H καταραμένη σπάνια ράτσα των Ελλήνων

Τελικά όλα βρίσκονται στο… DNA μας! Σε αυτό το «κωλο-γονίδιο», που λέει και ένας φίλος…

Μας λατρεύω και μας σιχαίνομαι… Όπως το διαβάζεις το αισθάνομαι. Για να αντρειώσει η σχέση μας στον χρόνο, θέλω να σ’ τα γράψω όπως τα αισθάνομαι, γιατί εσύ εκεί ο «ανώνυμος» είσαι για μένα ο «άλλος μου εαυτός».

Τις περισσότερες φορές, σαν τους πιο καταραμένους ρομαντικούς, συστήνομαι όπου και αν στον κόσμο γυρίζω ως Ελληνίδα… Όταν το λέω, επιμένοντας (γιατί για κάθε «ξένο», που τον παρασύρει η εξωτερική εμφάνιση, μου χαρίζει δανεικές εθνικότητες όπως Σουηδέζα, Ιταλίδα, Γερμανίδα…), ψηλώνω από περηφάνια… για λίγο.
Βλέπω την έκπληξη στα μάτια του «άλλου», γιατί έχει ακούσματα για την Ελλάδα μου. Θα μου ψιθυρίσει κάτι για τα νησιά, την θάλασσα, την Μύκονο, τον Αριστοτέλη, τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, την Κρήτη… Θα κοιτάξει αυτός ο «άλλος», ο «βάρβαρος», ο αλλόθρησκος, ο ξένος… να διορθώσει την λάθος εκτίμηση καταγωγής και ν’ αναφερθεί στις Ελληνίδες θεές της μυθολογίας, ή στις αναμνήσεις από το ελληνικό μέλι που ένας, κάποιος φίλος του κάποτε, του πήγε δώρο. Και μετά;

Μετά, την πατάω σαν την καψούρα γκόμενα που περιμένει ένα «new message» από τον άντρα που «του τα έδωσε όλα και έμεινε στον άσσο…». Όσοι και όσες ερωτεύτηκαν με πάθος, όσοι και όσες νιώσανε την μέθεξη του να γίνεσαι ένα με το άλλο σώμα… θα καταλάβουν. Μόνο αυτοί που παθιάστηκαν, που πέρασαν το τελετουργικό της ερωτικής μέθεξης, που πίστεψαν, που άλλαξαν πέτσα για το άλλο κορμί και που αποβλήθηκαν μια μέρα ή νύχτα, σαν τα χριστουγεννιάτικα δέντρα που βλέπουμε στους λασπωμένους δρόμους την επαύριον των Φώτων… Αυτοί θέλω να διαβάσουν από εδώ και κάτω. Οι υπόλοιποι δεν νομίζω ν’ αντιληφθούν.

Εγώ, τώρα που με διαβάζεις, ίδιο χριστουγεννιάτικο δέντρο νιώθω, με την κορυφή μου να είναι στο λούκι δίπλα στον υπόνομο, την ξύλινη βάση να κοιτάζει τα καλώδια της ΔΕΗ, και τα περαστικά σκυλιά να κατουράνε, μια «χρυσή βροχούλα» που ξεχάστηκε σαν απολειφάδι μιας στοργής που ένιωσα κάποτε, την πάτησα με την Ελλάδα άγρια.

Παραμυθιάστηκα, ρε φίλε, και λάτρεψα αυτό το καταραμένο γούπατο. Με ξελόγιασαν άλλες υποψήφιες πατρίδες κάποτε. Το Παρίσι με γυρόφερνε χρόνια, η Τοσκάνη αργότερα, το Μόναχο και το Βερολίνο… Εγώ καψούρα, ρε φίλε, με την Αθήνα μου, την γειτονιά μου, τις Κυκλάδες μου… Ήθελα, θέλω, και έψαχνα χιλιάδες λόγους και τρόπους να πιστέψω στην «Μεγάλη Ελλάδα». Ήθελα και θέλω να το κάναμε οι Έλληνες όπως (μου το είπε ο παπάς στον Καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας στο Los Angeles)… όπως οι Εβραίοι. Τι κάνανε; Βρήκαν μια λωρίδα ερήμου και την φτιάξανε κράτος. Τους διώχνανε, τους κυνηγούσανε, τους αφάνιζαν, και αυτοί εκεί! Να φτιάξουν βαριά βιομηχανία, να υποστηριχτούν, να τρομάξουν την ανθρωπότητα για το πόσο αλληλοβοηθιούνται, για το πόσο επιμένουν στο «μαζί» και για «πάντα».

