«Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ»

Βρεθήκαμε πριν πολλά χρόνια στην πόλη της, τη Θεσσαλονίκη, και συστηθήκαμε με δυνατές ματιές. Από τότε δεν χαθήκαμε στιγμή. Έχει έλθει στην εκπομπή να ζήσει μαζί μου στα παρασκήνια, έχουμε βγει βράδυ, έχουμε πιει το ποτάκι μας, το καφεδάκι μας...
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά της συνάντησής μας σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης, που την έφερε η μανούλα της και ήπιαμε ένα καφεδάκι στα πεταχτά. Έχουμε μοιραστεί πολλές αλήθειες στις συναντήσεις μας. Της ζήτησα να συστηθεί και σ’ εσάς και να σας δείξει τη δική της διαδρομή ζωής. Να φωτίσει τις ζωές μας με τα δικά της φώτα.
«Η διαδρομή της ζωής μου», μου είπε κάποια στιγμή, «δεν ήταν εύκολη».
Γεννήθηκε με κάποιο πρόβλημα που της κατέστρεψε την κίνηση των κάτω άκρων. Οι γονείς της τη βοήθησαν με κινησιοθεραπεία, με θεραπευτικά προγράμματα στη Βουλγαρία. «Παλεύουμε για να τα καταφέρεις, να κάνεις όσα περισσότερα πράγματα μπορείς μόνη σου, όμως πρέπει να αγωνιστείς κι εσύ. Έτσι είναι η κατάσταση και δεν αλλάζει», της έλεγαν, μη αποκρύβοντάς την την τραγική αλήθεια που την περίμενε στη συνέχεια.
Τα χρόνια περνούσαν, και σιγά-σιγά άρχισε να αποδέχεται το πρόβλημα της αναπηρίας της. «Εντάξει, δεν περπατάω, ε, και… κι ο άλλος είναι πιο κοντός, ο άλλος είναι πιο παχουλός, κι όμως και αυτούς πρέπει να τους αγαπάμε, έτσι ήθελε να είναι ο Θεός».
Έφτασε στην εφηβεία, διαδρομή δεύτερη και η δυσκολότερη.
«Στην εφηβεία ήλθανε τα δύσκολα. Η ανεμελιά τελείωσε και αρχίζεις να συνειδητοποιείς σιγά-σιγά πως έχεις να αντιμετωπίσεις τη γυναικεία σου φύση και να διεκδικήσεις μια θέση στον έρωτα», μου είπε.
Παιδικές φιλίες. Κάποιες κράτησαν, κάποιες άλλες όχι. Και κάπου εκεί στα 16, έχασε τον πατέρα της. «Αναγκάστηκα να ενηλικιωθώ απότομα, να καταλάβω πως τίποτα δεν είναι δεδομένο, να πάρω ακόμα ένα σκληρό μάθημα πως πρέπει να παλέψω για να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια. Του το οφείλω», ψιθύρισε με το βλέμμα της βουρκωμένο.
Και το έριξε στο διάβασμα. Ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγει από τον πόνο.
Δύσκολες καταστάσεις για να διαχειριστείς στα 16 σου. Η ξεγνοιασιά είχε πάει περίπατο.
Και τελειώνοντας το Νυχτερινό Λύκειο, αποφάσισε να παρακολουθήσει μαθήματα δημοσιογραφίας.
«Στην αρχή, όλα ήταν όμορφα και όλοι με είχαν αποδεχτεί με χαρά, μέχρι που μοιράστηκα τα όνειρά μου παρουσία του καθηγητή στο μάθημα και κάποιοι άρχισαν να με χλευάζουν ανοιχτά και έκαναν σχόλια προσβλητικά, κάποιοι άλλοι μου συμπαραστάθηκαν», συνεχίζει την αφήγησή της.
Την κοίταξα με υγρό βλέμμα. Ήθελα να την αγκαλιάσω, δυνατά, όπως δεν αγκάλιασα ποτέ κανέναν έτσι. Μα ακόμη περισσότερο όταν μου αποκάλυψε πως τελικά έγινε συγγραφέας. Συγγραφέας παραμυθιών και παιδικών βιβλίων.
«Γέμισα τη ζωή μου», μου είπε με ένα χαμόγελο ικανοποίησης. «Πραγματοποίησα τα όνειρά μου. Δικαίωσα τον μπαμπά μου που έφυγε στη σκληρή περίοδο της εφηβείας μου. Έκανα περήφανη τη μαμά».
Αυτή η κοπέλα κατάφερε να έχει και ερωτικές σχέσεις, όπως και φιλίες, πιστές, δυνατές, που άντεξαν στον χρόνο. Είναι που το δικό της πρόβλημα το μετέτρεψε σε φάρο για τα προβλήματα των άλλων γύρω της.
Της ζήτησα να απευθύνει ένα μήνυμα στους γονείς που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν κάποια αναπηρία: «Να αναδείξετε τις ικανότητές τους, αφού πρώτα τις ανακαλύψετε και τους βοηθήσετε να αποκτήσουν κι άλλες, γιατί τότε ο δρόμος για το ταξίδι της ζωής θα είναι πιο εύκολος», μου αποκρίθηκε χαμογελώντας. Και άπλωσε τα χέρια της προς το μέρος μου, για να μου δώσει ένα πακέτο τυλιγμένο με χρυσή κορδέλα. Το ανοίγω και το βλέμμα μου πέφτει στην αφιέρωση:
«Αγαπημένη μου Ζήνα, ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σου γράψω αλήθειες ζωής. Καθώς καταλαβαίνεις, όλα αυτά που συζητήσαμε βρίσκονται σε τούτο εδώ το βιβλίο που ήθελα να σου χαρίσω. Είναι το βιβλίο της ζωής μου. Φιλικά, Χριστιάνα Μητσικούδη».
Συγκινήθηκα και αισθάνθηκα περήφανη που η συντροφιά και η φιλία μου σε αυτό το κορίτσι απέδωσαν καρπούς. Καρπούς αγάπης, αισιοδοξίας και ευτυχίας.
Όλοι είμαστε ίσοι. Το ότι κάποιος κάθεται σε αμαξίδιο δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να πετύχει. Να ονειρευτεί. Να πραγματοποιήσει κάθε του όνειρο. Η αναπηρία είναι μια κατάσταση που σου δυσκολεύει την καθημερινότητα, όμως δεν σου παραλύει την ψυχή. Έχω δει πολλές φορές ανθρώπους να μην κατανοούν την αναπηρία του άλλου. Σεβαστό. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ ήταν όταν προσπάθησαν να τσαλαπατήσουν τα όνειρά του. Να του βάλουν εμπόδιο. Τα παπούτσια τους είναι δύσκολο να τα φορέσεις. Μπορείς όμως να πετάξεις με την ψυχή τους. Τα όνειρά μας είναι κοινά. Θέλουμε και θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια.