Ένας λαμπαδηδρόμος θυμάται και γράφει

• ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΙΑ
• ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ
• PYEONG CHANG 2018
Ήταν μια πολύ ωραία στιγμή!
Μεγάλη τιμή! Μεγάλη χαρά! Μεγάλη συγκίνηση!

Δεύτερος από δεξιά στην πρώτη σειρά με τους γονατιστούς λαμπαδηδρόμους, Αναστάσιος Μιχαλόπουλος του Νικολάου και της Μαρίας από τα Αγιωργίτικα του Νομού Αρκαδίας.

Η τρίτη μου λαμπαδηδρομία, αλλά η πρώτη στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, την αγαπημένη μου Αθήνα μετά το Σίδνεϋ το 2000, όπου άναψα τον βωμό της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Τρίπολης και φυσικά την Αθήνα το 2004 και πάλι στην Αρκαδία, στην ιστορική Τεγέα, εκεί που υπογράφηκε για πρώτη φορά η συμφωνία για το θεσμό της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας το 1936 και για εκείνους τους Ολυμπιακούς Αγώνες, που ο Χίτλερ δυστυχώς χρησιμοποίησε ως προπαγάνδα των αιματηρών σχεδίων του στο κατώφλι του Β” Παγκοσμίου Πολέμου.

Η λαμπαδηδρομία του Σίδνεϋ αποτελεί για μένα μια πολύ ιδιαίτερη προσωπική στιγμή, όχι μόνο γιατί άναψα τον βωμό στην κεντρική πλατεία, στην Πλατεία Άρεως, στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Τρίπολη, εκεί που πέρασα τα πρώτα μου καλοκαίρια, εκεί που πρωτοέκανα ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες, εκεί που έφαγα τα πόδια μου αμέτρητες φορές και ακόμα μυρίζω το ιώδιο και τη σουλφαμιδόσκονη, που τότε με έκαναν να αισθάνομαι περισσότερο γενναίος, αλλά και εκεί που γράφτηκε μια οικογενειακή ιστορία ανάλογου περιεχομένου 48 χρόνια πριν κι εγώ τότε δεν ήξερα.

Μια ιστορία όμως που ήρθε μπροστά μου χειροπιαστή, γυρίζοντας σπίτι μου, στο πατρικό εκείνο σπίτι με τους στάβλους, τα αμπέλια και τα κατώγια με τα κρασιά, το σπίτι με τα άλογα, τα κατσίκια, τις κότες. Το σπίτι με τους χτιστούς εξωτερικούς φούρνους και τους κήπους, στους οποίους έριξα για πρώτη φορά ακόντιο από τα καλάμια που μάζευα κι ο θείος Τάσος, η απόλυτα πατρική φιγούρα της οικογένειας, αδερφός του πατέρα μου, 20 χρόνια μεγαλύτερος από εκείνον και νονός μου, μου έκοβε, μου καθάριζε και μου περιποιόταν για να μην πληγώνω τα χέρια μου.
Πού να ήξερε ότι αυτό το ακόντιο, 20 χρόνια μετά, θα με έφερνε ως αθλητή-λαμπαδηδρόμο της Ολυμπιάδας του 2000!

Ο θείος Τάσος, 95 χρόνων πια, αλλά με μυαλό ξυράφι και διάθεση για ζωή εφήβου, περιεργάστηκε τη δάδα που έφερα στο σπίτι και άρχισε να διηγείται με ξεθωριασμένες λεπτομέρειες τη δική του συμμετοχή στην Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία, λίγο πριν τον πόλεμο. Η έκπληξη μου τεράστια και η εσωτερική μου αμφισβήτηση άλλη τόση για μια ιστορία που ποτέ δεν είχα ακούσει και τώρα μου παραφαινόταν εξαιρετική από πλευράς χρόνου και σημασίας για μένα για να είναι αληθινή.

Ο άνθρωπος που υπήρξε για μένα κάτι σαν δεύτερος πατέρας, μια φιγούρα πρότυπο για όλη σχεδόν την οικογένεια, την ημέρα αυτή της προσωπικής μου αθλητικής περηφάνειας αποκάλυπτε κάτι που μας συνέδεε και με έναν ακόμα τρόπο.

