ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΤΗ ΜΙΛΑΜΕ, ΓΑΜΩΤΟ…

Αυτή η αξιοπρέπεια αναζητείται γαμώτο... από δράστες που έμαθαν να εκφοβίζουν, να κακοποιούν, να βιάζουν και κάποιοι να δηλώνουν μετάνοια... αφού «δικαστούν». Όχι πριν, που ήταν στο επίκεντρο των γεγονότων και θριάμβευαν καβάλα στο άλογο. Μετά που τα γεγονότα τους πρόλαβαν και τους ξεφτίλισαν στα μάτια των άλλοτε θαυμαστών τους, στην οικογένεια, στον χώρο εργασίας, στο ΟΛΟ! Τότε κάποιοι πρόλαβαν να κρύψουν τα μάτια τους από τον κόσμο, τους γνωστούς και φίλους.

Μεγάλωσα και ακόμη θυμώνω με συμπεριφορές που δεν μπορώ να αντιληφθώ, να διαχειριστώ, να λυτρωθώ! Αν δεν λερωθείς, δεν θα καθαρίσεις. Αν δεν περπατήσεις με τα παπούτσια του άλλου, δεν θα δεις με τα δικά του πατήματα τη ζωή του, τις δυσκολίες του, τις βαθιές του ανάσες. Αν δεν δεις με τα μάτια του, δεν θα δεις το σκοτάδι του ή το φως του. Αναρωτιόμαστε «γιατί τώρα;», αλλά δεν μπορέσαμε να βαδίσουμε στο σκοτάδι μαζί τους. Πώς ο καθένας από εμάς μπορεί να ξέρει ποιες ήταν οι συνθήκες διαβίωσης του καθένα που το ζούσε; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, δεν μεγαλώνουμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες, δεν έχουμε κοινές πεποιθήσεις, και δεν αντιδρούμε το ίδιο. Όταν για παράδειγμα ένα παιδί κακοποιείται σεξουαλικά από τον σύντροφο της μητέρας του, και είναι οκτώ ετών, πώς να πει... Περιμένει υποσυνείδητα και υπομονετικά η μητέρα του να πιάσει την αλλαγή του και να περπατήσουν μαζί τον «Γολγοθά» που τους βρήκε. Ένα παιδί που βρέθηκε σε πολύ μικρή ηλικία να βιάζεται από κάποιον που θαυμάζει, ακόμη και τον δάσκαλό του, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και φοβάται ότι το ίδιο προκάλεσε όλο αυτό γιατί τον κοιτούσε στα μάτια από θαυμασμό... Όταν είσαι μόνη στον κόσμο, χωρίς δική σου οικογένεια (μαμά, μπαμπά, αδέρφια) με ένα παιδί και ο σύζυγός σου ισχυρός σε μια θέση στην κοινωνία, φοβάσαι να τα βάλεις μαζί του γιατί λειτουργούν σαν βρεγμένη σανίδα, και πονάνε πολύ πάνω σου οι απειλές του. Φοβάσαι να μιλήσεις, τον συγχωρείς, και έρχεται η στιγμή που σηκώνεσαι όρθια, χαστουκίζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη για να δεις κατάματα πόσο δεν σε αγαπάς και πόσο γέρασες από την κακοποίηση που χρόνια αποδέχεσαι. Το θύμα φοβάται και ο εξουσιαστής του το γνωρίζει. Δεν είναι εύκολο να αγκαλιάσεις τον βιασμό σου! Δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη η ντροπή σου.

Μιλούσα με κάποιο θύμα των ημερών και μου έλεγε πόσο θυμώνει με όσα ακούει. Πόσο στεγνή από συναίσθημα είναι κάποιες φορές η κοινή γνώμη, που δεν κατανοεί τις συνθήκες που τελέστηκε το έγκλημα και την οικογενειακή κατάσταση του άλλου... Πόσο ευάλωτος ήταν να καταρρεύσει, αν το παραμικρό έβγαινε στην επιφάνεια τότε. Δεν αντέχεται ο πόνος του δράστη, στο κορμί του, ψυχικός ή σωματικός.

«Για ποια αξιοπρέπεια, γαμώτο, μου μιλάς;» μου είπε, «όταν σε κουρελιάζει ο βιασμός του και δεν μπορείς να σηκωθείς!».

Πάντα έμπαινα στην πλευρά του θύματος, γιατί υπήρξα... Δεν έχει σημασία στο τώρα με ποιους τρόπους! Σημασία έχει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας, τη νομοθεσία και το απαράγραπτο να πάψει να νουθετεί εγκληματίες. Ένα παιδί που βιάζεται στα πέντε του, να μπορεί να το καταγγείλει στα 30 του και να μην παραγράφεται. Η ψυχή δεν ξεχνά τίποτα! Ανεξίτηλα τατουάζ στο κορμί τού καθένα είναι κάθε πληγή βιασμού, κακοποίησης που δεν βρήκε διέξοδο. Κρατήθηκε στο μεδούλι και εμφανίζεται κάθε φορά που μια αντίστοιχη πράξη από κάποιον συμπολίτη μας μοιράζεται δημόσια. Μιλάω πάντα για συμπεριφορές που σαν μαστίγιο διαπερνούν κάθε κομμάτι της ψυχής και του κορμιού. Για περιπτώσεις που κόβεται η ανάσα μας... για να αντισταθούμε στις ορέξεις και την υποταγή του. Και να μην ξεχνάμε ότι οι δυνάστες έχουν τον τρόπο και τη φαντασία να σε κάνουν υποχείριά τους, να σε σέρνουν κακοποιητικά. Έχουν στρατηγική...

Για ποια αξιοπρέπεια του δράστη μιλάμε, γαμώτο... πόσο ψηλά είσαι όταν βιάζεις; Πόσο χαμηλά πέφτεις; Πόσο ανάστημα χάνεις όταν εκβιάζεις και βιάζεις ψυχές;