμπισμού για το «ευ αγωνίζεσαι» σε όλες τις άκρες του πλανήτη, για τις συνεχείς δράσεις της που έχουν να κάνουν με το αγκάλιασμα όλων των Ελλήνων σε κάθε γωνιά του πλανήτη, νιώθω πάρα, πάρα , πάρα πολύ περήφανη.
Ξέρετε υπήρξα η πρώτη δημοσιογράφος που έκανα συνέντευξη στην κυρία Κατερίνα Παναγοπούλου , το 1998 όταν παρουσίαζα κεντρικό δελτίο ειδήσεων για το Alter 5.
Πριν την πρώτη μας συνέντευξη, συναντηθήκαμε για να γνωριστούμε από κοντά. Οι λόγοι; Μπορεί να γελάσει τώρα αν διαβάζει το κείμενο, αλλά μην έχοντας εκτεθεί μέχρι τότε δημοσίως, είχε όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, άγχος. Το άγχος της δεν είχε να κάνει με την «εικόνα της». Όχι .Η Κατερίνα ενώ είναι μια απίθανα γοητευτική γυναίκα, δεν είχε την παραμικρή ανασφάλεια για το «πως» θα εμφανιζόταν, αν έπρεπε να φορέσει, μπλε, κόκκινο, ή πράσινο …Η αγωνία της ήταν το να «περάσει» το μήνυμα σωστά, ένα μήνυμα που παίζει καθοριστικό ρόλο στις ζωές όλων μας. « Το ευ αγωνίζεσθαι » δεν αφορά μόνο τους υπεραθλητές, αφορά τον τρόπο που διαχειριζόμαστε την καθημερινότητα και τις «μετωπικές» της κάθε μέρας. Αφορά την διεκδίκηση της ζωής στις στιγμές της καθημερινότητας μας, μιας καθημερινότητας που αρκετούς τους ακινητοποιεί και τους καταστέλλει.

Το γεύμα στο Πρυτανείο

Είναι εξαιρετικά δύσκολο οι πολλοί, να αισθανθούν τον άνθρωπο πίσω από τον ρόλο. Η Κατερίνα Παναγοπούλου , σύζυγος του πατριάρχη της Ελληνικής Ναυτιλίας, είχε συναναστραφεί με την «πτώση» και την «αμφισβήτηση» πάρα πολλές φορές πριν τον γάμο της αλλά και μετά. Όταν κουβέντιασα μαζί της, τότε, κατάλαβα το πάθος της για την διάδοση μιας ιδέας, που όμως πολλοί δυνατοί και κυρίαρχοι εκείνη την εποχή, δήλωναν τουλάχιστον «δύσπιστοι» με το εγχείρημά της. Η Κατερίνα που μετά το πρώτο τέταρτο της κουβέντας την ένιωσα φίλη, κατάλαβα ότι είχε διαχειριστεί με αξιοπρεπή τρόπο, μεγάλες απώλειες. Η συνάντησή της με τον σύντροφό της αν και σταθμός και για τους δύο, ήταν και παραμένει ένα ταξίδι θαλασσινό, που στην διαδρομή του διαχειρίστηκε πολλές φορές εκείνη από την πλευρά του καπετάνιου «ηλεκτρικές καταιγίδες»
Ξέρω ότι βρέθηκε σε «περιδίνηση» πολλές φορές, ξέρω ότι αμφισβητήθηκε με πάθος και ξέρω ότι αν και υπέφερε γι’ αυτό ποτέ δεν επέτρεψε στον εαυτό της να φανεί κατώτερη των περιστάσεων, ακόμη και όταν την προκάλεσαν.
Υπήρξε εποχή που κοινές συναναστροφές μ’ έκαναν να θαυμάσω πως αντιμετώπιζε τους «παντογνώστες», πόσο καλοπροαίρετη υπήρξε με τους «άλλους», και πόσο δοτική και υποστηρικτική ήταν με τους φίλους της. Η μόρφωση και η παιδεία της σε υψηλό επίπεδο, μετά το τέλος των σπουδών της στην Ευαγγελική Σχολή της Νέας Σμύρνης, ολοκλήρωσε πανεπιστημιακές σπουδές στο τμήμα Ξένης Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Paul Valery στο Montpellier της Γαλλίας. Ο πατέρας της ήταν από την Σμύρνη και η μητέρα της από το Αϊβαλί. Οι ρίζες της και οι προσλαμβάνουσες που είχε, είχαν την «βαριά» κληρονομιά του ξεριζωμού, της ελπίδας, της αλληλεγγύης και της σύνθεσης των κόσμων που μοναδικός τρόπος να υπερβούν τις καταστροφές, είναι η αλληλεγγύη.
Είναι πολύ εύκολο να ευτελιστεί ένας σκοπός και ένα σπουδαίο έργο με την κυρίαρχη άποψη, τους πολύ ευκατάστατους ανθρώπους, να βρίσκουν την φιλανθρωπία ως μέσο για ν’ αντιμετωπίσουν την «πλήξη τους»
Μπορεί να υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις. Η κυρία Παναγοπούλου όμως για πολλά χρόνια στην ζωή της υπήρξε υπάλληλος και μετά ιδιοκτήτρια μαγαζιού με ρούχα στο κέντρο της Αθήνας, διαχειριζόμενη τα προβλήματα και τις χαρές κάθε μικρομεσαίου έμπορα. Υπήρξε μορφωμένη, αλλά όχι πλούσια, είχε έμφυτη ευγένεια και αγωγή αλλά η ζωή δεν της επέτρεψε να ζει για να επενδύει στην γυναικεία ματαιοδοξία.
Αντιμετώπισε με απόλυτη ψυχραιμία σοβαρά προβλήματα υγείας του συζύγου της πριν τον γάμο τους, αντιμετώπισε προβλήματα υγείας δικά της, χωρίς να ματαιώσει καμία δραστηριότητα και επέλεξε τις πιο δύσκολες ώρες του μεγάλων διλημμάτων ή του μεγάλου φόβου να είναι μόνη της.