Και μάλιστα μιλούσε για τη συμμετοχή του στην πιο ιστορική Ολυμπιακή λαμπαδηδρομία, την πρώτη που έγινε ποτέ στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, με συμφωνία που υπογράφηκε εκεί στην Αρκαδία, στην ιστορική Τεγέα και μάλιστα για εκείνους τους αγώνες που έμελλε να καταπατήσουν με τον βιαιότερο τρόπο όλες τις αξίες που αυτή η φλόγα πρεσβεύει, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως προπαγάνδα για τα αιματηρά σχέδια του Χίτλερ.

Ο άνθρωπος αυτός που κουβάλησε αυτό το φως, λίγο αργότερα πείνασε και βρέθηκε στα σύνορα, πολεμώντας τους ανθρώπους εκείνους στους οποίους το είχε παραδώσει για να το προσέξουν και να το τιμήσουν. Τί ειρωνεία! Μεγαλύτερη και από αυτή που ένιωθα εγώ τώρα μέσα μου, καθώς συνέχιζα να τον αμφισβητώ, ρωτώντας λεπτομέρειες για εκείνη τη συμμετοχή, που εγώ γνώριζα μέσα από την ιστορία.
Πού τρέξατε;
Ποιά ήταν η διαδρομή;
Τί φορούσατε;
Τί εποχή ήταν;
Όλα ταίριαζαν, όμως κάτι έλειπε.
Η μεγάλη απόδειξη.

Μέχρι που ο θείος επέστρεψε από την αποθήκη του σπιτιού, εκεί που ως μικρό δεν σε αφήνουν να μπαίνεις ποτέ, με τη δάδα στα χέρια. Αυτή τη δάδα που τόσα χρόνια έβλεπα ως σύμβολο μιας άλλης εποχής, σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία και μουσεία. Τη δάδα αυτή την τόσο απλή με την τρύπα στη μέση για να μπαίνει ένα χοντρό κερί. Τη δάδα αυτή με τη χαραγμένη διαδρομή από την Αρχαία Ολυμπία στο Βερολίνο με ενδιάμεσες στάσεις τους Δελφούς, τη Θεσσαλονίκη, τη Σόφια, το Βελιγράδι, τη Βουδαπέστη, τη Βιέννη, την Πράγα και τη Δρέσδη. Το αντικείμενο αυτό ιστορίας με το σύμβολο του αετού της ναζιστικής Γερμανίας επάνω του να αρπάζει στα νύχια του τους πέντε Ολυμπιακούς κύκλους.
Ένας άλλος κύκλος ολοκληρωνόταν για μένα τώρα προσωπικά.

Σε λίγα χρόνια, όταν ο θείος πια δεν ζούσε, κάποιος συλλέκτης μου ζήτησε να τον αναγνωρίσω στη μοναδική φωτογραφία που υπήρχε με τους Αρκάδες λαμπαδηδρόμους της Ολυμπιάδας του 1936.
Τώρα ήταν όλα απόλυτα τακτοποιημένα. Ο μόνος που έλειπε ήταν ο θείος, για να του δείξω το παλιό εκείνο σπίτι που ανακαινίστηκε και απέκτησε νέα ζωή, αλλά και τις νέες μου δάδες από τη συμμετοχή μου στην λαμπαδηδρομία της Αθήνας και τώρα της Νότιας Κορέας για τους χειμερινούς αγώνες στην Pyeong Chang το 2018.
Ξέρω ότι θα ήταν πολύ περήφανος.

Ίσως και να είναι πράγματι, όπως είμαστε και όλοι μας για αυτό το φως που προσφέρουμε σε όλο τον κόσμο τόσο απλόχερα.
Γιατί αυτό είναι κάθε Ολυμπιακή Λαμπαδηδρομία.
Μια τεράστια ιστορία, μια μοναδική διαδρομή, ένας ξεχωριστός συμβολισμός για μια φλόγα που είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα φως!

Ας ελπίσουμε αυτή τη φορά ο κόσμος να μπορέσει να ακούσει και να καταλάβει το μήνυμα που κουβαλάει. Μήνυμα ειρήνης, αγάπης, ενότητας, συναδέλφωσης, σεβασμού στη διαφορετικότητα, σεβασμού στον άνθρωπο και τις πραγματικές αξίες του Ολυμπιακού κινήματος. Καλό της ταξίδι!
Νίκος Μιχαλόπουλος