Τι άλλο θα μας βρει το 2020?

Δολοφονίες μαύρων, απαγωγές παιδιών, βιτριόλια στο πρόσωπο, ψευτογιατροί χωρίς πτυχία που αποσπούν εκατομμύρια, παιδική πορνογραφία, ρατσισμός, εντάσεις σε μία Αμερική του «τρελού πλανητάρχη» τα σπίτια του Παπαδημούλη, η ωραία κοκκινομάλλα και , α ναι ο Κορονοϊός!

Τι άλλο θα μας βρει το 2020?

Μετά από κάθε ζημιά, είναι στη φύση μας να καθόμαστε να γλείφουμε τις πληγές μας να επουλωθούν. Να ρίχνουμε και μια ματιά στο «πεδίο της μάχης» που καπνίζει ακόμα, από τον ενστικτώδη φόβο μην ξεσπάσει και τίποτε χειρότερο. Σεισμός-μετασεισμός που λέμε.

Στις δύσκολες ώρες αυτές, έχουμε ανάγκη ένα χάδι, μια υποστήριξη και υλική και ηθική, έχουμε ανάγκη σοβαρότητα και πραότητα για να περάσουμε τη δύσκολη φάση και να συνεχίσουμε να ζούμε.

Όσοι ζούμε. Γιατί κάποιοι, κάποιες-και δεν είναι καθόλου λίγοι- πέθαναν. Σκοτώθηκαν, ή έχασαν τη ζωή τους. Όταν ένας οδηγός περνάει το κόκκινο και σκοτώνεται, η ευθύνη είναι δική του, αλλά αυτό δεν μπορείς να το πεις στη μάνα του.

Το 2020, μέχρι στιγμής είναι ένας έξυπνος χρόνος, εμπλουτισμού της ύλης στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ που δεν ξέρουν με τι να μας πρωτοσοκάρουν.

Όσοι από εμάς τηρήσαμε την καραντίνα, χαζεύουντας τα δάκρυα, το αίμα, τον πόνο των ανθρώπων μέσα από τις smart οθόνες μας, εναλλάσσοντας τα κανάλια σε αναζήτηση της πιο ιντριγκαδόρικης κουβέντας, του μεγαλύτερου ξεσπάσματος, της πιο συγκλονιστικής ιστορίας. (Άλλο πια και τούτο με το ρήμα «συγκλονίζω» στην ελληνική δημοσιογραφία: σε λίγο θα ξεχάσουμε, αν δεν το έχουμε ήδη κάνει, τι πραγματικά σημαίνει!)

Αίμα, δάκρυα και κατάθλιψη!

Θυμόμαστε άραγε ότι τα δάκρυα όμως μουσκεύουν στ’ αλήθεια και το αίμα λερώνει; Γιατί είναι πέρα για πέρα αληθινά-δε ζουν μόνο στις τηλεοράσεις και τις οθόνες των ηλεκτρονικών συσκευών. Κι εμάς η ζωή μας τρέχει, χανόμαστε μες στον λίγο χρόνο που μας απομένει μες στη μέρα, αισθανόμαστε αδύναμοι να βοηθήσουμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Παρασυρόμαστε από μεγάλα λόγια και θεωρίες…

Το χειρότερο είναι ότι και στον εαυτό μας είμαστε αδύναμοι να παρασταθούμε. Συμμετέχουμε κι εμείς σε πεδία μάχης καθημερινά-μπορεί χωρίς όπλα, πείνα και φλόγες, αλλά απέναντι σε κράτη που μας φόρεσαν τις μάσκες, που ζητούν υπερβολικούς φόρους, απέναντι σε εργοδότες που δεν πλήρωναν που δεν πλήρωναν, τους ήρθε και το μεγάλο άλλοθι της πανδημίας , απέναντι σε ολόκληρο το σύμπαν, που, καμιά φορά, μοιάζει να συνωμοτεί όχι γι’ αυτό που θέλουμε πολύ, αλλά γι’ αυτό που απευχόμαστε να γίνει.

Το τσιτάτο «εγώ να είμαι καλά, πάνω απ’ όλα ο εαυτός μου» είναι η απόλυτη περιγραφή της κατάστασης που βιώνουμε εμείς, οι άνθρωποι του 21ου αιώνα. Φυσικά, ο ατομισμός δε ριζώνει σε καμιά χρονολογία-έχει τις ρίζες του στο «ανέκαθεν» και την ανθρώπινη φύση.

Ευτυχώς, στην προκειμένη περίπτωση του ρατσισμού, ενωθήκαμε, σαν άνθρωποι, με το Κορονοϊό, μαλακώσαμε λιγάκι. Μαζεύτηκαν εκατομμύρια άνθρωποι να διαδηλώνουν το 2020 για την ισότητα των ανθρώπων, και γίναμε όλοι ένα με το Black lives matters. Πονέσαμε με το βιτριόλι στο πρόσωπο της Ιωάννας, φοβηθήκαμε για τα δικά μας παιδιά με την απαγωγή της Μαρκέλλας, και παραμένουμε με αγωνία την εξέλιξη του σωτήριου εμβολίου, ξορκίζοντας τις ιστορίες συνωμοσίας για το microchip του Bill Gates.