Σε αυτό το καταραμένο γούπατο επένδυσα σαν την πιο «καμένη γκόμενα» και ανέχτηκα ακόμη και τον εξευτελισμό τού αγιάτρευτα ερωτευμένου. Το ίδιο που έπαθες και εσύ που διαβάζεις, δηλαδή. Θα μου πεις: «Μιλάς εσύ;» Έχεις τα δίκια σου. Εδώ δεν σεβαστήκαμε τίποτα και κανέναν.

Πόσοι Έλληνες δεν έχυσαν αίμα για τον τόπο, δεν στήριξαν, δεν διακρίθηκαν, δεν αντιμετώπισαν θεριά ανήμερα, πιστεύοντας ότι «κάτι κάπου κάποτε μπορεί ν’ αλλάξει». Δεν αλλάζει, μάτια μου γλυκά. Το έγραψε και ο Σολωμός: «Η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή…»
Ο διχασμός, η μνησικακία, ο φθόνος, το μίσος είναι το «δωράκι» για καθέναν και καθεμία που κάνουν κάτι το πιο διαφορετικό, και δέχονται εξευτελισμούς, επιμένοντας Ελληνικά!

Είναι η κατάρα του τόπου αυτού να κάνει τελικά να μισιέται και να διαπομπεύεται η εξυπνάδα, η ομορφιά και η επιτυχία… Αυτοί είναι οι καταραμένοι που πρέπει να εξοντωθούν. Δεν είναι ούτε οι «Αλβανοί, ούτε οι Βούλγαροι, ούτε οι Πειρατές, ούτε οι Τούρκοι, ούτε οι τσιγγάνοι, ούτε οι Γερμανοί».
Στην γη αυτή που αγαπάμε να μισούμε αν κάποιος/κάποια συγκεντρώνει τα τρία σημάδια του «κακού»: εξυπνάδα, ομορφιά και επιτυχία, γίνεται ύποπτος/η εσχάτης προδοσίας.

«Αν πολιτευθώ πονηρά θα με σιχαθούν οι θεοί, αν πολιτευθώ χρηστά θα με σιχαθούν οι πολίτες»

Ας πέρασαν αιώνες από τότε που το ξεστόμισε… Δεν θα «βγούμε στις αγορές», και ας λένε… Γιατί; Γιατί μισούμε τον γείτονα που έχει καλύτερο ποδήλατο από το δικό μας, που έχει καλύτερες τριανταφυλλιές από τις δικές μας, που αν και χώρισε ξαναγαπήθηκε και τολμάει να περπατάει χέρι-χέρι στην γειτονιά, που μπορεί και κάνει έρωτα, που έχει «καλά παιδιά και σεβαστικά», που το χωράφι του δεν πλημμυρίζει από το ποτάμι, που πήρε καινούργιο τρακτέρ, που είχε χρήματα και αγόρασε φουσκωτό, που αν και τον χτύπησε αυτοκίνητο δεν… έμεινε στο αναπηρικό καροτσάκι και ξανάπαιξε μπάσκετ στο γήπεδο της γειτονιάς.

