ΕΚΤΕΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

«Και τώρα; Ποιος θα σηκώσει τη θλίψη τούτη απ᾿ την καρδιά μας;» θέλω να ουρλιάξω τη φράση του Σεφέρη, πιο δυνατή να την κάνω, σαν αστραπή να σκίσει τον ουρανό, έναν ουρανό λαβωμένο από τη θλίψη και τα δάκρυα τόσων συνανθρώπων μας, βιασμένους στην ψυχή και στο σώμα… Κι όλα τούτα που ακούω και διαβάζω και θυμάμαι ματώνουν την καρδιά μου.

Γιατί ο βιασμός, καλά καταλάβατε, δεν υφίσταται μόνο στις αθλητικές οργανώσεις. Δεν κρύβεται μόνο στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Υπάρχει παντού. Στην απλή καθημερινότητα.

Όσο η εξουσία θα σηκώνει το δάχτυλο στους αποκάτω, τόσο εκείνοι θα υποχωρούν στη δύναμή της, για να κερδίσουν τι;

Νομίζουν πάντα θα υπάρχουν οι δυνατοί ακόμα και στους πιο αδύναμους, οι λιγότερο φτωχοί ανάμεσα στους φτωχούς, οι λιγότερο ανόητοι ανάμεσα στους ανόητους. Και ναι, ίσως να είναι και έτσι. Όμως οι νεότερες γενιές προσπαθήσαμε να το εξαλείψουμε, και οι ακόμα νεότερες αποφάσισαν να το παρακάμψουν και να το ξεμπροστιάσουν.

«Προτείνω όχι μόνο ο Γιώργος Κιμούλης αλλά όλη η γενιά μας να πει ένα μεγάλο συγγνώμη στους νεότερους για λάθη που κι εμείς παραλάβαμε ή συνεχίσαμε, και οι νεότεροι να δώσουν αυτή τη... συγγνώμη και να προχωρήσουμε ξανά όλοι μαζί». – Γιώργος Καταλειφός

Διαφωνώ μαζί σας, αγαπητέ κύριε, όσο και να σας εκτιμώ προσωπικά.

Αφήστε τη γενιά σας και μην τη τσουβαλιάζεται μαζί με τους αδαείς, τους παρμένους, τους ερωτευμένους με τον εαυτό τους, τους ματαιόδοξους. Δεν είναι όλοι σαν τον κύριο τάδε και τάδε.

Η γενιά στην οποία αναφέρεστε αγωνίστηκε σκληρά, σκληρότερα από τη μετέπειτα δική μου γενιά και ακόμα σκληρότερα από τη σημερινή. Αλλά δεν ισοπέδωσε χαρακτήρες, δεν αλλοίωσε προσωπικότητες. Δεν έχουν όλοι την ίδια έπαρση, την ίδια κουλτούρα.

Είναι και τούτα τα λόγια του Ελύτη, φάρος και οδηγός στα νέα παιδιά που δεν θέλουν να χάσουν την αθωότητα του κορμιού και της ψυχής, μπροστά στα αδιέξοδα της φτηνής συμπεριφοράς κάποιων θρασύβουλων ανθρωποειδών: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά...»

Κάποια στιγμή στην πορεία μου, είχα την τύχη να γνωρίσω και να συνεργαστώ με την κυρία του Αγγλικού θεάτρου, Di Trevis. Αλλά είχα και την ατυχία να συνεργαστώ με τον επίσης Βρετανό και βραβευμένο σκηνοθέτη Aaron Mullen.

Η Di είναι η πρώτη γυναίκα η οποία σκηνοθέτησε στο Βασιλικό Θέατρο της Βρετανίας και το Royal Shakespeare Company, με σπουδαία καριέρα αλλά και με σπουδαία συμπεριφορά απέναντι στους μαθητές της και τους ηθοποιούς της.

Μια μεγάλη Κυρία. Μία σκηνοθέτης που έπαιρνε την αδυναμία σου και τη μετέτρεπε ωφέλημα σε δυνατό σου χαρακτηριστικό. Δίδασκε την ταπεινότητα εκείνα τα δύσκολα για μένα χρόνια, και είχα μείνει άφωνος με την αξιοπρέπεια που εξέπεμπε, με την απλότητα που χειρίστηκε τη μεγαλειότητα της σκηνοθετικής της γραμμής. Άργησα να το καταλάβω. Σε ήθελε σαν ίσος προς ίσο. Ποια; Η Di Trevis!!! Που θα μπορούσε να απαιτήσει τα πάντα όλα! Κι όμως, δεν ζήτησε τίποτα, ήρθε στο Λος Άντζελες, συνεργαστήκαμε και δόθηκε ολόψυχα στο έργο που σκηνοθέτησε. Προσπαθούσε να μου δείξει πώς είναι να είσαι μεγάλος, απλός. Και τη δύναμη που κρύβεται στην καλοσύνη και το μεγαλείο της ψυχικής μας απλότητας. Πώς να μην τη λατρέψεις…

Με τον Aaron είχα την ατυχία να δουλέψουμε στον «Hamlet», μία τραυματική εμπειρία που άλλαξε την διάθεσή μου για το θέατρο.

