ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΤΟΥ ΜΑΣ

Δεν πρόλαβε να ξημερώσει η Κυριακή και αυτός ο διάβολος, το κινητό μου, με κούρδισε στη συχνότητα που εκείνο θέλει: Τι γράφει στην «Καθημερινή» ο κ. Τάκης Θεοδωρόπουλος – του οποίου η γνώμη καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Πάνε τώρα πια πολλά χρόνια από τότε που αγόραζα χάρτινες εφημερίδες. Την ηλεκτρονική εφημερίδα όμως δεν μπορώ να την αποφύγω – ή μου στέλνει ειδοποίηση η ίδια, ή με ειδοποιούν οι φίλοι μου που τη διαβάζουν με τον καφέ τους. Και αναγκάστηκα πρωινιάτικα να φάω στη μάπα την άποψη του αρθρογράφου της «Καθημερινής» για ένα θέμα που, για μένα, είναι σήμερα το πρώτο – και απαιτεί σεβασμό και λίγα λόγια: Η μνήμη ενός 15χρονου παιδιού, του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που το δολοφόνησε στην ψύχρα με κρατικό όπλο ο αστυνομικός Κορκονέας.

Το κείμενο λοιπόν του κ. Θεοδωρόπουλου μπήκε στο σπίτι μου διά της (ηλεκτρονικής) τεθλασμένης και το διάβασα. Η μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, που τιμά κάθε υγιής άνθρωπος που αγαπά τα παιδιά και όχι τις σφαίρες και τον θάνατο, είναι, λέει ο καθηγητής, «μια τελετουργική αναπαράσταση της καταστροφής του κέντρου της Αθήνας» και «μια ευκαιρία να θυμηθούν τις ευτυχισμένες εκείνες ημέρες που έσπαγαν, έκαιγαν, λεηλατούσαν. Ευκαιρία να τα σπάσουν. Στην πραγματικότητα, αυτό που γιορτάζουν δεν είναι η μνήμη του Γρηγορόπουλου. Είναι η μνήμη των καταστροφών». 

Όχι, πείτε μου – τι να του πεις τώρα; Αξίζει τον κόπο; Δεν αξίζει. Αλλά να που τον σχολιάσαμε ήδη πρώτο-πρώτο τον κ. Θεοδωρόπουλο – προς τιμήν της ηλεκτρονικής ζωής μας και του lockdown που μας έχει στείλει όλους αδιάβαστους και για να μην πεθάνουμε από πλήξη του δίνουμε πολλή από την προσοχή μας – που, όχι, δεν την αξίζει.

Με έναν παράξενο τρόπο ο Covid-19 μοιάζει να είναι μεταφυσικά συνδεδεμένος με τη μετάβαση όλου του πλανήτη στην εποχή των δορυφόρων που παίρνουν και δίνουν σήμα φορτωμένο πληροφορίες και υλικό για κάθε πικραμένο – ή μη. Φυσικά, οι σοβαρές και καθοριστικές για την εξέλιξη της ανθρωπότητας πληροφορίες δεν είναι προσβάσιμες σε όλους μας. Ποτέ δεν ήταν εξάλλου. Γι’ αυτό και είναι αφελές να πιστεύουν κάποιοι από εμάς πως μέσω «μυημένων στο βαθύ και σκοτεινό διαδίκτυο» γκουρού του internet, έχουν πρόσβαση σε μυστικά σενάρια στα οποία «μυούν» και εμάς που δεν καταλαβαίνουμε, π.χ., τα σχέδια του Bill Gates, τι στην ευχή είναι το 5G ή πώς το εμβόλιο που έρχεται θα μεταμορφώσει το DNA μας (λέμε τώρα). Για μας τους πιο συνηθισμένους και mainstream καθημερινούς ανθρώπους, υπάρχουν ένα σωρό άλλες «ηλεκτρονικές εκπομπές» με άπειρες άχρηστες πληροφορίες, που μπορούν να μας κρατούν συγχρονισμένους στη συχνότητα του «άλλου», του όποιου «άλλου». Φτάνει να μη βρούμε χρόνο να συγχρονιστούμε με τη δική μας βαθύτερη συχνότητα και διαμορφώσουμε δική μας άποψη. 

Πλημμυρίζουμε, λέμε, κάθε μέρα άχρηστες πληροφορίες με το που ανοίγουμε το κινητό μας. Το «νέο χτύπημα» της Έλενας Ακρίτα, π.χ. (τουλάχιστον ένα χτύπημα το 12ωρο), δεν αποφεύγεται με τίποτα, είτε πρόκειται για την οικονομική κατάσταση της Μαργαρίτας Θεοδωράκη, είτε για την Aston Martin του κ. Μακρόπουλου, είτε για τον Μάρκο Σεφερλή, είτε για την ποδηλατάδα του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα, είτε για τον Αντετοκούμπο, τον Τσιτσιπά, τον Δήμαρχο, τη Μαρέβα ή ό,τι άλλο προκύψει. Και να ήταν μόνο η Έλενα ο ηλεκτρονικός κόσμος θα ήταν ένας παραδεισένιος κόσμος γιατί, κακά τα ψέματα, η Ακρίτα δεν είναι και ο πάσα ένας. Έχουν δει πολλά τα μάτια της και έχει διαμορφώσει ένα εσωτερικό τοπίο από αληθινές και ενδιαφέρουσες εμπειρίες. Αλλά δεν είναι μόνο η Έλενα.

Θέλεις - δεν θέλεις, θα μάθεις πως η Πέγκυ Ζήνα πλήρωσε τη ΔΕΗ της Μαργαρίτας, θα δεις τον Δήμαρχο με τη Σία Κοσσιώνη μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, θα μάθεις πως δεν μετακόμισε τελικά από την Κυψέλη στα Λεγραινά ο Τσίπρας, θα δεις την Αλίκη Βουγιουκλάκη με «σέξι πράσινο μαγιό στον Θεολόγο» (ήμαρτον, Κύριε), την Όλγα Κεφαλογιάννη σε «καταπληκτική φωτογράφιση με τις αδελφές της», τον Ανδρέα Μικρούτσικο σε «μετακίνηση-σοκ από τον ΣΚΑΪ στο ΟΡΕΝ» – και, last but not least, θα μάθεις πως η Ναταλία Γερμανού ζήτησε on air από τον Πέτρο Ίμβριο να χαιρετήσει τη σύντροφό του.

Φορτία ολόκληρα από άχρηστες πληροφορίες, που τι κάνουν στην ουσία; Σε απομακρύνουν από τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε στέλνουν κυριολεκτικά. 

Ψυχραιμία, λοιπόν. Για τον καθένα από μας, η κάθε στιγμή μας είναι πολύτιμη. Ας βάλουμε προσοχή εκεί που ουσιαστικά αξίζει. Είμαστε σχεδόν 8 δισ. στον πλανήτη και έχουμε ο καθένας τη δική του οπτική γωνία. Και όταν τύχει να συμπέσουν οι ματιές μας, δυναμώνει η ελπίδα για έναν κόσμο καλύτερο.

Σήμερα εγώ, όπως κάθε χρόνο, έχω στραμμένη την προσοχή μου στη μνήμη μιας εν ψυχρώ δολοφονίας, ενός γλυκύτατου 15χρονου παιδιού, από αστυνομικό με όπλο, στην καρδιά της Αθήνας.

Και θυμάμαι το πρόσωπο του παιδιού, το όνομά του και την αθωότητά του με αγάπη και σεβασμό στη μνήμη του και την οικογένειά του.