ΦΥΓΕ ΠΙΑ!

Σε όλες τις Αμερικανικές ταινίες μου αρέσει το Happy End! Και επειδή πάντα ο καλός στο τέλος κερδίζει τον κακό, έτσι θα γίνει και αυτήν την φορά. Ο Μπάιντεν θα καθαρίσει τον λεκέ που άφησε στην Δημοκρατία ο αποτυχημένος Πρόεδρος Τράμπ.

Μόνο μετά από ταραχές και απόπειρα πραξικοπήματος, το Κογκρέσο τερμάτισε τελικά τις προεδρικές εκλογές του 2020.

20 Ιανουαρίου έχω γενέθλια, και 20 Ιανουαρίου, η Αμερική θα υποδεχθεί επίσημα, τον Πρόεδρο που της αξίζει.

«Δημοκρατία είναι η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό για τον λαό»,

έλεγε ο Αβραάμ Λίνκολν. Κι αυτό το θέσφατο του 16ου προέδρου των ΗΠΑ ήλθε ο 45ος πρόεδρος της ίδιας χώρας να το τσαλακώσει, στέλνοντας τους ακροδεξιούς οπαδούς του να κάνουν κατάληψη στον Ναό της Δημοκρατίας των ΗΠΑ στην Ουάσιγκτον, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να καταλύσει την ίδια τη Δημοκρατία προκειμένου εντελώς φασιστικά να παραμείνει ο ίδιος ηγεμόνας σε μια δημοκρατική χώρα.

Και πώς ν’ αντέξεις τούτες τις εικόνες ντροπής και κανιβαλισμού, πώς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αυτό που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια σου στη μικρή οθόνη δεν είναι ταινία επιστημονικής φαντασίας; Πώς να συνειδητοποιήσεις ότι η χώρα που αγάπησες, που σε φιλοξένησε, που σε δέχτηκε και σ’ έκανε επίσημα πολίτη της, ζει αυτήν την τραγωδία; Πώς να καταπιείς ότι η χώρα που δέχθηκε κάθε κατατρεγμένο απ’ όλον τον κόσμο σπαράσσεται έτοιμη να πέσει στην παγίδα ενός εμφυλίου; Πώς να κατανοήσεις το μίσος ενός ανθρώπου για τον ίδιο τον λαό του; Πώς να δεχτείς ότι ο φασισμός δεν φείδεται συναισθημάτων, προσπαθώντας να επιβληθεί της Δημοκρατίας με ακροδεξιές μεθόδους;

Δεν πρόκειται για παράλληλο σύμπαν, πρόκειται για μια σκληρή και απάνθρωπη τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου, λεπτό το λεπτό, σκηνή τη σκηνή, εικόνα την εικόνα.

Και τι να συγκρατήσω και πώς; Τη θλίψη; Την ντροπή; Την οργή; Με ποιο θράσος ένας αποτυχημένος και μισητός πρόεδρος αμαυρώνει τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, καταλύοντας κάθε δημοκρατικό θεσμό και στέλνοντας στα σκουπίδια τη θέληση ενός τόσο αξιοπρεπούς και φιλήσυχου λαού;

Ανάσα να πάρω, να κλείσω τα μάτια μου και να στρέψω τη θύμηση σ’ εκείνη τη μέρα που πρωτοπάτησα το πόδι μου στα χώματά της, που περπάτησα τους δρόμους της, τις λέξεις που αντάλλαξα με χαμογελαστά κι άγνωστα πρόσωπα, τον αέρα της ελευθερίας που ρούφηξα βαθιά μέσα μου, εκεί να μείνει, ποτέ χωρίς αυτόν, ποτέ χωρίς τα όνειρά μου ανθισμένα με την ελπίδα και τη ζεστασιά που απλόχερα μου χάρισε. Ανάσα να πάρω…

Μα δεν μπορώ, σαν να ξυπνάω από εφιάλτη, όλα γύρω μου μαυρισμένα, ματωμένα, αγριεμένα, θυμός, ταπείνωση, δάκρυ…

Να και οι πρώτοι νεκροί… Ρίγος, ρίγος απόγνωσης, να τελειώσει αυτό το κακό, να μην ευοδωθούν τα διχαστικά σχέδια ενός παράφρονα φασίστα, να τελειώσει τούτη η νύχτα και να διαλυθεί το μίσος και η παράνοια…

Το έχω ξαναπεί, ο Τραμπ φεύγει θέλει - δεν θέλει. Ο τραμπισμός όμως που αφήνει πίσω του πότε και πώς θα εξαλειφθεί; Τα συντρίμμια του Καπιτωλίου πώς θα ξαναγίνουν λαμπερά; Τα κομμάτια ψυχής των Αμερικανών πολιτών αλλά και των πολιτών του κόσμου πώς θα ξαναενωθούν; Η επόμενη μέρα της Αμερικής και όλου του πλανήτη πόσο θα μοιάζει με την εκπληκτική και αμερικάνικη ταινία «Επόμενη Μέρα» του Νίκολας Μέγιερ;

Όχι, δεν είναι ανόητος ένας λαός που τόσα έχει προσφέρει μέσω των δημοκρατικών θεσμών του να πέσει θύμα ενός λεκέ της πολιτικής ζωής και της Δημοκρατίας. Ήδη αποδείχθηκε με την ανάδειξη του Τζο Μπάιντεν στον 46ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών μετά το τέλος των οικτρών επεισοδίων.

