Ένας Ανένταχτος Γαταληψίας Θριλεράκιας

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, μια από τις αγαπημένες μου τραγουδίστριες, η Ντένια Κουρούση διοργάνωσε σε συνεργασία με τον Δήμο Καλλιθέας μια συναυλία στην πλατεία Δαβάκη φιλοζωικού χαρακτήρα. Δεκάδες καλλιτέχνες του λαϊκού και ρεμπέτικου ρεπερτορίου ένωσαν τις δυνάμεις τους, ενώ ο κόσμος που ερχόταν να παρακολουθήσει την εκδήλωση, αντί να πληρώσει εισιτήριο, προσκόμιζε τροφές και φάρμακα για αδέσποτα ζώα.

Η συναυλία είχε μεγάλη επιτυχία. Ήρθε, δε, και έδεσε με το ότι την ίδια περίοδο έτυχε να βρω ένα μικρό και άρρωστο γατάκι στο δρόμο και να το φέρω σπίτι. Η Ντένια, μετά το πέρας της εκδήλωσης, με συμβούλεψε να απευθυνθώ στον φίλο της και «πατέρα γατιών πάσης Ελλάδος», τον Δημήτρη, για τυχόν συμβουλές και απορίες ως προς το μεγάλωμα ενός γατιού.

Το γατί ονομάστηκε Νόρα, ο Δημήτρης με τον οποίο μίλησα στο τηλέφωνο με οδήγησε στην αγορά συγκεκριμένων τροφών και ενός κολλυρίου για τα μάτια, διάφοροι φίλοι βοήθησαν πολύ στην ανατροφή του τετράποδου ζιζανίου που όλο και μεγάλωνε. Όλα καλά. Όταν χρειάστηκε να λείψω το καλοκαίρι εκτός Αθήνας, ο Δημήτρης δέχτηκε να φιλοξενήσει τη Νόρα μαζί με τα υπόλοιπα, 31 στον αριθμό, γατόπαιδα-που ο ίδιος αποκαλεί και θεωρεί συντρόφους του- στο σπίτι του.

Με το αμάξι του καλού μου πήγαμε ένα ζεστό απόγευμα να τον βρούμε στη φιλόξενη και γεμάτη ζωή και χάδια αυλή του, σε μια περιοχή της πόλης απομακρυσμένη σχετικά από το χαβούζικο κέντρο. Εκεί, ο Δημήτρης έχει το άντρο του, το «παλάτι» του, το στέκι τόσων και τόσων γατιών.

Στρίβοντας παρέα ένα τσιγάρο, δεν δυσκολευτήκαμε να ανοίξουμε συζήτηση. Ο καινούργιος μου φίλος είναι, επί της ουσίας, άνεργος και τα βγάζει δύσκολα πέρα. Από το υστέρημά του ταΐζει τα γατιά και, με τη βοήθεια λίγων και προσεκτικά επιλεγμένων ανθρώπων, τους προσφέρει την περίθαλψη την οποία κατά καιρούς επιτακτικά χρειάζονται.
Βαριέται τη φιλολογία γύρω από τις φιλοζωικές, «τα κακόμοιρα τα ζωάκια», τη θεώρηση των ζώων ως κατοικίδια και των ανθρώπων που φροντίζουν ως αφεντικά τους. Είναι εκτός αισθητικής του οι φωτογραφίες στα social media με… πιασάρικα, αιματοβαμμένα κλικ από ταλαιπωρημένα και κακοποιημένα ζώα ή, από την άλλη πλευρά, με καλοχτενισμένα σκυλάκια και γατάκια που οι άνθρωποι τα έχουν εξαναγκάσει να μιμηθούν τους ανθρώπινους, δήθεν πολιτισμένους, τρόπους.
Ο Δημήτρης, πριν εγκατασταθεί στην Αθήνα, ζούσε σε μια επαρχιακή περιοχή που δεν επιθυμεί να γράψω, όπου δέχτηκε πολλά πυρά από μέρους των κατοίκων για τις γάτες που φρόντιζε, ότι δηλαδή, η παρουσία τόσο πολλών γατιών μολύνει την περιοχή, θέτει σε κίνδυνο τα παιδιά και λοιπά. Ενεπλάκη ακόμα και ο δήμος, ο οποίος, από την άλλη, επεδείκνυε πλήρη αδιαφορία για τη φροντίδα των αδέσποτων γατιών και την οποία φροντίδα προσπαθούσε, παρά τις δυσκολίες, να παράσχει ο Δημήτρης.

