ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ

Κάτι μου λέει πως η κυβέρνηση άρχισε επιτέλους να ανησυχεί και για τα 10-11 εκατομμύρια των πολιτών που, ένα χρόνο τώρα, δεν έχουν προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Δεν ξέρω αν το κάνει από πολιτικό ρεαλισμό (μήπως οδηγηθούμε σε εκλογές δηλαδή, με θυμωμένους/μπουχτισμένος ψηφοφόρους), ή από απλή ανθρώπινη ευαισθησία. Δεν έχει σημασία εξάλλου. Προκειμένου να μαζεύονται εκατοντάδες (ή και χιλιάδες) πολίτες για γλέντια στις πλατείες ή για να διαμαρτυρηθούν, για ό,τι νομίζουν, στις πορείες, αφού έτσι κι αλλιώς «δεν πάει άλλο», ας αναθεωρηθούν οι αυστηρές απόψεις για τα μέτρα και ας βοηθηθούμε και εμείς οι κατοικούντες στην Ελλάδα να πάρουμε μια ανάσα. Πιο απλά: Να χαλαρώσουν τα μέτρα. Θέλουμε να πάμε για καφέ, έστω και μόνο έξω, κάτω απ’ τις μουριές και τις κληματαριές, στους υπαίθριους χώρους. Θέλουμε να βρεθούμε με δυο-τρεις φίλους και να πάμε να φάμε παρέα Κυριακή μεσημέρι, έξω, στη λιακάδα (όχι μέσα, δεν διεκδικώ το «μέσα»).

Άλλοι θέλουν να διαδηλώνουν και άλλοι θέλουν να εκδηλωθούν, να εκφραστούν, να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να φλερτάρουν, να μεθύσουν, ν’ αγκαλιάσουν και ν’ αγκαλιαστούν. Στο τέλος-τέλος, τι θα γίνει με τον έρωτα; Η ανθρώπινη φύση θέλει έρωτα, φλερτ και πάρε-δώσε, συνευρέσεις και καβγάδες, αγκαλιές και φιλιά, ζήλιες και, ξανά, καβγάδες και συμφιλιώσεις. Καλός ο Κουφοντίνας και η αστυνομική βία και τα ζητήματα αστυνόμευσης των πανεπιστημιακών χώρων, καλοί οι καβγάδες της Έλενας με τους Εβραίους για το Άουσβιτς, με τον κύριο Κυμπουρόπουλο για τη μήτρα που η φύση δεν του χάρισε (πού πάει κι αυτός χωρίς μήτρα;), ή με το εμβόλιο της Astra Zeneca, για το οποίο όλοι ανησυχούμε. Χορτάσαμε όμως. Μπουχτίσαμε. Γκώσαμε.

Ειλικρινά δεν θέλω να πολιτικολογώ και να σηκώνω λάβαρα με επιχειρήματα υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς των «κομματικών καβγάδων». Βαριέμαι πια. Το κάνω, το ξέρω, αλλά το κάνω χωρίς κανέναν ενθουσιασμό. Το κάνω γιατί δεν έχω τι να γράψω και δεν θέλω να απουσιάζω από το Greeks Channel πάνω από τρεις-τέσσερις μέρες. Ναι, το παραδέχομαι, δεν έχω τι να γράψω. Κατά βάθος, άλλα πράγματα με απασχολούν, εντελώς άλλα. Η πολιτική είναι κι αυτή μια δουλειά, αλλά δεν είναι η δική μου δουλειά. Η δική μου δουλειά, από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη, από την ήβη και την εφηβεία, είναι άλλη. Και έχει σχέση με άλλου είδους ανθρώπους, όχι με αυτούς που πολιτικολογούν και μαλλιοτραβιούνται γύρω από έναν serial killer ή με το πώς θα διαχειριστούν τις πολιτικές επιπτώσεις της επόμενης κάλπης που θα είναι, πια, αποτέλεσμα της απλής αναλογικής.

Μπήκε ο Μάρτιος και προχώρησε. Η άνοιξη είναι ήδη εδώ, οι ευλογημένες νεραντζιές στις γειτονιές της Αθήνας μοσχοβολάνε, οι δρόμοι για τις αμμουδιές, τα νησιά και τα βράχια είναι ανοιχτοί και μας περιμένουν. Σκουριάσαμε αυτόν τον χειμώνα, θέλουμε να το δούμε αλλιώς, να εκμεταλλευτούμε νέες ευκαιρίες, να δουλέψουμε, να δώσουμε και να πάρουμε φτιάχνοντας, δημιουργώντας, ο καθένας στη δουλειά του. Κράτησε πολύ αυτή η δοκιμασία. Έναν ολόκληρο χρόνο. Είναι πολύς ένας χρόνος όταν είσαι 17. Είναι πολύς ένας χρόνος όταν είσαι 67.