Και αν νομίζεις ότι η «διαφορά της ώρας» με πείραξε, σου θυμίζω κάτι γνωστούς μας. Σωκράτης: Καταδικάστηκε σε θάνατο με κώνειο γιατί, λέει, διέφθειρε τους νέους. Πυθαγόρας: Πέθανε κυνηγημένος από τους Κροτωνιάτες στο Μεταπόντιο από ασιτία (ή δολοφονημένος μαζί με τους Πυθαγόρειους μαθητές του). Αίσωπος: Τον δολοφόνησαν οι ιερείς στους Δελφούς γκρεμίζοντάς τον επειδή τους έβγαλε τα άπλυτα στην φόρα. Πλάτωνας: Πουλήθηκε ως δούλος από τον Διόνυσο τον Συρακούσιο μέσω του πρεσβευτή της Σπάρτης στην Αίγινα. Ισοκράτης: Οδηγήθηκε στην αυτοκτονία, λόγω υπερβολικής δημοκρατίας! Δημοσθένης: Το ίδιο! Παλαμήδης: Συκοφαντήθηκε από τον Οδυσσέα και εκτελέστηκε! Ησίοδος: Του υφάρπαξαν όλη την πατρική του περιουσία. Πρωταγόρας: Του έκαψαν τα βιβλία, καθώς τον κατηγόρησαν ως άθεο. Για να γλιτώσει επιβιβάστηκε σε ένα πλοίο, το οποίο βούλιαξε και πνίγηκε. Ο ποιητής Αλκαίος εξορίστηκε. Ο Ανάξαρχος, επειδή απηχούσε τις ιδέες του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα, διατάχθηκε να του κόψουν την γλώσσα για να μην μπορεί να μιλάει. Τότε εκείνος δάγκωσε μόνος του την γλώσσα του και την πέταξε στους τυράννους του. Και πέθανε. Ηρόδοτος: Ο πατέρας της Ιστορίας πήγαινε από εξορία σε εξορία, έως τον θάνατό του. Διογένης ο κυνικός: Ναι, ναι, αυτός ο πρώιμος αναρχικός που αψήφησε τον Μ. Αλέξανδρο, τον πήγαν σε σκλαβοπάζαρο της Κρήτης. Τι απέγινε είναι άγνωστο, αν και οι πληροφορίες αναφέρουν ότι πέθανε σε βαθιά γεράματα στην Κόρινθο. Φειδίας: Κατηγορήθηκε για την κλοπή χρυσού από το άγαλμα της Αθηνάς στον Παρθενώνα. Εκείνος όμως, έχοντας προνοήσει, είχε κατασκευάσει πτυσσόμενο το ένδυμα της Αθηνάς και αποκάλυψε την συκοφαντία. Τι και αν την απέδειξε; Καταδικάστηκε για… αλαζονεία. Ασπασία: Να και μια γυναίκα, και τι γυναίκα! Η μορφωμένη σύντροφος του Περικλή δικάστηκε διότι, αν και δεν ήταν παντρεμένη με τον μέγα Αθηναίο στρατηγό, μάζευε στο σπίτι της νεαρά κορίτσια και τα νουθετούσε προς την δημοκρατία.

Δεν περνάω στους προβυζαντινούς χρόνους, δεν πιάνω τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης, δεν αγγίζω τους ήρωες του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ξέρω ότι τους ήρωες-ανάπηρους τους «βγάζουμε» μια ή δυο φορές τον χρόνο στην «γύρα», ξέρεις γιατί, ρε φίλε. Για να καταλάβουν, έτσι νομίζω πια, ότι η χώρα δεν φταίει σε τίποτα. Το γονίδιο του φθόνου και του μίσους για το ωραίο και τ’ αγαθό φταίει. Τιμάμε μόνο όσους επιβιώνουν ακρωτηριασμένοι. Αυτούς θεωρούμε μόνο ήρωες. Ένας για να εκτιμηθεί, πρέπει να έχει υποστεί μη αναστρέψιμη βλάβη… Τέτοια σκατοψυχιά δείχνουμε.

Ξέρεις, τελικά, πότε θα γίνουμε «μεγάλη Ελλάδα και θα βγούμε στις αγορές»; ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΓΕΙΤΟΝΑ… Όταν δεχθούμε ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι και μάνα και όμορφη και έξυπνη και επιστημόνισσα, χωρίς να την μαρκάρουμε σαν πουτάνα, όταν ο Γιώργος Παπανικολάου δεν θα εξοστρακιζόταν σαν γραφικός ημίτρελος επιστήμονας, όταν ίσως κάπου κάποτε αρχίζουμε να πιάνουμε το παιδί από το χέρι για να του δείξουμε πως ο γείτονας κατάφερε να διατηρεί τον κήπο όμορφο, ξοδεύοντας λίγα και ρίχνοντας μεράκι και δουλειά, όταν, επειδή δεν αγαπηθήκαμε, δεν πετάμε φόλες στους κήπους της γειτονιάς για να δούμε τα κουφάρια των σκύλων γεμάτα αφρούς...

Ξέρεις πόσο δύσκολα είναι όλα αυτά για να τ’ αλλάξουμε, καρδιά μου; Τόσο που, αν θες να σωθείς από το πάθος σου να επιμένεις ελληνικά, θα πρέπει να μπεις σε πρόγραμμα ξηρής απεξάρτησης.