Ο ίδιος μου λέει με τον χαρακτηριστικό του, άμεσο τρόπο:
«Ακόμα και σήμερα, στο ελεεινό ρουφιανοχώρι και τα γύρω βλαχοπέδια δολοφονούνται καθημερινά γατιά και σκυλιά, καθώς ο κωλοαθηναίος που τους χάλαγε τη δουλειά, εγώ δηλαδή, έφυγε για πάντα. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ από την ανελέητη καταστολή μου από τα όργανα του κράτους με απειλές ακόμα και για τη ζωή μου καθώς και για τη στάση των φιλοζωικών που σιωπούν συστηματικά δεν είμαι το καλό παιδί του lifestyle και ο επαγγελματίας γλείφτης που θα βολευτεί με μια θεσούλα ή με επιδοτήσεις από την «ελληνικός χρυσός» ή τη Χρυσή Αυγή ή ακόμα και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης.
Παραμένω ο παράφρων Δον Κιχώτης κι αν ακόμα οι ανεμόμυλοι με τσακίσουν, η Δουλτσινέα μου θα δακρύσει για πρώτη φορά στη ζωή της για μένα κι αυτό θα’ ναι η μεγαλύτερη νίκη μου γιατί έστω ένας άνθρωπος θα έχει νιώσει κάτι πέρα από το εγωκεντρικό του συναίσθημα ανωτερότητας.»

Τα γατιά που συγκατοικούν με τον Δημήτρη, βρίσκονταν, πριν τα βρει αυτός, πεταμένα στο δρόμο ή τραυματισμένα κι ανάπηρα. Γάτες με διαφορετική προσωπικότητα, εκτός από φύλο και εμφάνιση, ζουν αρμονικά και ακολουθούν ορισμένους κανόνες, όπως, ας πούμε η ώρα του φαγητού ή η μη παρουσία ορισμένων πιο… επιθετικών σε χώρους του σπιτιού όπου φιλοξενούνται μωρά.
Το προσωπικό μου αγαπημένο, ένα γατάκι που μοιάζει με ψεύτικο, για την ακρίβεια λούτρινο, ονομάζεται Βύρων, ο οποίος έχει παρεγκεφαλικό σύνδρομο κι έχει περάσει εγκεφαλικό. Ο Δημήτρης του έχει ιδιαίτερη αδυναμία, τον κρατά αγκαλιά, τον προσέχει πολύ. Σε πείσμα ορισμένων κτηνιάτρων, αλλά και δύσπιστου κόσμου σχετικά με της πιθανότητες επιβίωσης ενός πλάσματος που, ουσιαστικά, με δυσκολία κινείται και τρέφεται, ο αξιολάτρευτος Βύρων είναι καλά, πολύ καλά!

«Ένα άλλο ξεχωριστό πλάσμα εδώ μέσα είναι ο Νυαρλαθοτέπ που μου τον έφερε όταν ήταν μωρό ένα κοριτσάκι στην επαρχία που ζούσα. Όλοι οι κτηνίατροι μου είπαν να του κάνω ευθανασία. Όταν έφθασε στην ηλικία των 4 ετών τον χτύπησαν, σύμφωνα με τον κτηνίατρο με μαδέρι ή στειλιάρι τόσο δυνατό στο κεφάλι που είναι ,πια, μονόφθαλμος και είναι θαύμα το ότι ζει. Από την άλλη, ο Μπόμπυ βρέθηκε με σπασμένη λεκάνη και συντριπτικό κάταγμα στο πόδι σε χωράφι, ενώ ο Ζαν βρέθηκε χωρίς μάτια, μια άμορφη μάζα γεμάτη χλαμύδια κι ύστερα από πολύ κόπο καταφέραμε να σώσουμε το ένα μάτι. Η Άνναμπελ Λη έχει χάσει το ματάκι της από δηλητήριο όταν ήταν μωρό, ένας άλλος μικρός που βρήκα πρόσφατα θα πρέπει ν’ ακρωτηριαστεί γιατί έχει χάσει το ένα πόδι του από αυτοκίνητο και πάει λέγοντας. Κάθε γατί έχει μια δική του ξεχωριστή ιστορία», διηγείται ο Δημήτρης. Για κάθε ένα γατί έχει να πει μια ιστορία, να σχολιάσει την προσωπικότητά του…

Ο Δημήτρης δε ζει τις μέρες του ακολουθώντας μια ρουτίνα. Άλλωστε, εκτός από τον διψήφιο αριθμό μουστακίσιων συγκατοίκων εντός σπιτιού και αυλής, ασχολείται και με άλλα γατιά, που δεν μπορεί να έχει μαζί του. Ταΐζει τρεις φορές τη μέρα σχεδόν 70 γατιά εκτός σπιτιού, σε σημεία καμιά φορά δυσπρόσιτα και μακριά από το σπίτι του. Σε ορισμένες περιπτώσεις, βγαίνει γι’ αυτό το σκοπό νύχτα καθώς έχουν γίνει… γαταλήψεις σε άδεια σπίτια. «Βλέπεις, οι νοικοκυραίοι ,αν χορταριάζει ή ρημάζει το τσιμέντο δε δίνουν δυάρα αλλά αν βρουν στέγη πλάσματα που κινδυνεύουν, τρελαίνονται», μου λέει ο Δημήτρης και κάπου πίσω από τον θυμό του, εντοπίζω κι ένα παράπονο.