Τι ζητάω; Το έχει πει ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. «Μια ευκαιρία στον παράδεισο να πάω». Και ο Κωστής Μαραβέγιας. «Δεν ζητάω πολλά». Ζητάω να χαλαρώσετε τα μέτρα και να μας δώσετε μιαν ευκαιρία να ξαναδουλέψουμε. Θέλω να ετοιμάσω μια παράσταση στο «Άλσος» του Σαββόπουλου και του Μαροσούλη για τον Σεπτέμβριο. Θέλω να κάνω συναντήσεις για τραγούδια, στίχους, ζωντανά προγράμματα, αφιερώματα, ηχογραφήσεις, πρόβες. Διαβάζω για μια υπερπαραγωγή (για streaming) που ετοιμάζει ο Μαζωνάκης, για το άλλο streaming του Μάριου Φραγκούλη και του Γιώργου Περρή, για την άλλη ακριβή παραγωγή-μουσική ταινία που φτιάχνει ο Κωνσταντίνος Αργυρός. Και, ενώ ζηλεύω βέβαια, συγχρόνως αναρωτιέμαι: Έτσι θα τη βγάλουμε, με τη μοναξιά μας μπροστά σε μια μικρή ή μεγαλύτερη οθόνη, smartphone ή smart TV, χαζεύοντας κάτι που φτιάχτηκε σαν τις σειρές του Netflix;

Θέλουμε πίσω τη δουλειά μας, τα τραγούδια μας, τους συνεργάτες μας, τις καλλιτεχνικές μας παρέες. Θέλουμε το live, δηλαδή το «ζωντανό». Θέλουμε τις καλοκαιρινές περιοδείες σε όλη την Ελλάδα, το «δώσ’ μου ένα τσιγάρο να σταθώ να πάρω εισητήριο δίπλα στα ζευγάρια τα δεκαοχτάρια». Δεν θέλουμε να είμαστε «απέναντι» για πολιτικούς λόγους η Τσανακλίδου, ο Σαββόπουλος, η Μόνικα, ο Κραουνάκης, ο Κότσιρας, ο Νταλάρας, η Πρωτοψάλτη, ο Ξαρχάκος, ο Νίκος Αντύπας, ο Καλαντζόπουλος, ο Νίκος Μωραΐτης, η Ευανθία, η Αλεξίου, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Good job Nicky, η Μποφίλιου, ο Leon of Athens, η Ζουγανέλη, ο Ευαγγελάτος (και όλοι οι άλλοι από όλα τα ρεπερτόρια). Όχι για πολιτικούς λόγους. Ας σκοτωθούμε αν θέλουμε για τα καλλιτεχνικά μας, για την αξιολύπητη ΕΔΕΜ μας, για τα λάθη που κάναμε στη διαχείρηση του μικρού ή μεγαλύτερου (ή τιτανοτεράστιου) έργου μας, για τις αληθινές και πολύτιμες προσωπικές μας σχέσεις, με τα λάθη μας και τα σωστά μας.

Τι προτείνω, τελικά; Αυτό: Αφού τα μέτρα δεν αποδίδουν έτσι κι αλλιώς, ας επιτραπεί σε όλους τους επαγγελματίες να δουλέψουν τηρώντας κάποια μέτρα, μάσκα και αποστάσεις, κατά συνείδηση και με ατομική ευθύνη και του εστιάτορα π.χ., και του σερβιτόρου και, φυσικά, του πελάτη. Ας ξαναβάλουμε μπρος μετά από ένα χρόνο «εκπαίδευσης». Ας βασιστούμε στον πολίτη, όχι στις απαγορεύσεις.

Έτσι κι αλλιώς, το μόνο που καταφέραμε με τις αυστηρότητες που κανέναν δεν τρομάζουν πια, είναι να φτάσουμε το σύστημα Υγείας σχεδόν στο κρασάρισμα. Αυτό ζούμε τώρα: Και εμείς σε απελπισία και όλα τα νοσοκομεία γεμάτα, απλές κλίνες και κλίνες ΜΕΘ.

Ας μας αφήσουν να ζήσουμε και να δουλέψουμε – και θα αναλάβουμε εμείς την ευθύνη. Καλύτερα θα τα πάμε απ’ ό,τι τα πήγαν όλες αυτές οι «υποχρεωτικές οδηγίες» και τα ανόητα μέχρι βλακώδη μέτρα (όπως η απαγόρευση κυκλοφορίας 21:00 με 05:00 π.χ.).