Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ ΔΕΙΚΤΗΣ «ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» Ή «ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ»;

Κατά πόσο η επιλογή τού ν’ αντιμετωπίσεις το έγκλημα με έγκλημα μπορεί να μειώσει τη διάθεση των ανθρώπων να συμπεριφέρονται σαν κανίβαλοι;

Αφορμή στάθηκε μια οργισμένη ανάρτησή μου στο facebook, που αφορούσε στην επαναφορά της θανατικής ποινής για όσους γεννήτορες κακοποιούν και μακελεύουν τα παιδιά τους και για όσους βιάζουν και καταδικάζουν σε φρικαλέο θάνατο πλάσματα αδύναμα να υπερασπιστούν το εαυτό τους.

Πριν από λίγες ημέρες, ένας γεννήτορας σκόρπισε τ’ απομεινάρια του κοριτσιού του, αφού προηγουμένως είχε φροντίσει να τα μαζέψει σε μαύρες πλαστικές giant σακούλες για σκουπίδια. Δεν είναι το πρώτο, δεν είναι το δεύτερο, δεν είναι το τρίτο περιστατικό τα τελευταία χρόνια, που σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι ότι ίσως, πριν κάποιοι αποφασίσουν να πολλαπλασιαστούν, θα έπρεπε να υφίστανται σκληρά ψυχομετρικά τεστ ή να προηγείτο γενετικός έλεγχος τέτοιας ποιότητας αντίστοιχος μ’ εκείνον που συμβαίνει στα πολύ έγκυρα εκτροφεία (μη χειρότερα… τι έφτασα να σκέφτομαι σε αυτή την ηλικία).
Φασιστικός και ρατσιστικός ο τρόπος σκέψης μου περί pedigree για την αναπαραγωγή ανθρώπων. Ο παιδευμένος εαυτός μου με «στήνει στον τοίχο». Μόλις καταλαγιάζει το θυμικό μου και ξεπετάγεται η «λογική», τα περιστατικά αιμομιξίας σε τόπους που έκανα ρεπορτάζ, με αποτέλεσμα την ύπαρξη πολλών ανθρώπων με νοητικά προβλήματα, μου ξυπνάει και πάλι μέσα μου τον «κανίβαλο»: Να καθαρίσει ο τόπος από δαύτους... Και; Μετά; Θα σταματήσει η αιμομιξία στις κλειστές κοινωνίες; Θα σταματήσουν οι κτηνοβασίες; Θα σταματήσουν να θεωρούν τα παιδιά με ειδικές ανάγκες «ανώμαλα»;
Ξέρω ότι η πρόθεση του καθενός ξεχωριστά αν βρισκόταν αντιμέτωπος με τον βιαστή του παιδιού του θα ήταν μία και μοναδική. Το να εκτελέσει τον φονιά!.

Η επαναφορά της θανατικής ποινής ως μέσο καταστολής της εγκληματικότητας είναι ένα τεράστιο θέμα που έχει φανατικούς εχθρούς και πολέμιους, που έχει φτάσει ν’ αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στις εκλογές προέδρων κρατών και που θα διχάζει αδιάκοπα τις κοινωνίες των ανθρώπων γιατί... γιατί ένα ποσοστό κανιβαλισμού το διαθέτουμε όλοι, άσχετα αν προσπαθούμε να το μασκαρέψουμε με κάθε λογής φτιασίδια.
Το να γράψεις για το θέμα αυτό μοιάζει σαν να επιχειρείς να ισορροπήσεις επί «ξυρού ακμής». Όσο θυμάμαι την ιστορία των ανθρώπων, θυμάμαι ότι ταυτόχρονα με την εξέλιξη στις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα, εξελισσόταν και το έγκλημα. Οι κοινωνίες εξελίσσονται με αλληλοδιαδοχικές εγκληματικές πράξεις, είτε στο πλαίσιο της «κλειστής καταραμένης οικογένειας» είτε με συρράξεις που με την επίφαση της απόδοσης δικαιοσύνης διαπράχτηκαν και θα συνεχίζονται να διαπράττονται γενοκτονίες. Ποιος είναι εκείνος που θ’ αποφασίσει πώς θα εκτελεστεί –αν υπερθεματίσουμε για τη θανατική ποινή–, το πρόσωπο, η ομάδα, η κυβέρνηση μιας χώρας, που δίνει το πράσινο φως για το φονικό; Ένα φονικό που είτε αφορά τον διαμελισμό παιδιού από τον πατέρα, είτε αφορά γενοκτονία αμάχων και βομβαρδισμό μαιευτηρίου ή νοσοκομείου εν ονόματι της διατήρησης της «ειρήνης»;
Πόσο λιγότερο εμπλεκόμενοι σε βαρβαρότητα είμαστε όσοι δηλώνουμε ότι λατρεύουμε τα ζώα, αλλά τσουγκρίζουμε ποτήρια με κρασί πάνω από ένα «αρνάκι γάλακτος 3 μηνών» που αργογυρίζει στη σούβλα; Πόσο λιγότερο κανίβαλοι είμαστε όταν, φορώντας Chanel, απολαμβάνουμε σπαλομπριζόλα, βλέποντας σε βιτρίνα το σφαχτό να κρέμεται από το τσιγκέλι;

