Είμαστε οι επιλογές μας.

Στις μεθυσμένες πολιτείες της ζωής μας παραπαίουμε ανάμεσα σε σύγχρονα διλήμματα, κάτω από τα οποία κρύβονται τ’ αρχέγονα πρόσωπα της Σκύλλας και της Χάρυβδης.

Θέλω ή πρέπει; Ονειρεύομαι ή στοχεύω; Επιλέγω ή αφήνομαι; Κρίση ή ένστικτο; Μυαλό ή καρδιά;

Και άλλα πολλά…

Όμως, έρχονται κάποιες στιγμές, στον χαριτωμένο ή άχαρο περίπατό μας επάνω σε αυτόν τον πλανήτη, που καλούμαστε να επιλέξουμε. Οι επιλογές αυτές πολλές φορές μας καθορίζουν.

Να επιλέξουμε με ποιόν θα συναναστραφούμε, με ποιόν θα συνεργαστούμε, με ποιόν θα μιλήσουμε ή θα μαλώσουμε.

Μέσα στις επιλογές μας είναι και αν θα πούμε την αλήθεια. Αν θα γλύψουμε εκεί που φτύσαμε, αν θα υποκριθούμε μόλις συναντήσουμε στον δρόμο έναν άνθρωπο που αντιπαθούμε ή δεν ανεχόμαστε.

Υπάρχουν καθημερινές στιγμές στις οποίες θα πρέπει να επιλέξουμε αν θα είμαστε ο εαυτός μας ή αν θα χτίζουμε λίγο λίγο έναν άλλο εαυτό προσαρμοσμένο στους εαυτούς των ανθρώπων, πλάι στους οποίους αφήσαμε παιχνίδι χιλιοπατημένο τη ζωή μας, τις επιλογές μας ή τα ονειρά μας.

Οι πολλές επιλογές ανήκουν στους δυνατούς ανθρώπους και, καμιά φορά, είναι μαρτύριο. Μπορώ να σε κάνω πέρα, να σε τιμωρήσω, να σε εκδικηθώ, να σε ξεχάσω, μπορώ να σου κάνω έρωτα και να σε αγαπήσω και να σε συγχωρήσω για όλα, μπορώ να σε σκοτώσω και να πάω φυλακή. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Συνήθως το να κατηγορήσεις, ή να προσβάλλεις ή να διαλύσεις κάποιον είναι το εύκολο. Αντίθετα να τον εξυψώσεις, να τον ανεβάσεις να τον κάνεις να νιώθει καλά με τον εαυτό του, είναι το μεγαλοπρεπές. Να τον βοηθήσεις να δει πιο μακριά, πιο ψηλά αντί να τον ρίξεις στα τάρταρα.

Στην ιστορία των μύθων και της ανθρωπότητας έμειναν οι άνθρωποι που έκαναν γενναίες επιλογές και τις τράβηξαν μέχρι τέλους, με συνέπεια, με πυγμή, με ψυχή βαθιά που λένε.

Ο Μέγας Αλέξανδρος σκόρπισε στο διάβα του αίμα, αλλά και πολιτισμό, ο Χριστός ανέβηκε τον Γολγοθά, η Frida Kahlo ζωγράφιζε καθηλωμένη σε κρεβάτια μαρτυρίων, η Μαρία Κιουρί αφιέρωσε με πάθος τη ζωή της στην επιστήμη και τα παραδείγματα ατελείωτα…

Όλοι αυτοί, όλες αυτές θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει άλλα μονοπάτια. Ήρεμες ζωές ή δημιουργία οικογένειας ή… απευθείας ανάληψη στους ουρανούς χωρίς να περάσουν μέσα από τον πόνο.

Όλοι αυτοί, όλες αυτές και άλλοι, και άλλες πολλοί και πολλές διδάσκουν πως μια σπουδαία επιλογή έχει μέσα της και πόνο και δάκρυ και «αχ» που κλείνονται βαθιά και δεν προφέρονται, λόγω υπερηφάνειας και αντοχής.

Εμάς οι επιλογές μας, φυσικά, δεν μπορούν να έχουν ως άξονα και μέτρο σύγκρισης τους ανθρώπους που χαράχτηκαν δια παντός στην ιστορία του κόσμου και του πολιτισμού. Αλλά από την άλλη και γιατί όχι.

Και όμως. Καλούμαστε κι εμείς κάθε μέρα να προβούμε σε μια σειρά κινήσεων που μας φαίνονται αυτόματες και μηχανικές, όμως πίσω τους κρύβουν τα «ναι» μας, τα «όχι» μας, τις υποχωρήσεις και τις διεκδικήσεις μας. Μα πάνω από όλα τις πραγματικές επιλογές μας.

