Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ

Πριν από τις εκλογές του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας πιο προσγειωμένος, πιο αγχωμένος και πιο συζητήσιμος πολιτικός άνδρας, που προσπαθούσε να αποδείξει πως μπορεί να τα καταφέρει απέναντι στον πιο ετοιμόλογο, τότε πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα. Δεν διέθετε τη ρητορική ικανότητα του πατέρα του, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αλλά ούτε και το δηκτικό χιούμορ του. Κληρονόμησε, όμως, τη στοχοπροσήλωσή του.

Οι ευρωεκλογές τον έφεραν στο κατώφλι της εξουσίας. Και στις εθνικές εκλογές τα πήγε καλύτερα απ’ όσο θα πίστευε ακόμη και ο ίδιος. Έδωσε αμέσως το στίγμα του, πως από εδώ και πέρα οι υπουργοί, αν δεν είναι καλοί μαθητές «θα παίρνουν πόδι», έδωσε φακέλους, μοίρασε οφίτσια. Το πρώτο τρίμηνο ακολουθούσε ήπιες τακτικές αλλά με εμμονή στο πανεπιστημιακό άσυλο και το δόγμα «νόμος και τάξη» να ξεδιπλώνεται σε περιορισμένη κλίμακα στα Εξάρχεια.

Μέχρις ότου ξεκίνησε η συζήτηση για τον πρώτο προϋπολογισμό. Η γλώσσα του σώματος του Κυριάκου Μητσοτάκη άλλαξε. Εκεί για πρώτη φορά φάνηκε ότι αισθανόταν πιο δυνατός στην καρέκλα του πρωθυπουργού. Το πολιτικό ίματζ του ενισχύθηκε στον χώρο της βαθιάς δεξιάς παράταξης με τη στάση με τον φράχτη στον Έβρο και τη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών.

Σε κάθε πρωθυπουργό, όμως, θα τύχουν μία ή και περισσότερες «στραβές» κατά τη διάρκεια της θητείας του. Στον Κυριάκο Μητσοτάκη έλαχε η περίοδος που άνοιξε η όρεξη Ερντογάν και η πανδημία. Ταυτόχρονα, μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, τα έσοδα άρχισαν να παίρνουν την κατιούσα. Επιπλέον, όποιος ήξερε τι συνέβαινε από τα μέσα στον χώρο της Υγείας, όταν έγινε το πρώτο lockdown, ίσως και να σκιαζόταν από την έλλειψη προετοιμασίας. Το λουκέτο ήταν όντως η μόνη ορθή απόφαση για να μην πάθουμε ό,τι κι οι γείτονες Ιταλοί. Όμως δεν έφτανε…

Η αυτοπεποίθηση από την επιτυχία του πρώτου lockdown

Στη Βουλή, το κεφάλι του Κυριάκου Μητσοτάκη με τα την επιτυχία του πρώτου lockdown σηκώθηκε προς τα πάνω, όπως κι οι ώμοι και το πηγούνι. Στα ξένα μέσα ενημέρωσης άρχισαν τα κολακευτικά λόγια και κάποιοι στην Ελλάδα άρχισαν να τον βλέπουν ως «νέο Λουδοβίκο», αντί για νέο «Μωυσή».

Ξέχασαν πως το σύστημα Υγείας το είχαν ξεχαρβαλώσει νεοδημοκρατικές κυβερνήσεις, ξέχασαν πως ο αντιπρόεδρός της ΝΔ ήθελε να κάνει απολύσεις γιατρών, δεν αντιλήφθηκαν πως η πανδημία δεν θα τελειώσει σε μία μέρα. Κι εκεί κάπου ήρθε η πρώτη πολιτική πεπονόφλουδα. Παρά τις αλλεπάλληλες πράξεις νομοθετικού περιεχόμενου για την πανδημία το υπουργείο Υγείας κοιμήθηκε ύπνο βαρύ. Οι φιλελεύθερες απόψεις περί κράτους έγιναν αυταρχικές. Προέκυψε «κράτος-πατερούλης» σε οριακό σημείο για τη δημοκρατία, με τον έλεγχο των πάντων με μηνύματα, ώρες εισόδου κι εξόδου.

