Η απαξία της νέας γενιάς και μια αδιάφορη συλλογική συνείδηση

«Μου δίνουν κουπόνια των 200 ευρώ το μήνα, αντί για μισθό», «είμαι πέντε μήνες απλήρωτος κι αδυνατώ να πάω ακόμη και στο σούπερ μάρκετ», «έκανα αίτηση σε γνωστό κατάστημα ρούχων για τη θέση της πωλήτριας και με συμβούλεψαν να βγάλω τα πτυχία από το βιογραφικό αν θέλω να βρω δουλειά».

Όλα τα παραπάνω είναι λόγια που έχω ακούσει τους τελευταίους μήνες από ανθρώπους ηλικίας 23-35 ετών, απόφοιτους πανεπιστημίου και κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων.

Αυτές τους οι κουβέντες και πολλές ακόμη άλλες μου έρχονται στο μυαλό τις φορές που βλέπω τηλεόραση ή ακούω ραδιόφωνο, αλλά κι όταν διαβάζω ύμνους για την «ομορφότερη χώρα του κόσμου», την Ελλάδα μας.

Δεν είναι ότι δεν βρίσκω ωραίο τον τόπο μου, είναι ότι εξοργίζομαι που κανένα δελτίο ειδήσεων, καμιά ενημερωτική εκπομπή και κανένας ειδησεογραφικός ιστότοπος δεν αναφέρεται στο δράμα που λαμβάνει χώρα στην φτωχή και, όχι τίμια, Ψωροκώσταινα. Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο ρεπορτάζ για το πώς επιβιώνει μια οικογένεια με άνεργα παιδιά από την πετσοκομμένη σύνταξη των γονιών ή για την αύξηση των ψυχοτρόπων φαρμάκων σε νεαρές ηλικίες. Αδυνατώ να κατανοήσω το γεγονός ότι σε μια χώρα που o παραγωγικός ιστός χάνει το πιο ζωντανό του κομμάτι, η κοινή γνώμη είτε σφυρίζει αδιάφορα είτε διαμαρτύρεται με κάθε ευκαιρία για τη μαζική φυγή των νέων στο εξωτερικό, το λεγόμενο brain drain.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κουβέντα που είχα με μια 35χρονη γυναίκα πριν λίγο καιρό, η οποία η τώρα ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. «Έψαχνα 14 μήνες για δουλειά κι έβρισκα όλες τις πόρτες κλειστές. Έφτασα σε τέτοια απόγνωση που πέρασε από το μυαλό μου ακόμη και η αυτοκτονία», μου είχε πει χαρακτηριστικά περιγράφοντάς μου τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής της όλο αυτό το διάστημα και που, για ευνόητους λόγους, δεν μπορώ να σας μεταφέρω. Μην μπορώντας λοιπόν να βρει δουλειά στη χώρα της, αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της και να στέλνει αιτήσεις στο εξωτερικό. Μετά από αρκετές συνεντεύξεις που έκανε μέσω Skype, έγινε τελικά δεκτή σ’ έναν πολυεθνικό βιομηχανικό κολοσσό.

Δυστυχώς, είναι εκατοντάδες χιλιάδες αυτές οι ανθρώπινες ιστορίες που κρύβει η Ελλάδα. Πίσω από το τρομακτικό ποσοστό της ανεργίας των νέων, βρίσκονται θυσίες χρόνων που τελικά φαίνεται να πήγαν χαμένες και πολλά, πάρα πολλά κατεστραμμένα όνειρα.

Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις γραμμές πιθανότατα να σκεφτεί ότι λαϊκίζω αλλά πιστεύω πως το 43.3% της ανεργίας των νέων έως 25 ετών, μιλά από μόνο του.

Πάντως, εκείνο που μου προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα κάθε φορά που ακούω τέτοιες περιπτώσεις, είναι η στάση των γονιών σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία που βιώνουν τα παιδιά τους. Ακόμη και τώρα, που οι μισθοί ή οι συντάξεις των ίδιων έχουν κατακρεουργηθεί, βοηθούν όσο μπορούν και με κάθε δυνατό τρόπο τα βλαστάρια τους. Από τη μία, συγκινούμαι επειδή ξέρω ότι κάθε ένας από αυτούς στερήθηκε αρκετά πράγματα για να σπουδάσει τα παιδιά του και τώρα στερείται ακόμη περισσότερα για να επιβιώσουν όλοι μαζί μηδενίζοντας την ποιότητα της ζωής τους. Από την άλλη, αναρωτιέμαι: Θα πιάσουν άραγε τόπο οι θυσίες όλων αυτών των ανθρώπων; Θα δείξει…