ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΝΑΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ…

Η Δανάη, με το υπέροχο και τόσο συμβολικό όνομα… Η Δανάη της γειτονιάς μας, σήμερα, που ο Δίας δεν υπάρχει πια για να ερωτευτεί την πεντάμορφη εκείνη βασιλοπούλα, χρυσή βροχή να γίνει και να εισχωρήσει μέσα της σε μια ακόμη μυθική παρθενογένεση του σπουδαίου Περσέα… Η Δανάη και η κάθε Δανάη της όποιας γειτονιάς σήμερα κινδυνεύει από γήινες οντότητες που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε και ανεχόμαστε…

Η Δανάη της Νέας Σμύρνης, μια ακόμη σημερινή Δανάη, λοιδορήθηκε από κάποιους «άντρες παλαιάς κοπής», γιατί τόλμησε να καταγγείλει ένα έναν επιδειξία. Η «πολιτισμένη» κοινωνία μας δεν έχει πάρει ακόμη το μάθημά της από όσα βγήκαν στην επιφάνεια το τελευταίο διάστημα.

Ακόμη και αν έχουμε γυναίκα στο ανώτερο αξίωμα του ελληνικού κράτους, δεν μας λέει τίποτα για το πώς πρέπει να νουθετούμε τα παιδιά μας προκειμένου να σέβονται τη γυναίκα. Εξάλλου, οι γυναικοκτονίες, η ενδοοικογενειακή βία, οι βιασμοί δεν λένε να πάψουν στο όνομα της αγάπης, του σεβασμού, της κοινής συμβίωσης, μα πάνω απ’ όλα της αξιοπρέπειας.

Δεν μας λέει τίποτα για το ότι πρέπει να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας σε όποια «αδύναμη» ομάδα και αν βρίσκεται – αφού μόνοι μας βαφτίζουμε «αδύναμους» τους μετανάστες, τους πρόσφυγες, τους άστεγους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες, τους ανήλικους.

Δεν μας λέει τίποτα για το ότι η κοινωνία μας ανέχεται φασιστικές συμπεριφορές από τους πιο δυνατούς στους πιο αδύναμους.

Δεν μας λέει τίποτα για το ότι η οικογένεια θεωρεί τον γιο της «άντρακλα» και την κόρη της «αδύνατο φύλο».

Δεν μας λέει τίποτα για τον τρόπο διδαχής της νεολαίας από όλους μας, αφού όλοι γεννιόμαστε με τους δύο εαυτούς μας –τον καλό και τον κακό–, αλλά είναι θέμα δικό μας και μόνο δικό μας ποιον από αυτούς θα επιλέξουμε να μας κοιτάζει μέσα από τον καθρέφτη της ψυχής μας. Ο δρόμος της Αρετής και της Κακίας του Ηρακλή, εν ολίγοις, και το ποιον θα ακολουθήσουμε στη ζωή μας…

Και όχι, ας μην καλύπτουμε με το πέπλο της ψυχικής αρρώστιας κάθε περίπτωση επίδοξου βιαστή που θεωρεί δοχείο ηδονής το κάθε θηλυκό –αλλά και αρσενικό– που θα συναντήσει στο διάβα του – νομικίστικα τερτίπια. Μήπως να σκύψουμε από πάνω του, να καταλάβουμε τι είναι αυτό που οδηγεί αυτούς τους ανθρώπους σε τέτοιες εγωκεντρικές και παράλογες συμπεριφορές; Μήπως να αναρωτηθούμε για τα «πώς» και τα «γιατί» αυτής της καταδικαστέας συμπεριφοράς τους; Μήπως να αναρωτηθούμε για τη δική μας ευθύνη, τόσο ως κοινωνία όσο και ατομικά;

Σήμερα η κάθε Δανάη της γειτονιάς μας δεν κινδυνεύει από θεούς, αλλά από γήινα ανθρωποειδή. Δεν κινδυνεύει από καμία χρυσή βροχή δική της να την κάνει, αλλά από επιδειξίες ή βιαστές. Αυτή η Δανάη, η σημερινή, της κάθε γειτονιάς, μόνο συγκίνηση μπορεί να μας προκαλεί για το σθένος της, την αξιοπρέπειά της, την ευφυΐα της, συγκίνηση γιατί υπάρχει ανάμεσά μας, προς απογοήτευση του κάθε αρρωστημένου τύπου που κυκλοφορεί επίσης ανάμεσά μας και απειλεί την κάθε Δανάη μας, την αδελφή μας, την κόρη μας, τη γυναίκα μας, τη μάνα μας…

Και ποια είναι η λύση; Ας μη στρουθοκαμηλίζουμε. Υπάρχει. Στα σπίτια μας! Στα σχολεία μας! Είμαστε μέλη μιας κοινωνίας και έχουμε υποχρέωση να αποτελούμε το παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μας. Αν τους διδάξουμε την απανθρωπιά, απάνθρωποι θα γίνουν. Αν τους διδάξουμε την ανθρωπιά, άνθρωποι θα γίνουν. Τόσο απλά…

Και ας μην ξεχνάμε: «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω…» έγραψε η Γαλάτεια Καζαντζάκη. Και την κοινωνία εμείς τη διαπλάθουμε, ένας κόκκος ο καθένας μας στο σύνολό της. Μια κοινωνία δεν μπορεί να κατακρίνει τη διαφορετικότητα, γιατί περί αυτού πρόκειται. Δεν πρέπει όμως παράλληλα και να ανέχεται φαινόμενα ρατσιστικά απέναντι σε όποιον δεν γουστάρει – επίσης, περί αυτού πρόκειται.