Εξομολογούμαι κάτι: Γράφω αραδιάζοντας σκέψεις και προβληματισμούς, γιατί εύκολες οι δηλώσεις και τα χειροκροτήματα, αλλά ποιος αποφασίζει να στείλει στην κρεμάλα τον «κανίβαλο»;
Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο όταν πήγαινα ότι υπήρξαν έρευνες που αποδείκνυαν ότι, αν και εφαρμόζεται η θανατική ποινή σε ορισμένες πολιτείες της Αμερικής, η εγκληματικότητα παραμένει ίδια.

Μεγάλωσα, είδα, έπαθα, έμαθα, άλλαξα.

Ξεκινάω με τη θέση ότι εκείνοι που κακοποιούν, γδέρνουν, πυροβολούν, πετάνε στα σκουπίδια νεογέννητα κουταβάκια ή γατάκια, εκείνοι που δένουν με αλυσίδες σκυλιά και γαϊδουράκια, αφήνοντάς τα να τα τσιγαρίζει ο ήλιος σ’ ένα χωράφι, εκείνοι που τα σέρνουν με λουρί από το αυτοκίνητό τους, εκείνοι που τα φωνάζουν, ξεγελώντας τα με ένα κομμάτι κρέας, για να τους θρυμματίσουν το κεφάλι μετά, ανήκουν στην ίδια κατηγορία κακούργων που μακελεύουν παιδιά. Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι οι βιαστές τετράποδων να έρθουν αντιμέτωποι με κατηγορία κακουργήματος.
Αυτό επιθυμεί ο «εκπολιτισμένος εαυτός μου», ενώ η πρωτογενής ακατέργαστη σκέψη μου ήταν και είναι να αφεθούν στη δημόσια διαπόμπευση. Με το σκεπτικό ότι εκείνο που θα εμποδίσει την αναπαραγωγή του βίτσιου του δειλού κακούργου από άλλους, είναι ο φόβος ενός βασανιστικού - αργού τέλους. Και ποιος μου λέει εμένα ότι ο μαζοχιστής διεστραμμένος δεν επιδιώκει ακριβώς αυτό... έναν βασανιστικό θάνατο αναζητώντας την ηδονή στον απόλυτο πόνο; Το πρόβλημα της διαστροφής των ανθρώπινων ενστίκτων φυσικά έχει να κάνει και με την παιδεία και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν τα άτομα. Η πρόληψη και η παιδεία λοιπόν υποθέτουμε ότι θα βοηθήσει, ώστε να μειωθούν τα εγκλήματα ζωής. Σωστά; «Σωστά», απαντάει ο πολιτισμένος εαυτός μου, που σπούδασε πολιτικές επιστήμες, σημειολογία και media.
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, τη θέση του οποίου υιοθέτησε και ένας από τους πιο σπουδαίους εκφραστές του αναρχισμού, ο Αντόνιο Γκράμσι, «όταν το παλιό δεν λέει να πεθάνει και το καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, ζούμε την εποχή των τεράτων».
Ιστορικά, αυτή την εποχή διανύουμε.

