GOOD BYE DON! ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΡΑΜΠΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Πώς είναι δυνατόν να πνίγεσαι στη χώρα που αγάπησες, να περπατάς και να σκέφτεσαι πόσο θα κρατήσει αυτό το ματοβαμμένο θρίλερ που ξεκίνησε ένας απάνθρωπος άρχων;
Ο οποίος δεν σεβάστηκε τους πολίτες της χώρας του ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα, ούτε την σοβαρότητα της πανδημίας, στέλνοντας στον θάνατο χιλιάδες υπάρξεις.

Σήμερα αισθάνομαι ένα βάρος να φεύγει από το στήθος μου. Προσπαθώ να αναπνεύσω. Φοβάμαι μήπως ξυπνήσω και αντικρίσω τη θολή πραγματικότητα που έζησα τα τελευταία χρόνια. Μια πραγματικότητα μακριά από αυτά που διδάχθηκα στις πέτρες και στους δρόμους της πατρίδας μου, για δημοκρατία, για ελευθερία, για ισότητα και αδελφοσύνη.
Θυμάμαι την πρώτη μέρα μου στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη τότε, μόνος, άγνωστος σε αγνώστους, με τη λαχτάρα να κατακτήσω το «αμερικανικό όνειρο», κι εγώ όπως και τόσοι άλλοι πριν από μένα, όπως και τόσοι άλλοι μετά από μένα, μη γνωρίζοντας καν τη γλώσσα. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούω συνεχώς το τραγούδι «Αn American Dream», και να το τραγουδάω συνεχώς, κάνοντας δικούς μου εκείνους τους στίχους του λες και γράφτηκαν για μένα, μόνο για μένα…
Τα χρόνια πέρασαν, κι εγώ αγάπησα αυτήν τη χώρα όσο και την ίδια την πατρίδα μου, που με δέχτηκε στη φιλική της αγκαλιά, που θώπευσε τις πληγές μου, που μου έδωσε κουράγιο ν’ αντέξω τις όποιες δυσκολίες έτυχαν στο διάβα μου. Μία νέα πατρίδα που με δέχθηκε με σεβασμό και μου έδωσε όλα τα εφόδιο να μην είμαι πολίτης δευτέρας κατηγορίας. Γιατί τελικά, ναι, το κέρδισα αυτό το American Dream, το κέρδισα! Αγάπησα τη χώρα που μου έδωσε απλόχερα όσα η καρδιά μου φτερουγίζοντας πόθησε.
Σιγά-σιγά βρήκα τα πατήματά μου, πραγματοποίησα τα όνειρά μου, επαγγελματικές μου προσδοκίες πήραν σάρκα και οστά, απέκτησα φίλους, συνεργάτες, και ο μεγάλος έρωτας μού έκλεισε το μάτι καθώς με καλοδεχόταν στην αγκαλιά του.
Θα έπρεπε όλα αυτά να μου αρκούν, να ένιωθα ικανοποιημένος από τα επιτεύγματά μου. Αλλά…
Είναι κάποια πράγματα που σε πονάνε. Που δεν μπορείς να τα προσπεράσεις αδιάφορα. Και αφού η χώρα που λάτρεψα πονούσε, πώς να μην πονάω κι εγώ μαζί της; Έβλεπα την Αμερική με ματωμένα ρούχα να κυκλοφορεί σαν αερικό ανάμεσά μας, δακρυσμένη, ημιλιπόθυμη, βουτηγμένη στην ντροπή της. Αυτή. Η περήφανη προστάτιδα των φτωχών και αδικημένων μεταναστών, η αξιοπρεπής δέσποινα του πλούτου της γης, η ηγέτις όλου του κόσμου, η αδελφή της διαφορετικότητας και της ελευθερίας.
Κι όλα αυτά τα τελευταία τέσσερα χρόνια που στάθηκε αντίκρυ της ένας μισογύνης και μισάνθρωπος πρόεδρος, που της αφαίρεσε τον δημοκρατικό μανδύα και την έριξε στα λασπόνερα.