ΟΙ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Που βίωσε με την απαγωγή του συζύγου της, νομίζω ότι έγιναν αιτία να γνωρίσει όλος ο κόσμος, την συγκλονιστική έκκληση που έκανε στους απαγωγείς του συζύγου της, μέσα από την συχνότητα του mega.
Θυμάμαι ότι από την είδηση και μετά, πάρα πολλές φορές βρέθηκα να θέλω να την καλέσω στον τηλέφωνο. Δεν το έκανα. Θυμόμουν πάντα εκείνη την πρώτη μας συνάντηση και θυμήθηκα το βλέμμα της και την ζεστή φωνή της, όταν μοιραστήκαμε “off the record” γεγονότα. Είμαι εντελώς σίγουρη ότι την χροιά της φωνής της εκείνο το πρωινό δεν θα την ξεχάσει κανένας όσα χρόνια και αν περάσουν, όπως δεν θα ξεχάσει κανείς το μεγαλείο του Περικλή Παναγόπουλου κατά την διάρκεια της δίκης των εμπλεκομένων στην απαγωγή του.
Η Κατερίνα Παναγοπούλου, απασχολεί την δημοσιότητα αποκλειστικά και μόνο με το τεράστιο εθελοντικό της έργο. Δεν υπήρξε «κοσμική», και δεν απασχόλησε καθόλου τον τύπο με διεθνώς αναγνωρίσιμες προσωπικότητες που μοιράζονται σε υπερπολυτελή σκάφη, κακαβιά και ούζο, υποκρινόμενοι τους «απλούς»!
Ακόμη και όταν της Απένειμε η Διεθνής Ολυμπιακή επιτροπή το κορυφαίο βραβείο στον κόσμο ως «Γυναίκα της χρονιάς 2012» έχει δηλώσει σε συνεντεύξεις της ότι το αφιερώνει σε όλες τις γυναίκες και τους άντρες που μοιράζονται μαζί της την αξία του «Ευ Αγωνίζεσθαι»

Ξαναδιάβασα μια συνέντευξή που είχε παραχωρήσει στην Έμυ Λιβανίου για την ελληνική «Huffington post» και επαναφέρω τόσο την ερώτηση της δημοσιογράφου, όσο και την απάντηση της κυρίας Παναγοπούλου... Η συνέντευξη είχε επίκεντρο την κρίση που περνάει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, το οικονομικό αδιέξοδο των ανθρώπων και τις δυνατότητες απεμπλοκής

Πιστεύετε ότι μπορεί να μπει ένα τέρμα σε αυτό τον «κατήφορο»;

«Το πιστεύω τόσο πολύ που έχω αφιερώσει την ζωή μου. Το πιστεύουν και χιλιάδες ακόμα. Καθημερινά, το μήνυμα μιας άλλης Ελλάδας εξαπλώνεται και πυροδοτεί ένα κλίμα μηδενικής ανοχής στην παρακμή. Χρέος όλων μας είναι να συμφωνήσουμε ότι το καινούριο πρέπει να γεννηθεί και μπορεί να γεννηθεί μέσα από την ενότητα των Ελλήνων και όχι μέσα από τον διχασμό τους.Πρέπει να δώσουμε απάντηση στις προκλήσεις της άκριτης οικονομικής παγκοσμιοποίησης κάνοντας, όλοι μαζί, την Ελλάδα θετικό παγκόσμιο πρότυπο Αξιακής συνύπαρξης των ανθρώπων σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Μέσα από την Παιδεία. Ο Ελληνισμός πρέπει να ξαναγίνει Οικουμενική κουλτούρα αλλαγής προς το ωραίο και το αληθινό.»

Kατερίνα Παναγοπούλου Respect !