Η αλλαγή του κ. Μητσοτάκη ήταν πλέον εμφανής. Το υποτιμητικό ύφος προς τους πολιτικούς αντιπάλους, κυρίως προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη, το πέταγμα της φράντζας, το κοίταγμα αφ’ υψηλού, το σούφρωμα των φρυδιών, το σήκωμα του πηγουνιού δήλωναν απόσταση. Μετά την εκτός τόπου και χρόνου επίσκεψη για τσουρέκι στη Θεσσαλονίκη, η «ανέμελη» επίσκεψή του στην Πάρνηθα επανήλθε στο πιο ήπιο προφίλ. Η Ντόρα Μπακογιάννη έσπευσε να κατηγορήσει άλλους, γιατί δεν προστάτευσαν τον πρωθυπουργό από το γλέντι στην Ικαρία. Αν δεν μπορεί ο ίδιος ν’ αντιληφθεί, πόσο ολέθρια ήταν εκείνη η εικόνα, όταν εκατομμύρια Έλληνες δεν μπορούν να μετακινηθούν για το παραμικρό, έπρεπε να το κάνει κάποιος άλλος;

Παρ’ όλα αυτά, η πολιτική ειρωνεία προς τον Αλέξη Τσίπρα και τον Γιάνη Βαρουφάκη εξακολούθησε να περισσεύει. Ίσως η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ήταν, όταν ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε υπερήφανος για το γεγονός ότι τελείωσε τις σπουδές του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον χλεύασε στη Βουλή για το πώς ξέρει πόσοι μαθητές θα μείνουν έξω από τα Πανεπιστήμια με τη βάση τού 10;

Πρωθυπουργικά νεύρα ακόμη και για τη Φώφη Γεννηματά

Η παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, προκειμένου να απαντήσει στη Φώφη Γεννηματά στις 2 Απρίλη, ήταν μία «πρόβα νυφικού», που δεν θα γίνει. Για πρώτη φορά η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ μίλησε για «μπίζνες Μαξίμου ΑΕ». Κι ο πρωθυπουργός, που της είχε δώσει πολλές φορές το χέρι να πάνε μαζί στην «εκκλησία» της πολιτικής σκηνής βρέθηκε με την ανθοδέσμη στο χέρι. Ο κ. Μητσοτάκης καταλόγισε έλλειψη ευγένειας στην Γεννηματά γιατί ήταν μακριά από την αίθουσα την ώρα, που μιλούσε εκείνος. Την κάλεσε, δε, να καταθέσει στοιχεία για το τι ακριβώς εννοούσε με την αναφορά σε «Μαξίμου ΑΕ».

Η αμηχανία του ήταν ακόμη πιο εμφανής, όταν διερωτήθηκε, γιατί δεν είναι στη Βουλή ο συντοπίτης του, Παύλος Πολάκης, ωσάν να αναζητούσε στο πρόσωπό του, τον αποδιοπομπαίο τράγο. Αλλά ακόμη περισσότερο, όταν ζήτησε «εδώ και τώρα» να εγκρίνουν οι πολιτικοί αρχηγοί τα μέτρα για το άνοιγμα των καταστημάτων, ενώ όλο αυτό το διάστημα τις προτάσεις τους τις είχε πετάξει ο ίδιος στον κάλαθο των πολιτικών απορριμμάτων.

Αν το ύφος της εξουσίας λέει κάτι, ναι, ο πρωθυπουργός έζησε στη Βουλή την πρώτη δύσκολη (πολιτική) προσγείωση. Και στην πολιτική, η πιο αληθινή γλώσσα, είναι αυτή του σώματος. Γιατί πάντα βοηθά το επικοινωνιακό επιτελείο αλλά δεν μπορεί να καταφέρει να τη γράψει ούτε ο καλύτερος γλωσσοπλάστης-λογογράφος…