Επίσης, σχεδόν καθημερινά ο άνθρωπος αυτός τρέχει για κακοποιήσεις ή κι απελευθερώσεις ζώων «γιατί όταν υπάρχουν τα ζόρια οι φιλοζωικές κι οι ποζεράδες των social media επικαλούνται το νόμο, ώστε να καλύψουν τη δειλία τους. Εγώ πάλι δεν είμαι ήρωας ή άγιος, απλά άψυχος, γιατί την ψυχή μου την πήραν οι βλάχοι και τη διέλυσαν στις 27 Οκτώβρη του 2014, όταν μου δολοφόνησαν τη Πανδώρα, ξεκινώντας έναν κύκλο αίματος που είχε ως θύματα 4 σκυλιά και πάνω από 20 γατιά, μαζί με τα 19 που κατάφερα να φέρω στην Αθήνα.»

Η κοσμοθεωρία του Δημήτρη, τολμώ να πω ότι συνοψίζεται κάπως έτσι: «Για μένα, κάθε ζώο, και όχι μόνο οι γάτες, είναι σύντροφοι κι όχι παιδιά ιδιοκτησία ή αντικείμενο. Η προτροπή μου στον κόσμο είναι να μάθει να σέβεται, να φύγει από το ανθρωποκεντρικό μοντέλο που του επέβαλαν και ν’ αντιληφθεί πως ανώτερο είδος ήταν μόνο οι ναζί στο φτωχό μυαλό τους, διότι η κατανάλωση σάρκας αθώων καθώς και προϊόντων εκμετάλλευσης δε σε κάνει ανώτερο, αλλά υποείδος ανθρώπου. Όσο για τον γατοσκυλόφιλο πληθυσμό, να σταθεί δίπλα σε κάθε άτομο που το παλεύει μόνο του κι όχι σε σωματεία, ομάδες δήθεν τύπων και λοιπά κυκλώματα που λαχταράνε φήμη και λεφτά. Γνωρίζω άτομα της νύχτας, πόρνες, πρεζόνια, μεγαλοαστούς που δίνουν αγώνα σεμνά κι ανώνυμα, γερόντια που ξοδεύουν τη σύνταξη για να ταΐσουν προσφυγάκια- γιατί για μένα τα ζώα είναι πρόσφυγες κι όχι αδέσποτα, πρόσφυγες που αναζητούν δεσποτική κυριαρχία του ανθρώπου, ελεύθερες ψυχές που τους έχουμε στερήσει τα σπίτια τους με τόνους τσιμέντο. Ό, τι κάνω δεν είναι παρά ο δρόμος για την εξιλέωσή μου γιατί κι εγώ πτωματοφάγος γατοσκυλόφιλος ήμουν κι αν κάτι χρωστάω στους βλάχους ήταν το ότι εκεί συνειδητοποίησα πως ο χειρότερος φασισμός είναι ο διαχωρισμός των ειδών. Δυστυχώς, όσα άτομα μένουν επαρχία κι έχουν μέσα τους ανθρωπιά ή θα τρελαθούν η θ’ αυτοκτονήσουν. Αν δεις την ταινία ‘ο βασιλιάς’, θα καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ.»

Έχω αρκετό καιρό να περάσω από το σπίτι του Δημήτρη και των γατιών. Μου έχει πει ότι κοιμάται συχνά αγκαλιά με τη Νόρα μου, με την οποία μάλιστα βλέπουν και φανατικά θρίλερ. Γιατί ο Δημήτρης, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του, βλέπει ταινίες, διαβάζει, βγαίνει όσο και όποτε μπορεί με λίγους και καλούς φίλους, βρίσκεται ακόμα και στο facebook. Είναι ένας άνθρωπος πολύ ενδιαφέρων, από τον οποίο ζητώ τη χάρη δημοσίως να μου παραχωρήσει μια ακόμα συνέντευξη, επώνυμα αυτή τη φορά, για να μιλήσει για τα fanzines, τα Εξάρχεια όπως τα θυμάται, την Τέχνη όπως τη μελετά και την ψάχνει συνεχώς.

Ως τότε, εύχομαι καλή δύναμη σε αυτόν και τα γατιά του. Εάν επιθυμείτε να τον στηρίξετε, μπορείτε να το κάνετε βάζοντας οποιοδήποτε-ακόμα και αμελητέο για εσάς-χρηματικό ποσό στον εξής λογαριασμό: