Γιατί μου λείπει η Ελλάδα…

Δεκέμβριος 2017 Los Angeles California

Μήνες μετά την αναχώρηση και την… εγκατάσταση στο πιο «κοσμοπολίτικο» τόπο της γης ( μισή ώρα από το Beverly Hills, και το West Hollywood ) νιώθω ότι «ψάχνομαι άγρια» να βρω τα «λάθη των ντόπιων».

Πεθερά δεν έχω γίνει. Κοιτάζω και συμπεριφέρομαι όμως σε όλους τους «ξένους» όπως παραδοσιακή μάνα γιου που παρακολουθεί την νύφη της να επιχειρεί να φτιάξει κοτόπουλο στον φούρνο με πατάτες. (Αν έχετε συναντηθεί με αυτό το βλέμμα «πεθεράς» μόνο τότε θα νιώσετε αυτό που γράφω).

Παρακολουθώ τα πάντα και ακούω τα πάντα μ’ ένα ύφος σαν την στιγμή που απολαμβάνω τον υπέροχο καφέ, η μυρωδιά της «φυσικής ανάγκης» του διπλανού στο τραπέζι να φτάσει στην μύτη μου.

Δεν μου αρέσουν οι καλές μέρες, ο γαλάζιος ουρανός, ο ωκεανός, η βόλτα στα βουνά με τις προειδοποιήσεις για «τσακάλια, άγριες γάτες, κογιότ και φίδια», ο κλιματισμός στα τεράστια σούπερ μάρκετ, οι χαμογελαστοί χρωματιστοί άνθρωποι, ο απόλυτος πολιτισμός όταν επισκέπτεσαι ιατρικό κέντρο, τα φαγητά με τα μπαχαρικά, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα που τα στολίσαμε με κοντομάνικα και γενικότερα νομίζω ότι «φέρνω» σαν συμπεριφορά, όπως μου ομολογούσανε κάποτε τσιγγάνοι ότι αν και είχανε φτιάξει σπίτια τριώροφα, επέμεναν να μένουν στα τσαντίρια, γιατί… έτσι.

Και επειδή ψέματα δεν θέλω να γράφω ποτέ, στις μεγάλες βόλτες που κάνω με τα σκυλιά μου, σκέφτομαι ότι: α) είναι απολύτως λογικό να στεναχωριέμαι για ελάχιστους πολυαγαπημένους που είναι στην πατρίδα β) είναι απολύτως πιο φυσιολογικό να μου λείπουν τα ζώα μου υπερβολικά όπως και το σπίτι μου αλλά…. οοοοοολα τα υπόλοιπα που συμβαίνουν εκεί μόνο για απελπισία είναι.

Μωρέ μπας και είχε δίκιο ο Ζαν Πωλ Σαρτρ που υποστήριζε ότι η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας;

Όσο πιο μεγάλη στέρηση Ελλάδας νιώθω, τόσο πιο πολύ «μπαίνω» στα ελληνικά site να μάθω τα «νέα μας» που είναι «χάλια» ή που παρουσιάζουν τα «νέα» σαν «χάλια».

Έμαθα ότι την Μποφίλιου, ο Τατσόπουλος την χαρακτήρισε «χαζιοβόλα». (Εξαίσια συμπεριφορά από έναν κύριο που τον γνώρισαν οι πολλοί σαν ανταγωνιστή του Σπαλιάρα ). Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι μπορείς να διαφωνείς με τον οποιοδήποτε, αλλά ο τρόπος που θα εκφράσεις την αντίθεση στην θέση – πεποίθηση του άλλου, είναι αυτό που διαφοροποιεί τον παιδευμένο από τον άξεστο. Ξέρω για τις απεργίες. Μαθαίνω απ’ όλους τους γνωστούς ότι είναι αβάσταχτο πια να διαχειριστούν φόρους, καταλαβαίνω ότι αυτοί που θα έπρεπε να καταλάβουν ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ, τα μηνιάτικα «παίζουν» στα 350 με 500 και ως γνωστό όποιος δουλεύει αν δουλεύει 16 ώρες την μέρα ούτε άγιος θα γίνει ποτέ, ούτε φιλόσοφος, ούτε ελεύθερος…

