ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Φτάσαμε! Στα μισά του 1ου μήνα της καινούργιας χρονιάς. Δύσκολης χρονιάς, αφού τόσα περιμένουμε, κι εσύ κι εγώ και όλοι, από αυτήν. Πού είμαστε; Στα πριν ή στα μετά; Σε αυτά που πέρασαν ή σε όσα θα ’ρθουν; Στην ανάμνηση του παλιού ή στην πρόκληση του καινούργιου; Ή μήπως κι εδώ κι εκεί;

Μετράμε σχέδια, αλήθειες και παραμύθια. Με δικές μας στιγμές κι απλωμένες επιθυμίες. Με ήρωες και ηρωίδες... εμάς.

Και σκεφτόμαστε... ν’ αλλάξουμε: δρόμο, διάθεση, στυλ, κώδικες, γειτονιά, δουλειά, σταθμό, look, σπίτι, στάση.

N’ αλλάξουμε: ρόλους, κλισέ, συνήθειες, ωράρια, πρότυπα, αγάπες.

Ν’ αλλάξουμε: σελίδα, παρόν, απόψεις, κανάλι, διατροφή, ενδιαφέροντα, τεχνικές.

Ν’ αλλάξουμε: στόχο, ταχύτητα, ισορροπίες, συμπεράσματα, γούστα.

Ν’ αλλάξουμε: αντίπαλο, όνειρα, μέθοδο, επιθυμία, συμπεριφορά, πλευρό, απόφαση.

Περιμένουμε ιστορίες με καλό τέλος, ως ανακάλυψη μιας άλλης ενηλικίωσης, ως βλέμμα γυμνό και ως επιμονή. Ιστορίες που θα μας ψιθυρίσουν να ζούμε γι’ αυτό που είμαστε, να σκύβουμε σε κρυμμένα μυστικά και να τα φωτίζουμε, να μιλάμε με λέξεις που αντέχουν, να τις ξύνουμε και να τις πονάμε, αλλά και να τις χαϊδεύουμε.

Να αγαπήσουμε απ’ την αρχή τις μικρές ελαφρότητες, τους μεγάλους πειρασμούς, τις μικρές μέρες, τις μεγάλες νύχτες, τους μικρούς θεούς. Για να επισκευάσουμε ρωγμές. Για να πάμε παρακάτω.

Χωρίς ν’ αφήσουμε επιθυμίες «εκκρεμείς». Ούτε σχέσεις μισές, ούτε σελίδες άδειες.

Να ξαναθυμηθούμε τους καθημερινούς μας ήρωες.

Κι αυτό που ζούσαμε σαν παιχνίδι κι έγινε τρόπος ύπαρξης, στάση ζωής, ευθύνη του εαυτού μας και των άλλων, θα οδηγεί κάθε μας βήμα.

Το ζούσαμε σαν παιχνίδι. Σαν τρόπο ύπαρξης και στάση ζωής. Δικιά μας, τώρα, η ευθύνη! Του εαυτού μας, εκείνων που αγαπάμε, των άλλων.

Αντιμέτωπος ο καθένας μας με το είδωλό του. Ν’ ανακατεύουμε τα δικά μας υλικά μ’ αυτά που μας επιτρέπονται. Χωρίς ελαφρότητες, μυστικά, ψέματα.

Η ζωή στο instagram περνάει σαν βιντεάκι, σαν σλόγκαν, σαν διαφημιστικό σποτάκι.

Διεκδικούμε το απόλυτο της έντασης και της διάρκειας.

Η σκέψη μας στο «μετά». Γεννιέται, μεγαλώνει, ομορφαίνει, ενηλικιώνεται, εκρήγνυται.

Χωρίς προειδοποίηση.

forma.gov.gr: Συμπληρώνουμε, ακόμα, το χαρτί. 1, 2, 3, 4, 5, 6. Ποιος μπορεί να μας πει τι να πετάξουμε, τι να κρατήσουμε από τις ώρες, τις στιγμές, τις μέρες.

Ξέρουμε να αφουγκραζόμαστε, μαθαίνουμε να ζούμε αλλιώς, μπορούμε, πάντα, να ονειρευόμαστε.

Να ζήσουμε τις καινούργιες στιγμές σαν μικρά θαύματα. Αυτό θα είναι η ανατροπή μέσα στην κλειστή, απομονωμένη, ανυπεράσπιστη καθημερινότητά μας. Αυτό θα μικρύνει τις αποστάσεις, θ’ αλλάξει τα περιθώρια.

Κανείς και τίποτα δεν θα μας σταματήσει.

Τα όνειρα και οι επιθυμίες, σε αναλογίες άνισες και προσωπικές, είναι επιτρεπτά, απαραίτητα και αναγκαία. Επιβάλλονται. Για το αύριο. Που το περιμένουμε σαν έκρηξη, σαν μεθύσι, σαν γιορτή.