«“Δεν θα τα παρατήσουμε ποτέ, δεν θα παραδεχτούμε ποτέ! Αυτή τη μέρα θα τη θυμόμαστε”, είπε ο Τραμπ στο πλήθος των υποστηρικτών που είχε καλέσει στην Ουάσιγκτον στις 6 Ιανουαρίου. Τον άκουσαν και υπάκουσαν. Μέσα σε λίγες ώρες, ένα πλήθος από αυτοαποκαλούμενους επαναστάτες, κυματίζοντας σημαίες για τον Τραμπ, είχαν εισβάλει στο Καπιτώλιο. Σκαρφαλώνοντας σκαλωσιές και σπάζοντας παράθυρα, γέμισαν τις μαρμάρινες αίθουσες. Μέσα στο κτίριο έπεσαν, καθώς οι νομοθέτες και το προσωπικό αναγκάστηκαν να καλυφθούν και δακρυγόνα είχαν γεμίσει τη Ροτόντα του Καπιτωλίου. Για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, η Αμερική δεν θα είχε μια ειρηνική μεταβίβαση εξουσίας», αναφέρει το περιοδικό «TIME».

Πράγματι, όλοι θα θυμόμαστε αυτήν τη μέρα, ως μια ημέρα που ο θρασύδειλος πρώην πλέον πρόεδρος Τραμπ τόλμησε να σπρώξει ένα αφιονισμένο συνονθύλευμα ακροδεξιών να βεβηλώσουν «για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο» τον Ναό της Δημοκρατίας. Προφανώς επειδή ονειρευόταν έναν νέο σύγχρονο εμφύλιο… Και σίγουρα, επειδή δεν διάβασε ποτέ το «Άκου, ανθρωπάκο» του Βίλχεμ Ράιχ.

Τώρα τρέμει μήπως τον παραπέμψουν για εσχάτη προδοσία. Υπάρχει στις ΗΠΑ η 25η Τροπολογία του Συντάγματος, που αρκετοί τόσο από το Υπουργικό Συμβούλιο και τους μέχρι χθες συμμάχους του ζητούν την επίκλησή της εις βάρος του. Επιπλέον, το Ιράκ εξέδωσε ένταλμα σύλληψής του με θανατική ποινή. Ολόκληρος ο δυτικός κόσμος εξέφρασε την απέχθειά του καθιστώντας τον υπεύθυνο για τα όσα συνέβησαν.

Στον αντίποδα, ο νεοεκλεγείς και επίσημα νέος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπόσχεται ειρήνη και εμφανίζεται ενωτικός προς τους Αμερικανούς πολίτες, τονίζοντας στην πρώτη δήλωσή του μετά την επίσημη πλέον ανακήρυξή του: «Αντιμέτωποι με πρωτοφανή εμπόδια, ένας αριθμός ρεκόρ Αμερικανών ψήφισε. Αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά, ότι η δημοκρατία χτυπά βαθιά στην καρδιά της Αμερικής. Με την εκστρατεία να έχει τελειώσει, ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας τον θυμό και τη σκληρή ρητορική και να ενωθούμε ως έθνος. Ήρθε η ώρα η Αμερική να ενωθεί. Και να θεραπευθεί. Είμαστε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Και δεν υπάρχει τίποτα που δεν μπορούμε να κάνουμε, αν το κάνουμε μαζί».

Χρειάζεται χρόνος σίγουρα προκειμένου να κλείσουν οι χαίνουσες πληγές στο σώμα της Δημοκρατίας. «Μπροστά από την αρετή, οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τον ιδρώτα», έλεγε ο Ησίοδος. Και αυτή την αρετή σήμερα την έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη η Δημοκρατία μας. Και ο νέος πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει την ικανότητα να την επιδείξει, θέτοντας τέρμα στις ονειρώξεις ενός βάναυσου παρελθόντος και φέρμοντας και πάλι την ελπίδα στην ψυχή των Αμερικανών πολιτών για ένα ειρηνικό και δημιουργικό αύριο. Φέρνοντας το χαμόγελο και στα δικά μου χείλη που τόσο τον πίστεψα…