Το τραγικό για όλους εμάς εκεί είναι ότι δεν έχουμε αντιληφθεί την φήμη της χώρας στους «άλλους». Όποιον συναντώ και συστήνομαι λοιπόν ως Ελληνίδα, μετά την πρώτη έκπληξη γιατί μπερδεύονται οι άνθρωποι νομίζοντας ότι είμαι ή από Σουηδία ή από Γερμανία , εκδηλώνουν μια απίστευτη, απίστευτη πιστέψτε με διάθεση, αν έχουν επισκεφθεί την χώρα μας να ξαναέρθουν και αν δεν έχουν έρθει να φτάσουν με την πρώτη ευκαιρία. Έχω γνωρίσει και έχω μιλήσει με Ιρανούς, Μεξικανούς, Κολομβιανούς, Ινδιάνους, Κορεάτες, Κινέζους, Αμερικάνους και …είναι συγκλονιστικό για το πόσο εξαίσια, νομίζουν ότι είναι η χώρα μας!

Ε λοιπόν αυτό προφανώς μου λείπει. Αυτό που θα ήθελα να είναι για μένα πατρίδα. Το ανέφικτο δηλαδή. Αυτό που «νόμιζα» ότι είναι ή που θα μπορούσε να γίνει. Είμαι εδώ και προφανώς πάσχω από αυτό που χαρακτηρίζει πολλούς που περνάνε χρόνια φυλακή.. Βγαίνουν είναι όλα.. άλλα και ξαναπαίρνουν τον δρόμο για πίσω. Η ασφάλεια του ασύλου!! Αυτό. Τόσο κυνικό και τόσο έτσι.

Βλέπω ειδήσεις στα ελληνικά μέσα και νομίζω ότι οι άνθρωποι εκεί ζούνε όχι σε κράτος αλλά στην «φωλιά του Κούκου». Καταρχάς φοβάμαι ότι ο κόσμος έχει( έχουμε )συνηθίσει του δημίους μας και πάσχουμε από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Τόσο κακοποιημένοι άνθρωποι να αλληλοκανιβαλίζονται, για τον Μητσοτάκη, τον Καμμένο, τον Τσίπρα, τον Πολάκη, τα επιδόματα των 30 Ευρώ, την «γνωστή ηθοποιό» που έκανε δουλειές με τον «γνωστό επιχειρηματία» που αντί για φύκια στην ταβέρνα, πρόσφερε και λίγη σκόνη από κουραμπιέ. Τους γνωστούς που ποτέ, ποτέ , ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, δεν ξέρανε ούτε ξέρουνε, ότι υπήρχε και η πιθανότητα σε «καλά μαγαζιά» να κυκλοφορούν και κάποιοι που έχουν δοκιμάσει πονηρούτσικες – τσαχπίνικες ουσίες, ή στις παρέες τους το μόνο ποτό που «έκανε κεφάλι» είναι το τσίπουρο;
Έρχονται ειλικρινά κάποιες στιγμές που πιστεύω ότι τελικά η ζωή μου είναι πιο συναρπαστική και από το Lalaland …αλλά αν είναι έτσι γιατί είμαι γελοία και αντί να δουλεύω 16 ώρες κάθε μέρα για πολλααααα χρόνια δεν έγραφα ημερολόγια;

Δηλαδή ένας Έλληνας αν ερωτηθεί αν γνώρισε κάποιον «κλέφτη» στην ζωή του, η μοναδική απάντηση που μπορεί να δώσει είναι ή «Τον Γιάννη Αη Γιάννη στους άθλιους του Βίκτωρος Ουγκό» η τον Λάκη Γαβαλά;
Ή να πιστέψω ότι στην ερώτηση «ποια είναι η μεγαλύτερη πουτάνα που γνώρισες στην Ελλάδα», η αναμενόμενη απάντηση θα είναι « η Γαβριέλα;» Ή ότι στην ερώτηση για το ποιος είναι ο πολιτικός που αγαπήθηκε περισσότερο να περιμένω ομοφωνία για τον Κώστα Σημίτη; Όσο αγαπήθηκε ο Σημίτης, τόσο κλέφτης είναι ο Γαβαλάς… αχαχαχαχαχαχα .

Μου λείπει η Ελλάδα πάρα πολύ, ή βρίσκομαι σε φάση απεξάρτησης τοξικής ουσίας; Δεν ξέρω βλέπετε και κάποιον που να είχε σχέση με ουσίες και οινοπνεύματα να μου πει πια είναι τα στάδια. Αν ξέρετε εσείς στείλτε μου mail στο nanapalai@gmail.com

Και για να σας χαιρετίσω μ’ ένα κατιτί από Σαρτρ «Μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί, έχει χρόνο να ταρακουνήσει βάρκα»