ΓΙΑΤΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΝΑ ΠΕΡΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ?

Γιατί θα πρέπει ο έρωτας να περνά από την έγκριση ή την απόρριψη της κάθε θρησκείας και του κάθε ιερατείου; Γιατί θα πρέπει η αγάπη να γίνεται αντικείμενο συζήτησης και νομοθέτησης; Γιατί θα πρέπει η ύπαρξη της οικογένειας να διέπεται από κανόνες της όποιας εξουσίας, είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής;
Ο πάπας Φραγκίσκος, λοιπόν, έδωσε την έγκρισή του στο σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών, λέγοντας: «Οι ομοφυλόφιλοι έχουν δικαίωμα να ζουν μέσα σε μια οικογένεια. Είναι παιδιά του Θεού και δικαιούνται μια οικογένεια. Κανείς δεν θα έπρεπε να τίθεται εκτός κοινωνικού συνόλου ή να νιώθει δυστυχισμένος για τον λόγο αυτό. Πρέπει να φτιάξουμε έναν ειδικό νόμο, ώστε να είναι καλυμμένοι από νομικής απόψεως».
Και μάλιστα, η παπική έγκριση δόθηκε στο μέσον ενός ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους, με τίτλο «Francesco», που έκανε την πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης. Μοιάζει με έμμεση συγγνώμη εκ μέρους της Καθολικής Εκκλησίας, απέναντι σε ένα μεγάλο παγκόσμιο κοινό, ένα κοινό στο οποίο καιρός ήταν πια να του κλείσει το μάτι με συγκατάβαση.
Ο Πλάτωνας στο «Συμπόσιο» βάζει στο στόμα του Αριστοφάνη ένα κείμενο, σύμφωνα με το οποίο «όσοι είναι το μισό από ολόκληρον άντρα, κυνηγούν τους αρσενικούς, και στην αρχή, όσο είναι παιδιά, καθώς είναι κομμάτι από αρσενικόν, αγαπάνε τους άντρες και χαίρονται να πλαγιάζουν μαζί και να βρίσκονται στην αγκαλιά αντρών, και αυτά είναι τα πιο προκομμένα αγόρια και παλικαράκια, αφού από τη φύση τους είναι εξαιρετικά αντρειωμένα».
Εν ολίγοις, ο Πλάτωνας, μέσω του Αριστοφάνη, αποκαλύπτει ότι η ομοφυλοφιλία υπήρχε στην εποχή του, ή μάλλον από την εποχή του Ομήρου, όπως τονίζει.
Μόνο που ο Πλάτωνας ήξερε κι άλλα, που δεν τα αναφέρει στο «Συμπόσιο». Κοσμογυρισμένος καθώς ήταν, ήξερε αυτό που ανακαλύφθηκε στη Σικελία, καθώς ανάμεσα στο 9600 π.Χ. με 5000 π.Χ., βρέθηκαν τοιχογραφίες που απεικόνιζαν άνδρες να έχουν σεξουαλικές επαφές με άτομα του ίδιου φύλου, κάτι που συνεχίστηκε με ευρήματα και στους επόμενους αιώνες και όχι μόνο στη Σικελία. Μέχρι που ήλθαν τα μονοθεϊστικά ιερατεία που απαγόρευσαν αυτού του είδους τις σεξουαλικές προτιμήσεις, κηρύσσοντας την αγαμία για τα μέλη τους, στερώντας τους τον έρωτα και την αγάπη, και οδηγώντας τους σε άλλα περίεργα μονοπάτια.
Και έρχεται σήμερα ο πάπας να δώσει τη συγκατάθεσή του σε αυτού του είδους τις σχέσεις. Και δίνει την ευλογία του σε ό,τι πολέμησαν οι προκάτοχοί του.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας πάπας ζητάει συγγνώμη (γιατί μόνο έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η «ιστορική κίνηση» του πάπα Φραγκίσκου).
Ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ήταν εκείνος που κάθε τρεις και λίγο ζητούσε δακρύβρεχτη συγγνώμη, πότε για τα εγκλήματα των ιεροεξεταστών, και ειδικότερα για την καταδίκη του Γαλιλαίου που ήθελε να πιστεύει ο ανόητος πως η γη γυρίζει (1992, 350 χρόνια μετά τον θάνατό του), πότε «από όσους στο παρελθόν υπέστησαν διώξεις στο όνομα του χριστιανισμού» (2000, στην Αθήνα, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων), πότε «για όσα κακά έπραξαν οι καθολικοί σε βάρος των ορθοδόξων χριστιανών» (2001, στην Αθήνα, αναφερόμενος στους Σταυροφόρους και στην Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204).
Τελικά, αναλογιζόμενος κάποιος το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις ανακαλύψεις στη Σικελία, αναρωτιέται αν η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας πηγαίνει την κοινωνία μπροστά ή πίσω στην αφετηρία της… Ποιοι ήταν πιο προοδευτικοί, εμείς σήμερα ή εκείνοι χιλιάδες χρόνια πριν… Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου η επιλογή με ποιον ή με ποια θα κάνει σχέση. Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις αφορούν εκείνον και μόνο εκείνον. Κανείς δεν είναι διαφορετικός. Ως άντρας, υπηρετεί τη θητεία του στον στρατό της χώρας του. Ως πολίτης, γυναίκα ή άντρας, πληρώνει τις υποχρεώσεις του στο κράτος, όπως όλοι. Στην εφορία, στον ιδιοκτήτη του σπιτιού του, στο δάνειο από τις τράπεζες, στη ΔΕΗ, στην τηλεφωνική εταιρεία, στον ασφαλιστικό του φορέα για την υγεία του και για τη σύνταξή του κ.ά. Κανείς από αυτούς τους κρατικούς φορείς δεν του είπε να μη συμμετέχει ενεργά στις υποχρεώσεις του ως πολίτης επειδή «διαφέρει». Οι σεξουαλικές του προτιμήσεις τον πείραξαν; Κανείς δεν είναι διαφορετικός. Ο καθένας αποτελεί έναν ακόμη κόκκο στο σύνολο των κόκκων που σχηματίζουν τους λόφους της κοινωνίας. Παγκοσμίως.
