Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ, ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΛΕΟΝ ΜΕΓΑΛΟΣ…

Κάθε μέρα που περνά δεν γυρίζει πίσω πια. Το λέει και το τραγούδι. Μη με ρωτήσετε ποιο, δεν θυμάμαι.

Έχουμε λίγο-πολύ όλοι την τάση να δυσκολεύουμε τις καταστάσεις.
Να κάνουμε τα πράγματα λίγο πιο πολύπλοκα, πιο δραματικά από ό,τι είναι.
Θες γιατί πολλές φορές η καθημερινότητα το επιβάλλει, θες διότι άλλες φορές οι υποχρεώσεις μάς αναγκάζουν, ή ίσως επειδή οι άλλοι έχουν περισσότερες απαιτήσεις από ό,τι εμείς για εμάς. Το θέμα είναι ένα…
Η ζωή μας γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, πιο πολύπλοκη πιο… μικρή.

Και όσο πιο μικρή γίνεται η ζωή, τόσο πιο πολύ εμείς μεγαλώνουμε. Και δεν κάνουμε πράγματα επειδή μας αρέσει, αλλά επειδή το επιβάλλει η συνήθειά μας. Τη συνήθεια που εμείς λίγο πιο πριν επιβάλαμε στον ίδιο μας τον εαυτό. Και μετά αφήνουμε τον εαυτό μας παραμελημένο, ξεχασμένο, παρατημένο, σε μία στασιμότητα διαρκείας, αφήνοντας το ρολόι της ζωής μας να τρέχει χωρίς σταματημό, χωρίς διάλειμμα, χωρίς την παραμικρή μας αντίδραση.

Η ζωή είναι μικρή, εγώ μεγάλωσα. Και τώρα τι;

Τώρα είναι η θλιβερή στιγμή της πραγματικότητας, και ή θα κάνουμε κάτι για αυτό, ή θα παρακολουθούμε τη ρουτίνα της πτώσης, οικειοθελώς, ανήμποροι να αντιδράσουμε.

Μα δεν θα σου κάνω το χατίρι, γιατί αυτό που πραγματικά θέλουμε όλοι μας βαθιά μέσα μας είναι να κάνουμε πολλά, και ακόμη πιο πολλά, από αυτό που μας αρέσει, από αυτό που αγαπάμε.

Ναι, είναι μικρή η ζωή, τι να κάνουμε; Και να ζήσεις 100 χρόνια, πάλι μικρή θα σου φαίνεται και εσύ θα συνεχίζεις να μεγαλώνεις…

Μεγαλώνω όμως δεν σημαίνει πως η ζωή μικραίνει. Και αυτό θα πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας να το συνειδητοποιήσουμε.

Η ζωή μεγαλώνει μαζί μας, και είναι στο χέρι μας να γίνει ακόμη μεγαλύτερη, ακόμη πιο ωραία. Αυτό που θα πιστέψουμε, αυτό που θα δεχθούμε σαν δεδομένο, αυτό θα είναι και η δική μας μοναδική πραγματικότητα.

Δεν είναι η ζωή μικρή λοιπόν, εγώ είμαι Extra Large, και εγώ είμαι ο μόνος υπεύθυνος ουσιαστικά για το πόσο μικρή θα δω τη ζωή ή πόσο μεγάλη. Και αυτό εξαρτάται από την αγάπη μας για τη ζωή. Πόσο πολύ την αγαπάμε τελικά;

Είναι καιρός να ζήσουμε τη ζωή στο έπακρο. Χωρίς μεμψιμοιρίες και γκρίνια.
Στο κάτω-κάτω, κατά κύριο λόγο και στις περισσότερες περιπτώσεις μάς αναλογεί ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Εμείς είμαστε οι συγγραφείς του βιβλίου της ζωής μας, οι ζωγράφοι του πίνακα της ζωής μας, οι κατά κόρον υπεύθυνοι του αποτελέσματος.

Και ό,τι και να γράψουμε ή ζωγραφίσουμε, το αποτέλεσμα θα είναι κυριολεκτικά η δική μας προσωπική επιλογή, εκτός μερικών εξαιρέσεων.

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι δίκαιη, αλλά όλοι συμφωνούν πως είναι ωραία.
Είναι μικρή για άλλους, μεγάλη για κάποιους άλλους, αλλά όπως και να ’χει, ακόμη και έτσι, ας τη ζήσουμε. Ας την απολαύσουμε.

Σταμάτα να σπαταλάς τον χρόνο της σε ανούσιες καταστάσεις, σε μικρότητες, σε παλιακές αντιλήψεις, και πάνω απ’ όλα σταμάτα να παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου. Κανείς άλλος δεν το κάνει. Γιατί το κάνεις εσύ;

Πόσο σημαντικό είναι να κερδίζεις σε όλες τις διαφωνίες; Χάσε και λίγο. Το χάσιμο μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο κέρδος αργότερα.

Είναι καιρός να συμφιλιωθείς με το παρελθόν σου, να ζήσεις στωικά το παρόν σου, και να μη σταματήσεις να προετοιμάζεσαι θετικά για τον μέλλον.
Η ζωή, μικρή ή μεγάλη, χαρούμενη ή λιγότερο χαρούμενη, είναι δική σου. Σου ανήκει δικαιωματικά, και είσαι ο μοναδικός κυρίαρχός της.

Η ζωή είναι δική σου. Σου ανήκει.

Ζήσε τη ζωή σου. Ζήσε τη ζωή σου όπως μόνο εσύ αγαπάς.