Η δημοσιογραφική μου εμπειρία

Είναι 2003 και παρουσιάζω στο κανάλι Σταρ μια εκπομπή με θέμα την κακοποίηση και την παιδεραστία στην Ελλάδα.
Μια μέρα έχουμε καλεσμένο ένα παιδί, που ήταν τρόφιμος στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης. Μπήκε εκεί στα τρία του χρόνια. Στην εκπομπή καλεσμένοι δύο δημοσιογράφοι, ένας βουλευτής και μία ψυχίατρος. Κάποια στιγμή το παιδί, κατά τη διάρκεια της εκπομπής που ήταν live, ανεβάζει τα παντελόνια του μέχρι το γόνατο. Και τα δύο του πόδια ήταν γεμάτα ουλές. Μας κοιτάζει και ανακοινώνει: «Αυτά μου κάνανε, όταν αντιδρούσα, γιατί με βίαζαν κάθε βράδυ... Για να πάρουμε το παιχνίδι, έπρεπε να “κάτσουμε φρόνιμα”. Εγώ, κυρία Παλαιτσάκη, έμαθα τι θα πει “γαμήσι” στα 18... Νόμιζα ότι αυτό που μας κάνανε ήταν φυσιολογικό... Ο διπλανός μου αυτοκτόνησε, πήρε τη μηχανή του και στούκαρε σε τοίχο. Kαι εμένα, όταν ήθελα να κάνω το ίδιο, μ’ έσωσε ένας πυροσβέστης, που έπεσα στην αγκαλιά του και τον θεωρώ πατέρα μου».

Περιστατικό φρίκης δεύτερο

Μάνα ήρθε στα γραφεία μας, για να μας εξομολογηθεί με λυγμούς ότι το παιδί της, που ήταν έξι μηνών, το βίασε ο άντρας της.
Με τη δημοσιογραφική μας ομάδα τότε καλέσαμε τον πατέρα για να διασταυρώσουμε πληροφορίες. Ο «τύπος» ήρθε στα γραφεία μας και μπροστά στην αρχισυντάκτριά μας, τη Μαρία Γιαχνάκη, μας είπε: «Όταν ο άντρας ερεθίζεται από το παιδί του, το παιδί δεν είναι δικό του... Αυτή η πουτάνα το έκανε με άλλον!»

Γιατροί μάς είχαν καταγγείλει ότι είχαν φτάσει στα χέρια τους παιδιά σε άθλια κατάσταση από βιασμούς και τα οποία προέρχονταν από ιδρύματα.
Επιχειρηματίες σοκαρισμένοι κατήγγειλαν ότι στη βόρεια Ελλάδα, που είχαν πάει για δουλειές, τους πλησίασαν κάποιοι για να τους προτείνουν γυναίκες για μια νύχτα. Όταν τους πήγαν στον χώρο, που υποθετικά θα έβλεπαν τις «γυναίκες», είδαν κοριτσάκια και αγοράκια μέχρι έντεκα χρονών δεμένα...
Για να μη σας κρατάω σε αγωνία, όλος ο φάκελος εκείνος με τις καταγγελίες παραδόθηκε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Ο Μανώλης Σφακιανάκης, διοικητής τότε του ηλεκτρονικού εγκλήματος, ξεπάστρεψε με την ομάδα του ένα ολόκληρο κύκλωμα και μερικούς μήνες αργότερα ο υπουργός Δικαιοσύνης άλλαξε τον νόμο για την κακοποίηση παιδιού από πλημμέλημα σε κακούργημα.

Παραθέτω ενδεικτικά πως μόλις το 2008 γίνεται αλλαγή νομοθεσίας. Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Βήμα:

«Oι πρόσφατες αποκαλύψεις για το εκτεταμένο δίκτυο παιδοφίλων, οι οποίοι επικοινωνούσαν μέσω του Ιnternet και αντάλλασσαν ανατριχιαστικές φωτογραφίες, μαζί με τα αντανακλαστικά της κοινωνίας ενεργοποίησε και τον νόμο. Το “ψάρεμα” ανηλίκων από παιδόφιλους (ή όπως έχει επικρατήσει διεθνώς “grooming”), μέσω Διαδικτύου ή κινητού τηλεφώνου με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση, κακοποίηση, πορνογραφία, αποτελεί πλέον ποινικό αδίκημα, ενώ η ασέλγεια σε βάρος ανηλίκου μετατρέπεται σε κακούργημα.

«Παράλληλα, σύμφωνα με το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης, το οποίο προχθές (Τετάρτη) εγκρίθηκε και από την Κυβερνητική Επιτροπή, τα στοιχεία της ταυτότητας και το γενετικό προφίλ (DΝΑ) των αμετάκλητα καταδικασθέντων για ασέλγεια, σεξουαλική εκμετάλλευση και κακοποίηση ανηλίκων, θα φυλάσσονται σε ειδικό αρχείο στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Υπηρεσιών. Στον καταδικασθέντα για τα αδικήματα αυτά θα απαγορεύεται η άσκηση επαγγέλματος που συνεπάγεται επαφή με τα παιδιά.»

