Είμαστε σε σύρραξη.

Μετά και το μακελειό στην Βαρκελώνη, δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είμαστε σε σύρραξη. Μια σύρραξη που έχει ξεσπάσει τα τελευταία χρόνια και ίσως είναι από τις πιο τρομακτικές που έχει καταγράψει η ιστορία.
Καταρχάς, μέχρι στιγμής, πάρα πολλοί από εμάς αντιμετωπίζουμε το μακελειό όπου και αν συμβεί, σαν τους λογαριασμούς των ΔΕΚΟ που φτάνουν στο σπίτι μας. Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς, αλλά εγώ για μεγάλα διαστήματα τους τοποθετούσα κάτω από μια πιατέλα. Είχα την απόλυτη πεποίθηση ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα εξαφανιζόντουσαν οι αριθμοί!
Το να κρύβεις το θέμα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει θέμα. Σωστά; Σωστά.

Ανθρώπινο είναι επίσης ν’ αντιδράς στο «κακό του άλλου» μ’ ένα σταυροκόπημα , ένα φτύσιμο στον κόρφο και ένα «μακριά από μας». Σιγά μην έχει φανταστεί κάποιος τον εαυτό του μ’ ένα πόδι, αν ο γείτονάς του είναι μ’ ένα πόδι. Σιγά μην και κατανοούμε την μάνα που έχασε τον γιό της τον δεκαοχτάχρονο σε τροχαίο, αφού έχουμε σχεδόν... σιγουράκι ,ότι αφού το «έπαθε ο άλλος», εμάς δεν μας αφορά. Για να το πιάσω το θέμα από την «γειτονιά μας» , όταν καιγόταν ο Κάλαμος, όσοι έκαναν μακροβούτια στον Γερολιμένα , δεν έδιναν καμία σημασία σε όσους καψαλίστηκαν ή χάσανε περιουσίες . Το ίδιο έκαναν και όσοι ζούσαν στην Ζαχάρω , μέχρι που ,μετά τον Κάλαμο , πήρε σειρά η Ζαχάρω στο μπουρλότο.

Με πολύ λίγα λόγια, έχουμε μπει εδώ και καιρό σε πόλεμο, σε αυτόν τον πόλεμο που έχει κηρύξει το Ισλάμ. Και είναι ο πιο ανορθόδοξος.
Ο πόλεμος αυτός είναι άγριος, είναι παράλογος, είναι σε εξέλιξη, μας αφορά όλους όσοι δεν είμαστε Ισλαμιστές και, αν δεν κατανοήσουμε το πόσο ασήμαντοι είμαστε όλοι ανεξαιρέτως, ας εφησυχάσουμε με την αβάσταχτη ελαφρότητα που περιορίζεται στην «καλή γωνία» μιας selfie.
Ξέρετε πόσοι από μας θεωρούμε ότι εμείς, ναι εμείς, δεν θα υπάρξουμε θύματα ποτέ των φανατικών μουσουλμάνων; Όλοι όσοι παρακολουθούμε τα δελτία ειδήσεων απολαμβάνοντας μπύρα με τσιπς πιστεύαμε και το πιστεύουμε ακόμα ότι δεν είμαστε υπό απειλή.
Εδώ, ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμπα το 2014 ,όταν μια ομάδα εξτρεμιστών ισλαμιστών που σχετιζόταν με την Αλ Κάιντα είχε καταλάβει την πόλη του Ιράκ Φαλούτζα και που πολύ αργότερα έγινε γνωστή ως ISIS (η ομάδα), είχε δηλώσει ότι επρόκειτο για μια οργάνωση που δεν είχε την δυνατότητα να πραγματοποιήσει μεγάλα τρομοκρατικά χτυπήματα…
Διαψεύστηκε. Το ISIS με τις «τυφλές» δολοφονικές επιθέσεις του στον κόσμο έχει εξελιχθεί σε ένα μοναδικής κτηνωδίας μόρφωμα , το οποίο δρα χωρίς καμία οργάνωση, υιοθετεί όλους τους ανορθόδοξους τρόπους επίθεσης , υπακούει σ’ ένα «ιερατείο» που μπορεί να είναι και φανταστικό, αποδεικνύοντας ότι ο τρόμος, ο θάνατος και οι ακρωτηριασμοί που προκαλούνται είναι το μοναδικό εισιτήριο για τον «παράδεισό τους».
Σε αυτή την μορφή του φανατισμού και της ιδεολογίας είναι απίστευτα δύσκολο να προστατευτεί ο οποιοσδήποτε πια.
Κάποτε ζώνονταν με εκρηκτικά... τώρα, μπορεί να πιάσουν ένα αυτοκίνητο και να πάρουν παραμάζωμα περαστικούς, μωρά με μαμάδες σε παιδικές χαρές και πάρκα ή να βγάλουν σουγιάδες και ,περπατώντας σε οποιοδήποτε μονοπάτι του κόσμου, να ξεκοιλιάσουν όσους προλάβουν.
Οι εκτελεστές δεν είναι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει στην Μέση Ανατολή. Είναι Γάλλοι, Βέλγοι, Γερμανοί, Άγγλοι, Ισπανοί, μουσουλμάνοι δεύτερης γενιάς που ,αν και ζήσανε με τον δυτικό τρόπο ζωής, ΔΕΝ ΕΝΣΩΜΑΤΩΘΗΚΑΝ ΠΟΤΕ.
Είναι κάτι αντίστοιχο που γίνεται με τους Μουσουλμάνους της Θράκης. Τι και αν συνυπάρχουν με χριστιανούς ; Παραμένουν εντελώς «απ' έξω» από την κοινωνία των χριστιανών Ελλήνων. Πολύ πιο εύκολα μπορεί ο Χριστιανός Έλληνας, ο Καθολικός Έλληνας, Γερμανός, Ιταλός, Βέλγος, Ολλανδός ν' ανοιχτεί προς το Ισλάμ, παρά ο Ισλαμιστής να νιώσει συμπάθεια για όλους τους υπόλοιπους.
ΠΟΙΕΣ ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΑΜΥΝΑΣ;

Καταρχάς, από την στιγμή που κάθε τρόπος δράσης τους δεν εμπίπτει σε κανέναν κανόνα πολέμου, δεν μπορεί μια δομημένη πολεμική μηχανή ν’ αντιμετωπίσει εύκολα το φαινόμενο.
Άντε και με τα σύγχρονα συστήματα ασφαλείας, όσοι φορούσαν εκρηκτικά στην μέση να εντοπίζονταν, τι δυνατότητα ελέγχου έχουν όμως οι αρχές ασφαλείας, σε κάθε οδηγό ΙΧ, μηχανής, ποδηλάτου, αεροπλάνου, πλοίου, σιδηρόδρομου; Τι δυνατότητα ελέγχου έχουμε στον οποιοδήποτε που μπορεί να μπει ως απλός πολίτης της «Δύσης» σε σχολείο, σε σούπερ μάρκετ, σε θέατρο, σε συναυλία, σε παιδική χαρά, σε πλατεία , σε μετρό και να φωνάξει «Ο Αλλάχ είναι μεγάλος»; Δεν έχουμε... Ο θρησκευτικός φανατισμός, ακόμη και από τις αρτιότερες πολεμικές μηχανές, δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί πριν να υπάρξουν τεράστιες απώλειες σε αμάχους.
ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Καταρχάς, όποιος δεν συνειδητοποιεί την σοβαρότητα είναι αφελής. Είναι δηλαδή το ίδιο επιπόλαιος, με όσους τρώνε τσιπς και πίνουν μπύρες ή κόκα- κόλα βλέποντας να καίγεται ο Κάλαμος, με το σκεπτικό ότι ζουν στο Μεσολόγγι, στην Χαλκιδική, στην Θάσο ή στην Κρήτη.
Και γιατί να στερηθούμε την απόλαυση του τώρα με τον φόβο της ανασφάλειας που δημιουργεί το αύριο; (Θα μπορούσε να είναι μία από τις σοβαρές ερωτήσεις). Εκεί θέλω να καταλήξω ακριβώς. Το να έχουμε επίγνωση της ασημαντότητας μας, μέσα σ’ ένα κόσμο που σε κάθε πετάρισμα μύγας, συμβαίνουν αποτρόπαια και αναπάντεχα, ισχυροποιεί την άποψη για το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε στο τώρα, χωρίς να καθηλωνόμαστε από αφόρητη προσπάθεια ελέγχου των εξελίξεων.
Στην σύρραξη που ζούμε, μία από τις μορφές της οποίας είναι και ο ISΙS , καθώς παράλληλα εξαπλώνεται η πανώλη της οικονομικής εξαθλίωσης χιλιάδων πολιτών στην Ευρώπη και όχι μόνο, είναι εντελώς παρανοϊκό να επιλέγει να ζήσει ο οποιοσδήποτε, ακρωτηριασμένος από τις «παραδοσιακές ασφάλειες».
Στα πλαίσια αυτά οποιαδήποτε επιλογή για μετάθεση ανθρώπινης επαφής ή ανταλλαγής συναισθήματος την στιγμή που προκύπτει θυμίζει την σκηνή της Ρωσικής ρουλέτας στην ταινία «Ελαφοκυνηγός»...