Όταν ήμασταν νεότεροι, παρακαλάγαμε να μεγαλώσουμε και, αφού μεγαλώσαμε, κάνουμε τα πάντα για να μικρύνουμε. Γιατί διαπιστώσαμε πως ο χρόνος τρέχει και η ζωή κυλάει με ταχύ ρυθμό και δεν γίνεται πλέον να τον σταματήσουμε. Και όσο τρέχει η ζωή μας, τρέχουμε και εμείς λίγο πιο πίσω, ενώ πριν εμείς τρέχαμε μπροστά και η ζωή απλώς μας ακολουθούσε για να μας ξεπεράσει στην πορεία.

Και λοιπόν; Είναι μπροστά η ζωή και τρέχει πια με ιλιγγιώδη ταχύτητα, και εμείς σαν κάτι κουρασμένα παλικάρια θα συνεχίσουμε να εξαντλούμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτό το ανταγωνιστικό παιχνίδι που μας έχει επιβάλει;
Ή μήπως ήλθε η ώρα να επιβάλουμε εμείς το δικό μας παιχνίδι, αφού χρησιμοποιήσουμε όλες αυτές τις υπέροχες εμπειρίες και τα μαθήματα που μας δίδαξε η ίδια μας η ζωή;

Τι κάνουμε όταν η ζωή συνεχίζει να τρέχει σε έναν αγώνα χωρίς τελειωμό; Σταματάμε και καθόμαστε στον καναπέ σκεπτόμενοι το παρελθόν, ή απλά συνεχίζουμε και προχωράμε με τους δικούς μας ρυθμούς απολαμβάνοντας τον περίπατο;

Δεν ξέρω για σένα. Αλλά εγώ αποφάσισα να την αφήσω να τρέχει, με τη δική της μοναδική ταχύτητα, αλλά για μένα ήλθε η ώρα να χαλαρώσω το τρέξιμο και να μάθω να περπατάω.
Να περπατήσω και να απολαύσω και να χαζέψω όλα αυτά τα όμορφα και σημαντικά, τα οποία προσπέρασα τρέχοντας στον ατελείωτο μαραθώνιο αγώνα μαζί της.

Τέλος στο άγχος! Τέλος στο ατέρμονο τρέξιμο.

Πρέπει να βγει δυνατά από μέσα μου, για να μπορέσω να το κάνω πράξη.

Τρέξε, ζωή, όσο θες. Εγώ από σήμερα θα σε απολαύσω.

Από σήμερα θα είμαι χαλαρός, χαμογελαστός και αισιόδοξος.
Διότι πλέον είμαι σε μια φάση που ξέρω τι θέλω. Και δεν μιλάω επαγγελματικά, ερωτικά, κοινωνικά. Αυτό παίζει και να μην το μάθω ποτέ!!! Ξέρω τι θέλω, σημαίνει πως σταματώ το τρέξιμο, γιατί όσο και να τρέξω δεν θα σε προλάβω.

Γι’ αυτό θα περπατήσω αργά και σταθερά, και έτσι θα αναγκαστείς εσύ να χαλαρώσεις ταχύτητα και να «παίξεις» με τους δικούς μου πλέον ρυθμούς.
Γιατί είσαι μικρή, και εγώ πλέον είμαι μεγάλος για κυνηγητά.

Θα χαρώ το σήμερα, το παρόν, θα προσμένω με αισιοδοξία το αύριο και το μέλλον.
Θα απολαύσω κάθε βήμα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή.

Πόσοι από εσάς ταυτίζεστε μαζί μου αυτό ακριβώς το λεπτό;
Πόσοι από εσάς σταματάτε στην εικόνα ενός όμορφου λουλουδιού;
Στο άγγιγμα της βροχής; Στο χάδι του ήλιου;
Πόσοι από εσάς βουρκώνετε στη μελωδία της σιωπής; Στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και στο βαθύ μπλε της θάλασσας;

Προχωρώ χωρίς να τρέχω.
Αρχίζω να παρατηρώ γύρω μου. Μα είναι τόσο όμορφη η ζωή! Η ζωή του καθενός ξεχωριστά.
Αρκεί να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να το δει. Να σταματήσουμε να μεταθέτουμε τη χαρά και τους στόχους μας, τα θέλω μας, το κέφι μας για το μέλλον.
Ζήσε τη ζωή τώρα και ζήσε την όπως εσύ επιθυμείς.
Είναι στο χέρι σου. Δεν υπάρχει ηλικία, φύλο, εθνικότητα σε αυτό.
Έχουμε όλοι μία ζωή, άλλες φορές λίγο βαρετή, άλλες φορές λίγο παθιασμένη, λίγο άχρωμη, λίγο δυσάρεστη, λίγο ευχάριστη, λίγο πλούσια σε υλικά ή σε εμπειρίες, ή σε χρώμα… αλλά πρέπει όλοι μας να θυμόμαστε πως η ζωή είναι μικρή και εμείς κάθε μέρα λίγο μεγαλύτεροι.

Τέλος, η ζωή μπορεί να μην είναι τυλιγμένη με φιόγκους και κορδέλες, όμως δεν παύει να είναι ένα δώρο! Ένα πολύτιμο δώρο, που πρέπει να το ανοίξουμε και να το χαρούμε.

Πάψε να λυπάσαι σήμερα για πράγματα που αύριο θα έχεις ήδη ξεχάσει! Εξάλλου, όπως είπε και ο Πλούταρχος, η αξία της ζωής μετριέται με την ομορφιά της και όχι με το μήκος της…