Μετά τη μετατροπή της σε κακούργημα, η ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων θα τιμωρείται με κάθειρξη τουλάχιστον 10 ετών, ενώ φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών θα επιβάλλεται σε όποιον ενήλικο ή προσποιούμενο τον ενήλικο επιχειρεί να αποκτήσει γνωριμία ή κάνει ασελγείς προτάσεις και χειρονομίες σε ανήλικο μέσω Ιnternet και κινητού ή σταθερού τηλεφώνου. Ακόμη στα 15 χρόνια, από τα 10 έτη σήμερα, αυξάνεται το ηλικιακό όριο μέχρι το οποίο μπορεί να θεωρηθεί από τα δικαστήρια θύμα του αδικήματος της πορνογραφίας ένα παιδί. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, ο προσδιορισμός των δικών σε πρώτο βαθμό για τα σεξουαλικά αδικήματα σε βάρος ανηλίκων θα γίνεται εντός έξι μηνών, και ο προσδιορισμός σε δεύτερο βαθμό εντός τεσσάρων μηνών από την ημέρα άσκησης της έφεσης.

Με το νομοσχέδιο προβλέπεται επίσης:

• * Παροχή προστασίας στους μάρτυρες και στους συγγενείς των ανηλίκων θυμάτων, με σκοπό την αποφυγή εκφοβισμού ή εκδίκησης.
• * Δημιουργία Κέντρου συγκέντρωσης δεδομένων και πληροφοριών για την παρακολούθηση και αξιολόγηση της γενετήσιας εκμετάλλευσης και κακοποίησης των παιδιών.
• * Δημιουργία γραμμής άμεσης βοήθειας μέσω τηλεφώνου και Ιnternet (helplines).
• * Παροχή ψυχολογικής υποστήριξης στα θύματα και στους συγγενείς των θυμάτων.
• * Εισαγωγή ειδικών προγραμμάτων ενημέρωσης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μόλις το 2008 η «πολιτισμένη κοινωνία» αποφάσισε την κακοποίηση ανηλίκων να τη δικάζει όχι ως πλημμέλημα αλλά ως κακούργημα.

Η κλοπή, δηλαδή, και η κακοποίηση παιδιού αντιμετωπίζονταν με την ίδια βαρύτητα ως παραβατικές συμπεριφορές μέχρι το 2008.
Βίαιες και φρικαλέες συνήθειες υπάρχουν ακόμη, και αναφέρομαι στην κλειτοριδεκτομή, τον λιθοβολισμό των γυναικών με την υποψία τής μη υπακοής στον άντρα, η αναγκαστική κάλυψη του προσώπου με μπούρκα, τακτικές «αγαπημένες» στο Ισλάμ, όπως το κόψιμο του χεριού σε όσους συλλαμβάνονται για κλοπή. Τι αλλαγή πρέπει να υπάρξει, για να σταματήσουν οι αιμομιξίες στην «πολιτισμένη Δύση», ο σφαγιασμός χωρίς λόγο χιλιάδων ζώων, το κυνήγι σε μια εποχή που δεν είμαστε όλοι παίκτες στο «Survivor», η κακοποίηση των παιδιών μέχρι θανάτου από τους χριστιανούς γονείς τους, οι εκτελέσεις ζώων και το κρέμασμά τους από τα τσιγκέλια με selfie που ακολουθεί σ’ ένδειξη θριάμβου;

Για να μην το ζαλίζω. Για μένα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που αγαπήθηκαν και εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν. Όταν ένα πλάσμα έχει μεγαλώσει με κανίβαλους, κανίβαλος θα γίνει... Αυτός που μακελεύει το αθώο πλάσμα, έχει κακοποιηθεί από κάποιον «υπεράνω υποψίας» τύπο. Αυτός που ξεσκίζει τη σάρκα του μοσχαριού, άνετα στην ανάγκη επιβίωσης σκοτώνει σκύλο ή γάτα για να φάει. Το πώς θα αποτρέψουμε την αναπαραγωγή μας σαν κτηνάκια, έχει να κάνει με το να ξεκινήσουμε να μάθουμε ν’ αγαπάμε. Αυτό είναι τόσο δύσκολο να το πετύχουμε, όσο και ν’ απαντήσουμε με ασφάλεια αν υπάρχει Θεός.