Κάθε μας μία απόφαση, μικρή ή μεγάλη, καθορίζει το υπόλοιπο της μέρας, της εβδομάδας, του έτους, της ζωής μας. Η στενοχώρια ή η χαρά που θα αποκομίσουμε, οι προδοσίες που θα υποστούμε, οι κίνδυνοι στους οποίους θα εκτεθούμε, όλα όσα θα μάθουμε επιλέγοντας κάτι ή από-επιλέγοντας κάτι άλλο. Επιλέγοντας έναν άνθρωπο να εμπιστευτούμε. Επιλέγοντας έναν άνθρωπο να αγαπήσουμε. Και αφήνοντας τους εαυτούς μας σε θέση ικανή να μας επιλέξουν και οι άλλοι.

Δεν γίνεται να προβλέπεις κάθε σου κίνηση, κάθε σου λέξη. Στη ζωή μας, που είναι ένα λούνα παρκ, αφρόντιστο στις περισσότερες περιπτώσεις, αναβοσβήνουν οι άνθρωποι και οι ευκαιρίες σαν εορταστικά φωτάκια και καλούν την καρδιά μας ν’ ανεβεί στα παιχνίδια και να εκστασιαστεί. Η μαγεία είναι και στο ν’ αφηνόμαστε γλυκά στην επόμενη στροφή, έτσι δεν είναι;

Όταν όμως κάνουμε συνεχώς λάθος επιλογές, λάθος, δηλαδή, όπως εκ των υστέρων προκύπτουν, κάτι πρέπει να επανεξετάσουμε μέσα μας. Αν η επιλογή μας είναι, τελικά, ο πόνος ή οι καβγάδες, και γι’ αυτό επιλέγουμε συνεχώς και αδιαλείπτως ακατάλληλους και ασύμβατους με εμάς συνεργάτες, συντρόφους, παρέες, κάτι στραβό κάνουμε κι εμείς. Στραβό με την έννοια ότι δεν μας παίρνει να κλαίμε μετά τη δέκατη φορά που επιλέξαμε έναν άνθρωπο, ο οποίος από την αρχή έδειξε δείγματα γνώριμα σε εμάς.

Ας είναι. Ορισμένοι έχουν εμμονές. Άλλοι θέλουν να πονούν ή να κάνουν τους άλλους να πονούν και, με αυτόν τον τρόπο, λαμβάνουν ηδονή. Εμείς; Τι είδους λάθη επαναλαμβάνουμε; Ποιους ανθρώπους συμπαθούμε με την πρώτη και πέφτουμε σε παγίδα; Μήπως αυτούς που από την αρχή μας κολακεύουν με ωραία λόγια;

Ποια όχι, εμείς, φοβόμαστε, να ξεστομίσουμε; Ποιες συνέπειες φοβόμαστε; Γιατί καθόμαστε πάλι σιωπηλοί όταν σε ένα τραπέζι προσβάλλουν τους παχύσαρκους, τους μετανάστες, τους ανέραστους και αποφεύγουμε να πάρουμε θέση;

Ίσως η Ηθική ως φιλοσοφία να είναι κάπως ξεπερασμένη. Η Αισθητική, όμως, θα αργήσει πολύ να ξεπεραστεί. Κι ας μην υπάρχει πια ισχύς στον διαχωρισμό καλό και κακό, υπάρχει ακόμα λαμπερό και ακτινοβόλο το Ωραίο και το Άσχημο, ως δίλημμα.

Τι επιλέγουμε εμείς; Την Ομορφιά που κρύβει η συνύπαρξη με υγιή άτομα, ειλικρινείς εξηγήσεις, ανοιχτές ανταλλαγές απόψεων και συναισθημάτων ή την Ασχήμια που βρίσκεται στις αρρωστημένες, εξαρτημένες σχέσεις, στους τοξικούς ανθρώπους που κουτσομπολεύουν και κατηγορούν τρίτους και στη μοναξιά που δήθεν επιλέξαμε ως… δυνατοί;

Μπορεί να μην είμαστε η κάθε μία μας επιλογή.

Όταν όμως κάποιος αποφασίζει τόσο απροκάλυπτα να γλύψει εκεί που φτύνει, η γεύση στο στόμα του δεν είναι σίγουρα και η καλύτερη.

Ας επιλέξουμε την αλήθεια την καθαρότητα, και την Ομορφιά.

Τουλάχιστον το μόνο σίγουρο είναι πως με καθαρή ψυχή και αλήθεια, κανείς δεν είναι άσχημος. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.