Δεν παντρεύονται και δεν βαφτίζουν…

Η γειτονιά μου είναι το προάστιο του Παπάγου. Η γειτονιά των «αξιωματικών», όπως την λέγανε μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Τα τελευταία οκτώ, έχουμε αποχαιρετήσει αγαπημένους γείτονες και γειτόνισσες. Με τις περικοπές των συντάξεων δεν άντεξαν οι άνθρωποι να συντηρούν τα σπίτια τους, να πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, να βοηθάνε τα άνεργα παιδιά τους, και πάρα πολλοί πούλησαν «κοψοχρονιά» τα σπίτια τους γιατί… δεν άντεχαν.
Οι αποχαιρετισμοί μάς έχουν «τσακίσει», καθώς οι γνώριμες για δεκαετίες φιγούρες χάθηκαν για να έρθουν «καινούργιοι» που, με την έπαρση του ευκαιριολάγνου, καμαρώνουν που πήραν οικόπεδο και μονοκατοικία στην τιμή που δεν αγόραζες ούτε διαμέρισμα στον 3ο όροφο της λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Πόσο ν’ αντέξουν και οι απόστρατοι… Όσο για τους εν υπηρεσία και τις αποδοχές τους… τα ξέρουμε. Ό,τι ισχύει για όλους τους μισθωτούς. Κάπως έτσι φτάσανε στα δύο πιο παλιά μπακάλικα της περιοχής μας να έχουν ανοιχτεί «τεφτέρια - δοσολόγια», κάπως έτσι λειτουργεί και το «περίπτερο της πλατείας…», κάπως έτσι λειτουργούν και τα φαρμακεία της περιοχής…
Σε αυτή την περιοχή ζω 40 χρόνια. Είναι η γειτονιά μου, μια γειτονιά που ακόμη διατηρεί πολύχρωμους κήπους, με γιασεμιά, τριαντάφυλλα, δάφνες, λεβάντες, μπιγκόνιες και πολλές-πολλές νεραντζιές, πορτοκαλιές και λεμονιές.
Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στην Αμερική, βγήκα στα στέκια ν’ αγοράσω τα «απαραίτητα». Όλα τα «παιδιά» που έχουν μαγαζιά είναι φίλοι χρόνια. Κάθε φορά που βλεπόμαστε θα στείλουν πρώτα φιλιά στον γιο μου, καθώς όλοι τον γνώρισαν από παιδάκι, και μετά θα θελήσουν να μάθουν τα νέα μου.
Η Τίνα, ο Γιώργος, ο Νίκος, ο Φώτης, ο Γιάννης είναι επαγγελματίες που για περισσότερο από 30 χρόνια έχουν φτιάξει τα μαγαζιά τους και πορεύονται με τα «πάνω και τα κάτω».
Πήγα πρώτα στο αγαπημένο μπακάλικο, μίλησα με τα παιδιά εκεί, έμαθα ότι οι γονείς τους έχουν πάει διακοπές στο χωριό, με ρώτησαν «τι λένε για την Ελλάδα έξω»… απάντησα, πήρα τις σακούλες μου και, πριν φτάσω στο αυτοκίνητο, ο Γιώργος, που έχει ένα από τα πιο γνωστά καφέ στην περιοχή, το «Βlue Peach», με φώναξε, με κέρασε ένα Fredo, μου ξαναείπε πόσο μα πόσο προβληματισμένος είναι που με τα νέα φορολογικά μέτρα, αν και έχει με συνέταιρο μια επιχείρηση χωρίς ζημιές και με σταθερή πελατεία τα δύο τελευταία χρόνια, έχει άσχημα λαχανιάσει… Πήρα τον καφέ και βγαίνοντας είδα το φωτογραφείο το κλασικό της γειτονιάς μου, στέκι όπου όλοι οι «αναγνωρίσιμοι» γείτονες έχουμε χρησιμοποιήσει για φωτό διαβατηρίου, ταυτότητας, διπλώματος και όχι μόνο, μια και τα δύο παιδιά που το έχουν από το 1995 κάνουν εξαιρετική δουλειά για γάμους, βαφτίσεις και πορτρέτα.
Αγαπημένοι και οι δύο του γιου μου, καθώς ο Αλέξης μου κάποτε εμφάνιζε εκεί «χιλιόμετρα φιλμ», με φώναξαν για να μάθουν νέα δικά μου και του γιου μου.
Θέλησα να μάθω «τι κάνουνε» από δουλειά. Μου εξηγούν λοιπόν ότι τα τρία τελευταία χρόνια οι γάμοι έχουν κατακόρυφη πτώση!!! «Τι να κάνουν οι άνθρωποι, να πληρώσουν εκκλησία, τραπέζια, φωτογράφους, βίντεο, από πού; Τελειώσανε, Νανά, αυτά. Ποιος βαφτίζει σήμερα όπως βάφτιζε κάποτε; Θα κάνει τ’ απαραίτητα, θα τραβήξουν και μερικές φωτογραφίες με τα κινητά, και τέλος. Ξέρεις τι είναι το απίστευτο και που το βλέπουμε συνέχεια; Όσα παιδιά δεν έφυγαν νωρίς για έξω, τα συντηρεί η σύνταξη της μάνας και του πατέρα τους, που δυστυχώς από αυτήν την σύνταξη θα πρέπει να μεγαλώσουν και τα εγγόνια… Σιγά να μην παντρευτούν άνθρωποι όπως παλιά, εδώ θέλουν να χωρίσουν και μένουν στο ίδιο σπίτι γιατί δεν έχουν πού να πάνε. Άσ’ τα…»
Αναπόφευκτες οι εικόνες τού κάποτε και του σήμερα. Σε μια γειτονιά που όλοι γνωριζόμασταν. Θυμάμαι ότι η μαμά μου έπαιρνε τον γιο μου για να κάνει ποδήλατο στην πλατεία με το σιντριβάνι, και έβρισκε φίλες με τα δικά τους εγγόνια. Γύριζε πολύ χαρούμενη, γιατί είχε «κεράσει τα κορίτσια παγωτό και καφέ», γιατί την… είχαν κεράσει την προηγούμενη. Και φυσικά δεν είχε παραλείψει ν’ αγοράσει και ένα ακόμη αυτοκινητάκι από το περίπτερο για το παιδί… Μπορούσε και να προσφέρει στον εαυτό της και στις φίλες της και στο εγγόνι της.
Κάποτε το «κέρασμα» ήταν ρουτίνα, σήμερα αποτελεί αποστροφή για έξοδο μέχρι και την κοντινή πλατεία. Κάποτε διάλεγαν φωτογράφους για τον γάμο και την βάφτιση. Τώρα το σύστημα αυτορυθμίζεται με τις selfie. Κάποτε, οι συνταξιούχοι της γειτονιάς μου καλούσαν παρέες στον κήπο τους και το καλοκαίρι ακουγόντουσαν γέλια και φωνές από τους κήπους. Τα τελευταία έξι-επτά οι κήποι μας αδειάσανε από παρέες που μοιραζόμασταν καρπούζι, φέτα ή μπύρες, οι πόρτες κλείσανε, οι «νέοι κάτοικοι» έχουν σηκώσει ψηλούς φράχτες με συστήματα συναγερμού, και εμείς οι «παλιοί πια» μοιάζει να κρατάμε ένα απουσιολόγιο δικαιολογημένων απόντων από τις πλατείες της γειτονιάς και από τους κήπους που κάποτε καθόμασταν παρέες…