Ειρωνικός, δυνάστης, καταπιεστικός, κτητικός, ελεεινός μισάνθρωπος, με ένα τεράστιο ταλέντο το οποίο να το κάνεις τι, όταν όλα μέσα του ήταν τόσο σκοτεινά.

Αξέχαστοι εννέα βασανιστικοί μήνες, πρόβες καθημερινές εξαντλητικές, και μία παράσταση που τελείωσε στην πρεμιέρα της.

Γιατί δεν ήθελα ποτέ να τον ξαναδώ, ούτε αυτόν ούτε τους καημένους υπόδουλους ψαρωμένους και κακοποιημένους ματαιόδοξους ηθοποιούς του.

Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού. Άλλοι επιλέγουν να γίνουν τα φωτεινά παραδείγματα για όλους μας και άλλοι τα σκοτεινά μονοπάτια της θλίψης και της απομόνωσης.

Πολύ καλά κάνουν και μιλάνε οι νέοι για τις αδικίες και το μπούλινγκ που έχουν υποστεί στα μικρά σταυροδρόμια της ζωής τους.

Την προστυχιά στον χώρο του θεάματος τον έζησα στο πετσί μου πολύ καλά, τόσο εδώ όσο και στην Αμερική. Και εκείνες οι σκληρές αναμνήσεις δεν θα φύγουν ποτέ από την καρδιά μου. Ούτε θέλω να τις θυμηθώ, ούτε θέλω να τις μοιραστώ.

Θέλω να τις ξεχάσω.

Τι κι αν ζητήσετε συγγνώμη λοιπόν εκ των υστέρων.

Μα δεν φτουράνε οι συγγνώμες κατόπιν. Έχουν ήδη δολοφονηθεί ανθρώπινες προσωπικότητες, υπολήψεις και υπάρξεις. Έχουν ήδη ναυαγήσει καριέρες. Έχουν ήδη σταλεί στο πυρ το εξώτερον αθώες ψυχές. Με κατεστραμμένες καριέρες και κατεστραμμένη την ψυχική τους υγεία.

Δεν είναι καθαρό ό,τι ξεπλύναμε, αλλά ό,τι δεν λερώσαμε.

Και εφόσον λέρωσες, με ένα απλό συγνώμη δεν καθαρίζεις.

Και οι ψυχές των νέων παιδιών, απ’ όπου και αν προέρχονται, όπου και να τους οδηγούν τα όνειρά τους, πρέπει να μένουν καθαρές. Οι συγγνώμες είναι μία καλή αρχή, μία μετάνοια, αλλά δεν θα τις ξεπλύνουν ποτέ. Ας μείνουν καθαρές οι ψυχές των νέων παιδιών, λοιπόν, από τη σήψη της εξουσίας, ας βρουν τη δύναμη να υψώσουν ένα περήφανο «όχι» στη λάσπη που κάποιοι ανθρωποφάγοι θέλουν να τους ρίξουν, και ας προχωρήσουν με δύναμη προς το φως που ατενίζουν και τόσο πόθησαν δικό τους να κάνουν. Και εμείς ΟΛΟΙ οφείλουμε να ανοίξουμε την αγκαλιά μας και να τους προστατέψουμε. Να τους ωθήσουμε στο φως και την αλήθεια.

Με καθαρό βλέμμα και δύναμη ψυχής, θα τα καταφέρουν. Γιατί στην άλλη όχθη του ποταμού τους πάντα θα υπάρχουν Κυρίες και Κύριοι με Κ κεφαλαίο, που θα τους πάρουν από το χέρι και θα τους οδηγήσουν σε ασφαλή λιμάνια, κι έτσι τα όνειρά τους δικά τους θα μείνουν, και θα τα κουμαντάρουν χωρίς φόβο και πάθος.

Αρκεί να μην υποκύψουν ποτέ στις «αράχνες» της εξουσίας, γιατί η στρατηγική της αράχνης έγκειται στο να φτιάχνει έναν ιστό που να συνδέει ό,τι αγγίζεις. Και δεν θα ήθελαν κομμάτι αυτού του βρώμικου και επικίνδυνου ιστού οι ίδιοι να γίνουν…