ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ;

Είναι και το νήπιο που κάθεται πάνω στα χιόνια. Είναι που το πλάνο του εικονολήπτη κάνει «ζουμ» στο πολύχρωμο σκουφάκι του. Είναι και που δίπλα του φύλακας και προστάτης είναι ένα σκυλάκι. Η μαμά του, είπε ο δημοσιογράφος, είχε πάει να προμηθευτεί τ’ απαραίτητα από εθελοντές.

Είναι και που τα πλάνα πίσω από το παιδί και τον σκύλο, φανέρωναν, το σιωπηλό καραβάνι από εκατοντάδες μαμάδες που κρατούσαν αγκαλιά παιδιά έχοντας κρεμασμένες από τον καρπό του χεριού σακούλες πλαστικές, γεμάτες με τ’ αναγκαία. Αλήθεια χωράνε όλες οι αναμνήσεις μας μέσα σε μια σακούλα σούπερ μάρκετ; Είναι και που είδα μια γυναίκα να κρατάει αγκαλιά σε μια σακούλα σκουπιδιών ένα κουτάβι, επιχειρώντας να περάσει στην Πολωνία. Το τύλιξε με σακούλα για να μην παγώσει. Δυο ψυχές, η μία ανθρώπινη, η άλλη σκυλίσια στην ίδια κλίμακα του στρες

Είναι και το μήνυμα του Ρώσου Στρατιώτη στην μάνα του. «Μαμά φοβάμαι …σκοτώνουμε άμαχους». Είναι και που οι Ουκρανοί άντρες από 18 έως 60 μείνανε πίσω ν’ αγωνιστούν υπέρ «βωμών και εστιών» .

Είναι και που έχω σιχαθεί τις αναλύσεις, πάνω στις αναλύσεις , που ακολουθούν άλλες αναλύσεις, λες και όλοι οι υπεραναλυτές δεν ξέρουνε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται με απελπιστικά ίδιο μοτίβο.

Οικονομική κρίση- πανδημία – πόλεμος. Από τον λοιμό στην Αθήνα, έως και την Ισπανική γρίπη, ίδιο φίλε το σενάριο της ιστορίας.

Είναι και που έχουμε ζήσει 13 χρόνια με μνημόνια, με οικονομική κρίση και δυόμιση με πανδημία.

Είναι σαν να τρέχουμε στην έρημο με δωδεκάποντα πάνω σε ναρκοπέδιο…

Είναι και που η Νεραντζιά έξω από το παράθυρό μου είναι γεμάτη μπουμπούκια. Είναι και που ακούω την αναπνοή του δικού μου σκύλου να κοιμάται έχοντας ακουμπήσει το κεφάλι του στον αγκώνα μου.

Και τώρα φίλε τι κάνουμε;

Μπερδεμένοι οι περισσότεροι, φορώντας παντόφλες, υπνωτισμένοι στα social, εγκλωβισμένοι στο άγχος μιας περίπου ζωής που φλερτάρει την εικονική πραγματικότητα, με την πραγματικότητα.

Υποταγμένοι με σκυμμένο το κεφάλι πάνω στην οθόνη, καθοδηγούμενοι από τσιτάτα, αποκαμωμένοι από δηλώσεις μίσους, χαλαρωμένοι από σφυροκοπήματα γελοιότητας, αποκρούοντας ειδήσεις για φριχτά εγκλήματα, που πραγματοποιούν διαπρεπείς ή αποσυνάγωγοι και που «ακούν» στον χαρακτηρισμό «άνθρωποι»

Κάνουμε λοιπόν διαχείριση του φόβου μας.

Με κάθε τρόπο και μέσο.

Συμμετέχουμε. Δεν κλείνουμε τ’ αφτιά στο ουρλιαχτό ενός ζώου που υποφέρει, ούτε στο κλάμα ενός παιδιού, ούτε στις φωνές ενός ανθρώπου που ζητάει βοήθεια. Χτυπάμε το κουδούνι στην γειτόνισσα να μάθουμε τι κάνει. Λέμε ένα «σ’ αγαπώ» στους σημαντικούς άλλους της ζωής μας. Μιλάμε με τον γείτονα. Ευγνωμονούμε τον πωλητή που μας κέρασε μαζί με τον καφέ μπισκότα. Σταματάμε «χτες» να καταδικάζουμε την ψυχή μας σε μια χλαπάτσα που υπηρετεί ματαιόδοξα και μόνο, και εξασκούμαστε ότι τ’ αναγκαία για τον δρόμο προς την ελευθερία, χωράνε σε μια σακούλα σουπερ – μάρκετ , αρκεί το ένα χέρι να κρατάει αγκαλιά ένα παιδί και ένα λουρί για το ή τα σκυλιά μας.

Είναι και που οι νεραντζιές και οι Αμυγδαλιές είναι ανθισμένες , αλλά αν δεν σηκώσεις το κεφάλι δεν θα τις δεις ποτέ.