Γιατί αυτό ήταν ο Τραμπ. Μισούσε τη δημοκρατία, μισούσε τους μετανάστες, μισούσε τους φτωχούς, τους μαύρους, τους διαφορετικούς. Μισούσε όσους αντιπροσώπευαν όσα μισούσε ο ίδιος.
Κι ο ίδιος λάτρευε μόνο το χρήμα. Κι όσοι δεν το είχαν στον ίδιο μ’ εκείνον βαθμό, εχθροί του γίνονταν. Ο Τραμπισμός εκπροσωπούσε τη βία, τον θάνατο, τον διαχωρισμό, την απάτη, το μολυσμένο περιβάλλον, και όλα όσα ΔΕΝ δίδασκε η Δημοκρατία. Μισούσε την ίδια τη Ελευθερία του λόγου και της ύπαρξης..
Ο Τραμπ βούτηξε τα χέρια του στο αίμα πολλές φορές, κι αν όχι σε πολέμους εξωτερικούς, σίγουρα μέσα στην ίδια του τη χώρα, στον ίδιο τον λαό του, υποστηρίζοντας ακροδεξιές φατρίες που σκότωναν με φρίκη όποιον θεωρούσαν ότι τους στραβοκοίταζε, σκορπίζοντας τον τρόμο και οπλίζοντας τα χέρια εκατοντάδων χιλιάδων αποβρασμάτων, έτοιμων να τινάξουν τα μυαλά του συμπολίτη τους στον αέρα, γιατί έτσι μόνο ένιωθαν δυνατοί, πιστεύοντας οι ανόητοι πως το αφεντικό τους θα έμενε για πάντα εκεί, βαφτίζοντάς τους ηγετίσκους στον μικρόχωρό τους με εξουσία ζωής και θανάτου σε όποιον αντιπαλεύονταν.
Δεν είναι μόνο η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, που πυροδότησε άγριες διαδηλώσεις. Το κίνημα Black Lives Matter, που ιδρύθηκε πριν από έντεκα χρόνια, αναφέρει ότι η αστυνομική βία κατά των μειονοτήτων συνεχίζει αμείωτη, με την αστυνομία να έχει δολοφονήσει 1.134 ανθρώπους στη διάρκεια του περασμένου χρόνου. Επειδή είναι μαύροι! Ποιος Θεός μπορεί να το ανέχεται αυτό; Ναι, γίνονταν και προηγουμένως, πράγματι, μα το θέμα είναι να απαλειφθούν, και όχι να γίνουν πολύ χειρότερα εξ αιτίας του Τραμπ.
Ναι, ο Τραμπ, που αδιαφόρησε για την πανδημία του καιρού μας, στέλνοντας στον θάνατο εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες της χώρας του. Μέχρι που κόλλησε κι ο ίδιος τον ιό, αλλά και πάλι χασκογέλασε αφού είχε τα μέσα να τον κάνει πέρα, και να προσποιηθεί ότι όπως κι αυτός έτσι κι οι άλλοι… δεν τρέχει και τίποτα, απλώς δεν ξέρουν πώς να παίρνουν τη «χλωρίνη» οι αδαείς…
Εφιάλτης, τέσσερα χρόνια εφιάλτης, και πιο εφιαλτική η σκέψη πως θα μπορούσε να κερδίσει και αυτές τις εκλογές. Ένας ολόκληρος λαός χωρισμένος στα δύο.Οι πρώτες ώρες σκαλωμένες στα ρολόγια του χρόνου, δεν έλεγαν να φέρουν το χαρμόσυνο νέο, ότι ο φασισμός δεν θα ξανάλθει σε αυτήν τη χώρα που πριν από αυτόν είχε σεβαστεί τη δημοκρατία. Σκαλωμένες και οι πρώτες μέρες στο ημερολόγιο του χρόνου. Αλλά…
