Η ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ

Το νέο κτηριακό συγκρότημα της Εθνικής Πινακοθήκης είναι σχεδόν έτοιμο με τις εργασίες στο χώρο να είναι λίγο πριν την ολοκλήρωση, ενώ έχει ξεκινήσει και το στήσιμο της Έκθεσης των Συλλόγων. Όσα προβλήματα προέκυψαν κατά τη διάρκεια των εργασιών λύθηκαν άμεσα λόγω της στενής συνεργασίας των εμπλεκόμενων φορέων με την πινακοθήκη να είναι έτοιμη να υποδεχθεί τους επίσημους στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση.

Σε ανακοίνωσή του, το Υπουργείο Πολιτισμού αναφέρει ότι «η αγαστή και δημιουργική συνεργασία όλων των εμπλεκομένων φορέων έχει ως αποτέλεσμα την άμεση και επί τόπου επίλυση των προβλημάτων που ανακύπτουν, ακριβώς μία εβδομάδα πριν την επίσκεψη των επισήμων, που θα έρθουν στην Ελλάδα τιμώντας τα 200 χρόνια, από την Ελληνική Επανάσταση».

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, η οποία το τελευταίο διάστημα βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής ατιπαράθεσης και δέχθηκε τα πυρά της αντιπολίτευσης για την υπόθεση Λιγνάδη επιχειρεί να κερδίσει χαμένο έδαφος. Σχετικά με τις εργασίες στην Εθνική Πινακοθήκη, η Υπουργός πολιτισμού επισήμανε ότι πρόκειται για «ένα σύνθετο και δύσκολο έργο, ένα έργο Πολιτισμού με μεγάλη προστιθέμενη αξία για την Αθήνα, το οποίο ξεκινήσαμε όλοι μαζί το 2011, με την ένταξή του στο ΠΕΠ Αττικής -ΕΣΠΑ 2007-2013, το οποίο οδεύει στο τέλος του. Η Εθνική Πινακοθήκη, στις 24 Μαρτίου 2021, συμβολικά θα υποδεχθεί τους ξένους ηγέτες που θα τιμήσουν με την παρουσία τους την χώρα μας στην διακοσιοστή επέτειο της Επανάστασης του 1821.

Τα εγκαίνια της ανακαινισμένης Εθνικής Πινακοθήκης, γεγονός που τοποθετεί την Αθήνα στον αστερισμό των πρωτευουσών που φιλοξενούν μεγάλα μουσεία Τέχνης, και η απόδοσή της στο ελληνικό και το διεθνές φιλότεχνο κοινό, θα πραγματοποιηθούν μόλις το επιτρέψουν οι υγειονομικές συνθήκες. Ευχαριστώ όλους όσους τις τελευταίες εβδομάδες εργάζονται για την ολοκλήρωση του έργου της Εθνικής Πινακοθήκης χωρίς να υπολογίζουν χρόνο και κόπο».

To έργο κόστισε 60 εκατομμύρια

Το αρχικό κόστος του ήταν 45 εκατ. ευρώ, από τα οποία τα 32 εκατ. είχαν εξασφαλιστεί από το ΕΣΠΑ (στο οποίο είχε ενταχθεί από το 2011). Ωστόσο, το τελικό ποσό της συνολικής χρηματοδότησης ανήλθε στα περίπου €60.000.000, από τα οποία τα 17 εκατ. προήλθαν από χορηγίες – τα 13 εκατ. από το Ίδρυμα Σταύρος Σ. Νιάρχος. Τα υπόλοιπα 43 εκάτ. προέρχονται από το Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αττικής και εθνικούς πόρους του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Το έργο καθυστέρησε, από το 2013.

Η Εθνική Πινακοθήκη δημιουργήθηκε με νόμο στις 10 Απριλίου 1900 με πρώτο έφορο τον ζωγράφο Γεώργιο Ιακωβίδη. Στη συνέχεια, τη θέση του πήρε ο λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου και το 1949 ο βυζαντινολόγος και τεχνοκρίτης Μαρίνος Καλλιγάς. Μάλιστα, ο τελευταίος συγχώνευσε, με νόμο, την Εθνική Πινακοθήκη με το κληροδότημα του νομικού και συλλέκτη Αλεξάνδρου Σούτζου.

Η επέκταση του κτιρίου της «Νέας», επί της ουσίας, Εθνικής Πινακοθήκης έχει αρκετές γυάλινες επιφάνειες, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής της έχει ήδη ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμο στους πολίτες. Έργα των μεγάλων Ελλήνων ζωγράφων, όπως του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, έργα ευρωπαϊκής τέχνης από τους Λορέντζο Βενετσιάνο, Γιάκομπ Γιόρντενς, Λούκα Τζορντάνο, Τζοβάννι Μπατίστα Τιέπολο, Ευγένιο Ντελακρουά είναι διαθέσιμα στο κοινό.

