ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝΕΙ

Το πρόσωπό του, τα λόγιά του, η θλίψη, η οργή, η απόγνωσή του. Κανείς δεν θα ήθελε να βρεθεί στη θέση του πατέρα της μικρής Παναγιώτας, ενός αγγέλου, που δεν πρόλαβε να γευτεί χαρές τις ζωές και βρέθηκε κάτω από τις ρόδες ενός φορτηγού. Καμιά γυναίκα δεν θα ήθελε να ζήσει το δράμα της μάνας της. Και κανένας οδηγός φορτηγού δεν θα ήθελε να έχει σκοτώσει ένα παιδί και να έχει τραυματίσει ένα άλλο.

Η μικρή Παναγιώτα στη Νίκαια του Πειραιά θα μας στοιχειώνει. Δεν θα ξανακουστεί η φωνή της, δεν θα αγκαλιάσουν ξανά τους δικούς της, τα χέριά της, δεν θα ντυθεί τις Απόκριες, δεν θα πάει σε άλλα παιδικά πάρτι, δεν θα τσακωθεί ως έφηβη με τους γονείς της για τους περιορισμούς στην ελευθερία της, δεν θα αγωνιά με τους δικούς της, αν πέρασε ή όχι στο Πανεπιστήμιο. Τα μάτιά της δεν θα λάμψουν, στον πρώτο μεγάλο έρωτα, δεν θα μουσκέψει με δάκρυα στο μαξιλάρι της στον πρώτο χωρισμό κι ο Μανιάτης πατέρας της δεν θα χρειαστεί να εγκρίνει τον γαμπρό. Δεν θα γεννήσει δικά της παιδιά.

Η μικρή Παναγιώτα είναι το θύμα ενός ατέρμονου, ακήρυχτου πολέμου, όπως αυτός που τραυμάτισε το 8άχρονο αγοράκι. Ενός πολέμου, που δεν έχει μόνο θείες και φορτηγατζήδες και ξαδέρφια, που χαροπαλεύουν. Είναι θύμα ενός πολέμου, που περιλαμβάνει ακόμη και παππούδες και πατεράδες, που έχουν γίνει, άθελά τους, φονιάδες παιδιών κι εγγονιών τους. Κι έτσι εκείνο το κρυφτούλι πίσω από αμάξια, τρακτέρ, φορτηγά, γίνεται φονικό. Πετάγονται ξαφνικά μπροστά τους και το ρημάδι το γκάζι ή η ταχύτητα όπισθεν, δεν υπακούν.

Μα, αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος, όταν μέχρι σήμερα υπάρχουν προβλήματα με τις αλλοπρόσαλλες σημάνσεις, όταν δέντρα κρύβουν τα σήματα, όταν σηματοδότες λειτουργούν αρρύθμιστοι, όταν υπάρχουν δρόμοι – καρμανιόλες, λακκούβες απίστευτες, δρόμοι, που έχουν αλλοπρόσαλλα βαλμένες τις πινακίδες ή δεν έχουν καθόλου ή λόγω της οικονομικής κρίσης οι οικογένειες δεν έχουν κάνει το σέρβις, που πρέπει.

Η πρώτη κηδεία, που πήγα στη ζωή μου μαζί με όλο το σχολείο ήταν στο λύκειο. Χάθηκε η Αμάντα μία έφηβη, έναν χρόνο μεγαλύτερη από μένα στο Παλαιό Φάληρο. Το νέο έφτασε από στόμα σε στόμα σε κάθε μαθητικό σπίτι. Ένας μοτοσικλετιστής έπεσε πάνω της ενώ ήταν στο πεζοδρόμιο. Την πέταξε ψηλά και το κορίτσι έγινε κομμάτια. Ο πατέρας της πέθανε λίγο χρόνια μετά από τον καημό του. Δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ από εκείνη τη μοιραία μέρα. Η μάνα έκανε κουράγιο για τα άλλα δυο της παιδιά. Το καράβι της θλίψης αγκυροβόλησε στο σπίτι τους.

Χίλιες φορές είχαν πει για το πέταλο του Μαλλιακού. Μέχρι που συνέβη το μοιραίο. Επτά νέα παιδιά, που πήγαιναν εκδρομή του 2004 γνώρισαν τον Χάρο, όταν το λεωφορείο, που επέβαιναν, τράκαρε με νταλίκα. Τα Επτά μαθητές νεκροί επί τόπου στην εκδρομή του τρόμου, που έγινε αφορμή για ν΄ αλλάξει πιο γρήγορα ο δρόμος. Χώρια τα τραυματισμένα. Αιματοκυλίστηκε ο τόπος.