Αλλά, ναι! Το τέλος του εφιάλτη ήλθε! Η Δημοκρατία επανέκαμψε! Νικήτρια, χαμογελαστή, ελπιδοφόρα! Στη χώρα της Ελευθερίας, όλα αυτά τα δεινά πρέπει να κοπάσουν. Δεν έχει χώρο ο Τραμπισμός, σε μια χώρα που έπρεπε να ζήσει έναν εμφύλιο με χιλιάδες νεκρούς, για να βρει τα βήματά της προς τον δρόμο της Δημοκρατίας πια! Ας κοιτάξουμε όλοι το άγαλμα της Ελευθερίας, το δώρο των Γάλλων στην Αμερική, και που εγκαινιάστηκε το 1886, ενώ το 1903 τοποθετήθηκε στη βάση του πλακέτα που αναγράφει το σονέτο της ποιήτριας και ακτιβίστριας Έμμα Λάζαρους με τίτλο «Ο Νέος Κολοσσός», που είχε γραφτεί το 1883, με σκοπό τη συγκέντρωση χρημάτων για την ανέγερση του αγάλματος. Το ποίημα αντιπαρέβαλε στο αρρενωπό αρχαίο ελληνικό άγαλμα του Κολοσσού της Ρόδου το Άγαλμα της Ελευθερίας ως σύμβολο μητρικής ισχύoς και ισότητας, που αντί να στέκεται φρουρός όπως ο αρχαίος Κολοσσός, εκείνη, η «Μητέρα των εξόριστων», στέκεται στο λιμάνι καλωσορίζοντας τους ξένους κραυγάζοντας «με χείλη βουβά» το «καλωσήρθες». Το ποίημα της Λάζαρους, που μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ποιήματα της σύγχρονης εποχής, μετέτρεψε το Άγαλμα της Ελευθερίας από σύμβολο του διεθνούς ρεπουμπλικανισμού, σε σύμβολο μητρικής φιλοξενίας και ελπίδας για τους απανταχού κατατρεγμένους. Η φράση του ποιήματος «δώστε σε μένα τους φτωχούς, τους καταφρονεμένους σας» έγινε σύμβολο των ΗΠΑ, ως χώρα που προωθεί την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και ως χώρα υποδοχής μεταναστών η εργασία των οποίων συνέβαλε στην ανάπτυξή της:

Δεν μοιάζει με τον μπρούτζινο τον κολοσσό της Ρόδου
Που τα κυρίαρχα σκέλη του σε δυο στεριές πατούσαν.
Εδώ στις πύλες του Ωκεανού τις δυτικές θα στέκει
Μι’ αντρογυναίκα με πυρσό, που αντίς για φλόγα υψώνει
Την αστραπή αιχμάλωτη, και τ’ όνομά της: Μάνα,
Μητέρα των εξόριστων. Από τον φάρο - χέρι της
Φωτοβολάει ως πέρα παγκόσμιο καλωσόρισμα
Και μ’ ένα βλέμμα ήρεμο στ’ απάνεμο λιμάνι
Δεσπόζει που δυο δίδυμες πόλεις το περιζώνουν.
«Κρατήστε εσείς τις τελετές Χώρες Παλιές», κραυγάζει.
«Δώστε σε μένα τους φτωχούς, τους καταφρονεμένους σας
Που τσάκισαν οι συμφορές και λαχταρούν γι’ ανάσα
Ελεύθερη, στείλτε μου εδώ τους ανεμοδαρμένους,
Τους άστεγους, τους ναυαγούς κι όλο τ’ ανθρωπολόι
Που περισσεύει ανέλπιδο στις σκυθρωπές ακτές σας.
Πίσω απ’ την πύλη τη χρυσή τη λάμπα μου ανυψώνω».

Ελεύθερη την ήθελα τη χώρα μου, κι ελεύθερη ξανά την αγναντεύω. Για πάντα, ευελπιστώ αυτήν τη φορά. Για πάντα! Τούτο τον ευλογημένο αέρα της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κανένας φασισμός και κανένας μισάνθρωπος να μην τον απειλήσουν ξανά. Ποτέ ξανά…