Η διευθύντρια Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα ανέφερε τα εξής: «Μάς επιτρέπουν να βάλουμε και σχέδια και χαρακτικά, ώστε να έχουμε μια συγχρονική εικόνα τού τι γίνεται και σε άλλες μορφές τέχνης. Επίσης, πρώτη φορά στο υπόγειο, στην αίθουσα των περιοδικών εκθέσεων, πλάι στα δυτικοευρωπαϊκά έργα της συλλογής θα εκτεθούν για πρώτη φορά τα περίφημα χαρακτικά που έχουμε, του Γκόγια, του Ρέμπραντ, του Ντίρερ».

Αξίζει να σημειωθεί ότι τους επισκέπτες υποδέχεται η μνημειακού μεγέθους ζωγραφική, πολύπτυχη, σύνθεση του Παναγιώτη Τέτση «Λαϊκή Αγορά», στην αίθουσα υποδοχής «Τέτσης», εμβαδού 910 τ.μ. Εκεί όπου βρίσκεται και κέντρο ψηφιακής πληροφόρησης.

Οι ελληνικοί θησαυροί της Πινακοθήκης:

-«Η συναυλία των Αγγέλων (1608-1614), «Η ταφή του Χριστού» (1568-1570), «Αγιος Πέτρος» (1600-1607) του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (1541 – 1614) ή Ελ Γκρέκο.

-«Η προσκύνηση των ποιμένων» (τέλη 17ου αιώνα) του Στέφανου Τζαγκαρόλα.

-«Το “γενέσιον” της Θεοτόκου» (1753-1754) του Νικολάου Δοξαρά.

-«Κοπέλα στο παράθυρο» (1877) του Κεφαλλονίτη Γεωργίου Αβλιχου.

-«Πρωτομαγιά στην Κέρκυρα» (1875-1880) του Χαράλαμπου Παχή.

-Βρυζάκης Θεόδωρος (1814 ή 1819 – 1878) Η Ελλάς ευγνωμονούσα» (1858), «Η υποδοχή του Λόρδου Βύρωνα στο Μεσολόγγι» (1861) και «Ο αποχαιρετισμός στο Σούνιο» (1863) του Θεόδωρου Βρυζάκη.

-«Η Ακρόπολη» (1860) και «Η πύλη των Λεόντων πριν από τις ανασκαφές» (1882) του Vicenzo Lanza ή Βικέντιου Λάντσα.

-«Εξω από το λιμάνι» (1872) και «Πριν από την καταιγίδα» (1883-1885) του Κωνσταντίνου Βολανάκη.

-«Γιάντες» (1878), «Εαρινή Συμφωνία» (1886) και «Μετά την καταστροφή των Ψαρών» (1896-1898) του Νικολάου Γύζη.

-«Τα πρώτα βήματα» (1892), «Η αγαπημένη της γιαγιάς» (1893) και «Παιδική Συναυλία» ή «Κοντσέρτο» (1900) του Γεωργίου Ιακωβίδη.

-«Επιστροφή από το πανηγύρι» (1865-1872), «Γαλατάς σε ώρα ανάπαυσης» (1895) και «Το ψάθινο καπέλο» (1925) του Νικηφόρου Λύτρα.

-Πρώιμο «Γυμνό» (1877) του Πολυχρόνη Λεμπέση.

-«Μυστράς» (πριν το 1931) του Παύλου Καλλιγά.

-«Εμπρός στο τζάκι», γυμνό του 1910 – 1912 από τη Σοφία Λασκαρίδου.

-«Το λιμάνι της Καλαμάτας» (1911), «Μάχη του Ηρακλή με τις Αμαζόνες» (1921 – 1927) και ο κυκλικός, μνημειακός, «Ο Χριστός» (π. 1900) του Κωνσταντίνου Παρθένη.

-«Μέθανα» (1918-1920), από τον μοντερνιστή Κωνσταντίνο Μαλέα.

-«Η ωραία Αδριάνα των Αθηνών» (1930) του Θεόφιλου (Χατζημιχαήλ).

-«Ψάρι που τρυπά άλογο και γυναικεία μορφή πάνω σε βράχο» (1935) του Γεωργίου Γουναρόπουλου.

-«Ο ζωγράφος με τον Νίκο Νικολάου» (1937), ο αφαιρετικός «Διάλογος» (1974) και οι Επιτύμβιες Συνθέσεις του Γιάννη Μόραλη. «Ο κυνηγός» (1924) του Δημητρίου Γαλάνη.

-«Γλέντι στο ακρογιάλι» (1931), «Ουσία και σκιά» (1938) και το πολύχρωμο «Αθηναϊκό μπαλκόνι» (1955) του Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα.

-«Χορεύτριες» (1936) και εξπρεσιονισμός από το Γιώργο Μπουζιάνη.

-«Νταντάδες στον Βασιλικό κήπο» (1935 – 1940) του Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη.

-«Ναύτης» (1938) του Γιάννη Τσαρούχη.

-«Σύνθεση» με τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη (1975).

-«Χώρος ενός επιπέδου. Αναφορά στον ντε Κίρικο II» (1978) της Όπυς Ζούνη.