Ελπίδα Σταθάτου – «Στεγόσαυρος»: Η αρχή μιας ανοδικής καριέρας στο Λονδίνο

Σκέφτομαι ότι φεύγουν οι νέοι μας και ψάχνουν τα όνειρά τους στο εξωτερικό, μη θέλοντας να επιβαρύνουν τους ταλαιπωρημένους γονείς τους, αρνούμενοι να καταντήσουν να ζητιανεύουν στις φαβέλες, αιωρούμενοι ανάμεσα στα ναρκωτικά και στον θάνατο. Εκεί, έξω, θα τα καταφέρουν να υλοποιήσουν τα όνειρά τους, βοηθώντας όσους αφήνουν πίσω τους – και δεν είναι η πρώτη φορά.
Κι έτσι θέλησα να μιλήσω με την Ελπίδα Σταθάτου, τη νέα κοπέλα που η απόφασή της να αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό την επιβράβευσε, αν κι εκείνη είχε ήδη φύγει από την Ελλάδα λίγο πριν από την κρίση. Πόσο εύκολη είναι όμως μια τέτοια απόφαση για τους νέους της χώρας μας, ειδικά στον χώρο του θεάματος; «Πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς προσαρμόζεται διαφορετικά στις εκάστοτε συνθήκες. Ωστόσο, κρίνοντας από την προσωπική μου εμπειρία στο εξωτερικό, τα εφόδια που χρειάζεται ένας ηθοποιός είναι σίγουρα η επιμονή, η συνεχής βελτίωση σε όλους τους τομείς και φυσικά η σκληρή δουλειά και η αισιοδοξία», μας απαντάει χαμογελώντας.
Τη ρώτησα για την εμπειρία της στο θέατρο Etcetera του Λονδίνου, ερμηνεύοντας τον μονόλογο «Στεγόσαυρο». Ε, δεν ήταν τόσο απλό… «Είναι αρκετά δύσκολο να είσαι μόνος σου πάνω στη σκηνή, ειδικά ερμηνεύοντας έναν μονόλογο σε μια άλλη γλώσσα», μας είπε, τονίζοντάς μας ότι αυτή η δυσκολία εμπεριέχει και ένα τεράστιο αίσθημα ελευθερίας.

Ο «Στεγόσαυρος» είναι ένας μονόλογος για τις διατροφικές διαταραχές της Έρσης Νιαώτη. Τη σκηνοθετική επιμέλεια της παράστασης ανέλαβε ο Joe Hufton, ένας από τους πλέον ανερχόμενους σκηνοθέτες στο Λονδίνο, ο οποίος μάλιστα υπήρξε υποψήφιος για Olivier Award (για την παράσταση «Alice’s Adventures Underground»).
Το έργο αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς για την αμεσότητα και τον άκρατο συναισθηματισμό του, με αποτέλεσμα περισσότερες από τις μισές παραστάσεις να είναι sold out. Χαρακτηριστική η κριτική του έγκριτου «Stage», σύμφωνα με την οποία το έργο είναι ένας πολύ έντονος και δηκτικός μονόλογος με εμφατική υποκριτική από την Ελπίδα Σταθάτου.
Το πιο μοντέρνο «Reviews Hub» με τη σειρά του αναφέρθηκε στην πολυδιάστατη και αποτελεσματική απόδοση του πόνου και της αυταπάτης ενός ατόμου με διατροφικές διαταραχές από την Ελπίδα

Και το ταξίδι του «Στεγόσαυρου» δεν σταματά εδώ, αφού η παράσταση θα παιχτεί τον Αύγουστο στο φημισμένο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου.

Μερικές από τις δουλειές της τα τελευταία χρόνια στο Λονδίνο περιλαμβάνουν το φιλμ «1603», σε σκηνοθεσία Paul J. Lane, ταινίες μικρούς μήκους όπως: «Think of something blue» σε σκηνοθεσία Jerry De Mars, «Dark Ties» σε σκηνοθεσία Charlotte Kilduff, ενώ θεατρικά είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση «Love of the Nightingale» σε σκηνοθεσία Mark Street. Απ’ όλα αυτά ξεχωρίζει το «Think of Something Blue», μια ταινία μικρού μήκους που γυρίστηκε στη Ζάκυνθο από έναν Ολλανδό σκηνοθέτη. «Ξεχωρίζω αυτήν την παραγωγή γιατί αναδεικνύει τις ομορφιές της χώρας μας με έναν πολύ γλυκό τρόπο», μας εξηγεί.

Ο καφές κοντεύει να τελειώσει και η ερώτηση βγαίνει φυσικά από τα χείλη μου: Της λείπει η Ελλάδα; «Μου λείπει η ζεστασιά των ανθρώπων. Η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο σκύλος μου και ο ουρανός. Λιγότερο μου λείπει η σοβαροφάνεια που υπάρχει μερικές φορές». Και από σχέδια, όνειρα, τι μπορεί να αναζητά ένας νέος καλλιτέχνης σε μια ξένη χώρα; Α, ναι, βέβαια, ξέχασα το Φεστιβάλ του Εδιμβούργου όπου θα συμμετάσχει τον Αύγουστο με τον πετυχημένο «Στεγόσαυρο». Και μετά; «Γράφω το σενάριο για ένα φιλμ μεγάλου μήκους και συζητάω για την επόμενη θεατρική σεζόν στο Λονδίνο», ήρθε η απάντησή της.

Εγώ δεν έχω κάτι να προσθέσω πέρα από ένα μεγάλο «εύγε» στο λαμπερό χαμόγελο αισιοδοξίας μιας νέας κοπέλας, που κερδίζει ένα-ένα τα σκαλοπάτια ενός ανηφορικού αλλά ελπιδοφόρου δρόμου εκεί, μακριά από την πατρίδα της, την οικογένειά της, τους φίλους της, τον σκύλο της και τον ουρανό, όπως η ίδια μας εξομολογήθηκε. Εσείς;