Τα ιδρύματα έδωσαν cash, οι λευκοί της διπλανής πόρτας αγκάλιασαν τους έγχρωμους ξανά. Και πάνω που μας βλέπουν οι «από πάνω» ενωμένους και, έστω φαινομενικά, μπρος στην καταστροφή και τη διάλυση μονιασμένους, προσπαθούν να αποφασίσουν ξανά για εμάς, χωρίς εμάς τον επόμενο διχασμό μας.

Παχιά λόγια, μπηχτές, εξυπνακίστικες και πολιτικάντικες ατάκες να ανταλλάσσονται από κοστουμάτους με εξασφαλισμένο το μισθό, στο όνομα των ανθρώπων που, εξαιτίας τους έχουν νοσήσει, έχουν κάψει την ψυχή τους, έχουν πεθάνει, έχουν ζήσει ανάπηροι, έχουν επιζήσει ορφανοί, που εξαιτίας τους αφήνουν τα σπίτια τους, τα μαγαζιά τους, την πατρίδα τους, και σκέφτονται να απομακρυνθούν από όλα τα κοινά λόγω αηδίας και λοιπά και λοιπά. Από ποιους; Από ανθρώπους που εξελέγησαν για να αναλάβουν ευθύνες και συνεχώς τις αποποιούνται! Ακόμα κι αν πρόκειται για τον ίδιο τον Πρόεδρο της Αμερικής, που τα βλέπει όλα fantastic, huge, amazing!

H παθογένεια στο μεγαλείο της. Ο διχασμός ενός πλανήτη που θα έπρεπε να μας αφορά όλους. Σε κάθε χώρα, πάντα ο διχασμός έμοιαζε η σωστή λύση. Ποιους όμως εξυπηρετεί; Αυτό μπορεί να απαντηθεί από έναν μαθητή δημοτικού, με γνώσεις βασικής ιστορίας.

Τα συμφέροντά μας, αλλά και η αξιοπρέπειά μας, δεν έχουν καμία σχέση με ρητορικές μίσους που αλληλοεξαπολύουν οι μεν και οι δε της πολιτικής. Η Ελλάδα υποφέρει οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά. Ολόκληρος ο πλανήτης υποφέρει. Εμείς θέλουμε να ηρεμήσουμε, να μην φοβόμαστε ότι θα νοσήσουμε, θέλουμε μία χώρα όπου θα εξαλειφθούν τα ρουσφέτια, να υπάρχουν δικαιώματα που στην πράξη γίνονται σεβαστά. Θέλουμε ο κυκεώνας των δημοσίων υπηρεσιών να απλοποιηθεί, θέλουμε θέσεις εργασίας και θέλουμε να μειωθούν οι παράλογοι φόροι! Θέλουμε στη χώρα μας να υπάρχουν ευκαιρίες, θέλουμε φροντίδα και προστασία από ένα κράτος που θα διαφυλάσσει την αίγλη μας ως έθνους-κάτι που, βέβαια, για μερικούς είναι ψιλά γράμματα...

Πρέπει να το καταλάβουμε πως όλα με την δική μας ανοχή γίνονται, με την δική μας συμμετοχή. Γιατί και η απάθεια είναι μικρή συμμετοχή στην γενική εικόνα. Κάποια μέρα, κάποια στιγμή, ρισκάρουμε ζώντας έτσι, τα ασφαλή ψηφιακά δάκρυα να κυλήσουν απτά και καυτά στα δικά μας μάγουλα. Να δούμε τότε αν θα αντέχουμε να παρακολουθήσουμε ανθρώπους που μπρος στον δικό μας πόνο βάζουν συμφέροντα και χαρτιά και, και, και… Πριν έρθει αυτή η μέρα, μπορούμε να πάρουμε πιο σοβαρά την κατάσταση, με το αληθινό της αίμα, την πραγματική της στάχτη και ολωσδιόλου αληθινή της απόγνωση και να μην επιτρέπουμε τον διχασμό.

Μόνο ενωμένοι μπορούμε να νικήσουμε τις κακοτοπιές. Κι αυτό ισχύει εντός κι εκτός Ελλάδας. Εντός κι εκτός πολιτικής σκέψης.

Πότε γίναμε τόσο αναίσθητοι αλήθεια; Και τι κάνουμε διαφορετικό όταν μπροστά σε τόσο τρόμο, φόβο και λύπηση κινδυνεύουμε να γίνουμε τελείως απαθείς ή τελείως μοιρολάτρες;