Αλλά εδώ, πέραν του ηθικού(;), υπάρχουν τόσα πολλά ζητήματα που χρήζουν απάντησης. Ζητήματα της πολιτείας και όχι μόνο, ειδικά στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες, «προοδευτικές» υποτίθεται.
Χρειάστηκε ένας θάνατος, του υπέροχου ηθοποιού Μηνά Χατζησάββα, και το «ανάθεμα» στον τραγικό επικήδειο τού επί 25 χρόνια συντρόφου του, Κώστα Φαλελάκη, για να γίνει νόμος του ελληνικού κράτους το σύμφωνο συμβίωσης και μεταξύ γκέι ζευγαριών. Ήταν τότε που ο Κώστας Φαλελάκης δεν είχε το δικαίωμα ούτε τη σορό του αγαπημένου του να παραλάβει, ούτε δικαίωμα στα περιουσιακά στοιχεία που μαζί απέκτησαν, ούτε στη σύνταξή του, ούτε… ούτε… ούτε… «Ήταν απίστευτο αυτό που έζησα στο νοσοκομείο όταν πήγα για να πάρω τη σορό του και αυτό είναι ένα μήνυμα στον πρωθυπουργό για το σύμφωνο συμβίωσης. Ήμουν ο άνθρωπός του τα τελευταία 25 χρόνια, και όμως δεν ήταν αυτονόητο ότι μπορούσα να πάρω εγώ τη σορό του... Προσδοκούσε αυτό το γαμημένο σύμφωνο συμβίωσης που δεν έρχεται και αντί για συλλυπητήρια θα έλεγα ότι υπάρχουν και διαφορετικοί άνθρωποι και στην κοινωνία το λέω, που είναι ομοφυλόφιλοι. Δεν το έκρυψε ο Μηνάς ποτέ αυτό. Δεν ντράπηκε ποτέ γι’ αυτό. Θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας αυτή τη δυνατότητα επιτέλους!» ήταν τα λόγια του Κώστα Φαλελάκη που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων, με τελική κατάληξη, επιτέλους, τη νομοθέτηση του πολυπόθητου συμφώνου συμβίωσης στη χώρα μας.
Ναι, είναι θέμα αξιοπρέπειας και μόνο. Τελεία και παύλα!
Αλλά ένα σύμφωνο συμβίωσης δεν έλυσε όλα τα προβλήματα των ομόφυλων ζευγαριών.
Ένα μεγάλο ερώτημα έχει να κάνει με το γιατί ένα γκέι ζευγάρι δεν μπορεί να υιοθετήσει παιδί και αυτοί οι δύο άνθρωποι να μην έχουν το δικαίωμα να γίνουν γονείς. Ποιος και με ποια κριτήρια τους το απαγορεύει; Ποιος και με ποια κριτήρια βαφτίζει κάποιον «καλό γονιό»; Βρίθουν τα αστυνομικά δελτία παγκοσμίως για ψυχική και σωματική κακοποίηση παιδιών από τους γονείς τους, από σεξουαλική παρενόχληση, από παιδεραστία. Και μιλάμε για φαινόμενα δεκαετιών αλλά και σύγχρονων. Γκέι γονείς έχουν αυτά τα παιδιά; Γκέι γονείς τα μεγαλώνουν;
Κάποιος λοιπόν θέλει να γίνει γονιός. Θέλει να προσφέρει αγάπη σε ένα παιδί, θέλει να προσφέρει ένα ζεστό και ευτυχισμένο σπιτικό σε ένα πλάσμα που μεγαλώνει σε ιδρύματα, ή σε ένα αρνητικό για το παιδί οικογενειακό περιβάλλον. Με ποιο δικαίωμα στερούν την αγάπη από αυτό το παιδί; Με ποιο δικαίωμα του στερούν μια ευτυχισμένη διαβίωση και ένα λαμπρό μέλλον; Ποιοι είναι αυτοί που σηκώνουν το δάχτυλο σε γκέι ζευγάρια; Η γονεϊκότητα είναι δικαίωμα κάθε πλάσματος. Έτσι έχει ορίσει η φύση.
Δεκτή η συγγνώμη του πάπα Φραγκίσκου. Αλλά ποιον αγγίζει; Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να ερωτεύονται εκείνους που προστάζει η καρδιά τους, να αγαπάνε και ν’ αγαπιούνται χωρίς φραγμούς από καμία εξουσία, είτε πολιτική, είτε θρησκευτική. Να βαδίζουν χέρι-χέρι στη ζωή χωρίς εμπόδια και προκαταλήψεις. Να είναι ελεύθεροι να ζήσουν τον έρωτά τους με τον τρόπο που εκείνοι επιλέγουν. Απλά και μόνο επειδή είναι η επιλογή τους. Αυτό σημαίνει ελευθερία. Αυτό σημαίνει δημοκρατία.
Γιατί, όπως έλεγε και ο Μένανδρος, «Από την Αγάπη τίποτα δεν είναι ούτε μεγαλύτερο ούτε ίσο»…