Ξεχαρβαλωμένα ποδήλατα, απεικονίσεις λουλουδιών, που ξεριζώθηκαν προτού προλάβουν ν΄ ανθίσουν. Μπουμπουκιών, που κόπηκαν βίαια, πάνω που πήγαν ν΄ ανοίξουν τα πέταλά του, όπως τότε με την πόρσε, που μονομιάς έσβησε μία οικογένεια από τον χάρτη κι ο πατέρας έμεινε αποσβολωμένος, πως γλίτωσε από του Χάρου τα δόντια, μα, πια δεν είχε μείνει τίποτα, μόνο οι αναμνήσεις του.

Τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις ηλικίες 5-24 ετών, σύμφωνα με στοιχεία από την Ευρώπη και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Έτσι, και τούτη η φωνούλα της μικρής Παναγιώτας, θαρρείς εκκωφαντική, κι ας μην μπορεί πια να φωνάξει «μαμά» ή «μπαμπά», να καμαρώσει το καινούργιο φουστάνι, να γκρινιάξει γιατί δεν έφαγε κι άλλο παγωτό, γιατί θα την πονέσει η κοιλιά της.

Οικογενειακές τραγωδίες, που όσα λόγια και μελέτες κι αν γραφτούν, δεν μπορούν να τις περιγράψουν. Τα τροχαία δυστυχήματα δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, αυτό που καταγράφεται. Χαράσσονται πάνω σε πρόσωπα, που ρυτιδιάζουν πρόωρα, σε κορμιά, που γερνούν ξαφνικά, σε μαλλιά, που ασπρίζουν, σε κλάματα, που μπήγονται κρυφά και φανερά. Φωλιάζουν σε απρόσμενα κοκκινισμένα πρόσωπα, σε γονείς, που όσο κι αν σφίξουν την καρδιά τους, όσο κι αν τρέξουν να κρυφτούν από το κακό, το κενό δεν καλύπτεται. Θλίψη βαθιά ριζωμένη, σε αποξηραμένα κορμιά γονιών και παππούδων. Καθηλωμένα στη ρωγμή του χρόνου, που έγινε το μοιραίο δυστύχημα ή στις τραγικές ώρες, που περίμεναν μία καλή κουβέντα από τον γιατρό ότι το παιδί θα συνέλθει αλλά δεν άνοιξε τα μάτιά του ξανά.

Η Ευρώπη θρηνεί κάθε χρόνο 700 παιδιά. Ναι, καλά διαβάσατε. Αυτός είναι ο αριθμός του πόνου. Τόσος είναι ο μέσος όρος παιδιών, που χάνουν τη ζωή τους, επειδή κάποιος δεν τα είδε, επειδή πετάχτηκαν ξαφνικά, επειδή κάποιος αφαιρέθηκε, επειδή κάποιος έτρεχε, επειδή εκείνα δεν ήξεραν πώς να περάσουν τον δρόμο, επειδή κάποιος δεν τα πρόσεξε με το ποδήλατο, επειδή κάποιος μπήκε ανάποδα σε δρόμο, που δεν έπρεπε να περάσει. Ναι, 700 οικογένειες κάθε χρόνο χάνουν ένα παιδί έως 15 ετών. Χίλιοι τετρακόσιοι γονείς κάθε χρόνο πεθαίνουν κάθε μέρα, γιατί το ρολόι δεν γυρνάει πίσω κι αναθεματίζουν την κακιά ώρα.

Φταίει η οδική συμπεριφορά; Τα τυφλά σημεία, μεταξύ αυτοκινήτου και δικυκλιστών; Τα τυφλά σημεία μεταξύ φορτηγών και πεζών; Τα παιδιά είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στους δρόμους. Γιατί κάποιος πέρασε βολίδα κι έκοψε το νήμα της ζωής τους, όπως συνέβη με το τραγικό δυστύχημα στη Φθιώτιδα και την πόρσε, που σκότωσε μία γυναίκα με τα δυο της παιδιά. Κι η τραγωδία σταματά εδώ; Εμ! δεν σταματά: Περίπου 100.000 παιδιά κάθε χρόνο τραυματίζονται σε τροχαία ατυχήματα και δυστυχήματα.

Απ΄ αυτά τα 100.000 παιδιά, κάποια δεν θα έχουν ποτέ την ίδια ζωή, που είχαν πριν. Κάποια δεν θα παίξουν ξανά με τους φίλους, όπως έπαιζαν, δεν θα φορέσουν τα παπούτσια της μπαλαρίνας, δεν θα σουτάρουν με τη μπάλα ποδοσφαίρου. Κάποια θα σακατευτούν και θα μείνουν σ΄ ένα καροτσάκι, γιατί κάποιος δεν έκανε αυτό, που έπρεπε, όταν έπρεπε. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, κάθε φορά που βγαίνουμε στον δρόμο και τρέχουμε σαν τρελοί, κάθε φορά, που τρέχουμε βολίδα, κάθε που νομίζουμε πως η δουλειά, που έχουμε είναι πολύ σημαντική. Τα παιδιά δεν έχουν συναίσθηση του κινδύνου και ζωούλες χάνονται γιατί απλά δεν ξέρουν κι εμείς τα μαθαίνουμε πως θα πλένουν τα δόντια, τι θα φάνε, πότε θα πάνε για ύπνο αλλά δεν τα διδάσκουμε πώς να περνούν τον δρόμο. Κι ως οδηγοί στην προσπάθειά μας να προλάβουμε, τα αγνοούμε. Κι αυτά είναι απλά παιδιά. Μπορεί να ξεφύγουν από το χέρι γιατί απλά κάτι τους γυάλισε κι εμείς δεν θα προλάβουμε να πατήσουμε φρένο…

Η Ευρώπη προσπάθησε με το πρόγραμμα «Child». Τα παιδιά πρέπει να χρησιμοποιούν τη ζώνη ασφαλείας των ενηλίκων, μόνο αν είναι άνω του 1,35 μέτρου. Δεν μπορούμε να τα βάζουμε μπροστά μας. Δεν γίνεται να μη χρησιμοποιούμε τα παιδικά καθίσματα.

Ας αναρωτηθούμε πόσοι εφαρμόζουμε στο ακέραιο τα μέτρα. Πόσοι αντέχουμε να λέμε όχι στην ατέρμονη επιμονή των μικρών παιδιών, να κάτσουν στο μπροστινό κάθισμα. Στην απόλυτη άρνησή τους, να φορέσουν ζώνη, γιατί τα ενοχλεί. Στην εμμονή τους να κάτσουν στα καθίσματα, που κάθονται μεγάλοι γιατί απλά έτσι θέλουν ή γιατί βγάζουν ξαφνικά τα χέρια έξω από το παράθυρο. Ο κίνδυνος δεν αφορά μόνο παιδιά, που διασχίζουν τον δρόμο πεζή ή με αυτοκίνητα. Πολλά απ’ τα παιδιά, που χάνονται ή σακατεύονται κάθε χρόνο κυκλοφορούν με τα ποδήλατα. Παιδιά, που κάνουν ποδήλατο και μπαίνουν ανάποδα σε μονόδρομους. Παιδιά, που οι γονείς τους δεν προνόησαν να τους βάλουν φώτα στο ποδήλατο. Παιδιά, που είναι σε κίνδυνο χωρίς να το ξέρουν. Παιδιά, που τ΄ ανεβάζουμε σε τρακτέρ ενώ είναι κίνδυνος – θάνατος.

Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο Αντόνιο Αβενόζο, διευθυντής του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για την Ασφάλεια στις Μεταφορές την τελευταία δεκαετία έχασαν τη ζωή τους 13 εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους του κόσμου. Σχεδόν δηλαδή μία μητρόπολη σαν την Νέα Υόρκη έσβησε από τον χάρτη. Μία πανδημία δηλαδή σε πλήρη εξέλιξη.

Η Ευρώπη κατάρτισε εδώ και χρόνια το πρόγραμμα “Child” και το “ROSE 25”, ως φυλλάδιο για την εκπαίδευση των νέων πάνω στην οδική ασφάλεια. Η Ελλάδα ήταν εκ των πρωταθλητριών χωρών σε τροχαία δυστυχήματα. Υπήρξαν μέτρα, έγινε δουλειά στη Βουλή, υπήρξαν και υπερβολές αλλά και πράγματα, που δεν έγιναν. Μέσα στη δεκαετία, που μας πέρασε, η Ελλάδα κατόρθωσε να μειώσει τα τροχαία δυστυχήματα στον γενικό πληθυσμό κατά 54%!

Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στις 16 Ιουνίου 2021 η Ελλάδα ανακηρύχθηκε νικήτρια χώρα του βραβείου Δείκτη Απόδοσης Οδικής Ασφάλειας (ETSC). Και πάνω που χαρήκαμε για τη διάκριση, αρχίσαμε τα μοιρολόγια. Ας υποσχεθούμε στη μνήμη της μικρής Παναγιώτας, πως το 54% θα γίνει 100%. Για να μην ξαναθάψει άλλος γονιός το παιδί του από τροχαίο δυστύχημα. Για να μην έχει άλλο παιδί, το άδικο τέλος της Παναγιώτας.

Τροχαία Δυστυχήματα - Ένας ακήρυχτος πόλεμος, μία ακόμη εξελισσόμενη ‘’πανδημία’’.

Ο ακήρυχτος πόλεμος των τροχαίων δυστυχημάτων και ο ατελείωτος πόνος

Η μικρή μας Παναγιώτα, ένα ακόμη θύμα του ακήρυχτου πολέμου.